ตอนที่ 71 ลิ้มรสฝ่าเท้าของลูกน้อง

ในยามนี้...ใบหน้าของซ่งอี้เฉินไม่เหลือเค้าเดิมของความโอหังแววตาที่เคยจ้องเขม็งใส่ผู้อื่นบัดนี้กลับพร่ามัว เต็มไปด้วยความหวาดหวั่นร่างกายของเขาสั่นระริก ราวกับลูกนกที่ตกจากรังเปลือยเปล่า อ่อนแอ และไร้ที่พึ่งที่ขนเคยฟู ขู่ฟ่อใส่เหล่าลูกน้องด้วยความถือดีตอนนี้...ขนเหล่านั้นแทบหลุดร่วงไปหมดเหลือเพียงผิวหนังอันเปลือยเปล่าของคนที่หมดหนทางเอาตัวรอด “พะ...พวกเจ้า ใจเย็นก่อน...”เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง พยายามประคองถ้อยคำให้ประจบอ้อนวอนแต่ไม่มีผู้ใดฟังอีกแล้ว

เพี๊ยะ! เสียงฝ่ามือตบฟาดลงบนใบหน้าเขาดังลั่นใบหน้าของซ่งอี้เฉินสะบัดไปตามแรงตบริมฝีปากด้านหนึ่งบวมแดง ริมฝีปากอีกด้านซีดเผือดเขาเอามือสั่น ๆ ขึ้นแตะใบหน้าตนด้วยความไม่เชื่อสายตาลูกน้อง...ที่เขาเคยชุบเลี้ยงบัดนี้ พวกมันกำลังลงโทษเขาราวกับกำลังทุบตีสุนัขเนรคุณ

“ได้โปรด… อย่าทำข้า…” เสียงครางอ้อนวอนของซ่งอี้เฉินดังขึ้นอย่างน่าเวทนามันเบา… แผ่ว… ไร้น้ำหนัก ราวกับสายลมที่ไม่มีใครฟังน้ำเสียงนั้นไม่เหลือเค้าเงาของชายผู้เคยหยิ่งผยองไม่มีแม้กระทั่งความสง่างามของ บุตรแม่ทัพใหญ่ เหลืออยู่ในแววตาเขาเคยอยู่สูงแต่ในยามนี้…เขาคลานอยู่ใต้ปลายเท้าของลูกน้องตนเองพวกมันไม่พูดอะไรสักคำ ไม่แม้แต่จะตอบคำขอมีเพียงกำปั้น ฝ่าเท้า และความโกรธแค้นที่สะสมจากการถูกใช้งานเหมือนสุนัขที่สาดกระหน่ำลงบนร่างเขาอย่างไร้ความปรานี

เสียงกระแทกของร่างกายดังสลับกับเสียงหอบหายใจของเขาใบหน้าที่เคยหล่อเหลาราวบัณฑิตสูงศักดิ์บัดนี้บวมช้ำ เลือดซึมจากริมฝีปากที่แตกดวงตาข้างหนึ่งปิดสนิทเพราะบวมเขานอนแน่นิ่ง ใจเต้นรัว ร่างกายสั่นเทา ราวกับรอเพียงลมหายใจสุดท้าย

ก่อนจากไป หนึ่งในพวกมันเดินเข้ามาช้า ๆ ยืนมองร่างนั้นอย่างเหยียดหยามมันไม่ได้เอ่ยอะไร เพียงแค่น้อมตัวลงนิดหนึ่งแล้ว...ถ่มน้ำลายใส่หน้าซ่งอี้เฉินอย่างจงใจหยดน้ำลายอุ่น ๆ ตกลงบนผิวแก้มที่ช้ำบวมซ่งอี้เฉินหลับตาแน่น ไม่กล้าขยับ ไม่กล้าแม้แต่จะปัดออก

นั่น...คือการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีครั้งสุดท้ายไม่มีคำด่า ไม่มีเสียงเย้ยหยันเพราะสำหรับพวกมันชายตรงหน้าก็ไม่ต่างอะไรกับเศษขยะที่ไร้ค่าจะเสียคำพูดด้วยจากนั้น พวกมันหันหลังให้เดินจากไปโดยไม่ชายตามองอีกทิ้งให้ชายผู้เคยเรืองอำนาจ นอนจมอยู่กับโคลน เลือด และน้ำลายในความเงียบที่หนักอึ้งยิ่งกว่าความตาย

