ตอนที่ 79 ใบไม้ร่วงจากต้นเน่า

ในความเงียบของราตรี หลานเยว่นั่งพิงเก้าอี้ไม้ริมหน้าต่าง แสงจันทร์ส่องลอดผ่านบานไม้ มอบแสงเงินซีดส่องเสี้ยวใบหน้าของนางให้ยิ่งดูเย็นชา เงามืดรอบตัวราวกับโอบล้อมนักล่าที่กำลังรอเวลานางไม่ใช่วีรสตรีผู้ผดุงความยุติธรรม ไม่เคยคิดทำเพื่อตราชั่งราชสำนัก สิ่งที่กำลังจะลงมือมีเพียงเหตุผลเดียวเพื่อปกป้องตัวเองและสิ่งที่เป็นของตน

ตลอดเวลาที่ติดตามพฤติกรรมของหลี่เถี่ยนกวง นางเห็นชัดว่าถึงแม้มันจะเป็นขันทีสูงวัย แต่จิตใจกลับคับแคบและหมกมุ่นอย่างน่าขยะแขยง มันใช้ชีวิตราวกับนักสะสม บุรุษรูปงามคือสมบัติล้ำค่าที่มันหมายจะครอบครอง และสำหรับผู้ที่ไม่อาจทำให้มันสมหวังดังใจจุดจบของพวกเขาล้วนอนาถเกินบรรยาย

หลานเยว่รู้ดี ต่อให้ไม่ลงมือ ขันทีเฒ่าผู้นี้ก็ย่อมหาเรื่องก่อกวนอยู่ไม่หยุด โดยเฉพาะในยามที่ตระกูลหลานกำลังเผชิญภัย การปล่อยให้มันมีอำนาจต่อไป ก็เท่ากับเปิดประตูเรียกหายนะให้ก้าวเข้ามาเหยียบหัวนางกับลูก

ยิ่งไปกว่านั้น มันยังมีมือไม้มากมายบุรุษหนุ่มที่ยอมลดตัวลงเป็นเครื่องเล่นเพียงเพื่อแลกเศษเสี้ยวเส้นทางสู่เกียรติยศ หากต้องการถอนรากถอนโคน ต้องเริ่มจากการกวาดล้างพวกนี้ให้สิ้นปลายนิ้วของนางลูบคมมีดสั้นช้า ๆ แสงจันทร์สะท้อนเป็นประกายเย็นเฉียบ ริมฝีปากโค้งขึ้นเล็กน้อย แต่ในดวงตากลับไร้ความอ่อนโยนแม้เพียงเศษเสี้ยว

“เจ้าชอบสะสมไม่ใช่หรือ… งั้นข้าจะช่วยทำให้คลังของเจ้าว่างเปล่าเอง”

ทุกยามค่ำที่ความมืดโรยตัวปกคลุมเมืองหลวง เหมือนเงาแห่งความตายจะก้าวลงมาเก็บเกี่ยวชีวิตอย่างเป็นจังหวะคืนแล้วคืนเล่า จะต้องมีคนสิ้นลมหายใจพร้อมกันทีละสองหรือสามคน ไม่มากพอให้กลายเป็นเหตุโกลาหลฉับพลัน แต่ก็มากพอให้ผู้คนเริ่มเอ่ยถึงด้วยเสียงกระซิบหวาดหวั่น

เหยื่อเหล่านั้นมิใช่สามัญชน หากแต่เป็นบุคคลสำคัญผู้ถือกุญแจแห่งอำนาจในราชสำนักและกองทัพแม้จวนของพวกเขาจะมีทหารเฝ้ายามแน่นหนา แต่เมื่อฟ้าสาง ก็พบเพียงร่างไร้วิญญาณของผู้เป็นนาย ไร้เสียงต่อสู้ ไร้ร่องรอยบุกรุก มีเพียงความเย็นชืดของร่างกายที่สิ้นลมบางคนถูกพิษร้ายกำจัดโดยไม่ทันรู้ตัว บางคนถูกฝีมือแฝงเร้นสังหารจนไม่ทันกรีดร้อง

