ตอนที่ 73 ขันทีใหญ่

ยามอาทิตย์คล้อยต่ำ แสงสีส้มทองทอดผ่านกำแพงจวนหลาน หลอมรวมกับเงาไม้ให้บรรยากาศแลดูสงบเงียบ...จนเงียบเกินไป ราวกับเป็นการอำพรางพายุที่กำลังเคลื่อนตัวเข้าาอย่างเงียบงันเสียงล้อเกี้ยวทองหยุดลงหน้าประตู เสียงฝีเท้าที่แม้เบาแต่มั่นคง ดังสะท้อนเข้ามาในเรือน พร้อมกลิ่นเครื่องหอมอันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว

ประตูไม้ถูกผลักออกช้า ๆ ก่อนร่างหนึ่งจะก้าวข้ามธรณีเข้ามาหลี่เถี่ยนกวง ขันทีใหญ่แห่งราชสำนัก ผู้ที่แม้ไม่มียศทหาร ไม่สวมชุดขุนนาง กลับทำให้บ่าวไพร่ทั้งจวนต้องรีบหลบตาและก้มหน้าลงโดยไม่ต้องมีใครสั่ง

ชุดแพรไหมสีม่วงเข้มลายมังกรในม่านเมฆเปล่งประกายเรืองรองในแสงอาทิตย์ยามเย็น ใบหน้าเรียบเนียนขาวซีดปราศจากหนวดเครา ริมฝีปากแต้มรอยยิ้มบางที่ยากจะบอกได้ว่าเป็นมิตรแท้ หรืออสรพิษในคราบผ้าไหม

แม่ทัพหลานซือเหยียนซึ่งขณะนั้นกำลังชงชาให้หลานชาย หันกลับมาช้า ๆ แววตาที่เคยมั่นคงสั่นไหวเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะปรับสีหน้าให้สงบนิ่งดังเดิม

“ท่านหลี่…ข้ามิคิดเลยว่าจะได้รับเกียรติจากท่านถึงเรือนหลังเล็กนี้” เสียงเขานิ่งเรียบ แต่ในอกกลับคล้ายมีก้อนน้ำแข็งวางทับอยู่แน่นขันทีใหญ่หัวเราะเบา ๆ อย่างสุภาพ ทว่าทุกถ้อยคำกลับเปี่ยมด้วยแรงกดดันที่มองไม่เห็น“เรือนนี้หรือ…ข้าเฝ้ามองมานานแล้ว” สายตาเขากวาดมองร่างของแม่ทัพอย่างเปิดเผย ดวงตาวาววับเหมือนนักสะสมที่พบของล้ำค่า

“แสงเย็นกำลังงดงาม...เหมาะนักกับการดื่มชาสักถ้วย พร้อมสนทนากับบุรุษที่ข้าชื่นชม” เสียงนั้นคล้ายคำชม แต่กลับเจือกลิ่นความต้องการที่รุกเร้าเกินขอบเขตของคำว่ามารยาท แม่ทัพหลานซือเหยียนนิ่งครู่หนึ่ง แผ่นหลังตึงเครียด แววตาอ่านสถานการณ์ราวกับอยู่กลางสนามรบ

“ข้าเกรงว่า…ข้าไม่คู่ควรจะรบกวนเวลาอันสูงค่าของท่าน” เขาตอบอย่างสุภาพแต่ชัดเจน

ขันทีใหญ่ยิ้มรับ “อย่าถ่อมตัวนักเลย…แม่ทัพหลาน ใต้หล้านี้ใช่ว่าจะหาได้ง่ายนัก ผู้ที่สง่างามทั้งยามชูดาบ…และยามวางดาบลง”

ถ้อยคำอ่อนโยนนั้น แฝงความหมายที่แทงลึกเกินกว่าเปลือกเสียง ราวกับสายลมหอมที่ซ่อนเข็มพิษเสียงฝีเท้าดังขึ้นใกล้ขึ้นใกล้เกินขอบเขตแห่งความสุภาพแม่ทัพหลานซือเหยียนขยับตัวเล็กน้อยโดยไม่ทันรู้ตัวสัญชาตญาณนักรบตื่นตัว เขารู้ดี ศัตรูตรงหน้ามิใช่ใช้ดาบ...แต่ใช้ อำนาจขันทีใหญ่อยู่ห่างเพียงหนึ่งช่วงลมหายใจเขาเอ่ยเสียงเบาแต่หนักแน่น“ในราชสำนักนี้…คนที่ข้าปรานี ไม่มีวันตกต่ำ”“แม่ทัพ นายกองมากหน้าหลายตา…ต่างยินดีถวายทั้งใจและกายให้ข้าโดยไม่แม้ต้องเอ่ยปากขอ”

เขากล่าวพลางทอดสายตาต่ำลง ละเอียดชัดเจนราวกับกำลังประเมินราคาอัญมณีหายาก รอยยิ้มบางเยือกเย็นปรากฏขึ้นบนริมฝีปาก “ทว่าท่าน…กลับดื้อดึงนัก ข้ายิ่งชื่นชม”

ยังไม่ทันจบประโยค เสียงของแม่ทัพหลานซือเหยียนก็พุ่งแทรกเข้ามาด้วยความกร้าวกระด้าง

“อย่าได้เอาข้าไปเปรียบกับหมาที่วิ่งไล้เลียบาทเพียงเพื่อเศษกระดูก!”

