ตอนที่ 72 รับช่วงต่อ

สายฝนโหมกระหน่ำราวกับสวรรค์กรีดร้องเสียงฟ้าฟาดดังก้องข่มขวัญ ราวกับโลกทั้งใบกำลังส่งสัญญาณบางอย่างทั่วทั้งจวนที่เคยโอ่อ่าของตระกูลซ่ง บัดนี้เงียบงันและว่างเปล่าราวสุสานบานหน้าต่างไม้กระทบกันดัง ปัง ปัง ตามแรงลมส่วนภายในเรือนกลาง…มีเพียงแสงเทียนเล่มเดียวที่สั่นไหวอยู่ในความมืด

ร่างของซ่งอี้เฉินทรุดตัวนั่งอยู่กับพื้นชุดที่เคยเรียบหรูบัดนี้เปียกชื้นและเปรอะเปื้อนเขาโอบเข่าตัวเองไว้ น้ำตาไหลเงียบ ๆ อย่างคนหมดหนทางไม่มีใครเหลือ ไม่มีใครกลับมาเขาพึมพำกับตนเองเหมือนคนเสียสติดวงตาแดงก่ำ ริมฝีปากสั่นระริกเสียงสะอื้นหลุดลอดในลำคอ เบาเกินกว่าจะกลบเสียงฝนแต่แล้ว...เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากความมืดในมุมห้องแผ่วเบา เย้ยหยัน และคมกริบยิ่งกว่ามีด

“อะไรกัน...คุณชายซ่งอี้เฉินผู้งามสง่าในอดีต…ถึงกับนั่งร้องไห้อยู่คนเดียวในจวนร้าง?” ซ่งอี้เฉินสะดุ้งเฮือก ใบหน้าเงยขึ้นทันทีแววตาเบิกกว้างเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกเขาหันขวับไปทางต้นเสียงทิศที่ควรจะว่างเปล่า

“เจ้า…เจ้าเข้ามาได้ยังไง…” น้ำเสียงของเขาสั่นเครือ เต็มไปด้วยความกลัวที่ควบคุมไม่อยู่ยืนอยู่ตรงนั้น…คือชายชุดดำผู้หนึ่งร่างสูงเพรียว แววตาคมดุ สีหน้าราบเรียบเกินจะอ่านออกเขาคือ ซูจิ่งหลงเจ้าของโรงประมูลแต่ในโลกเบื้องหลัง เขาคือ ผู้ควบคุมเงามืด ผู้ซื้อขายความตายอย่างเลือดเย็น ซ่งอี้เฉินเคยได้ยินชื่อเขา เคยหวาดหวั่นในใจเมื่อพูดถึงแต่ไม่เคยคาดคิด…ว่าตนเองจะได้เผชิญหน้าโดยตรงซูจิ่งหลงไม่ตอบคำถามเขาเพียงยิ้มอย่างเย็นชา

“หลานเยว่…ส่งหน้าที่ต่อให้ข้าแล้ว” ก่อนที่ซ่งอี้เฉินจะทันเอ่ยอะไร ร่างเงาสองร่างก็โผล่ออกมาจากความมืดมือสวมถุงหนังเหนี่ยวรั้งร่างเขาอย่างไร้ปรานีเขาส่งเสียงร้องแต่ก็ไร้ประโยชน์ในพริบตาเดียว ร่างทั้งร่างก็ถูก ยัดลงในกระสอบหนาทึบ

ซ่งอี้เฉินดิ้นรนอยู่ภายในเสียงตะโกนของเขาอู้อี้ ลมหายใจเริ่มติดขัดกลิ่นผ้าหยาบชื้นผสมกับกลิ่นอายความตายที่เริ่มแผ่คลุมภายในรถม้ามืดสนิทซ่งอี้เฉินไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนเขาไม่รู้วัน ไม่รู้คืนไม่รู้แม้กระทั่งว่าตนเองยังมี ชีวิต หลงเหลืออยู่หรือไม่

เสียงล้อรถบดทับหินกรวดอย่างช้า ๆ และต่อเนื่องเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ย้ำเตือนว่าเขายังมีสติหรืออย่างน้อย…ก็ยังไม่ตาย

เมื่อรถม้าหยุดลง เขาถูกลากออกจากกระสอบอย่างไร้ปรานีเปลือกตาที่บวมช้ำค่อย ๆ เปิดขึ้นภาพตรงหน้าคือ เหมืองหินร้าง กลางหุบเขาห่างไกลอากาศเต็มไปด้วยกลิ่นฝุ่นและกลิ่นอับของเหงื่อไคลจากแรงงานนับร้อยซ่งอี้เฉิน…ผู้เคยเป็นคุณชายสูงศักดิ์บัดนี้ถูกตรวนแขน ตรวนขาด้วยโซ่หนักเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง ข้อมือขูดเลือดซึมจากรอยโซ่เขาถูกผลักเข้ากลุ่มแรงงานโดยไร้คำอธิบายและเริ่มต้น ชีวิตใหม่…ในฐานะ ทาสที่ไร้ตัวตน

