ตอนที่ 67 หวาดระแวง

แม้แม่ทัพหลานซือเหยียนจะเป็นบุรุษผู้กุมอำนาจยิ่งใหญ่ มีชื่อเสียงเกรียงไกรถึงขั้นพลิกฟ้าคว่ำปฐพี อีกทั้งรายล้อมด้วยผู้ติดตามมากฝีมือที่พร้อมถวายชีวิตให้ ทว่าสิ่งหนึ่งที่เขาไม่อาจปล่อยผ่านได้เลย กลับมิใช่ศัตรูในสนามรบ... หากแต่คือ ภาพลักษณ์ ของตนเองยิ่งอยู่สูง ยิ่งต้องรู้จักระวังทุกย่างก้าว เพียงแค่หลุดแสดงอารมณ์ต่อหน้าผู้คนผิดเวลา ชื่อเสียงที่สั่งสมมาอาจกลายเป็นตราบาปที่ถูกจารึกไว้ในหน้าประวัติศาสตร์อย่างมิอาจลบเลือนต่อให้เขาจะโหดเหี้ยม ไร้หัวใจเพียงใด สุดท้าย... ก็ยังปรารถนาจะฝากชื่อไว้บนแผ่นดิน ให้คนรุ่นหลังกล่าวถึงด้วยเกรงขามและหากต้องการทำลายใครสักคนให้หายสาบสูญจากโลกหล้า ก็มีเพียงเงามืด เท่านั้นที่คู่ควร"เจ้าช่างเหมาะสมจะเป็นลูกสาวของข้านัก... หลานเยว่ ลูกพ่อ"แม่ทัพหลานซือเหยียนกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนละมุนปนเพ้อฝัน ขณะกำลังอุ้มหลานชายตัวน้อยเล่นอย่างเอ็นดู สายตาที่แข็งกร้าวในสนามรบยามนี้กลับเต็มไปด้วยความอ่อนโยนที่หาได้ยาก ในใจเขาเต็มไปด้วยความภาคภูมิ หลานเยว่ผู้เคยถูกมองข้าม บัดนี้เติบโตขึ้นเป็นสตรีที่น่าเกรงขาม ทั้งเฉียบแหลมและสุขุมจนแม้แต่บุรุษนับร้อยยังมิอาจเทียบเท่า

เขาเฝ้ารอดูอย่างใจจดใจจอ ว่าเมื่อลูกสาวของเขาลงมือกระชากหน้ากากของสุภาพบุรุษจอมปลอมผู้นั้น ความจริงอันดำมืดจะถูกเปิดโปงเช่นไร...และโทษทัณฑ์ใดที่เหมาะจะตกเป็นของมัน

ภายใต้รอยยิ้มอ่อนโยนของเขา ซ่อนความคาดหวังอันล้ำลึกไว้ในดวงตาเพราะยิ่งเห็นบุตรสาวเดินหมากได้อย่างสง่างามเพียงใด เขาก็ยิ่งมั่นใจว่า...หลานเยว่ มิใช่แค่ ลูกสาวหากคือ มรดกแห่งอำนาจ ที่เขาภูมิใจจะฝากไว้กับโลกใบนี้

“ตามที่เจ้าเคยลั่นวาจาไว้กับข้า... หากข้ารอดพ้นจากน้ำมือของซ่งไห่หยางไปได้ เจ้าจะไม่อาฆาตพยาบาทข้าอีก”เสียงของแม่ทัพหลานซือเหยียนเอ่ยขึ้นอย่างพึงพอใจ ราวกับเขาเป็นผู้ชนะในการเดิมพันที่เพิ่งผ่านพ้น

แต่ความจริงกลับต่างออกไปอย่างสิ้นเชิงสิ่งที่เขาเคยทำกับนางไม่อาจเรียกเป็นอย่างอื่นได้นอกจาก การทรยศเขาคือบิดา... ผู้ผลักไสเลือดเนื้อของตนเองให้ตกต่ำลงไปเป็นเพียง สาวอุ่นเตียง ของนายทหารคนหนึ่งที่อยู่ใต้คำสั่งมันคือความต่ำช้าเกินกว่าศัตรูในสนามรบยังจะกล้าทำกับคนในสายเลือดและเพราะเหตุนี้... การแก้แค้นจึงเริ่มต้นขึ้น