สถานการณ์นี้ดำเนินต่อเนื่องยาวนานตลอดหนึ่งสัปดาห์และผู้ที่กระวนกระวายที่สุด คือขันทีเฒ่าหลี่เถี่ยนกวงเพราะเมื่อเขาไล่รายชื่อผู้ตายทีละคน กลับพบว่า…ทุกคนล้วนเคยมี ความสัมพันธ์ลับกับตน ในห้องนอนโอ่อ่า ขันทีเฒ่านั่งพิงพนักเก้าอี้ไม้แกะสลัก มือเหี่ยวย่นกำพัดงาช้างแน่นจนข้อซีดขาวดวงตาเหลือบมองเงามืดตามมุมห้องราวกับหวาดระแวงว่ามีใครซ่อนอยู่

“ใคร…มันบังอาจแตะต้องของของข้า?” เสียงของเขากดต่ำ แฝงแรงโกรธจนแผ่วสั่น

แม้เจ้าขันทีเฒ่าผู้กระหายในรสชาติของบุรุษจะเปล่งคำสั่งอันเหี้ยมเกรียมเพียงใด แต่ตลอดหลายคืนที่ผ่านมา เขาก็ไม่อาจได้เบาะแสแม้เพียงเส้นผมของผู้ลงมือ อีกฝ่ายทำตัวราวกับเงามืดไร้ตัวตน ไม่ทิ้งร่องรอย ไม่ทิ้งพยาน หลักฐานใด ๆ ก็หาไม่เจอทุกครั้งที่บุรุษรูปงามสมบัติส่วนตัวของเขาถูกพรากไปทีละหนึ่งหรือสองคน หัวใจเหี่ยวย่นของเขาก็ปวดร้าวราวถูกฉีกออกทีละชิ้น

รุ่งเช้าวันถัดมา ในท้องพระโรงอันโอ่อ่า ขันทีเฒ่าหลี่เถี่ยนกวงน้อมกายคุกเข่า สีหน้าเคียดแค้นและเจ็บปวดผสมกัน ดวงตาเล็กขุ่นมัวหรี่ลงด้วยโทสะ ก่อนเอ่ยเสียงสั่นแต่แฝงความกร้าว

“ฝ่าบาท… โจรร้ายผู้นี้ช่างกำเริบเสิบสานนัก! มันฆ่าฟันคนของราชสำนักไปมากมาย ข้าเชื่อว่าด้วยบารมีของพระองค์ การกำจัดพวกมันย่อมไม่ใช่เรื่องยาก และควรออกคำสั่งกำจัดโดยไวที่สุด!”

ฮ่องเต้หรงจวิ้นประทับเหนือบัลลังก์ทอง แม้พระพักตร์ยังคงความสงบน่าเกรงขาม แต่ในดวงเนตรกลับฉายแววลำบากพระทัยอย่างชัดเจน แม้พระองค์จะมีอำนาจสูงสุดในใต้หล้า แต่ในหมู่ขุนนางและแม่ทัพผู้ภักดี กลับแทบไม่มีผู้ใดมากฝีมือเหลืออยู่ส่วนมากถูกซื้อ ถูกกลืน หรือถูกกำจัดไปหมดแล้ว พระองค์มิได้ตรัสปฏิเสธตรง ๆ หากแต่ประทานคำตอบที่คลุมเครือ เพียงเพื่อรักษาหน้าของขันทีเฒ่า

“เจ้าวางใจเถิด… เดี๋ยวข้าจะให้คนของข้าจัดการเรื่องนี้เอง”

น้ำเสียงทรงอำนาจเอ่ยออกอย่างเป็นพิธีมากกว่าจะเต็มไปด้วยความตั้งใจ ขันทีเฒ่าก้มศีรษะรับคำ แต่ในแววตายังคุกรุ่นด้วยความแค้นเบื้องล่าง เหล่าขุนนางและแม่ทัพที่ยังรักษาศักดิ์ศรี ไม่ยอมขายกายขายวิญญาณให้กับหลี่เถี่ยนกวง ต่างแอบสบตากันอย่างเงียบงัน ในดวงตาเหล่านั้นมีประกายสะใจซ่อนอยู่เพราะทุกครั้งที่บุรุษรูปงามของมันล้มตาย ก็เหมือนใบไม้ร่วงจากต้นเน่า ที่พวกเขาเฝ้ารอให้หมดสิ้นไปเอง

