ตอนที่ 70 กงล้อแห่งชะตากรรม

ทุกผู้คนล้วนตระหนักดีว่า จุดจบของชีวิตคือความตายแต่สำหรับหลานเยว่แล้ว ความตาย...เป็นเพียงปลายทางสิ่งที่สำคัญกว่าคือ ก่อนจะตายนั้นใครสมควรได้รับสิ่งใดบ้างนางไม่รู้หรอกว่าหลังความตายจะมีสิ่งใดรออยู่จะมีสวรรค์ นรก หรือเพียงความว่างเปล่าแต่เมื่อสวรรค์ยังไม่ลงมือนางจะเป็นผู้บันดาล โทษทัณฑ์ให้ด้วยมือของตนเอง

เขา...ผู้สังหารบิดาตนเองอย่างเลือดเย็น เขา...ผู้สั่งฆ่าผู้อื่นมากมายเพื่อกลบเกลื่อนความผิดเมื่อโชคชะตายังเปิดโอกาสให้คนเช่นนั้นได้มีชีวิตอยู่ใต้ฟ้าเดียวกับนางหลานเยว่ย่อมไม่ปล่อยให้โอกาสนั้นหลุดมือนางตั้งมั่นแล้วจะมอบโทษที่คู่ควรให้สมกับกรรมชั่วที่มันได้กระทำและในค่ำคืนนี้...มันจะเป็นจุดเริ่มต้น

ภายในห้องโถงเงียบสงบแสงตะเกียงไหวอ่อนราวจะล่วงรู้ความคิดอันมืดดำในใจนางหลานเยว่จิบชาช้า ๆ รสขมแตะปลายลิ้น ดวงตาสงบนิ่งแต่ลึกซึ้งก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเรียบเย็นแต่ทุกถ้อยคำหนักดั่งสายฟ้า

“คืนนี้ ข้าต้องการมือดีที่สุด...สิบคน”

หลังสิ้นคำสั่งของหลานเยว่าไม่นานร่างของบุรุษสิบคนก็ค่อย ๆ ก้าวออกจากเงามืดทีละคน...พวกเขาปรากฏตัวราวกับลมหายใจของความตายไร้เสียง ไร้การเคลื่อนไหวเกินจำเป็นทุกสายตาแน่วแน่ ไม่มีแววลังเลหรือสงสัยใบหน้าเรียบเฉยเหมือนรูปสลักจากหินเย็น พวกเขาไม่ใช่นักฆ่าธรรมดาหากคือ มือขวาแห่งความเงียบ ที่หลานเยว่หล่อหลอมขึ้นมาด้วยเลือด เนื้อ และอดีตอันแหลกสลาย

คนเหล่านี้ ล้วนเคยเป็นเพียงทาสไร้ค่า ถูกเหยียบย่ำมาทั้งชีวิตแต่ใต้การชุบเลี้ยงของนาง พวกเขากลับกลายเป็นดั่งเงาที่ไร้ปรานีประสบการณ์และความเจ็บปวดได้หล่อหลอมหัวใจพวกเขาจนไร้ความรู้สึกโดยสิ้นเชิงทันทีที่ทั้งสิบคนมายืนรวมกันต่อหน้านางบรรยากาศภายในโถงรับรองพลันเย็นยะเยือกลงราวกับฤดูเหมันต์ไม่ใช่จากลม ไม่ใช่จากอากาศแต่คือไอสังหารจากหัวใจที่เย็นชาของคนทั้งสิบ

หลานเยว่กวาดตามองช้า ๆ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่สงบ ราบเรียบ...แต่เฉียบคมยิ่งกว่าคมดาบ

“ภารกิจครั้งนี้ไม่ใช่การฆ่า...แต่คือการแย่งชิง” ปลายเสียงของนางแฝงรอยเหยียดหยันจาง ๆ“เมื่อมันคิดจะปล้นข้า...แล้วทำไมคนอย่างข้าจะปล้นมันไม่ได้?” ไม่มีเสียงตอบรับ มีเพียงการพยักหน้าหนึ่งครั้งจากทั้งสิบนางไม่จำเป็นต้องอธิบายมากกว่านี้ในคืนนั้น...เงาทั้งสิบเอ็ดสาย รวมถึงนางออกเดินทางอย่างไร้ร่องรอยการเคลื่อนไหวของพวกเขาเร็วจนแม้แต่เงาจันทร์ยังมิทันขยับตามไร้เสียงฝีเท้า...ไร้แรงลมสะเทือนแม้แต่ผืนหญ้าที่เหยียบย่ำ ยังไม่สั่นไหว

