ตอนที่ 58 เสียงแส้กระชากวิญญาณ

ภายในห้องโถงกลางพระราชวังหลวง เสาแกะสลักมังกรทองยืนตระหง่านราวกับเฝ้าติดตามสายธารแห่งชะตากรรม ขุนนางน้อยใหญ่ แม่ทัพผู้ครอบครองอำนาจทั้งแผ่นดิน ต่างทยอยเข้าสู่ท้องพระโรงอย่างเงียบงัน แต่ละผู้คนล้วนแบกรับสีหน้าเคร่งเครียด บางส่วนฉายแววกระหายโอกาสอย่างเงียบงัน

บนบัลลังก์สูง จักรพรรดิหรงจวิ้นประทับอยู่ท่ามกลางความเงียบสงัด พระเนตรทอดมองผู้คนเบื้องหน้าอย่างเยือกเย็น พระพักตร์เรียบเฉย ไร้ถ้อยคำใดเอื้อนเอ่ย ทว่าทุกสายตารู้ดี... พระองค์กำลังขบคิดถึงการทรยศอันแสนสาหัส ผู้ที่ทรงเคารพดั่งครูบาอาจารย์ กลับหาญกล้าคิดลอบปลงพระชนม์

ท่ามกลางความเงียบสงัด ขุนนางชราในชุดเครื่องยศเต็มยศลุกขึ้น ประนมหัตถ์คำนับก่อนเอ่ยขึ้นด้วยสุ้มเสียงหนักแน่น

“ฝ่าบาท... เวลานี้ทรราชย์เผยโฉมชัดเจนแล้ว หากยังทรงมีพระเมตตาไว้ชีวิตเขา อนาคตของราชสำนักจักต้องเต็มไปด้วยเงาแห่งความหวาดกลัว! ฟู่เหวินโหลวผู้นี้ เปรียบเสมือนสุนัขเลี้ยงไม่เชื่อง ได้อาหารแล้วยังหันมากัดนายของตน สมควรโดนโซ่ล่ามหรือตัดหัวให้สิ้น!”

เสียงสนับสนุนแว่วมาจากอีกฝั่ง แม่ทัพผู้คุมชายแดนทางเหนือก้าวออกมาด้วยสีหน้าแข็งกร้าว น้ำเสียงกร้าวกระด้างดั่งเหล็กกล้า

“หากคนผู้นี้ไม่ถูกประหารให้เป็นเยี่ยงอย่าง เหล่าผู้คิดกบฏทั้งหลายจักลุกฮือดั่งไฟลามทุ่ง! ขุนศึกเช่นข้า... แม้ต้องใช้คมดาบก็จะขอเป็นผู้นำความยุติธรรมคืนสู่ราชบัลลังก์ด้วยตนเอง!”

ถ้อยคำแต่ละประโยคเสียดแทงบรรยากาศของท้องพระโรงราวใบมีด ผู้คนบางส่วนพยักหน้าเห็นด้วย ขณะที่อีกไม่น้อยยังนั่งเงียบด้วยใจระแวงอีกเสียงหนึ่งลุกขึ้นตาม น้ำเสียงนุ่มนวลแต่แฝงพิษร้าย

“ฝ่าบาท... พระองค์ทรงเป็นจักรพรรดิ มิใช่เพียงบิดาของแผ่นดิน แต่คือผู้ชี้เป็นชี้ตายแก่ระเบียบราชสำนัก ความใจอ่อนในยามเช่นนี้... อาจมิใช่พระเมตตา แต่คือเชื้อเพลิงให้ไฟทรราชย์ลุกโชน!”

คำกล่าวอันเต็มไปด้วยกลอุบายหลั่งไหลออกมาไม่ขาดสาย ทุกวาจาแม้เอ่ยด้วยถ้อยแห่งความจงรักภักดี แต่กลับเจือด้วยแรงปรารถนาเร้นลับ การโค่นศัตรูทางอำนาจให้สิ้นซากด้วยพระนามของความยุติธรรมและที่บัลลังก์มังกร จักรพรรดิหนุ่มยังคงเงียบงัน พระเนตรทอประกายลึกดุจห้วงเหมันต์ สะท้อนให้เห็นชัดว่าพระองค์... มิได้หวั่นไหวเพียงเพราะเสียงโหมกระหน่ำเหล่านั้น

จิตใจมนุษย์... ก็มักเป็นเช่นนี้เสมอในยามที่บุคคลหนึ่งยังรุ่งเรืองดั่งสุริยันกลางฟ้า ย่อมมีผู้คนมากมายรายล้อม แสร้งถวายความจงรักภักดีด้วยรอยยิ้ม แต่เมื่อชะตาพลิกผัน ตกต่ำจนไม่อาจยืนหยัดได้อีกต่อไป มือที่เคยจับก็กลายเป็นมีด ฝ่าเท้าที่เคยคำนับก็เหยียบย่ำลงมาอย่างไร้ปรานี

