ตอนที่ 74 ขันทีเฒ่าร้อนรัก

ภายในห้องโถงด้านหลังของเรือนใหญ่ ผ้าม่านบางสีขาวหม่นปลิวไสวไปตามแรงลมเย็นยามย่ำค่ำ แสงจากโคมกระดาษลอดผ่านม่านโปร่งเป็นริ้วเรื่อเรือง กลิ่นกำยานหอมเย็นอบอวลไปทั่วทั้งห้อง ขับบรรยากาศให้คล้ายดินแดนต้องมนตร์ ทั้งเงียบงันและเยือกเย็นเสียจนแทบได้ยินเพียงเสียงลมหายใจของตนเอง

กลางห้อง อ่างหยกขัดเงาตั้งตระหง่านอยู่ใต้แสงโคม ไอน้ำอุ่นลอยกรุ่นขึ้นจากผิวน้ำ พร่าเลือนทัศนียภาพรอบกายให้คล้ายภาพฝัน ภายในอ่าง ขันทีเฒ่านาม หลี่เถี่ยนกวง เอนกายพิงขอบหยกอย่างผ่อนคลาย แม้กาลเวลาจะกัดกร่อนร่างให้เหี่ยวย่นไปตามวัย ทว่าในท่วงท่ากลับเปี่ยมด้วยอำนาจและสง่างามทุกอิริยาบถ ดวงตาเรียวยาวยังคงเปล่งประกายเยียบเย็น เจือแววเจ้าเล่ห์ ยากจะละสายตา และยิ่งยากที่จะต่อต้าน

แนบข้างเขา ชายฉกรรจ์สองคนบ่ากว้าง ร่างกายกำยำเต็มไปด้วยรอยแผลเก่าใหม่ บ่งบอกถึงชีวิตที่ผ่านศึกมาอย่างโชกโชน ทว่าบัดนี้ พวกเขานอนแช่กายอยู่เคียงข้างขันทีเฒ่า ซบใบหน้าลงบนอกคนชราอย่างวางใจ... ราวกับเด็กน้อยที่หลับใหลอยู่ในอ้อมกอดมารดา

ผิวน้ำกระเพื่อมแผ่วเบาตามจังหวะการเคลื่อนไหว มือเหี่ยวย่นของหลี่เถี่ยนกวงลูบไล้เส้นผมของชายหนุ่มคนหนึ่งด้วยแววตาเอ็นดู ชายผู้นั้นเงยหน้าขึ้นมาชิด กระซิบเสียงเบาทว่าแน่วแน่

“หลี่เถี่ยนกวง... ท่านสัญญากับข้าแล้ว ว่าจะผลักดันข้าให้แทนที่แม่ทัพซือเหยียน”

คำกล่าวนั้นเต็มไปด้วยไฟแห่งความทะเยอทะยานโดยไร้ซึ่งความปิดบัง ขันทีเฒ่าหัวเราะเบา ๆ มุมปากยกยิ้มละมุน หากแววตากลับวาววับเยียบเย็น ทรงอำนาจอย่างหาที่เปรียบมิได้

“หากเจ้ากำจัดหลานซือเหยียนได้จริง... ข้าย่อมรักษาคำพูด”

เขาหยุดไปชั่วครู่ ก่อนจะไล้นิ้วไปตามแผ่นอกของอีกฝ่ายอย่างเชื่องช้า ราวกำลังลูบไล้งานศิลป์ล้ำค่า

“แต่ก่อนอื่น เจ้าต้องทำให้ข้าพึงพอใจเสียก่อน…”

มืออีกข้างของเขาเคลื่อนไปลูบไล้เรือนกายของชายหนุ่มอีกคนซึ่งนั่งสงบอยู่เคียงกัน แม้ปากจะมิเอื้อนเอ่ยคำใด แต่แววตากลับบ่งบอกชัดว่า…เขาไร้ซึ่งการขัดขืนชายผู้นั้นมีหญิงอันเป็นที่รักอยู่แล้ว ทว่าความรักเพียงอย่างเดียวไม่อาจนำพาเขาสู่เกียรติยศและตำแหน่งอันสูงส่งได้ บางครา สิ่งที่ต้องแลกเพื่อฝัน... คือร่างกายและตัวตนเขาหลุบตาต่ำเล็กน้อย ก่อนเอื้อนเสียงแผ่วเบา เจือความลำบากใจอย่างเห็นได้ชัด

