ตอนที่ 77 ความไว้ใจคือสิ่งฟุ่มเฟือย

ยามค่ำคืน ท้องฟ้าเบื้องบนพร่างพราวด้วยแสงหมู่ดาว ราวกับจะเฉลิมฉลองให้แก่ชัยชนะของกองทัพ แต่บนพื้นดินกลับเป็นภาพตรงกันข้ามค่ายพักที่เคยแข็งแกร่งกลับกลายเป็นซากปรักพัง กระโจมฉีกขาดปลิวไสวกลางควันไฟ กลิ่นคาวเลือดและเนื้อไหม้ลอยอบอวลในอากาศ ร่างของเหล่าทหารผู้เคยเคียงบ่าเคียงไหล่นอนเกลื่อนเต็มพื้น ดวงตาที่เคยเปี่ยมด้วยชีวิตบัดนี้ว่างเปล่า

แม่ทัพหลานซือเหยียนยืนท่ามกลางภาพนั้น ลมหายใจสั่นสะท้านไม่ใช่เพราะบาดแผลฉกรรจ์ แต่เพราะโทสะที่ลุกโชนจนแทบแผดเผาอก “นี่มัน…อัปยศเกินจะทน” เขากัดฟันแน่น เสียงกระดูกขากรรไกรบดกันดังกึก

ที่ปลายเท้า ศีรษะของรองแม่ทัพทั้งสอง ชายที่ครั้งหนึ่งเขาเคยชุบเลี้ยงจากพลทหารตัวเล็กจนได้ยืนเคียงข้าง ยังชุ่มไปด้วยเลือดสด หลานซือเหยียนยกฝ่าเท้าขึ้น ก่อนกระแทกลงเต็มแรง เสียงแตกดัง เป๊าะ ก้องในความเงียบ เศษกระโหลกแหลกกระเด็น เลือดแดงเข้มไหลนองราวแตงโมสุกที่ถูกบดขยี้ ศึกในวันนี้ เขาสูญเสียไพร่พลจำนวนมาก…ไม่ใช่เพราะคมดาบของศัตรู แต่เพราะคมดาบของคนในที่หันมาฆ่าฟันกันเอง

ภายใต้แสงจันทร์ซีดจาง เหล่าทหารหลายร้อยชีวิตคุกเข่าเรียงรายอยู่เบื้องหน้าแม่ทัพหลานซือเหยียน อาวุธถูกวางกองตรงหน้า ราวกับพวกมันยอมสละทุกสิ่งเพื่อแลกกับความเมตตาดวงตาของพวกมันเต็มไปด้วยความหวังริบหรี่ความหวังว่าจะรอดพ้นจากคมดาบของนายเหนือหัว แม่ทัพหลานซือเหยียนกวาดตามองช้า ๆ ใบหน้านิ่งเย็นราวกับหินผา เสียงของเขาเมื่อเอ่ยออกมา ชัดถ้อยชัดคำและหนักหน่วง

“ความภักดี…พวกเจ้าไม่รู้จักมัน แต่พวกเจ้ากลับรู้จักคำว่า ทรยศ เป็นอย่างดี” เขาหยุดเพียงชั่วอึดใจ แววตาคมกริบตวัดมองนายกองที่เคยได้รับความไว้วางใจ “ตั้งแต่วันนี้ไป ข้าปลดพวกเจ้าออกจากตำแหน่ง กลับไปเป็นเพียงพลทหารธรรมดาไม่ต่างจากวันที่พวกเจ้ายังไร้ชื่อเสียง” เสียงพึมพำด้วยความตกใจดังขึ้น แต่ถูกกลบด้วยคำสั่งต่อมา“ส่วนตำแหน่งของพวกเจ้า…จะยกให้กับคนที่ยังรู้จักคำว่าภักดี” แม่ทัพหันไปสั่งนายทหารใกล้ตัว น้ำเสียงเย็นยะเยือก“เฆี่ยนมันทุกคนไม่ให้ตาย แต่ให้จดจำว่าการหันคมดาบใส่นายเหนือหัว ต้องแลกด้วยเลือดและความเจ็บปวด” เสียงหวายกระทบเนื้อดังก้องไปทั่วลานค่าย เสียงร้องโอดโอยผสมกับเสียงครางต่ำของผู้ที่กัดฟันไม่ยอมเปล่งเสียง มันกลายเป็นบทเรียนเลือดที่สลักลงทั้งในร่างกายและจิตใจของทุกคนในคืนนี้

