ตอนที่ 76 คมดาบกลางสุรา

ภายในกระโจมใหญ่ แสงโคมสาดอบอุ่นทาบลงบนใบหน้าเหล่านายทัพ โต๊ะไม้ต่ำเรียงรายด้วยสุราและอาหารอย่างพอประมาณ เสียงสนทนาที่ล้อมวงกันเต็มไปด้วยเรื่องราวในอดีตศึกที่เคยร่วมฝ่าฝัน ความยากลำบากที่เคยผ่านพ้น และเสียงหัวเราะสั้น ๆ ของผู้ที่เคยยืนเคียงกันบนคมดาบ สำหรับแม่ทัพหลานซือเหยียนแล้ว ชายเหล่านี้ไม่ใช่เพียผู้ใต้บังคับบัญชา แต่เป็นสหายร่วมรบที่เคยร่วมเป็นร่วมตายกับตนเพียงแต่…ความผูกพันนี้ อาจเป็นความรู้สึกที่มีอยู่เพียงในหัวใจของเขาเพียงฝ่ายเดียว

“ท่านแม่ทัพ ข้าอยากรินสุราให้ท่านสักจอก…เพื่อขอบคุณที่ดูแลข้าดีถึงเพียงนี้” เจิ้งเหวินเอ่ย น้ำเสียงเต็มไปด้วยความกตัญญูที่ฟังแล้วจริงใจอย่างไม่มีที่ติโหวซื่อหมิงรีบกล่าวเสริมแทบจะทันที “ข้าเองก็อยากรินสุราให้ท่านเช่นกัน”

แม่ทัพหลานยิ้มบาง มองผู้ใต้บังคับบัญชาด้วยแววตาภูมิใจ “มาเถอะ น้องชายของข้า…พี่ชายผู้นี้จะดื่มสุราของเจ้าด้วยความยินดี” เสียงของเขาอุ่นและจริงใจ ราวกับไม่มีสิ่งใดจะทำลายความสัมพันธ์นี้ได้

โหวซื่อหมิงก้าวเข้ามา รินสุราลงจอกอย่างสงบ ทว่าขณะเดียวกัน เจิ้งเหวินก็ถือจังหวะที่แม่ทัพละสายตาเพียงเสี้ยววินาที ฝ่าเท้าหนักกระแทกเข้าที่สีข้างแม่ทัพอย่างแรงจนร่างสูงเซล้มคว่ำ เสียงเกราะกระทบพื้นดังสะท้านไปทั้งกระโจม

ยังไม่ทันมีผู้ใดตั้งตัว คมดาบของเจิ้งเหวินก็ฟาดลงอย่างรวดเร็วโลหะฉีกผ้าและเนื้อ เลือดแดงฉานกระเซ็นสาดบนผืนพรมและผนังผ้า กลิ่นคาวคละคลุ้งในทันที โชคยังเข้าข้างแม่ทัพหลานเอี้ยวตัวหลบจุดตายได้ทัน แต่คมดาบก็ยังเฉือนผ่านเนื้อจนเกิดบาดแผลฉกรรจ์ เลือดไหลอาบแขนและสีข้าง ร่างสูงหอบหายใจหนัก ดวงตาแปรเปลี่ยนจากความอบอุ่นเป็นคมดั่งเหล็กกล้าในชั่วพริบตา

“พวกเจ้าสองคนบ้าไปแล้วหรือไง! คิดก่อกบฏต่อท่านแม่ทัพอย่างนั้นรึ!” เสียงตวาดลั่นของนายกองยศเล็กกว่าดังขึ้นกลางกระโจม ความเดือดดาลสาดซัดในน้ำเสียงแต่คำพูดยังไม่ทันขาดประโยค ชายที่นั่งข้าง ๆ ก็ชักดาบฟาดลงอย่างเฉียบพลัน เสียงโลหะผ่าเนื้อดังฉับเดียว เลือดสาดกระจายรดโต๊ะและถ้วยสุรา“เจ้า!” เสียงของเขาสั่นสะท้าน ก่อนที่สติและลมหายใจจะดับวูบ ร่างล้มคว่ำลงท่ามกลางคราบเลือดที่แผ่ขยายบนพื้นผ้า

ความภักดีที่เคยยึดเหนี่ยวค่อย ๆ ถูกสังหารลงทีละคน เสียงตะโกนโกลาหลและการปะทะดังจากทุกทิศนอกค่าย เสียงกรีดร้องโหยหวนประสานกับเสียงเกราะกระทบกันเป็นระลอก ความตายกำลังแผ่ซ่านไปทั่วราวกับเป็นเพลิงลามทุ่งแม่ทัพหลานซือเหยียนพยายามยันตัวขึ้น แม้เลือดไหลไม่หยุด เสียงของเขาแหบพร่าเพราะแรงเริ่มถดถอย“พวกเจ้าสองคน…ทำกับข้าเช่นนี้ หมายความว่าอย่างไร”