“อ๊ากกก!! บัดซบเอ๊ย! นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตข้า!!” เสียงกรีดร้องของซ่งอี้เฉินดังแหลมสะท้านก้องไปทั่วห้องโถงที่ไร้ผู้คนมันไม่ใช่เสียงของผู้มีอำนาจแต่เป็นเสียงของคนที่แตกสลายจนไม่เหลือชิ้นดีเขาร้องออกมาพร้อมกับน้ำตาที่หลั่งรินโดยไม่อายฟ้าหยาดน้ำใสไหลผสมกับคราบเลือดบนแก้มและพื้นหินเย็นเฉียบ

เขาพยายามจะยันตัวขึ้นจากพื้น...แต่ร่างกายกลับไร้เรี่ยวแรงแขนขาที่เคยแผ่บารมีบัดนี้ไม่อาจแม้แต่จะพยุงตัวเองให้ลุกนั่งใบหน้าของเขาแนบกับพื้นดินราวกับต้องการจมหนีความจริงที่โหดร้าย “ข้า... ข้าแค่ต้องการใช้ชีวิตสุขสบาย...กับทรัพย์สินที่บิดาข้ามอบไว้...แค่นั้น...”เสียงพึมพำของเขาแหบพร่า สั่นเครือในหัวมีเพียงภาพของอดีตวันที่เขายืนอยู่เหนือทุกคน สวมอาภรณ์หรูหรา เดินอย่างองอาจแต่ตอนนี้…ไม่มีอะไรเหลืออีกแล้ว ไม่แม้แต่คำปลอบใจข้ารับใช้ที่เคยหมอบกราบ...วันนี้ทำราวกับว่าเขาไม่ใช่มนุษย์พวกมันเดินผ่านเขาไปอย่างไร้แววตาไม่มีแม้แต่คนเดียวที่เหลียวกลับมาราวกับว่าเขาเป็นเพียงเศษเนื้อสิ้นใจที่ตกค้างอยู่ในซากปรักหักพังของจวน

และเป็นครั้งแรกในชีวิต...ซ่งอี้เฉินได้ลิ้มรสชาติของความไร้ค่าอย่างแท้จริงมันไม่ใช่ความพ่ายแพ้ที่เฉียบพลันแต่มันคือการถูกทำลายช้า ๆ ทีละชั้นจนไม่หลงเหลือแม้เงาของตัวตน

ร่างของซ่งอี้เฉินนอนแน่นิ่งกับพื้นหินเย็นชืดตลอดทั้งวันภายใต้แสงแดดอ่อนยามบ่ายที่เล็ดลอดผ่านช่องหน้าต่างไม่มีใครผ่านมา ไม่มีเสียงฝีเท้า ไม่มีแม้แต่เงาในห้วงนิทราที่ไร้ฝัน เขาภาวนาอยู่ในใจขอให้สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด…เป็นเพียงฝันร้ายสักชั่วครู่ขอให้พอลืมตาอีกครั้ง จวนนี้จะกลับมาครึกครื้นขอให้เสียงฝีเท้าของบ่าวรับใช้ดังขึ้นอีกสักครั้งและขอให้เขายังเป็น คุณชายซ่งอี้เฉิน ผู้ยิ่งใหญ่คนเดิม

แต่เมื่อท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีแสงของดวงอาทิตย์ลับฟ้าไปทีละน้อยและความเยียบเย็นของยามค่ำคืนแผ่ซ่านไปทั่วทุกอณูของจวนชายผู้เคยจองหองจึงค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา

ลมหายใจแรกของเขาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าแขนขาหนักอึ้งเหมือนแบกร้อยพันความอัปยศเขาขยับตัวอย่างเชื่องช้า ราวกับแต่ละการเคลื่อนไหวคือความเจ็บที่ฝังลึกเสียงแหบพร่าดังขึ้นเบา ๆ ในความเงียบ"ข้า...หิวเหลือเกิน..." เสียงที่เคยสั่งใครต่อใครอย่างองอาจ บัดนี้อ่อนแรงราวกับเสียงเฒ่าใกล้ตาย"ใครก็ได้...ทำอะไรให้ข้ากินหน่อย..."