ในกฎแห่งสนามรบ การทรยศต่อผู้บังคับบัญชาเพียงครั้งเดียว มิใช่เพียงตัดหัวผู้กระทำผิด แต่ต้องล้างบางทั้งตระกูล พ่อ แม่ ภรรยา บุตร ไม่ให้เหลือเลือดเนื้อไว้สืบสกุล แต่ค่ำคืนนี้ แม่ทัพหลานซือเหยียนกลับไม่เลือกให้คมดาบทำหน้าที่ เขาเพียงปลดนายกองเหล่านี้ลงสู่ความต่ำต้อยของพลทหารไร้ศักดิ์ศรี และสั่งเฆี่ยนตีให้หลังแตกยับ บทลงโทษที่แม้จะเจ็บปวด แต่ก็ยังห่างไกลจากการชำระด้วยเลือด

บรรยากาศรอบลานกลับไร้ซึ่งกลิ่นอายแห่งความเมตตา เสียงฝีเท้าของแม่ทัพก้องชัดบนพื้นดินชื้นเลือด เขาเดินผ่านแถวคนคุกเข่า สายตาคมกริบเย็นเฉียบมองลึกเข้าไปในดวงตาแต่ละคู่ ราวกับสลักตราแห่งความอัปยศลงไปในส่วนลึกของวิญญาณ

“ข้าควรฆ่าพวกเจ้าพร้อมตัดรากถอนโคนให้สิ้น” เสียงของเขาเรียบ แต่หนักหน่วงราวหินผา “แต่จงจำไว้…พ่อแม่ ลูกเมียของพวกเจ้าที่ยังมีลมหายใจมันเป็นเพราะข้าเลือกให้พวกมันอยู่”

คำพูดนั้นมิได้มาพร้อมรอยยิ้ม หากแต่เย็นชาราวน้ำแข็งปกคลุมหัวใจ ถึงแม้บทลงโทษจะโหดเหี้ยม แต่ในถ้อยคำกลับมีแฝงความหมาย…ราวกับกำลังซื้อใจ หรืออย่างน้อยที่สุด ทำให้สุนัขที่เคยกัดนายจำได้ว่า มันยังมีชีวิตเพราะน้ำมือของใคร

เสียงหวายฟาดดังขึ้นอีกครั้ง แทรกอยู่ในความเงียบที่กดทับลานค่าย เสียงร้องปนเสียงครางต่ำก้องสะท้อนเป็นบทเรียนเลือดที่จะติดตัวพวกมันไปจนตาย

แสงแรกของรุ่งอรุณแต้มขอบฟ้า ขบวนทัพของแม่ทัพหลานซือเหยียนเคลื่อนตัวกลับสู่เมืองหลวงอย่างเงียบเชียบเสียงกีบม้าดังก้องบนพื้นหิน แต่ในรถม้าสีดำสนิทกลางขบวนกลับเงียบงัน แม่ทัพผู้เกรียงไกรนั่งตัวตรง ฝ่ามือกดแน่นลงบนบาดแผลใต้เกราะที่พันด้วยผ้าแถบสีซีดเลือดอุ่นยังซึมไม่หยุด เขาเม้มริมฝีปากแน่น กลืนความเจ็บปวดลงไปในลำคอ เพราะรู้ดีว่าหากผู้ใต้บังคับบัญชาเห็นความอ่อนแอเพียงเสี้ยวเดียว ไฟแห่งการทรยศอาจปะทุขึ้นอีกครั้ง

เมื่อถึงประตูเมืองหลวง ธงชัยสะบัดไหวเหนือหัวขบวน เสียงกลองต้อนรับดังขึ้นแต่ไร้ความรื่นเริงนัก ชัยชนะครั้งนี้มากับรสขมของการเสียเลือดเนื้อในหมู่พวกเดียวกันเอง แม่ทัพหลานซือเหยียนก้าวลงจากรถม้าด้วยจังหวะมั่นคง แม้ทุกย่างก้าวจะฉีกบาดแผลให้ปวดแสบ เขาเดินเข้าสู่ท้องพระโรง คุกเข่ารายงานด้วยเสียงทุ้มหนักแน่น

“กบฏถูกกวาดล้างสิ้นแล้ว เหลือเพียงเศษซากที่หนีเอาตัวรอด ข้านำชัยชนะนี้มาทูลถวายใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาท”