ค่ำคืนนั้น ลมหนาวพัดแทรกผ่านช่องหน้าต่าง เสียงกิ่งไผ่เสียดสีกันดังกรีดใจ โคมกระดาษสีแดงสั่นไหวราวจะดับลงทุกลมหายใจ จวนของขันทีเฒ่าหลี่เถี่ยนกวงเงียบงันอย่างประหลาด มีเพียงกลิ่นกำยานอวลเจือด้วยความร้อนรุ่มที่ยากปิดบัง

บนตั่งลายมังกร ขันทีเฒ่าเอนกาย มือเหี่ยวย่นลูบพัดงาช้างช้า ๆ ดวงตาขุ่นมัวยามเอ่ยด้วยเสียงนุ่มนวลราวคนรอคนรัก

“เหลียงซูเหวิน… เขายังไม่มาอีกหรือ?”

ชื่อที่หลุดจากริมฝีปากมิใช่เพียงการเรียกหา แต่คือความคิดถึงลึกในอก เหลียงซูเหวินหนุ่มน้อยผู้มีผิวขาวดุจหยก รูปโฉมอ่อนโยนจนเหมือนจะละลายได้ในสัมผัส มือบอบบางราวกลีบบัว และแววตาที่เคยทำให้เขาหลงจนลืมสิ้นสติสาวใช้ที่คุกเข่าอยู่เบื้องล่างนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนก้มหน้าลงต่ำจนเงาผมปิดสีหน้า น้ำเสียงแผ่วจนแทบกลืนกับเสียงลม

“ท่านเหลียงซูเหวิน… สิ้นแล้วเจ้าค่ะ”

เหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจ หลี่เถี่ยนกวงเบิกตากว้าง ดวงตาสั่นระริกอย่างไม่อยากเชื่อ ลมหายใจสะดุด เสียงพึมพำหลุดออกมาแทบฟังไม่เป็นถ้อยคำ

“ไม่… ไม่จริง… เจ้ากล้าพูดเช่นนี้กับข้าได้อย่างไร…”

เพียงเสี้ยวอึดใจ ความเงียบแตกสลายเป็นเสียงกรีดร้องโหยหวน ร่างเฒ่าทรุดลงกับตั่ง ดึงพัดหล่นกระแทกพื้นดังสนั่น เขาดิ้นรนคล้ายสัตว์ที่ถูกพรากหัวใจออกไปทั้งดวง

“ซูเหวินของข้า… ใครมันกล้าพรากเจ้าไปจากข้า! ข้าจะฉีกมันเป็นหมื่นชิ้น!” เสียงสะอื้นของหลี่เถี่ยนกวงยังดังไม่ขาดช่วง ราวกับหยาดน้ำตาที่ไม่มีวันเหือดแห้ง มือเหี่ยวย่นกำชายอาภรณ์แน่นจนสั่น ความหนาวของค่ำคืนดูจะซึมลึกเข้ากระดูกมากกว่าที่เคย ทั้งที่โคมไฟยังสว่างอยู่ แต่ในสายตาของเขากลับมืดมิดไปเสียแล้ว

เขาเอื้อมมือไปยังโต๊ะข้างตั่ง คว้าขวดสุราราคาแพงที่สุดในเรือนราวกับจะใช้มันกลบความหนาวและความว่างเปล่า กลิ่นสุราแรงราวเพลิงแล่นเข้าจมูก แต่แม้จะดื่มรวดเดียวหมดจอก ความหนาวในอกก็ยังไม่คลายขันทีเฒ่าเอ่ยเสียงพร่าแต่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวที่ค่อย ๆ กัดกินสติ

“ผู้ใด… ผู้ใดมันบังอาจ? ข้าจะทำให้มันชดใช้… เลือดของมันต้องรดแทบเท้าข้า!” สาวใช้ก้มตัวลงต่ำกว่าเดิม ไม่กล้าแม้แต่จะขยับ หวาดกลัวว่าเพียงลมหายใจก็อาจทำให้ความเดือดดาลของเจ้านายพลุ่งขึ้นอีก