“ข้า...มิอาจรับใช้ท่านได้ตามที่ปรารถนา นั่นเพราะข้ามีหญิงที่ข้ารักอยู่แล้ว”

หลี่เถี่ยนกวงหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนจะยกมือขึ้นแตะแนวกรอบหน้าคมคายของเขาอย่างแผ่วเบา แววตาฉายความอ่อนโยน... หากถ้อยคำกลับร้ายกาจยิ่งนัก

“เหตุใดเจ้าจึงต้องยึดติดกับหญิงเพียงนางเดียว? หากเจ้าร่วมมือกับข้าแล้ว... ข้าสามารถประเคนสาวงามนับสิบ นับร้อยให้เจ้าได้ทุกเมื่อ” เขาโน้มกายมากระซิบชิดริมหู น้ำเสียงราบเรียบทว่าแน่นหนัก ราวจะตรึงหัวใจให้หยุดนิ่ง

“หากเจ้าคิดจะเป็นใหญ่อย่าได้ลังเลเพียงเพราะพันธนาการแห่งหัวใจ เจ้าจงเลือกระหว่างรักเพียงหนึ่ง หรือยิ่งใหญ่เหนือผู้คนทั้งใต้หล้า”

บุรุษหนุ่มทั้งสอง ผู้มีเรือนกายดั่งรูปสลักจากหยกแท้ คือ เจิ้งเหวิน และ โหวซื่อหมิง รองแม่ทัพคู่ใจของหลานซือเหยียน ทั้งสองเติบโตในร่มเงาแห่งแม่ทัพผู้นั้น เคียงบ่าเคียงไหล่มาตั้งแต่วันแรกที่ย่างสู่สนามรบ สั่งสมความกล้า ความภักดี และผลงานกระจ่างชัดจนได้ครองตำแหน่งรองแม่ทัพมาอย่างชอบธรรม

ทว่า...ชื่อเสียง ศักดิ์ศรี และผลงานกลับไม่อาจส่งพวกเขาให้แตะถึงตำแหน่งสูงสุดได้

“เขาเชื่อใจข้า…แต่ไม่เคยมองว่าข้าคู่ควรจะยืนเคียงเขาในฐานะแม่ทัพ”

โหวซื่อหมิงเอ่ยเสียงแผ่วในราตรีอันไร้จันทร์ ขณะฝนบางเบาโปรยปรายลงบนหลังคา

“ข้าสร้างผลงานไม่ต่างจากเขา แต่เหตุใด…ข้าจึงต้องอยู่ใต้เงาเขาชั่วชีวิต?”

เจิ้งเหวินตอบกลับ น้ำเสียงเจือความขื่นขมที่เก็บงำมาเนิ่นนาน ในห้วงยามเช่นนั้นเอง พวกเขาได้รับจดหมายลับฉบับหนึ่งจากบ่าวผู้ไร้ชื่อเสียง ไร้ตำแหน่ง กระดาษบางเบาที่ดูไร้ค่า... แต่ถ้อยคำภายในกลับเปล่งประกายอำนาจยิ่งกว่ากำแพงเมืองทอง

"ตำแหน่งแม่ทัพ... มิได้ขึ้นอยู่กับผลงานเพียงอย่างเดียว หากเจ้ายินดีมาเฝ้าข้าที่ยามสอง ณ เรือนหลัง เส้นทางของเจ้าจะเปิดกว้าง... ดั่งประตูวัง"มือที่ถือจดหมายนั้นสั่นเล็กน้อย... ไม่ใช่เพราะหวาดกลัว แต่เพราะหัวใจที่กำลังถูกฉีกออกเป็นสอง