ฟู่เหวินโหลว... ปราชญ์ผู้เคยเป็นดั่งเสาหลักของราชสำนัก บัดนี้กลับเหลือเพียงเงาของความรุ่งโรจน์ในอดีต ชายชราที่ผ่านโลกมานับทศวรรษ เข้าใจดีว่าตนไม่อาจหลีกหนีชะตาได้ แม้จะร้องไห้ออกมาเป็นสายเลือด ก็ไม่อาจลบล้างความผิดในสายตาของผู้คน

ใบหน้าของเขาซีดเผือด ดวงตาพร่ามัวด้วยความเจ็บปวด แข้งขาสั่นเทาราวต้นไผ่ต้องลมหนาว ความหวาดกลัวเกาะกินจนทั่วสรรพางค์กาย ทว่า... มิได้มีเสียงร้องขอชีวิตใดเล็ดลอดออกมาจากปากที่เคยเปล่งวาจาเฉียบขาด

เขาเงียบงัน ยืนนิ่งท่ามกลางสายตานับร้อยที่จ้องมองราวสัตว์ประหลาดที่ควรถูกกำจัด ไม่ใช่เพราะเขาไม่กลัวความตาย แต่เพราะเขารู้... ว่าสิ้นสุดแล้ว ทุกสิ่งที่เขาเคยมี ทุกอำนาจ บารมี และเกียรติภูมิ ล้วนสูญสลายไปพร้อมกับความไว้วางใจที่เขาได้หักหลัง

“ฟู่เหวินโหลว...”พระสุรเสียงของฮ่องเต้แผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยความขมขื่น ราวกับต้องฝืนกลืนหนามเข้าไปในพระทัย“ตัวข้า... เจ็บปวดยิ่งนักที่ได้รู้ว่าเจ้าทรยศ”

พระองค์นิ่งงันไปชั่วขณะ ดั่งต้องรวบรวมเรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายเพื่อเปล่งถ้อยคำต่อไป“ความเป็นศิษย์อาจารย์... ขอนับว่าจบสิ้นแต่เพียงเท่านี้”

สุรเสียงของหรงจวิ้นเริ่มแปรเปลี่ยน เป็นเฉียบขาดและมั่นคงดั่งราชสีห์ประกาศอาญา

“อย่างไรก็ตาม... ข้ายังเห็นแก่คุณงามความดีที่เจ้ากระทำในอดีต ข้าจะละเว้นโทษประหารชีวิตทั้งตระกูลของเจ้า ให้พวกเขาได้มีลมหายใจต่อไป” เสียงของพระองค์หยุดลงเพียงชั่วลมหายใจ ก่อนจะเอ่ยถ้อยคำสุดท้ายที่เสมือนตอกตรึงตราบาปลงกลางดวงใจของฟู่เหวินโหลว

“แต่ตัวเจ้าจะต้องถูกโบยห้าสิบทีต่อหน้าธารกำนัล จากนั้นจะถูกล่ามโซ่ใส่กรง ขึ้นขบวนรถนักโทษแห่ประจานรอบนคร และสุดท้าย... เจ้าจะถูกนำตัวไปประหารชีวิตอย่างเป็นทางการ ณ ลานพิธีแดนประหาร!”

เสียงราชโองการนั้น ดังดั่งอัสนีบาตกลางฤดูแล้ง ก้องสะท้อนทั่วห้องโถงราวสั่นสะเทือนฟ้าดิน

ฟู่เหวินโหลว ผู้เคยหยิ่งผยองไม่ก้มหัวให้ผู้ใด บัดนี้ร่างชราของเขากลับสั่นสะท้านแทบทรุด มือไม้ไร้เรี่ยวแรง ใบหน้าเผือดซีด ดวงตาเบิกกว้างอย่างไม่อาจเชื่อในชะตากรรม

แม้เขาจะเตรียมใจมาแล้วว่าโทษหนักย่อมหลีกเลี่ยงมิได้ แต่เมื่อได้ยินคำพิพากษาจากปากผู้ที่ตนเคยเลี้ยงดูราวบุตร ความหวาดกลัวก็ทะลักทลายออกมาจนกลั้นไม่อยู่ ของเหลวใสไหลรินลงจากร่างกายโดยไร้การควบคุมไม่มีคำร้องขอ ไม่มีคำแก้ตัวมีเพียงความเงียบงันและสติที่ค่อย ๆ พังทลายลงท่ามกลางสายตาหลายสิบคู่ที่ทอดมองมาอย่างเย็นชา