นางวางหมากหลอกใช้เขาให้เป็นเครื่องมือในการจัดการชายผู้นั้นแล้วเมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น... นางจะเปิดโปงความจริงต่อหน้าแม่ทัพซ่งไห่หยางให้เขารับรู้ว่าชายผู้ลากลูกชายของเขาลงสู่ความอัปยศ ไม่ใช่ใครอื่น... แต่คือบิดาของนางเองนางไม่คิดฆ่าเขาด้วยมือตัวเอง นางจะให้คนอื่นทำให้นางจะยืมมือผู้ทรงอำนาจอีกคน ลากปีศาจในคราบพ่อให้รับผลกรรม ทว่าโชคชะตากลับหักมุมอย่างไร้ปรานีแม่ทัพซ่งไห่หยาง... กลับสิ้นชีวิตเสียก่อนและมิใช่ด้วยเงามืดของนาง แต่เป็นเพราะน้ำมือของซ่งอี้เฉินบุตรชายคนรองของเขาเอง

แผนที่นางวางไว้พังทลายราวหอคอยทรายที่ถูกคลื่นซัดสลายภายในพริบตานางอาจเลือกเปลี่ยนแผนอาจลบล้างสัญญาที่เคยหลุดปากไว้ด้วยความโกรธในห้วงอารมณ์แต่หลานเยว่... ไม่ใช่คนเช่นนั้นแม้ภายในใจจะเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองแม้จะเห็นว่าโชคชะตาเล่นตลกอย่างไร้เมตตา...แต่นางก็ยังยึดมั่นในคำพูดของตนเองเพราะคำสัญญา ก็คือคำสัญญา“วางใจเถิด... ความชั่วของท่านในครั้งนี้ ข้าจะปล่อยผ่านไปก่อน” เสียงของหลานเยว่เอ่ยขึ้นอย่างไร้อารมณ์ ทั้งถ้อยคำและน้ำเสียงของนางราบเรียบเสียจนไม่อาจคาดเดาได้ว่านั่นคือการให้อภัยหรือการข่มขู่ที่แฝงไว้ด้วยคมมีด

“แต่หากมีคราวหน้า...” ดวงตาคมปลาบของนางมองตรงไปยังบิดาอย่างไม่หลบเลี่ยง“ตัวข้าจะลงมือเองโดยไม่เสียเวลาอีกแม้แต่วินาทีเดียว” คำพูดนั้นไม่ได้เปล่งเสียงดัง... แต่กลับหนักเสียยิ่งกว่าคำพิพากษาแม่ทัพหลานซือเหยียนรู้สึกเหมือนลมเย็นวาบไล้ผ่านแผ่นหลัง ความรู้สึกชาวาบวิ่งไล่ไปตามแนวกระดูกสันหลังแต่เขายังคงฝืนแค่นเสียงหัวเราะออกมา พลางแสร้งยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ

“ฮ่าฮ่า... วันนั้นน่ะ ไม่มีทางเกิดขึ้นหรอก” น้ำเสียงดูเหมือนมั่นใจ แต่ในใจกลับรู้อยู่เต็มอกว่า หากเขายังกล้ากระทำเช่นเดิมอีกครั้ง นั่นย่อมไม่ต่างอะไรจากการเดินไปยื่นคอต่อหน้าความตายด้วยตนเอง...และเขาไม่โง่พอจะทำเช่นนั้นอีกในยามที่หลานเยวยังคงสงบนิ่ง ราวกับเงามืดที่ซ่อนตัวอยู่หลังม่านเงียบซ่งอี้เฉินกลับไม่ปล่อยให้ความลังเลเกาะกินใจเขาออกคำสั่ง... หนักแน่นและเด็ดขาดดวงตาคมกริบฉายแววแข็งกร้าวไม่ต่างจากดาบที่เพิ่งชโลมเลือด

“กวาดล้างให้หมดใครก็ตามที่เคยอยู่ใต้ร่มเงาของเขา ไม่ว่าจะเป็นตัวมันเอง ครอบครัว หรือแม้แต่บ่าวที่เหลือรอด...”เขาเว้นวรรคก่อนจ้องตรงไปยังผู้ใต้บังคับบัญชาที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้า “อย่าให้เหลือแม้แต่คนเดียว”

น้ำเสียงของเขาเรียบเย็น แต่มันกลับหนาวเหน็บยิ่งกว่าหิมะกลางเหมันต์ภายในดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดระแวงที่ลุกลามกลืนกินราวเปลวเพลิงที่ไร้รูปร่างแต่ทรงอานุภาพเขาไม่อาจวางใจได้ไม่อาจปล่อยให้เศษเสี้ยวความภักดีต่อบิดายังคงหลงเหลือในเงื้อมมือของอำนาจแม้เป็นเพียงบ่าวรับใช้ที่เอ่ยคำอวยพรให้หลานซือเหยียนในคืนสุดท้าย... ก็ต้องตาย

ตัดไฟแต่ต้นลมคือหลักการเดียวที่เขายึดถือ

“ใครลังเลฆ่ามันด้วย” เขาเสริมเสียงนิ่ง “อย่าให้ความเมตตาทำให้พวกมันย้อนกลับมาเป็นเงาที่แทงข้าในภายหลัง”

