ตอนที่ 78 ราตรีแห่งการซื้อขายศักดิ์ศรี

ภายในเรือนพักอันเงียบงัน แสงแดดยามสายสาดผ่านบานหน้าต่างทาบเงาลวดลายลงบนพื้นไม้ กลิ่นสมุนไพรต้มผสมกลิ่นเลือดจาง ๆ ลอยคลุ้ง ร่างของแม่ทัพหลานซือเหยียนเอนพิงหมอน ผิวซีด เส้นเลือดที่ขมับเต้นบ่งบอกถึงความเจ็บปวด แต่ในแววตายังฝืนเก็บประกายแข็งกร้าวไว้

เสียงบานประตูเลื่อนเปิดช้า ๆ กรอบไม้ครูดกับรางดังแผ่ว เงาร่างสตรีผู้หนึ่งทอดยาวเข้ามาในห้อง หลานเยว่บุตรสาวของเขา ก้าวมาอย่างไร้เสียง สายตาของนางเย็นเยียบราวคมดาบ ปากยกยิ้มจางแต่เต็มไปด้วยความร้ายกาจ นางหยุดที่ปลายเตียง มองบิดาราวกับกำลังพิจารณาเครื่องบรรณาการที่บอบช้ำ“หลี่เถี่ยนกวง…” เสียงนางเอ่ยเรียบช้า “มันผู้นั้นเป็นคนแรกที่ทำให้ท่าน…ตกอยู่ในสภาพนี้ได้” นางก้าวเข้ามาใกล้ ลมหายใจอุ่นร้อนแทบสัมผัสผิวแก้มของเขา ก่อนที่ริมฝีปากจะเอื้อนคำชั่วร้าย“บางที…ข้าสมควรจะจับท่านไปเป็นบุรุษอุ่นเตียงให้มัน” คำพูดนั้นเหมือนเหล็กร้อนจี้ลงกลางใจ ความทรงจำเก่าโหมกระหน่ำวันที่เขาเคยโยนนางให้เป็นสตรีอุ่นเตียงแก่ลูกน้องเพียงเพื่อแลกผลประโยชน์ ความเย็นชาของนางในตอนนี้จึงเป็นเหมือนการคืนดาบที่เขาเคยปักลงในหัวใจผู้อื่น กลับมาทิ่มแทงเขาเอง หลานซือเหยียนกัดฟันจนกรามขึ้นสัน เสียงเปล่งออกมาแหบพร่า“เจ้า…อย่าทำกับข้าเช่นนั้นเลย หากต้องตกเป็นของเจ้าขันทีเฒ่า…ข้าขอตายเสียดีกว่า” ดวงตาของเขาจับจ้องลูกสาวราวกับอ่านไม่ออกว่าคำขู่ของนางเป็นเพียงลมปาก หรือเป็นคำประกาศเจตนาที่พร้อมจะทำให้เป็นจริงในทันที…

จากสิ่งที่หลานเยว่ รู้มาขันทีเฒ่าหลี่เถี่ยนกวง คือผู้ที่ผู้คนในวังหลวงขนานนามว่า เทพผู้ประทานพร แต่พรของเขามิได้หลั่งมาด้วยความเมตตา หากแต่แลกมาด้วยเนื้อหนังและเกียรติที่ต้องยอมเผาผลาญให้สิ้น ว่ากันว่าภายในเรือนหลังซึ่งเป็นที่พำนักของเขา มิได้ต่างอะไรจากวิหารลับ ขุนนางหนุ่ม ผู้มีใบหน้าเปี่ยมเสน่ห์ หรือแม้แต่บุตรหลานตระกูลผู้ดี ล้วนถูกส่งเข้ามาเป็น เครื่องบูชายัญ ให้ความปรารถนาของเขาอิ่มเอม เปลวไฟแห่งตัณหาที่เขาก่อไว้ไม่เคยดับมีเพียงผู้ที่คอยหล่อเลี้ยงเท่านั้นจึงจะได้รับสายลมแห่งเมตตาพัดผ่านแต่เมื่อใดที่ความโปรดปรานจางหาย เมื่อนั้นโชคชะตาของผู้ถวายกายก็มอดดับลงพร้อมเปลวไฟในดวงตา

ยามราตรีคลี่คลุมเหนือเมืองหลวง แสงโคมแดงเรียงรายตามตรอกคดเคี้ยว กลิ่นกำยานเจือกลิ่นดอกเหมยโชยตามลม หลานเยว่ยืนอยู่บนหลังคาเงียบงัน สายตาจับจ้องไปยังเรือนหลังอันกว้างใหญ่ของขันทีเฒ่าหลี่เถี่ยนกวง