“ทำตัวให้มีค่าเข้าไว้ไอ้ขยะ” เสียงเฆี่ยนดัง เพียะ ลงที่แผ่นหลังเขาล้มทั้งยืน…หน้าแนบพื้นแต่ไม่มีใครมอง ไม่มีใครสนใจ

ชีวิตของเขาในเหมืองแห่งนี้เต็มไปด้วยการกดขี่ข้าวที่กินแทบไม่พอประทังชีวิต น้ำดื่มขุ่นมัวมีแต่โคลนหากอ่อนแรงหรือขยับตัวช้า…จะถูกหวดด้วยแส้เหล็กจนหลังปริไม่มีคำว่า ความเมตตาเหลืออยู่

เวลาผ่านไปหลายวัน…หรืออาจจะหลายสัปดาห์ร่างของเขาเริ่มซูบซีด แขนขาไร้แรงดวงตาเคยหยิ่งผยองบัดนี้ว่างเปล่าราวกับว่า ตัวตนของซ่งอี้เฉิน ได้ตายไปตั้งแต่วันแรกที่เหยียบลงเหมืองและในค่ำคืนหนึ่งภายใต้ฟ้าคลุ้มฝนที่ไร้แสงจันทร์ลมหายใจของเขาก็เริ่มขาดห้วงร่างซูบผอมแนบลงกับพื้นหินเย็นเฉียบ…

ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบไปภาพสุดท้ายที่เขามองเห็น…คือเด็กชายคนหนึ่ง ยืนอยู่กลางแสงแดดอ่อนยามเช้าเด็กคนนั้นยิ้มให้เขาดวงตาใสซื่อบริสุทธิ์ข้างกายของเด็กชาย…มีชายวัยกลางคนใบหน้าอ่อนโยนและเปี่ยมด้วยความหวัง

บิดาของเขา…ผู้ที่เขาสังหารด้วยมือตนเองและด้านหลังสุด…เงาของชายหนุ่มอีกคนหนึ่งยืนอยู่ผู้ที่เป็นเหมือนเงา ของเขามาตลอดชีวิตพี่ชายของเขาเองน้ำตาหยดสุดท้ายรินไหลจากหางตาริมฝีปากที่แห้งผาก ขยับพึมพำแผ่วเบา

“…ข้า…ผิดไปแล้ว…” ไม่มีผู้ใดได้ยินมีเพียงความมืดมิด…ที่โอบล้อมเขาไปตลอดกาล

ใต้ต้นเหมยเก่าแก่ดินชื้นถูกกลบลงเงียบงัน ไม่มีเสียงร้อง ไม่มีพิธี ไม่มีผู้ร่วมไว้อาลัยสุสานเล็กเรียงกันสามหลุมหินจารชื่อไว้อย่างเรียบง่าย ไร้คำสดุดีหนึ่งในนั้น…คือชื่อของ ซ่งอี้เฉินบุรุษผู้เคยเป็นคุณชายสูงศักดิ์ผู้เป็นบุตรของแม่ทัพซ่งไห่หยางและเป็น อาโดยสายเลือดของบุตรชายของ หลานเยว่หลานเยว่…เลือกฝังเขาเคียงข้าง พี่ชายของเขาซ่งเจี้ยนหงและอีกหลุม…คือซ่งไห่หยางแม่ทัพผู้เคยยิ่งใหญ่ ผู้เป็นปู่ของลูกชายของนาง

สามชีวิตต่างชะตาแต่กลับหลับใหลใต้ผืนดินเดียวกัน…ในจวนของผู้หญิงคนเดียวในสายลมยามเช้า กลิ่นธูปอ่อนจางแผ่คลุมทั่วลานเสียงหนึ่งดังขึ้นเบื้องหลังนาง

“รสนิยมของเจ้านั้น…ช่างวิปริตยิ่งนัก” แม่ทัพหลานซือเหยียนเอ่ยด้วยเสียงเครียด ดวงตาเคร่งขรึมทอดมองบุตรสาวหลานเยว่ยืนนิ่ง ไม่หันกลับ ดวงตาไร้แวว จ้องหลุมศพตรงหน้า

"สวนแห่งนี้…ยังขาดร่างของท่านอยู่" คำพูดนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยเกินจริงไม่เจือความโกรธ ไม่มีแม้แต่แววเศร้าราวกับนับจำนวนดอกไม้ในสวนแม่ทัพหลานซือเหยียนสะท้านทั้งร่างหัวใจชายชราผู้ผ่านสมรภูมินับร้อย…กลับเต้นแรงผิดปกติเขากลืนน้ำลายฝืดคอ สูดหายใจยาว