เสียงฝีเท้าของเหล่านายทหารดังขึ้นทั่วเรือน บางคนหน้าซีด บางคนค้อมศีรษะรับคำโดยไม่กล้าเอ่ยสิ่งใดแววตาทุกคู่ที่มองมาที่เขา... ล้วนเต็มไปด้วยความเกรงกลัวแต่ซ่งอี้เฉินหาได้ใส่ใจในสายตาของเขาโลกนี้ไม่มีที่สำหรับความอ่อนแอไม่มีที่สำหรับ ความจงรักภักดีล้าหลัง ที่ยึดติดกับคนตายและเขา... จะเป็นผู้ลงมือทำให้แน่ใจว่าแม้แต่เงาของอดีต ก็จะไม่เหลือรอดกลับมาหลอกหลอนเขาอีกต่อไป

ค่ำคืนนองเลือด... ได้ย้อนกลับมาอีกครั้งภายใต้แสงจันทร์สีหม่น เงาของเลือดดูคล้ายจะย้อมผืนดินให้มืดมนยิ่งกว่าความเงียบของราตรีคำสั่งของซ่งอี้เฉินถูกปลดปล่อยออกไปด้วยความโหดเหี้ยมไร้ปรานีเหล่าข้ารับใช้ ทหารเก่า และผู้ภักดีต่อแม่ทัพซ่งไห่หยางหากยังมีชีวิต ก็ต้องถูกตามล่าไม่ว่าเด็กหรือผู้ใหญ่ ไม่ว่าเคยถือดาบหรือแค่เคยยกน้ำชาให้เจ้านาย ล้วนไม่มีข้อยกเว้นเสียงกรีดร้องดังขึ้นเป็นระลอก ๆ ในเงาความมืดบ้านเรือนที่เคยสงบกลับเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก เงาของผู้หลบหนีวิ่งฝ่าความกลัวและความสิ้นหวังด้วยหัวใจเต้นระรัวบางคนล้มตาย บางคนสิ้นใจกลางถนน...แต่บางส่วนยังรอดมาได้

และจุดหมายของพวกเขา มีเพียงที่เดียวในยามสิ้นหนทางจวนแม่ทัพหลานซือเหยียนค่ำคืนนั้น ประตูจวนถูกเคาะถี่รัวเสียงร้องไห้ เสียงร้องขอ เสียงตะโกนดังผสมกันเป็นความโกลาหล

“ท่านแม่ทัพ! ได้โปรดช่วยพวกเราด้วย!”เสียงแหบพร่าด้วยความหวาดกลัวของชายผู้หนึ่งดังขึ้นเป็นคนแรก ตามด้วยอีกหลายชีวิตที่คุกเข่าอยู่ตรงลานจวน

แม่ทัพหลานซือเหยียนในชุดคลุมยาวยืนอยู่กลางเฉลียง สายตาเยียบเย็นจ้องมองฝูงชนที่มีเลือดเปื้อนเนื้อตัวและความตื่นตระหนกฉาบบนใบหน้าเขาไม่ได้ตอบทันที แต่เรียกองคนของตนมาสอบถามไม่นานนัก รายงานก็ถูกกระซิบที่ข้างหูเขาทุกคำยืนยันถึงสิ่งที่เขาสงสัย

“ที่แท้ก็เป็นฝีมือของมันจริง ๆ ...” เสียงของเขาดังต่ำแต่หนักแน่น แฝงด้วยโทสะอันสงบนิ่ง คล้ายภูเขาที่รอวันระเบิด

ซ่งอี้เฉิน... บุตรชายของแม่ทัพผู้ล่วงลับบัดนี้ได้แสดงให้เห็นแล้วว่าเขาพร้อมจะฆ่า แม้แต่เงาของอดีตที่ยังไม่ทันขยับแม่ทัพหลานซือเหยียนจ้องมองคนเหล่านั้นหลายคนเคยอยู่ในสนามรบ เคยถือดาบ เคยวางกลยุทธ์เขาเห็นร่องรอยความกล้าหาญที่ยังไม่จางจากดวงตาพวกเขา แม้จะปะปนด้วยความหวาดกลัว

เขาไม่ใช่คนใจดี ไม่ใช่คนใจบุญแต่เขาเป็นแม่ทัพและแม่ทัพย่อมรู้ดีว่า มือที่ยังจับดาบได้... ย่อมมีค่ากว่าศพที่ถูกฆ่าทิ้งข้างถนน เขาพยักหน้าเบา ๆ ออกคำสั่งให้พวกนั้นเข้ามาในจวนไม่ใช่เพราะเมตตาแต่เพราะเขารู้ว่าคนเหล่านี้... จะกลายเป็นหมากที่สำคัญในวันข้างหน้า