น้ำเสียงเขากระแทกกลางอากาศดังปานฟ้าผ่า กลบทุกเสียงภายในเรือน

“หากชีวิตนี้ต้องแลกศักดิ์ศรีกับความก้าวหน้า...ข้ายอมเป็นเพียงเงาในเรือนเก่า ดีกว่ายืนอยู่บนหอสูงที่เปื้อนคราบราคะของเจ้า!” คำพูดนั้นเสียดแทงลึก ราวกับตบกลางหน้าหลี่เถี่ยนกวงยังยืนนิ่ง ใบหน้าไม่สะท้าน แต่ในแววตาฉายประกายมืดวาบขึ้นชั่ววูบหนึ่งความเงียบปกคลุมก่อนที่ขันทีใหญ่จะหัวเราะเบา ๆ พร้อมหมุนกายกลับอย่างสง่างามแต่เพียงครู่เดียว ก่อนเท้าจะก้าวข้ามธรณีประตู เขาหยุด และกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่ว…แต่เปี่ยมด้วยอันตราย

“ข้าจะจำคำพูดของท่านไว้ให้แม่น...เพราะผู้ที่กล้าปฏิเสธข้า…มักจบด้วยชะตาที่ใคร ๆ ล้วนจำได้ไม่ลืม” จากนั้น ร่างของ หลี่เถี่ยนกวงจึงก้าวจากไปเหลือไว้เพียงลมหายใจที่ติดขัด...และเงาอำนาจที่มืดคลืนนอกประตู

เช้าตรู่วันถัดมา แสงแรกของอรุณยังแทบไม่ทันแทรกผ่านหมอกจาง เสียงเคาะประตูอย่างเร่งรีบก็ดังขึ้นที่หน้าจวนหลานซือเหยียน บ่าวไพร่วิ่งวุ่นด้วยสีหน้าวิตก ขณะที่ชายเจ้าของเรือนยังคงอยู่ในชุดคลุมเรียบง่าย เขาเดินออกมาช้า ๆ พร้อมแววตาแน่นิ่ง แต่ลึกในใจกลับเต้นระรัวอย่างไม่อาจควบคุม

“มีราชโองการ...ให้ท่านแม่ทัพหลานซือเหยียนเข้าเฝ้าโดยด่วน!” เสียงผู้นำสารกล่าวอย่างแข็งกร้าว แม้จะไม่ใช่เสียงของขันทีใหญ่หลี่เถี่ยนกวง แต่เพียงชื่อของบุคคลผู้นั้น...ก็คล้ายจะปรากฏอยู่ในเงาเบื้องหลังทุกถ้อยคำอยู่แล้ว

หลานซือเหยียนพยักหน้าเบา ๆ ไม่กล่าวอันใด เขาสวมอาภรณ์ทหารอย่างเรียบง่ายก่อนจะเดินออกจากเรือน

ภายในท้องพระโรง ณ ใจกลางราชสำนัก แผ่นกระดานทองทอดยาวใต้ฝ่าเท้าขุนนาง ผ้าม่านไหมสะท้อนแสงอรุณพาดผ่านปลายเสา เสียงสนทนาเงียบลงทันทีเมื่อหลานซือเหยียนปรากฏตัว ร่างสูงตรงดิ่งไปยังกลางห้องค้อมศีรษะลงอย่างนอบน้อมต่อเบื้องหน้าพระที่นั่งฮ่องเต้หนุ่มทอดพระเนตรเขาอย่างพินิจ ดวงเนตรแม้สงบนิ่งแต่กลับมีแววลังเลแฝงอยู่

“แม่ทัพหลาน…”“ราชสำนักมีมติเอกฉันท์ ให้ท่านเป็นผู้นำทัพออกไปปราบกลุ่มกบฏ”

คำประกาศนั้นเรียบง่าย แต่ทุกถ้อยคำกลับหนักอึ้งราวภูเขาทั้งลูกตกลงกลางอกแม่ทัพ เหล่าขุนนางบางคนหลุบตาลง บ้างก็กระซิบอย่างเงียบงัน แต่สายตาเพียงคู่เดียวที่มองมาโดยไม่ปิดบังเจตนาใดคือสายตาของ หลี่เถี่ยนกวงขันทีใหญ่ยืนอยู่ที่มุมหนึ่งของท้องพระโรง แม้ไร้ตำแหน่งอย่างเป็นทางการ แต่กลับอยู่สูงกว่าเสนาบดีหลายคน แววตาของเขาทอดมองมาราวกับจะกล่าวว่า “ข้าพูดแล้วใช่หรือไม่…ว่าเจ้า จะต้องจำคำข้าไปจนวันตาย”