เมื่อสิ้นคำ พระบรมราชโองการตรัสรับอย่างสั้น เสียงฝีเท้าของขันทีใหญ่ หลี่เถี่ยนกวง ก็ดังขึ้นจากด้านข้าง แววตาของมันพินิจร่างแม่ทัพอย่างเจาะลึก รอยยิ้มบางผุดขึ้นบนมุมปาก

“ดูท่านยังยืนหยัดได้…น่าชื่นชมจริง ๆ” เสียงของหลี่เถี่ยนกวงแฝงเยาะหยัน แม่ทัพหลานซือเหยียนเหลือบมองเพียงชั่ววูบ ก่อนเอ่ยเสียงต่ำเรียบ “ถ้าท่านหมายจะเห็นข้าล้ม…คงต้องรออีกนาน” หลี่เถี่ยนกวงหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ แต่ไม่เอ่ยต่อแม่ทัพหมุนกายจากไป ไม่เหลียวหลัง ไม่ให้แม้แต่โอกาสต่อปากต่อคำ เพราะรู้ดีว่า…หากความเจ็บถูกเปิดเผยในที่สาธารณะ มันจะไม่ใช่แค่ข่าวลือ แต่จะกลายเป็นดาบที่เล็งตรงมาหาหัวเขา

เมื่อประตูจวนปิดลง เสียงกีบม้าข้างนอกค่อย ๆ จางหาย แม่ทัพหลานซือเหยียนก็หมดแรงฝืนร่างกายอีกต่อไปเขาทรุดตัวลงบนฟูกนุ่ม เสียงหายใจหนักดังแผ่วเป็นจังหวะ ผ้าพันแผลใต้เกราะซึมชุ่มไปด้วยเลือดจนกลิ่นคาวโชยตลบ

“รีบตามหมอหลวงมา” เสียงทหารประจำจวนตะโกนลั่น ก่อนจะพยุงร่างเจ้านายวางลงอย่างระมัดระวังแววตาที่เคยดุดันในสนามรบปิดสนิท ราวกับสลบลึกลงในห้วงมืดสามวันสามคืนผ่านไปเปลวตะเกียงในเรือนคนป่วยไม่เคยมอด คนคุ้มกันผลัดเวรกันเฝ้าไม่ให้ใครล่วงรู้สภาพที่แท้จริงของแม่ทัพเมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง ดวงตายังหม่นด้วยความเหนื่อยล้า แม้ร่างกายจะพอเคลื่อนไหวได้ แต่ทุกครั้งที่พยายามยกแขนหรือขยับเอว ความเจ็บก็แล่นขึ้นราวกับคมมีดกรีด

หมอหลวงเอ่ยเตือนด้วยน้ำเสียงจริงจัง“แผลนี้ต้องพักรักษาอย่างน้อยเดือนเต็ม ท่านยังไม่อาจจับดาบได้”

แม่ทัพเพียงหัวเราะแผ่ว ๆ “ข้าขยับได้ก็มากพอแล้ว…แค่ให้ตบตาคนพวกนั้นได้ก็พอ”

ช่วงเวลานี้…มีเพียงน้อยคนเท่านั้นที่เขากล้าให้เข้าใกล้ แม้แต่สหายที่เคยร่วมรบเคียงบ่าเคียงไหล่ ก็อาจถูกผลประโยชน์จากขันทีเฒ่าซื้อตัวไปได้ง่ายดาย ความไว้วางใจจึงเป็นสิ่งหรูหราที่เขาไม่อาจมอบให้ใครโดยไม่คิดทุกคำพูดที่เข้าหู ทุกสายตาที่มองมา เขาอ่านมันราวกับค้นหามีดที่ซ่อนอยู่หลังแผ่นหลังคนพูดใบหน้าที่แสร้งยิ้มทักทาย ในดวงตากลับซ่อนเงาเย็นยะเยือกของความทะเยอทะยาน และเขารู้ดีว่าหากเผลอเปิดช่องให้ ความทรยศจะพุ่งเข้าฟันเขาอย่างไม่ลังเลแม่ทัพจึงเลือกเก็บตัว เฝ้ามองเหตุการณ์จากเงามืดของจวน ร่างกายแม้ยังบาดเจ็บ แต่สายตาและสติกลับเฉียบคมกว่าเดิม“ตอนนี้…ข้าไว้ใจใครไม่ได้ทั้งนั้น” เขาพึมพำแผ่ว เสียงต่ำทุ้มราวกับกำลังให้คำสาบานกับตนเอง