ความภักดีกับความฝันอันสูงสุดภารกิจแรกในค่ำคืนนี้...หาใช่การลอบสังหารศัตรูในความมืดหากแต่เป็นการ บูชาความปรารถนาอันไร้ที่สิ้นสุดของขันทีเฒ่าผู้หนึ่งบุรุษซึ่งแม้มิมีอาวุธอยู่ในมือ แต่กลับกุมชะตาผู้คนไว้ได้ด้วยเพียงปลายนิ้วเขาคือประตู ที่กั้นระหว่างคนธรรมดากับยอดคน เขาคือกุญแจที่สามารถไขเปิดเส้นทางสู่ บัลลังก์ ตำแหน่งสูงสุดซึ่งมิอาจเข้าถึงด้วยความสามารถเพียงอย่างเดียวกามารมณ์ของเขาไม่ต่างจากเปลวไฟร้อนแรงลุ่มหลง ร้ายกาจ และไร้ความอิ่มตัวใครที่สามารถหล่อเลี้ยงเปลวไฟนั้นให้ลุกโชนอย่างต่อเนื่องย่อมได้รับสายลมแห่งเมตตาพัดผ่านแต่หากเมื่อใดเปลวเพลิงนั้นแผ่วจางโอกาสที่เคยลอยอยู่ตรงหน้าก็จักดับมืดลงพร้อมเปลวไฟนั้นโดยมิอาจเรียกคืน

เจิ้งเหวิน และ โหวซื่อหมิงสองขุนศึกผู้เคยยืนหยัดกลางสมรภูมิอย่างสง่างามวันนี้กลับต้องยอมวางศักดิ์ศรีลง ณ ขอบอ่างหยกแม้ในใจจะยังสั่นไหวแม้เงาของความภักดีที่มีต่อแม่ทัพซือเหยียนจะยังหลอกหลอนอยู่ทุกค่ำคืนทว่าความฝัน... ได้เติบโตจนใหญ่เกินจะขังไว้ในหัวใจที่ภักดี

เรือนกายนิ่งสงบของขันทีเฒ่าถูกโอบล้อมด้วยความอุ่นร้อนของผิวน้ำและไอปรารถนาในห้วงยามนั้น ร่างของเจิ้งเหวิน ค่อย ๆ เคลื่อนเข้าใกล้ ก่อนจะโน้มตัวลง ประทับริมฝีปากลงบนแก้มข้างหนึ่งของหลี่เถี่ยนกวงแผ่วเบา หากแนบแน่นโหวซื่อหมิงตามติดไม่ห่าง จูบลงบนลำคอชราอย่างอ่อนโยน

อ่างหยกกระเพื่อมแผ่วเบา เม็ดน้ำสั่นสะเทือนคล้ายสะท้อนแรงสะอื้นในใจที่ไร้ผู้ได้ยินหลี่เถี่ยนกวงหัวเราะเบา ๆ ในลำคอมือเหี่ยวย่นลูบปลายคางของเจิ้งเหวินพลางเอ่ยด้วยเสียงพร่าชื้นไปด้วยความอิ่มเอม

“ริมฝีปากเช่นนี้… ควรจะเอ่ยคำสาบานแทนจะใช้ไปในสนามรบเสียอีก…” ดวงตาของเจิ้งเหวินแข็งกร้าวเพียงชั่วแวบ ก่อนจะหลุบต่ำ ยอมปล่อยให้ปลายนิ้วนั้นแตะไล้ริมฝีปากของตนโดยไม่ขัดขืนโหวซื่อหมิงกระซิบด้วยเสียงราบเรียบ ดั่งลมหายใจแทรกผ่านม่านไอน้ำ

“ท่านพอใจหรือไม่... ท่านหลี่” หลี่เถี่ยนกวงยกยิ้ม มุมปากโค้งอย่างพึงใจ หากแววตายังเยียบเย็นราวน้ำแข็ง

“ยังไม่พอ...แต่กำลังจะเริ่มเข้าที่เข้าทางแล้วล่ะ” เขาลากปลายนิ้วลงบนอกของโหวซื่อหมิงอย่างจงใจ ทอดตามองเรือนร่างของทั้งสองราวกำลังเลือกของล้ำค่าในงานประมูล

“อย่าลืมสิ ว่าเส้นทางสู่ความยิ่งใหญ่...ไม่ได้โรยด้วยดอกไม้แต่มักเริ่มจากการคลาน...บนเรือนร่างของใครสักคน”

เสียงของเขาขาดหายไปในละอองน้ำที่พวยพุ่งขึ้นจากผิวอ่าง ราวกับคำพูดนั้นกลืนหายไปกับเกียรติที่ถูกละทิ้ง...