ตอนที่ 56 จดหมายลับ

หลานเยว่มิใช่สตรีที่จะปล่อยให้ชะตาชีวิตคลี่คลายไปตามลมฟ้า หรือยอมก้มหน้ารับมือโชคชะตาอย่างว่างเปล่านางเป็นผู้วางหมาก ไม่ใช่หมากในกระดาน หลังจากเฝ้ามองพฤติกรรมของจักรพรรดิหรงจวิ้นอยู่เนิ่นนาน นางก็เข้าใจได้อย่างถ่องแท้พระองค์มิใช่ผู้โง่งม ทว่ายังขาดความเด็ดขาด ด้วยพระทัยที่อ่อนยวบจนมิอาจมองความผิดของคนใกล้ตัว

โดยเฉพาะ ฟู่เหวินโหลว ปราชญ์หลวงผู้สูงศักดิ์ผู้ซึ่งพระองค์นับถือดั่งพี่ชายและอาจารย์ผู้มีพระคุณนั่นทำให้การตักเตือนใด ๆ มิใช่เพียงเสียงสะท้อนของเหตุผล แต่มันเปรียบเสมือนการยื่นหอกแทงทะลุศรัทธาและนั่น... คือสิ่งที่หลานเยว่จะไม่เลือกทำหากราชบัลลังก์ยังคงหลับใหลนางก็จะปล่อยให้เสือในเงามืด เป็นฝ่ายกระตุกหางมังกรเสียเอง

ในคืนเดือนดับ จดหมายลับหลายฉบับถูกส่งออกจากจวนหลานเยว่ปลายทางคือขุนนางผู้ทรงอำนาจผู้เคยมีบาดแผลลึกฝังใจต่อฟู่เหวินโหลวที่จวนหลังหนึ่ง ภายในห้องโถงอันเงียบงัน ขุนนางชรานั่งนิ่งกลางแสงตะเกียงในมือมีเพียงจดหมายหนึ่งฉบับไร้นามผู้ส่ง แววตาเคร่งเครียดกำลังไล่เรียงถ้อยความอย่างรอบคอบ

“จะเป็นเรื่องจริง... ได้งั้นหรือ...” เขาพึมพำ สีหน้าเปลี่ยนแปรเป็นครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง

“ฟู่เหวินโหลว... คิดลอบปลงพระชนม์? ในคราวออกล่าสัตว์อีกสามวันข้างหน้า?” ข้ารับใช้ที่เฝ้าอยู่เงียบ ๆ ด้านข้าง รีบก้มหน้ารอคำสั่งจนในที่สุด คำถามก็มาอย่างไม่ผิดคาด

“เจ้าได้มันมาจากที่ใด?”

“เวรยามพบวางไว้หน้าจวนขอรับ ซองผนึกแน่น ไม่มีผู้ใดปรากฏตัวให้เห็น”

ขุนนางชรานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะวางจดหมายลงบนโต๊ะอย่างแผ่วเบา ดวงตาฉายแววครุ่นคิดระคนเยียบเย็นเสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นจากห้องด้านใน น้ำเสียงนั้นเย็นชาแน่นหนัก“หากข่าวลือเรื่องเส้นลมปราณของฟู่เหวินโหลวถูกทำลายเป็นจริง เจ้าคิดหรือว่าเขาจะนั่งรอความตายเฉย ๆ?”

ข้ารับใช้ที่คุกเข่าอยู่เบื้องหน้าเงยหน้าขึ้นอย่างลังเล

“นายท่าน เช่นนั้น... พวกเราควรกราบทูลเบื้องบนหรือไม่? หากสิ่งที่กล่าวมาเป็นจริง องค์ฮ่องเต้อาจตกอยู่ในอันตราย!”