เขารอฟัง...เงียบไร้คำตอบ จวนหลังงามที่เคยคึกคัก เต็มไปด้วยบ่าวไพร่เดินขวักไขว่บัดนี้กลายเป็นเปลือกกลวงของอดีตไร้เสียงฝีเท้า ไร้เสียงขานรับ ไร้แม้แต่กลิ่นของอาหารหรือควันไฟในครัวซ่งอี้เฉินมองไปรอบตัวห้องโถงที่เคยหรูหรา บัดนี้กลับกว้างใหญ่และว่างเปล่าไม่ต่างจากหัวใจของเขา ที่ไม่เหลือสิ่งใดให้เกาะเกี่ยวอีกต่อไป

เช้าวันรุ่งขึ้น

ซ่งอี้เฉินสวมอาภรณ์เก่าโทรมที่เคยเป็นเพียงชุดอยู่เรือนมาก่อนเส้นผมยุ่งเหยิง ผิวซีดเผือด ใต้ตาคล้ำเหมือนคนที่ไม่ได้นอนมาหลายคืนเขาฝืนก้าวเดินไปยังพระราชวังด้วยแรงใจที่แทบจะหลุดลอยเขามิได้มาที่นี่ในฐานะผู้มีอำนาจอีกต่อไปแต่ในฐานะคนสิ้นไร้ผู้มาขอความเมตตาเมื่อมาถึงท้องพระโรง ซ่งอี้เฉินทรุดตัวลงคุกเข่าหน้าผากของเขาแทบจะแนบติดกับพื้นหินเย็น

“ขอฝ่าบาทและเสนาบดีทั้งหลายได้โปรดเมตตาข้าด้วยเถิด...บ้านจวนของข้า...ถูกกลุ่มคนร้ายปล้นสะดมจนสิ้นซากข้า...ไม่เหลือสิ่งใดอีกแล้ว!” เขาเอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือ น้ำตาเริ่มไหลอาบแก้มอย่างน่าเวทนาแต่แทนที่จะได้รับความเห็นใจเสียงหัวเราะเบา ๆ กลับดังแว่วมาจากเหล่าขุนนางบางคนหนึ่งในขุนนางวัยกลางคนยกพัดขึ้นกั้นใบหน้าพลางเอ่ยเสียงเย็น“โถ… คุณชายซ่งผู้องอาจในวันวานหรือ? ที่เคยกล่าวว่าไม่เคยพึ่งใครแม้แต่น้อย? แล้ววันนี้มาเรียกร้องความเมตตาในราชสภาเช่นขอทาน?”

อีกคนแค่นเสียงเหอะในลำคอ“เจ้าถูกปล้น? หรือเจ้าทำตัวเองกันแน่ใช้แรงบ่าวไพร่เยี่ยงทาส สร้างศัตรูไปทั่ว คิดหรือว่าจะไม่มีวันถูกชำระบาป?”

ซ่งอี้เฉินหน้าซีดเผือด“แต่…แต่นั่นมันไม่ยุติธรรม! ข้ามีหลักฐาน... ข้า...ข้าเคยเป็นบุตรของแม่ทัพซ่งไห่หยาง! พวกท่านต้องช่วยข้า” เสียงฝ่ามือกระแทกลงบนโต๊ะดังสนั่นเสนาบดีผู้สูงวัยอีกคนกล่าวอย่างเฉียบขาด“ชื่อเสียงของบิดาเจ้าหาได้ปกป้องเจ้าตลอดไปไม่ ซ่งอี้เฉิน! หากเจ้าถูกปล้น ก็จงไปแจ้งทางเมือง ไม่ใช่ใช้ราชสำนักเป็นที่ระบายอัปยศ!”

เสียงเย้ยหยันดังขึ้นรอบห้อง เสียงหัวเราะเบาบาง สายตาเยาะเย้ยซ่งอี้เฉินคุกเข่าแน่นิ่ง ความอับอายหลั่งไหลท่วมตัวเขาจนแทบหายใจไม่ออกมือกำแน่น กรามกัดจนสั่นเขาเคยมองดูผู้อื่นต่ำต้อยใต้ฝ่าเท้าตนเองแต่บัดนี้...ทุกสายตาในห้องมองเขาไม่ต่างจากเศษฝุ่นที่ควรถูกกวาดทิ้ง