ท่ามกลางลานหินเบื้องหน้าราชสำนัก กลางแดดบ่ายอันร้อนแรง ร่างของฟู่เหวินโหลวชายชราผู้เคยยิ่งใหญ่ดั่งเสาหลักของแผ่นดินถูกลากออกมาด้วยโซ่ตรวนหนักที่พันธนาการมือเท้า เสียงเสียดสีของเหล็กครูดไปกับพื้นสะท้อนชัดราวเสียงลากของกรรมที่มาถึงจุดสิ้นสุด

เขาถูกกระชากจากห้องโถงด้วยแรงที่ไม่สนใจอายุขัยหรือศักดิ์ศรีใด เสมือนสัตว์เดรัจฉานที่สิ้นคุณค่าแล้วในสายตาผู้คน แผ่นหลังโค้งงอ เสื้อผ้าที่เคยเรียบร้อยยับยู่ยี่เปรอะเปื้อนด้วยเศษฝุ่นและเลือด

“เริ่มการลงโทษ!”

เสียงตะโกนของเจ้าหน้าที่ดังลั่นขึ้น ทันทีที่คำสั่งจบลง แส้หนังเส้นหนาเงื้อขึ้นสูง ก่อนฟาดลงบนหลังของเขาอย่างไร้เมตตา

เพี๊ยะ!!

เสียงแส้กระแทกลงอย่างรุนแรง เสียงเนื้อแตกแยกกับเสียงกรีดร้องที่หลุดจากลำคอดังก้องไปทั่วบริเวณ มันไม่ใช่เสียงร้องของชายชราเพียงผู้เดียว หากเป็นเสียงของอดีตทั้งหมดที่ถูกฉีกกระชากไปต่อหน้าฝูงชน

“อ๊าาาาาาา!!”

เลือดสดๆ กระเซ็นออกจากแผ่นหลังที่บัดนี้มีแต่รอยฟาดจนเนื้อเปิด รอยแดงกลายเป็นช้ำ ช้ำกลายเป็นแผลฉีก เส้นเอ็นใต้ผิวหนังสั่นระริกกับทุกการฟาดครั้งถัดไป

ฝูงชนเบื้องหน้าเงียบงันบางคนเบือนหน้า บางคนเบิกตาค้าง ขุนนางบางนายกระซิบกันเบา ๆ ด้วยใบหน้าแข็งตึง แต่ไม่มีผู้ใดลุกขึ้นค้าน หรือเอ่ยวาจาเมตตา ทุกคน... ปล่อยให้ชายผู้นี้ชดใช้ในนามของความยุติธรรม

แส้ที่หนึ่ง... สอง... สาม... จนครบสิบ เสียงร้องเริ่มอ่อนแรง จากเสียงตะโกนกลายเป็นเสียงครางในลำคอ และแล้วแส้ที่สิบเอ็ดก็ตามมา ไม่ใช่ด้วยความเมตตาลดหย่อน กลับรุนแรงยิ่งกว่าเดิม ราวกับผู้ลงทัณฑ์ต้องการให้วิญญาณถูกกระชากออกมากับเนื้อ

แส้ที่ยี่สิบ... เขาทรุดลงคุกเข่า หายใจหอบถี่ราวกับปลาถูกโยนขึ้นฝั่ง เลือดไหลอาบเต็มหลังจนซึมลงสู่พื้น ทว่าก็ไม่มีการหยุดพัก

เจ้าหน้าที่หนึ่งตวัดสายตาขึ้นมองราชบัญชา พระพักตร์ของจักรพรรดิหรงจวิ้นเงียบงัน ปราศจากวาจาใดเสริมเติม เขาจึงฟาดแส้ต่อไป

แส้ที่สามสิบ สี่สิบ... ทุกฟาดดั่งตอกตะปูลงในร่างที่ใกล้พังทลาย สุดท้ายเมื่อแส้ที่ห้าสิบกระหน่ำลงร่างของฟู่เหวินโหลวแทบไร้สติ ดวงตาเหลือบมองผู้คนด้วยแววตาพร่ามัว น้ำลายคละเลือดไหลจากมุมปาก ความอับอาย ความเจ็บปวด และความสำนึกประสมปะปนกันในสายตาคู่นั้น

ผู้คนที่เคยมองเขาด้วยความเคารพ วันนี้กลับทอดสายตามองด้วยความสะใจ หรือไม่ก็...ความสมเพช

เสียงแส้เงียบลง เหลือเพียงเสียงหอบหายใจ และเสียงโลหิตหยดลงบนพื้นศิลา