“ขะ…ข้าไม่พร้อมจะตายในตอนนี้…เจ้าเคยสัญญาไว้กับข้านี่…”“ว่า…หากข้ารอดจากมือซ่งไห่หยาง เจ้าจะปล่อยข้าไป…”

น้ำเสียงของแม่ทัพหลั่นลงจากคำขอ…กลายเป็นเสียงขอชีวิตหลานเยว่ยังคงไม่พูด ไม่ตอบเพียงยกชาขึ้นจิบ ราวกับสิ่งที่ได้ยินไม่เคยเกิดขึ้นแม่ทัพหลานซือเหยียนยืนอยู่ในความเงียบมองบุตรสาวของตน…ผู้ไม่ใช่หญิงสาวผู้อ่อนโยนอีกต่อไปแล้ว

“นี่หรือ…คือสิ่งที่นางเรียกว่าความยุติธรรม?” เขาพึมพำกับตนเอง เสียงลมหายใจแผ่วลงภาพจวนซ่งที่ล่มสลาย ผู้คนที่ถูกหลอกใช้ ชื่อเสียงที่ถูกทำลายโดยไม่เสียเลือดแม้แต่หยดเดียวนี่ไม่ใช่แค่การจัดการศัตรู…แต่มันคือ การเล่นสนุกกับความพังพินาศของผู้คนหลานเยว่…ไม่ได้แค่ ล้างแค้นแต่เธอทำลาย

“แม้แต่คำว่า ‘โหดเหี้ยม’ ...ยังอ่อนโยนเกินไปสำหรับนาง” แม่ทัพหลานซือเหยียนหลับตาลงช้า ๆ นั่นคือผลลัพธ์ของสิ่งที่เขา…เป็นผู้เริ่มต้นเองกับมือ

ณ เรือนหลังน้อยที่ตั้งอยู่ริมชายสวน แยกตัวออกจากตัวคฤหาสน์หลักอย่างเงียบงันที่นี่ไร้ซึ่งความโอ่อ่า ไร้กลิ่นอายของอำนาจหรือเงาของไฟแค้น หากทว่าบรรยากาศกลับอบอุ่น สงบ และเต็มไปด้วยความเรียบง่ายราวกับเป็นอีกโลกหนึ่งที่ไม่อาจเกี่ยวพันกับเรื่องราวของเลือดและดาบในอดีต

ใต้ต้นไม้ใหญ่ซึ่งแผ่กิ่งใบให้ร่มเงาตลอดทั้งวัน กลุ่มชายชราและหญิงวัยกลางคนหลายคนกำลังช่วยกันจัดเตรียมอาหารเสียงหัวเราะเบา ๆ และบทสนทนาสั้น ๆ ดังแว่วมาจากมุมครัวกลางลานบางคนกำลังคนหม้อซุปด้วยมือเหี่ยวย่น บางคนหั่นผักอย่างช้า ๆ แม้ท่าทางจะเชื่องช้า แต่เต็มไปด้วยความตั้งใจเสื้อผ้าที่สวมใส่แม้จะซีดเก่า หากกลับสะอาดเรียบร้อยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยเวลา ทว่าสายตากลับเปล่งประกายแห่งความสงบที่หาได้ยากในโลกวุ่นวาย

“คุณหนูหลาน…นางยังไม่ลืมพวกเราจริง ๆ” หญิงชราผู้หนึ่งเอ่ยขึ้นพลางยกชามข้าวไปวางเบื้องหน้าชายชราผู้หนึ่ง ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นองครักษ์เงาผู้จงรักภักดีของแม่ทัพซ่งไห่หยางเสียงของนางสั่นเครือ แต่น้ำเสียงกลับเปี่ยมด้วยความอิ่มเอมใจ

ชายชราพยักหน้าช้า ๆ สายตาทอดมองไปยังพุ่มไม้ที่ปลูกไว้ริมลานแสงแดดอ่อน ๆ สาดต้องผ่านช่องใบไม้อาบทั่วร่างเขา ก่อนจะกล่าวเบา ๆ ราวกระซิบกับอดีต

“ท่านแม่ทัพ…หากยังอยู่คงดีใจไม่น้อย…ที่ยังมีผู้จดจำบุญคุณของท่านได้เช่นนี้”

ไม่มีคำพูดใดต่อจากนั้นมีเพียงสายลมที่พัดผ่านเบา ๆ กลิ่นหอมของซุปต้มจาง ๆ ผสานกับกลิ่นดินเปียกยามเช้า กลายเป็นบรรยากาศที่อ่อนโยนอย่างน่าประหลาดแม้ชีวิตจะผ่านเรื่องราวอันโหดร้าย แม้พวกเขาเคยถูกทอดทิ้งจากโลกที่เคยรับใช้ด้วยหัวใจแต่ในที่แห่งนี้… ณ เรือนหลังน้อยของจวนหลานเยว่พวกเขาได้กลับมามีชีวิตที่สงบสุขอีกครั้ง