คำถามนั้นกลับเรียกรอยยิ้มเหยียดเย็นขึ้นบนใบหน้าของชายชรารอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความดูแคลน มากกว่าความห่วงใย

“หรงจวิ้นในตอนนี้... ไม่ต่างอะไรจากคนตาบอด ที่ยังหลงคิดว่าตนมองเห็น”เขาพลิกจดหมายเล่นในมือราวกับมันเป็นเพียงเศษกระดาษ

“ต่อให้ทั้งราชสำนักพร้อมใจกันกราบทูล พระองค์ก็ยังจะเลือกหลับตาเสียเองอยู่ดี” ในน้ำเสียงนั้น ไม่มีแม้แต่วี่แววของความภักดีมีเพียงไฟแค้นเรื้อรังที่พร้อมเผาผลาญศัตรูเก่าให้มอดไหม้

“ต่อให้เนื้อหาในจดหมายนี้ไม่จริง... แต่เพียงความเป็นไปได้ ก็เพียงพอแล้วที่จะต้องรับมือ” เขาหันไปทางข้ารับใช้ แล้วเอ่ยด้วยเสียงเรียบนิ่งราวคำพิพากษา

“จัดคนของเราให้พร้อมในวันล่าสัตว์เราจะติดตามฝ่าบาทเงียบ ๆ หากสิ่งใดเกิดขึ้น เราจะได้เห็นแผนการของเจ้าเฒ่านั่นอย่างชัดเจน”

แม้ในใจของเหล่าขุนนางที่ได้รับจดหมายเหล่านั้นจะเต็มไปด้วยคำถามแต่สิ่งที่จารึกอยู่ภายในกลับเร่งเร้าเพลิงในใจให้ลุกโชนข่าวลือเรื่องแผนลอบปลงพระชนม์จักรพรรดิ อาจยังคลุมเครือแต่สำหรับผู้ที่รอจังหวะมาเนิ่นนาน... มันคือ โอกาส

หากเนื้อหาในจดหมายนั้นคือความจริงพวกเขาก็จะได้ชื่อว่าเป็นผู้ปกป้องราชบัลลังก์หากไม่เป็นความจริงฟู่เหวินโหลวจะถูกลากลงจากแท่นสูงอย่างไม่มีวันหวนคืนในโลกของราชสำนัก ไม่มีสิ่งใดล้ำค่ากว่า จังหวะและเมื่อถึงเวลาที่ต้องหลับตาเชื่อสักครั้งหนึ่งพวกเขาก็พร้อมจะวางเดิมพัน โดยไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย

แสงตะวันแรกของเช้าวันล่าสัตว์สาดส่องผ่านม่านหมอกบาง บนเนินเขาอันเงียบงัน ขบวนเสด็จขององค์ฮ่องเต้หรงจวิ้นเคลื่อนไปอย่างช้า ๆ ท่ามกลางเสียงลมหายใจของม้าและเสียงกีบเหล็กกระทบผืนดิน พระองค์ทรงฉลองพระองค์เรียบง่ายแบบนักล่า ทว่ากลิ่นอายแห่งอำนาจยังคงเปล่งประกายไม่จาง

เคียงข้างพระองค์ คือฟู่เหวินโหลว ปราชญ์หลวงผู้อาวุโส ผู้เคยได้รับการยกย่องประหนึ่งแสงประทีปของราชสำนัก แม้กาลเวลาและบาดแผลจะสลักร่องรอยไว้ทั่วร่าง แต่ใบหน้าอันเคร่งขรึมของเขายังคงสงบนิ่ง ไม่ต่างจากคนผู้มากประสบการณ์ที่ซ่อนเขี้ยวเล็บไว้ภายใต้รอยยิ้ม

“กระหม่อมไม่คิดเลยว่าเราจะได้ออกล่าสัตว์ด้วยกันอีกครั้ง ฝ่าบาท... วันเวลาเดินไกลเสียเหลือเกิน” ชายชราเอ่ยเสียงนุ่ม เคียงข้างม้าในตำแหน่งไม่ใกล้ไม่ไกล

หรงจวิ้นทรงแย้มพระสรวลอย่างอ่อนโยน “อาจารย์ยังคงแข็งแรงดั่งเดิม แม้กาลเวลาจะผ่านไป ข้ายังจำได้... ตอนที่ท่านเคยผลักข้าให้ถือธนูเป็นครั้งแรกมือข้าสั่นราวกับลูกนก”

“ตอนนั้นฝ่าบาททรงเล็งเป้าอยู่ครึ่งชั่วยาม ก็ยังยิงไม่โดนกระต่ายแม้ตัวเดียว” ฟู่เหวินโหลวแค่นหัวเราะเบา ๆ ก่อนกล่าวต่อ “แต่ตอนนี้ ฝ่าบาททรงกำลังปกครองแผ่นดินด้วยพระหัตถ์อันมั่นคง... เช่นนี้แล้ว ข้าจะไม่ภาคภูมิใจได้อย่างไรเล่า”