ดวงตาที่เคยมองเขาด้วยความเคารพ กลับแปรเป็นแววเย้ยหยันเย็นชาไร้ซึ่งเศษเสี้ยวของความภักดีเขาจำได้ดี…หลายสิบปีก่อน พวกมันยังเป็นเพียงพลทหารตัวเล็ก ๆ ที่แทบไม่มีใครจดจำ ด้วยผลงานที่โดดเด่น เขาเป็นผู้ผลักดัน ชุบเลี้ยง ฝึกฝน จนพวกมันได้ยืนในตำแหน่งสูงถึงรองแม่ทัพและนี่…คือดาบตอบแทนจากคนที่เขาเคยไว้ใจที่สุด

“ท่านหลี่เถี่ยนกวง…หมายจะเอาชีวิตท่าน” เจิ้งเหวินเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ แต่คมดั่งคมดาบ“หากพวกเราทำสำเร็จ ก็จะได้ขึ้นแทนที่ท่าน”

คำพูดนั้นไม่ต่างจากดาบที่ปักลงกลางอกแต่แทนที่จะปลุกโทสะ กลับทำให้แม่ทัพหลานซือเหยียนเงียบไปเพียงชั่วลมหายใจ ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่งเสียงหัวเราะของเขาดังก้องภายในกระโจม เหมือนเสียงฟ้าผ่าท่ามกลางรัตติกาล “อะไรนะ… อย่าบอกนะว่าพวกเจ้าทั้งสองก็…” เขาแค่นหัวเราะอย่างเย้ยหยัน

“ตกเป็นของเจ้าแก่คนนั้นแล้วงั้นหรือ? ฮ่า ฮ่า ฮ่า!” เสียงหัวเราะนั้นเย็นเยียบ ยาวนาน จนเหมือนทุกหยดคำสาดกระเด็นไปบนบาดแผลในเกียรติของคนทั้งสองเจิ้งเหวินกับโหวซื่อหมิงชะงักวูบ ดวงตากระตุกเล็กน้อย สีหน้าที่พยายามแข็งกร้าวพลันแตกร้าวชั่ววินาทีเพราะภาพในอ่างหยกยังฉายชัดในหัว ทั้งไออุ่นของน้ำ กลิ่นกำยาน และสัมผัสมือเหี่ยวย่นที่ไม่มีวันลืม เพียงเสี้ยวอึดใจ ความอับอายก็ถูกกลบด้วยแววตาแข็งกระด้าง เต็มไปด้วยความกราดเกรี้ยวและความทะเยอทะยานในยามนี้ ความภักดีถูกฝังไปแล้ว เหลือเพียงเส้นทางที่พวกมันเลือกเดิน…แม้จะต้องเหยียบผ่านเลือดของผู้มีพระคุณก็ตาม

“ชีวิตของแกกำลังจะดับสูญอยู่แล้ว ยังกล้าตีฝีปากอีก!” เสียงคำรามของหนึ่งในพวกมันสั่นด้วยทั้งโกรธและอับอาย คำเสียดสีของแม่ทัพหลานซือเหยียนได้ทิ่มแทงลึกจนเกินทนแววตาของเจิ้งเหวินกับโหวซื่อหมิงสบกันเพียงเสี้ยววินาที ก็พอให้เข้าใจตรงกันชายผู้นี้ต้องถูกกำจัดเดี๋ยวนี้คมดาบพุ่งฟาดตรงเบื้องหน้าอย่างรวดเร็วและแม่นยำแม่ทัพหลานยกดาบขึ้นป้องกัน เสียงเหล็กกระทบกันดังสะเทือนสะท้านไปทั้งร่าง แผลเดิมที่สีข้างแตกฉีกกว้างขึ้น เลือดทะลักอุ่นร้อน ซึมผ่านเกราะจนแผ่นหลังเปียกชุ่มลมหายใจเริ่มถี่หนัก สายตาพร่ามัวราวกับม่านหมอกกำลังปิดลงทุกขณะ