เมื่อพวกเขามาถึงจวนของซ่งอี้เฉินทหารเฝ้ายามที่มันเคยภาคภูมิใจนักหนา ต่างนอนหลับใหลในความฝันอันไร้เดียงสาไม่มีใครแม้แต่คนเดียว...สัมผัสได้ถึงการมาถึงของความมืดจากนั้น...การกวาดล้างก็เริ่มต้นประตูคลังถูกเปิดออกอย่างไร้เสียงหีบทอง หยก เครื่องประดับ ตราประจำตระกูล เหรียญตราเกียรติยศ แม้กระทั่งสมุดบัญชีสำคัญและจดหมายลับในห้องส่วนตัวไม่มีสิ่งใดรอดพ้นสายตาพวกเขา

ของมีค่าทุกชิ้นภายในจวน ถูกเคลื่อนย้ายอย่างรวดเร็วราวกับเงาพัดพาของทั้งหมดออกไปในชั่วพริบตาผ้าม่านไม่สะเทือน ไส้เทียนไม่ไหว ทุกสิ่งดำเนินไปในความเงียบงันที่น่าสะพรึงและเมื่อภารกิจเสร็จสิ้นทั้งหลานเยว่และเหล่ามือสังหารของนางก็สลายหายไปในความมืดปล่อยให้จวนของซ่งอี้เฉินยังคงเงียบสงบ...ไม่ต่างจากก่อนพวกเขาจะมา

หลังจากภารกิจเสร็จสิ้น หลานเยว่ไม่คิดจะลงมือ นางเลือกที่จะปล่อยให้กงล้อแห่งชะตากรรมค่อย ๆ หมุนไปเองนางรู้ดีว่าบาดแผลบางอย่าง หากปล่อยไว้ให้นานพอมันจะเน่าในเอง โดยไม่ต้องแตะต้องอีกแม้ปลายนิ้ว

กาลเวลาผ่านไปเนิ่นนานถึงครึ่งเดือนจนกระทั่งวันหนึ่งวันที่ดูเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติแต่แล้ว…ทุกสิ่งก็ปริแตกวันนี้คือวันจ่ายค่าแรงของเหล่าข้ารับใช้ในจวนตระกูลซ่งพ่อบ้านประจำจวนรีบตรงไปยังห้องเก็บสมบัติด้วยความเคยชินแต่สิ่งที่เขาเห็น…คือความว่างเปล่าไม่มีทอง ไม่มีหยก ไม่มีแม้แต่เศษเหรียญห้องทั้งห้องว่างเปล่าราวกับไม่เคยมีสิ่งใดถูกเก็บไว้เลยตั้งแต่แรกใบหน้าของพ่อบ้านซีดเผือด เขารีบวิ่งหน้าตื่นไปยังเรือนใหญ่ประตูถูกผลักออกอย่างร้อนรน ร่างเขาทรุดลงคุกเข่าต่อหน้าซ่งอี้เฉิน

“นายท่าน! แย่แล้วขอรับนายท่าน... จวนของพวกเราถูกปล้น!” ซ่งอี้เฉินที่กำลังนั่งจิบชาเงียบ ๆ ถึงกับชะงักเลือดในร่างคล้ายจะไหลย้อนกลับร่างของเขาแข็งค้างในวินาทีที่ได้ยินคำนั้นเขาฝืนขยับริมฝีปาก พยายามรักษาน้ำเสียงให้สงบนิ่ง

“พวกมันเอาไป...เท่าไหร่” พ่อบ้านเงยหน้าขึ้นช้า ๆ ดวงตาสั่นระริกด้วยความตกใจสุดขีด

“ทั้งหมดขอรับ…เจ้าพวกคนชั่วนั่นมันปล้นเอาทุกสิ่งไปหมด ไม่มีเหลือแม้แต่กล่องไม้เปล่า…”

สิ้นคำตอบ ซ่งอี้เฉินนิ่งงันไปทั้งร่างเหมือนลมหายใจสุดท้ายในอกถูกดูดกลืนไปพร้อมคำว่า ทั้งหมด เขามองออกไปยังลานจวนเบื้องนอกทุกอย่างยังดูสงบเหมือนเดิม ฟ้าโปร่ง แสงแดดอ่อน หากแต่ภายในหัวใจของเขานั้น พังทลายลงราวกับแผ่นดินที่ทรุดตัวโดยไม่มีสัญญาณเตือน