“เจ้าขันทีเฒ่าผู้นี้…ช่างน่าสนใจยิ่งนัก” นางพึมพำกับตนเอง แววตาเป็นประกายเย็นจัด “สิบปากว่าก็ไม่เท่าตาเห็น”

นางลอบลงจากหลังคาอย่างไร้เสียง แทรกกายผ่านเงามืดของกำแพงเรือน จนมาพบชายหนุ่มรูปงามผู้หนึ่ง เขาสวมชุดนายกองแต่ผ้าคลุมกลับใหม่เอี่ยมราวไม่เคยผ่านศึก ใบหน้าคมสันยิ้มละไม แต่ดวงตาเต็มไปด้วยความทะเยอทะยาน

หลานเยว่ซ่อนตัวตามมาห่าง ๆ และได้ยินบทสนทนาที่เขากระซิบกับเพื่อนสนิท“ข้าจะเป็นแม่ทัพให้ได้ก่อนอายุสามสิบ…แม้ฝีมือจะสู้ใครไม่ได้ แต่หน้าตานี้ก็พอจะซื้อทางขึ้นสวรรค์ได้”

เพื่อนสนิทหัวเราะแผ่ว “แล้วว่าที่ภรรยาของเจ้า…?”เขายกมุมปาก “ครอบครัวของนางเป็นขุนนางใหญ่ในวัง ขันทีเฒ่าเป็นคนจัดการให้ ข้าต้องทำทุกทางเพื่อก้าวให้สูง”

ไม่นาน ชายหนุ่มทั้งสองก็ลับหายเข้าไปในเรือนของขันทีเฒ่าหลานเยว่เคลื่อนกายตามไปเงียบงัน อาศัยเงาเรือนและพุ่มไม้เป็นกำบังเพียงก้าวเข้าใกล้ กลิ่นกำยานข้นคลุ้งก็ลอยมากระทบปลายจมูก อบอวลด้วยความร้อนระอุเกินกว่ากลิ่นเครื่องหอมจะกลบได้ เสียงลมหายใจกระเส่าและถ้อยคำพร่ำเพ้อดังลอดออกมาอย่างไม่ปิดบัง เงาร่างบนฉากผ้าสะท้อนภาพการเคลื่อนไหวราวระบำต้องมนตร์นุ่มนวลแต่เร่าร้อนยากจะเชื่อว่า บุรุษหนุ่มผู้มีรูปโฉมสง่างามและท่วงท่าผู้ดี จะลดตัวลงเป็นเพียงสิ่งเล่นแก้เบื่อในอุ้งมือของผู้ชรา ดวงตาของพวกเขามิได้ฉายแววขัดขืน มีเพียงประกายมุ่งหวังตำแหน่ง อำนาจ และเส้นทางสู่บัลลังก์ที่ต้องแลกด้วยเนื้อหนังตนเอง

หลานเยว่ายังคงเฝ้าติดตามสถานการณ์อย่างไม่คลาดสายตาหนึ่งในชายหนุ่มที่นางจับตามอง กำลังเข้าสู่พิธีเรือนหออย่างเอิกเกริก ขุนนางน้อยใหญ่ต่างแต่งกายโอ่อ่า พากันมาร่วมงานอย่างสมเกียรติ เสียงดนตรีพิณขับเคลื่อนบรรยากาศ ท่ามกลางโคมแดงและแพรผืนชาดที่ปลิวไหวในลมราตรี

แต่สิ่งที่รออยู่เบื้องหลังบานประตูห้องหอกลับน่าขันเสียยิ่งกว่าละครราคาถูก กลางห้องหอมิใช่เจ้าสาวในชุดวิวาห์ หากเป็นขันทีเฒ่า หลี่เถี่ยนกวง ผู้ครองรอยยิ้มละมุนแต่ซ่อนคมพิษในดวงตา เจ้าบ่าวชะงักเพียงครู่ ก่อนคุกเข่าอย่างยอมจำนน ราวกับเข้าใจบทบาทของตนในทันทีหลี่เถี่ยนกวงยกถ้วยสุราขึ้นช้า ๆ เสียงของเขานุ่มลึก เจือด้วยอำนาจและคำล่อลวง

“เจ้ารู้หรือไม่…คืนนี้มิใช่เพียงคืนวิวาห์ แต่คือคืนที่เจ้าจะก้าวขึ้นจากคนธรรมดา สู่ผู้ที่คนทั้งแผ่นดินต้องก้มหัว”เขายกยิ้มบาง วางสายตาอย่างผู้ครองชะตาคน“ตำแหน่ง ชื่อเสียง เกียรติยศที่ยืนเหนือผู้คนข้าจะมอบให้เจ้าได้ทั้งหมด”