“ข้ารู้ว่าเจ้าดูอยู่… ช่วยข้าด้วย! ข้าจะต้านมันไม่ไหวแล้ว!” เขาตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก ราวกับพูดกับอากาศว่างเปล่า แต่ในใจรู้ดีว่า ไม่ใช่อากาศที่เขากำลังเรียกหาหากคือเงาลึกลับที่เขารู้ว่ากำลังซ่อนอยู่โหวซื่อหมิงหัวเราะต่ำ เสียงเต็มไปด้วยการเหยียดหยาม “ฮ่า ฮ่า ฮ่า… ข้าคิดไม่ถึงเลยว่าจะได้เห็นท่านในสภาพนี้” คำพูดยังไม่ทันจบ มุมสายตาของเขากลับสะดุดลงต่ำเห็นเพียงฝีเท้าตัวเองหยุดชะงัก ก่อนที่ความเย็นเฉียบจะแล่นปราดจากต้นคอไปทั่วร่างดวงตาเจิ้งเหวินเบิกกว้างด้วยความตกตะลึงศีรษะของโหวซื่อหมิงหลุดกระเด็นจากบ่า กลิ้งลงพื้นโดยที่เจ้าของยังไม่ทันรับรู้ถึงความตาย

และในเงามืดหลังม่านควันรบ ร่างของสตรีผู้หนึ่งก็ก้าวออกมาอย่างเงียบงัน หลานเยว่ ดวงตาคมเยียบเย็นราวคมมีด มือยังชุ่มไปด้วยโลหิตที่เพิ่งชักดาบกลับเข้าฝัก

“เจ้า…เป็นใครกัน…”เสียงของเจิ้งเหวินสั่นสะท้าน ขณะถอยหลังเพียงครึ่งก้าว ดวงตาเบิกกว้าง แต่ความหวาดกลัวยังไม่ทันได้ซึมลึกคมดาบวาววับก็แล่นเฉือนผ่านลำคอเพียงวูบเดียว ศีรษะของเขาหลุดจากบ่า กลิ้งไปตามพื้นกระโจม เสียงโลหะกระทบพื้นดังเพียงครั้งเดียว ก่อนทุกอย่างจะเงียบงัน

หลานเยว่ยืนนิ่งกลางซากความวุ่นวาย ดวงตาเย็นชาไร้แวว มือเรียวยังคงถือดาบที่หยดเลือดไหลหยดต่อหยดเงาวูบไหวเพียงไม่กี่ครั้ง ก็เพียงพอให้นางปลิดชีพทุกผู้ที่เป็นไส้ศึกในกระโจมไม่มีเสียงร้อง ไม่มีโอกาสต่อต้าน

“การได้เห็นท่านในสภาพเช่นนี้…มันช่างทำให้ข้ารู้สึกดีเหลือเกิน”น้ำเสียงของนางเรียบเย็นปนเย้ยหยัน ราวกับกำลังพูดถึงภาพงดงามสักภาพหนึ่ง แม่ทัพหลานซือเหยียนขบกรามแน่น ใบหน้าเจ็บปวดบิดเบี้ยวเล็กน้อยไม่ใช่เพียงเพราะบาดแผล หากแต่เพราะถ้อยคำนั้นแทงลึกเข้าไปในหัวใจกระนั้น เขาก็ไม่อาจปฏิเสธความจริง…หากปราศจากนาง วันนี้ชีวิตของเขาคงสิ้นสุดไปแล้ว

แม้เลือดจะไหลนองจนเกราะชุ่ม แม้ร่างกายจะโอนเอนราวกับพร้อมล้มในทุกลมหายใจ แต่แม่ทัพหลานซือเหยียนยังฝืนยืนตรง ดวงตาวาววับด้วยแรงอาฆาตที่ไม่ยอมมอดเขาก้าวออกจากกระโจมช้า ๆ มือข้างหนึ่งกำหัวของเจิ้งเหวิน อีกข้างกำหัวของโหวซื่อหมิง เลือดอุ่นหยดเป็นทางบนพื้นดินทุกก้าวที่เดินเมื่อถึงหน้ากระโจม เสียงโกลาหลของการสังหารหมู่ยังดังสนั่น แต่เพียงครู่เดียว เสียงตะโกนของเขาก็แผดออกมาดังก้องราวฟ้าผ่า

“พวกเจ้าทุกคน…หยุดเดี๋ยวนี้! หากยังกล้าสร้างความวุ่นวายต่อ ข้าจะสังหารล้างโคตรพวกเจ้าให้สิ้น!” เสียงคำรามนั้นหนักแน่นและเย็นเยียบจนเลือดในกายผู้ได้ยินแทบแข็งตัวเหล่าทหารที่คิดก่อกบฏชะงักพร้อมกัน เมื่อสายตาทุกคู่เห็นชัดศีรษะของรองแม่ทัพทั้งสองห้อยอยู่ในมือของผู้เป็นนายเก่าสีหน้าของพวกมันซีดเผือด ความฮึกเหิมเมื่อครู่มลายหายราวควันลม บางคนปล่อยอาวุธตกพื้นโดยไม่รู้ตัว บางคนคุกเข่าลงอย่างสั่นเทาในยามนั้น ความโกลาหลที่ปกคลุมค่ายศึกก็ค่อย ๆ ถูกกลืนด้วยความเงียบอันเยียบเย็น