หลานซือเหยียนก้มศีรษะลงอีกครั้ง แต่สายตายังคงจับจ้องพื้นอย่างหนักแน่น

“กระหม่อมรับพระบัญชา…”

เขากล่าวโดยไร้แววปฏิเสธ เพราะเขารู้ดีหน้าฉากคือภารกิจของแผ่นดิน แต่เบื้องหลังนั้น…คือกลอุบายของขันทีผู้มักมากในอำนาจ ผู้ไม่อาจทนต่อการถูกปฏิเสธได้

ยามเช้าใต้ฟ้าสาง เสียงกลองศึกดังก้องสนั่นไปทั่วลาน เหล่าทหารนับพันยืนเข้าแถวอย่างเป็นระเบียบ ดวงตาเต็มไปด้วยแรงศรัทธาและความมุ่งมั่น ชุดเกราะวาววับรับแสงอรุณแรกของวัน อากาศในเช้าวันนั้นเย็นจัด แต่แรงกล้าของแม่ทัพหลานซือเหยียนกลับทำให้ทุกลมหายใจอบอุ่นด้วยไฟแห่งศึกที่ใกล้เข้ามา

แม่ทัพหลานซือเหยียนยืนอยู่เบื้องหน้ากองพลในชุดเกราะพิธี แววตาแม้ยังแน่วแน่และทรงอำนาจเช่นเดิม แต่กลับมีเงาร่วงโรยบาง ๆ ซ่อนอยู่ลึกในดวงตา มือข้างหนึ่งของเขาลูบด้ามดาบที่ครั้งหนึ่งเคยถือไว้ด้วยมือที่มั่นคงแต่ตอนนี้กลับสั่นน้อย ๆ ด้วยความเหนื่อยล้าที่ไม่อาจหลอกตัวเองได้อีก

เบื้องหลังเขา ไกลออกไปจากกองทหารชุดเกราะ มีอีกกลุ่มหนึ่งที่ยืนนิ่งเงียบราวกับภูตในเงาคือเหล่ามือสังหารชุดดำ ผู้เคลื่อนไหวราวกับไม่มีตัวตน ที่ติดตามมาพร้อมหลานเยว่หญิงสาวผู้มากับความตาย

"หากเจ้าไม่มา...ตระกูลหลานอาจสูญสิ้นทั้งตระกูล" ถ้อยคำที่เปล่งออกจากริมฝีปากของหลานซือเหยียน แม้จะเบา แต่หนักแน่นดั่งขุนเขาในแววตาของชายผู้ผ่านศึกนับไม่ถ้วน ไม่มีร่องรอยแห่งความหวาดหวั่นใดหลงเหลือ มีเพียงความแจ่มชัดจากประสบการณ์ที่เข้าใจดีถึงเล่ห์เหลี่ยมของโลกโดยเฉพาะโลกที่ชื่อว่า ราชสำนัก

"ข้าไม่ได้กลัวตาย" เขาเอ่ยเสียงเรียบ แผ่วต่ำ"แต่ตราบใดที่ข้ายังมีลมหายใจ...ชื่อของหลานซือเหยียน ยังเพียงพอจะทำให้พวกที่คิดกล้ำกรายตระกูลเราต้องหยุดคิด"

หลานเยว่ หญิงสาวผู้แบกหัวใจที่เย็นชาราวน้ำแข็งเธอ ไม่ใช่นายทหาร หากแต่คือ มือสังหาร ในเงามืดผู้ที่คุ้นชินกับกลิ่นคาวโลหิตยิ่งกว่าเสียงโห่ร้องในสนามรบเธอไม่เคยยอมใคร...และไม่เคยยอมแม้แต่โลก

แต่หลานซือเหยียนรู้ดีในใต้หล้านี้ มีเพียงคน ๆ เดียวที่เขาสามารถฝากความหวังไว้ได้ไม่ใช่เพราะความรัก...หากแต่เพราะความ แข็งแกร่งในยามที่เขาจับดาบได้ไม่มั่นคงเหมือนเก่าเขาจึงต้องพึ่งพานาง…แม้นางจะเคยเกลียดเขาจนไม่อยากเอ่ยนามเดียวกัน

และหลานเยว่...แม้จะไม่ต้องการศึก ไม่ปรารถนาอำนาจแต่ในใจลึกสุดของนาง นางเพียงต้องการ ความสงบนางต้องการเพียงที่แห่งหนึ่ง ที่ลูกของนาง หลานจิ่วอวิ๋น จะเติบโตโดยไม่มีใครแตะต้อง

หากการยื่นมือเข้าช่วยบิดา...คือราคาของความสงบในอนาคตนางก็ยินดีแลกมันไม่ใช่เพื่อตระกูลหลานไม่ใช่เพื่อบิดาผู้ไร้หัวใจแต่เพื่อ...เด็กชายผู้เดียวแสงสว่างเดียวในชีวิตที่มีแต่เงามืดของนาง