เสียงหัวเราะเจือด้วยความอบอุ่น ทว่าในดวงตาของชายชรา กลับปรากฏประกายที่แตกต่าง ราวกับสุนัขเฒ่าที่กำลังรอจังหวะขย้ำเจ้าของโดยที่ทั้งสองไม่ล่วงรู้เลย... ว่ามีสายตาหลายคู่ กำลังจับจ้องอยู่ในเงาไม้

ในผืนป่าลึกด้านหลัง แสงสะท้อนจากเกราะเบาบางของเหล่าทหารลับวูบวาบอยู่ใต้เงาใบไม้ กลุ่มขุนนางและมือปราบที่ได้รับ จดหมายลับ จากแหล่งที่ไม่เปิดเผย บัดนี้รวมพลเงียบงัน ท่ามกลางยอดไม้และกอหญ้าพวกเขาไม่ได้มาเพื่อร่วมล่า... แต่เพื่อรอดูจังหวะ ว่าข้อความในจดหมายนั้นจะกลายเป็นความจริงหรือไม่

บรรยากาศอันอบอุ่นในยามเช้า เหมือนหมอกบางที่โอบล้อมความหลังไว้แค่ชั่วขณะ… ทว่าความสงบสุขนั้น กลับพังทลายลงในชั่วพริบตาเสียงกรีดร้องแหลมคมดังขึ้นจากแนวหลัง

“อ๊ากกกก!!”

เสียงหนึ่ง... ตามด้วยอีกเสียง...

“อ๊ากกกกก!!!”

ทหารคุ้มกันล้มลงทีละคน ทีละคน เลือดสาดกระเซ็นบนพื้นหญ้า เข็มพิษ พลังลมปราณแผดเผา และเงาทมิฬในพริบตา พวกเขาไม่มีโอกาสแม้แต่จะยกดาบขึ้นตั้งรับ

“มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!?” องค์ฮ่องเต้หรงจวิ้นตวาดถาม ดวงเนตรเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง พระวรกายทรงแข็งค้างราวถูกตรึงด้วยหายนะที่กำลังคลืบคลานและทันใดนั้น... ชายชราผู้ทรงเกียรติในสายพระเนตรตลอดชีวิตก็หันกลับมามองพระองค์ดวงตาคู่นั้น... มิใช่ดวงตาของผู้จงรักภักดีอีกต่อไป

ริมฝีปากแห้งเหี่ยวยกยิ้มช้า ๆ เผยให้เห็นรอยยิ้มที่อาบยาพิษของความแค้น

“ฝ่าบาท...” เสียงของฟู่เหวินโหลวฟังดูชัดเจนอย่างน่าขนลุก ท่ามกลางเสียงลมหายใจที่ขาดห้วงของเหล่าทหารที่ล้มตาย

“ข้าเชื่อว่า บุปผาเมฆคืนชีพ... ซ่อนอยู่ในร่างของพระองค์ ส่งมันมา... และทิ้งชีวิตของพระองค์ไว้ในป่าแห่งนี้เถิด”

คำพูดนั้นเฉียบคมยิ่งกว่าปลายดาบ น้ำเสียงของชายชราสั่นสะเทือนทุกสิ่ง

องค์ฮ่องเต้แทบไม่อยากเชื่อสายพระเนตร... คนผู้นี้ ผู้ที่พระองค์เรียกว่า อาจารย์ ผู้ที่เคยพิงไหล่แลกเปลี่ยนเรื่องราวในวัยเยาว์ บัดนี้กลับยืนอยู่ต่อหน้าพระองค์ในฐานะเพชฌฆาตพระหัตถ์ที่เคยโอบอุ้ม... กลับเหวี่ยงหอกแห่งการหักหลังใส่พระองค์โดยไม่ลังเล

“ท่าน... ทำเช่นนี้กับข้าได้อย่างไร…”

พระสุรเสียงของหรงจวิ้นแผ่วลง ดวงเนตรแปรเปลี่ยนจากความตกใจเป็นความเจ็บปวดลึกซึ้ง และในห้วงเวลาอันเยียบเย็นนั้น… พระองค์เพิ่งเข้าใจว่า คำว่า คนใกล้ตัวนั้นอันตรายที่สุด