"นายน้อยผู้ทรงเกียรติ...นี่มันหมายความว่าอย่างไรกัน?" เสียงเอ่ยถามของหนึ่งในลูกน้องดังขึ้นอย่างเยือกเย็นน้ำเสียงของมันไร้ความเคารพ ไม่มีรอยเกรงใจหลงเหลือแววตาที่เคยมองเขาด้วยความจงรักภักดีบัดนี้แปรเปลี่ยนเป็นความห่างเหินและคมกริบราวใบมีดพวกมัน...คือสุนัขล่าเนื้อที่เคยจงรักภักดีต่อผู้ที่ป้อนอาหารแต่เมื่ออาหาร หมดลง ความภักดีนั้นก็พร้อมจะเปลี่ยนเป็นเขี้ยวเล็บ

“เหอะ...เจ้าขี้ข้าชั้นต่ำ อย่าได้บังอาจเอ่ยคำไร้มารยาทเช่นนี้กับข้าอีก!” ซ่งอี้เฉินตวาดลั่น น้ำเสียงของเขายังเต็มไปด้วยความหยิ่งยโสและฉุนเฉียวแม้แววตาจะแฝงด้วยความกระวนกระวายอย่างปิดไม่มิดเขาไม่เชื่อเขาไม่อาจยอมรับได้ว่า...ตนเองถูกปล้นจนสิ้นเนื้อประดาตัวเพื่อยืนยันคำตอบ เขาก้าวฉับ ๆ นำหน้าพวกมันไปยังห้องเก็บสมบัติห้องแล้วห้องเล่าถูกเปิดออกทีละบานแต่สิ่งที่อยู่เบื้องหลังประตู...คือความว่างเปล่าไม่มีทอง ไม่มีหยก ไม่มีแม้แต่กล่องไม้ทุกอย่างถูกกวาดเกลี้ยง ราวกับไม่เคยมีอยู่มาก่อนสีหน้าของซ่งอี้เฉินค่อย ๆ ซีดลง มือที่เคยแผ่อำนาจกลับเริ่มสั่นอย่างควบคุมไม่ได้เขาเงียบงัน...ไร้คำแก้ตัวและในความเงียบนั้นเองเสียงหนึ่งก็แทรกขึ้นอย่างแสบแก้วหู

“ไอ้สารเลว… แกใช้แรงงานพวกเราอย่างกับทาส แต่กลับไม่มีปัญญาจ่ายค่าจ้าง?” เสียงนั้นเปล่งออกมาจากหนึ่งในลูกน้องที่เคยค้อมศีรษะให้เขาแต่บัดนี้มันกำหมัดแน่น สายตาเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวปนสมเพชซ่งอี้เฉินหันไปมองฝูงสุนัขที่เคยเชื่องบัดนี้แววตาของพวกมันเต็มไปด้วยแรงสังหารเขารู้ทันทีว่าเมื่อเศษอาหารหมดจากมือเจ้าของ…ฝูงสุนัขย่อมไม่ลังเลที่จะกัดย้อน

"หุบปากเดี๋ยวนี้ ไอ้ขี้ข้า!" เสียงตวาดลั่นของซ่งอี้เฉินดังสนั่นไปทั่วลานจวนเขาก้าวถลาออกมาหนึ่งก้าว แววตาแดงก่ำด้วยโทสะและความตื่นตระหนก

“เจ้าไม่รู้หรือว่าข้าเป็นบุตรของใคร!?” คำพูดนั้นเปล่งออกมาด้วยความหวังหวังว่านามหนึ่งซึ่งเขาเคยเคารพบูชานามของบุรุษผู้เป็นเสาหลักของตระกูลจะยังคงมีน้ำหนักพอที่จะหยุดฝูงสุนัขที่กำลังจะกัดย้อนเจ้าของ

ชื่อของบิดา แม่ทัพซ่งไห่หยาง ถูกหยิบยกขึ้นมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่หวังใช้เป็นเกราะกำบังสุดท้ายแม้ว่าชื่อที่เขาเอ่ยออกมา…จะเป็นของคนที่เขาเองลงมือฆ่าอย่างเลือดเย็นราวกับลืมไปว่าเงาแห่งความผิดนั้นยังคงตามหลอกหลอนราวกับลืมไปว่า เลือดในคืนนั้น ยังไม่ทันแห้งจากปลายนิ้วของเขาเอง

แต่ฝูงคนเบื้องหน้า...หาใช่พวกโง่เขลาเหมือนวันวานพวกมันไม่ได้ถอยหนีตามเสียงอีกต่อไปมีเพียงรอยยิ้มเย็นชาและแววตาที่ไม่สะทกสะท้านใครบางคนหัวเราะเบา ๆ ในน้ำเสียงที่ปนเย้ยหยัน"เจ้าคิดว่าชื่อของคนที่เจ้าฆ่าเอง...จะช่วยเจ้ารอดหรือ?"