เขาเว้นจังหวะ ราวกับให้คำพูดซึมลึกในจิตใจอีกฝ่าย “ครอบครัวเจ้าสาว…รู้อยู่แล้วว่าผู้ที่รออยู่ในห้องนี้ไม่ใช่นาง และพวกเขาก็ยินดี เพราะพวกเขาเองก็ปรารถนาที่จะเดินบนเส้นทางเดียวกับเจ้าเส้นทางแห่งอำนาจที่ไม่มีวันหวนกลับ”

เพียงเท่านั้น แววตาของชายหนุ่มก็แปรเปลี่ยน เปลวไฟแห่งความทะเยอทะยานค่อย ๆ ลุกโชนขึ้น ขันทีเฒ่ายื่นมือเหี่ยวย่นแตะปลายคางเขา แววตาเปี่ยมด้วยความเป็นเจ้าของ

“จำไว้…ความรักนั้นเป็นเพียงเงา แต่ความยิ่งใหญ่คือสิ่งที่จะทำให้เจ้ามีค่าจนกว่าลมหายใจสุดท้าย” ภายในห้องหอ กลิ่นกำยานผสมไอร้อนของกายคนอบอวลหนาแน่นจนแทบหายใจไม่ทั่วท้องร่างของบุรุษหนุ่มและขันทีเฒ่าแนบชิดราวกับจะหลอมรวมเป็นเนื้อเดียวกัน จังหวะการเคลื่อนไหวเร่าร้อนเกินกว่าจะเป็นเพียงการปลอบประโลมมันคือการครอบครองอย่างโจ่งแจ้งหลานเยว่ยืนซ่อนอยู่ในเงามืด สายตาเฉียบคมจับภาพทุกอากัปกิริยาเพียงชั่วครู่ นางเบือนหน้าไปทางอื่น ริมฝีปากเม้มแน่น แววตาเย็นชาไม่ใช่เพราะความเขินอาย หากเพราะความสมเพชที่เอ่อท้นในอกช่างน่าสังเวช…ที่มีคนยอมเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของตนเอง เพียงเพื่อแลกเศษเสี้ยวโอกาสก้าวขึ้นบันไดอำนาจ

ในห้วงเวลานี้ ราชสำนักเสื่อมถอยถึงที่สุด กลิ่นอำนาจปนกลิ่นเน่าเฟะของศีลธรรมอบอวลไปทั่วโถงวัง ผู้ที่ก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งสูงส่ง หาได้อาศัยความสามารถ ฝีมือ หรือคุณธรรม หากแต่แลกมาด้วยเรือนร่างและใบหน้าหล่อเหลาคมคายที่ถูกคัดสรรดุจของล้ำค่า

เหล่าบุรุษหนุ่มผู้รูปงามกลายเป็นสินค้าในตลาดอำนาจ ถูกประเมินคุณค่าไม่ต่างจากหยกหรือทองคำดี เมื่อรูปลักษณ์เพียงพอและท่วงท่าถูกใจ ก็สามารถเหยียบหัวคนมีฝีมือขึ้นสู่แท่นบังคับบัญชาได้ในชั่วคืนและในบรรยากาศอันป่วยไข้เช่นนี้ ศักดิ์ศรีและเกียรติภูมิกลับกลายเป็นสิ่งฟุ่มเฟือยมีไว้ก็เพียงเพื่อขายให้กับผู้ที่พร้อมจ่ายด้วยตำแหน่งและอภิสิทธิ์หลานเยว่ที่เฝ้ามองทุกสิ่งจากเงามืด ยิ่งตระหนักว่าราชสำนักเวลานี้…มิใช่เวทีของผู้กล้า หากเป็นโรงละครของคนขายวิญญาณ

“เห็นทีข้าคงต้องลงมือทำอะไรสักอย่างแล้ว”เสียงของหลานเยว่ดังก้องอยู่ในความเงียบของราตรี ไม่ดังนัก แต่หนักแน่นพอจะกรีดความเย็นเยียบลงกลางอากาศ แววตาคมกริบราวคมมีดสาดประกายในเงามืด บ่งบอกถึงความตั้งใจที่ไม่อาจหวนกลับริมฝีปากนางยกเพียงน้อย คล้ายรอยยิ้มแต่ไร้ความอบอุ่นมันคือประกาศิตเงียบงัน ว่าใครก็ตามที่เป็นต้นตอของความเสื่อมทรามนี้…กำลังถูกหมายหัวแล้ว