ตอนที่ 82 ไม่ใช่รสสัมผัสที่ข้าต้องการ

ชายชราพาหลี่เถี่ยนกวงมาถึงบ้านไม้เล็ก ๆ ที่ตั้งอยู่ปลายหมู่บ้าน สภาพภายนอกเก่าทรุดโทรม ฝาไม้เป็นรอยแตก หลังคาฟางเอียงและบางเสียจนเห็นช่องว่างให้แสงลอด บ้านทั้งหลังดูเหมือนสร้างไว้เพียงกันแดดกันฝน ไม่ได้มีความโอ่อ่าแม้แต่น้อยแต่สำหรับขันทีเฒ่า สภาพเช่นนี้ไม่ใช่อุปสรรคตรงกันข้าม กลับทำให้หัวใจเขาเต้นแรง เพราะนี่คือที่ซ่อนตัวของบุรุษที่เขาหมายตา

“หนุ่มน้อยผู้นั้น… อยู่ในนี้งั้นหรือ” เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ดวงตาวาววับราวกับกำลังนึกภาพบ้านหลังนี้ถูกเปลี่ยนให้เป็นรังรักชั่วคราว

“ขอรับนายท่าน” ชายชราตอบพลางโค้งตัวอย่างนอบน้อม ก่อนจะทำท่าจะนำทางเข้าไป หลี่เถี่ยนกวงยกมือขึ้นห้าม

“ไม่ต้อง ข้าจะเข้าไปเอง ข้าอยากอยู่กับเขา… สองต่อสอง” ชายชราพยักหน้า สีหน้ายังแฝงความเคารพ แต่ในหางตากลับมีประกายลึกลับวาบขึ้นเพียงชั่ววินาทีทันทีที่ขันทีเฒ่าก้าวลับเข้าไปในบ้าน เสียง “กึก” ก็ดังขึ้นกลอนประตูถูกปิดแน่นจากด้านนอกชายชราที่เคยดูนอบน้อม แปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าบิดเบี้ยวเต็มไปด้วยความชั่วร้าย รอยยิ้มเย็นเยียบผุดขึ้นบนริมฝีปาก

“แกทำอะไรของแก!” เสียงตะโกนดังลั่นจากลูกน้องของขันทีเฒ่าที่รออยู่ภายนอก เต็มไปด้วยความเดือดดาลและความไม่เข้าใจแต่ยังไม่ทันให้เสียงนั้นดับลง คมมีดก็แล่นผ่านคอของพวกมันอย่างรวดเร็ว เลือดพุ่งกระเซ็นเป็นเส้นในอากาศ ร่างของคนคุ้มกันล้มลงทีละคน

ในขณะที่หลี่เถี่ยนกวงกำลังปล่อยตัวปล่อยใจล่องลอยไปกับความปรารถนา เขาไม่รู้เลยว่า ณ เวลานั้น คนคุ้มกันทั้งหมดของตนได้สิ้นชีวิตไปแล้ว เหลือเพียงเขาผู้เดียวติดอยู่ในเรือนเล็กที่เงียบสงัดด้านในห้อง แสงรำไรจากรอยแตกของฝาไม้สาดลงบนฝุ่นผงที่ลอยละล่องในอากาศ กลิ่นอับชื้นคลุ้งปนกลิ่นไม้เก่าที่เหมือนเก็บความลับดำมืดไว้หลายปีสายตาของเขาจับจ้องไปยังแผ่นหลังกว้างของบุรุษผู้หนึ่งร่างสูงใหญ่สมส่วน ดั่งภาพวาดที่เคยเผาไหม้ในหัวใจเขามานาน

ชายหนุ่มยืนหันหลังให้ กำลังง่วนอยู่กับสิ่งใดสักอย่างอย่างไม่รู้ตัวว่ามีผู้บุกรุกเข้ามาหลี่เถี่ยนกวงค่อย ๆ ก้าวเข้าใกล้ จิตใจเต้นแรง ความตื่นเต้นหลั่งเข้าสู่หัวใจดุจน้ำหลาก เขายกแขนโอบรัดจากด้านหลัง ลมหายใจร้อนเป่ารดต้นคอเหยื่อ

“หนุ่มน้อย… ยอมตกเป็นของข้าเสียดี ๆ หากว่าง่าย ข้าจะมอบทุกสิ่งที่เจ้าปรารถนา” น้ำเสียงของเขาหนักแน่น เต็มไปด้วยความมั่นใจว่าทุกอย่างอยู่ในกำมือชายหนุ่มหยุดนิ่งชั่วครู่ ก่อนค่อย ๆ หันหน้ามาช้า ๆ ทุกเสี้ยววินาทีที่ใบหน้าค่อยเผยสู่สายตา เป็นดังมีดคมค่อย ๆ เฉือนความหลงใหลในหัวใจของขันทีเฒ่าออกทีละชั้น

และแล้วสิ่งที่ปรากฏตรงหน้าก็ทำให้เลือดในกายเย็นเฉียบไม่ใช่ความงามดั่งเทพสรรค์ แต่เป็นใบหน้าที่ปกคลุมด้วยฝีหนองปูดบวม แผลแตกมีหนองไหลซึม เนื้อหนังแดงคล้ำราวถูกโรคร้ายกลืนกินจนใกล้สิ้นชีวิตหลี่เถี่ยนกวงเบิกตาโพลง เสียงกรีดร้องหลุดออกมาจากลำคออย่างสิ้นการควบคุมความสยดสยองถาโถมจนเขาทรุดฮวบ ร่างล้มกระแทกพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง

เสียงคำรามของหลี่เถี่ยนกวงดังสะท้อนทั่วเรือนราวพายุโหม“ใคร… ใครมันบังอาจมาเล่นตลกกับข้า! หากข้ากลับถึงเมืองหลวงเมื่อใด ข้าจะฆ่ามันให้สิ้น!”โทสะพลุ่งพล่านผสมกับความตกใจ เขาไม่เคยเชื่อว่ามีผู้ใดกล้าทำเรื่องเช่นนี้กับตนเขากระชากตัวลุกขึ้น เดินตรงไปยังประตูไม้ มือคว้ากลอนแล้วดึงอย่างแรง แต่บานประตูไม่ขยับแม้แต่น้อย เสียงทุบ ปัง! ปัง! ดังลั่น“ใครก็ได้! เปิดประตูให้ข้าเดี๋ยวนี้!” ทว่ามีเพียงความเงียบงันตอบกลับ ไม่มีฝีเท้าหรือเสียงใดลอดเข้ามา จู่ ๆ เงาร่างสูงใหญ่ก็พุ่งเข้ามาจากด้านหลัง แขนแข็งแรงโอบกระชับรอบลำตัวเขาแน่น กลิ่นกายร้อนจัดแผ่ซ่านปะทะผิว“นายท่านของกระผม… ท่านจะรีบไปไหนหรือ” เสียงทุ้มแผ่วดังข้างหู แฝงความเร่าร้อนและเจตนาครอบครองใบหน้าของชายร่างสูงค่อย ๆ โน้มลง แนบชิดแก้มของเขาจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อน

“ไม่… ไม่! อย่าเข้ามาใกล้ข้า!” ร่างของหลี่เถี่ยนกวงถูกชายร่างใหญ่โอบกระชับแน่นจนแทบขยับไม่ได้ กล้ามเนื้อแข็งราวเหล็กบีบรัดเหมือนจะบดร่างให้แหลก ใบหน้าของชายผู้นั้นบิดเบี้ยว อัปลักษณ์เกินบรรยาย เต็มไปด้วยฝีหนองและร่องรอยโรคร้ายที่ลามไปทั่วผิว เหมือนคำเตือนเงียบ ๆ ว่าใครก็ตามที่เข้าใกล้ ย่อมพบจุดจบที่น่าสยดสยอง

เพียงเสี้ยววินาทีที่สบตา ความเย็นเฉียบแล่นวาบขึ้นสันหลัง ขันทีเฒ่ารู้ทันทีหากวันนี้เขาต้องตกอยู่ในอ้อมกอดนี้ ผลลัพธ์จะไม่ใช่เพียงความอับอาย แต่คือโรคร้ายที่จะกัดกินชีวิตจนไม่เหลือซาก

“ข้าขอร้อง… อย่าทำข้า”น้ำเสียงของเขาสั่นไหวและเต็มไปด้วยการวิงวอน เสียงนั้นไม่เหลือเค้าความเย่อหยิ่งของผู้กุมอำนาจ ในอดีตเขาเคยชื่นชอบรสสัมผัสของเนื้อหนัง แต่ครั้งนี้… มันไม่ใช่รสที่เขาเคยปรารถนาแม้แต่น้อยชายร่างใหญ่โน้มใบหน้าเข้ามาใกล้จนลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดแก้ม เสียงทุ้มต่ำเอ่ยอย่างแช่มช้า “นายท่านขอรับ… เดี๋ยวกระผมจะสอนให้ท่านรู้เอง ว่าสวรรค์ที่แท้จริง… เป็นเช่นไร”

คำพูดนั้นเหมือนตอกตรึงโซ่ล่ามใจ ทุกแรงขัดขืนถูกกดทับจนหมดสิ้น และในห้วงขณะนั้น หลี่เถี่ยนกวงก็ได้ลิ้มรสความจริงรสของการถูกบังคับฝืนใจ ที่เจ็บลึกทั้งกายและจิต

เรือนหลังน้อยที่หลี่เถี่ยนกวงเคยวาดฝันว่าจะเป็นรังรัก กลับพลิกผันกลายเป็นนรกบนดินในชั่วพริบตาทุกแรงกระทำที่โหมกระหน่ำราวพายุ ทำให้ผนังไม้เก่าโยกคลอน เสียงไม้ลั่นเอี๊ยดอ๊าดดังก้องไปทั่วราวกับบ้านทั้งหลังจะพังทลาย ความร้อนแรงที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นสิ่งที่เขาโหยหา บัดนี้กลับกลายเป็นโซ่ตรวนแห่งความทรมาน

น้ำตาไหลอาบแก้มโดยไม่อาจห้าม เสียงร้องขอเมตตาหลุดออกมาจากปากโดยไร้การยั้งคิดคำที่เขาไม่เคยยอมเอ่ยต่อผู้ใดในชีวิต กลับพรั่งพรูออกมาราวสายน้ำ ทุกสัมผัสไม่ใช่ความรัญจวน หากแต่เป็นการประทับตราว่าอำนาจที่เขาภูมิใจนักหนากำลังร่วงโรยและเสื่อมถอยลงทุกขณะ

ในห้วงเวลาที่หลี่เถี่ยนกวงกำลังจมดิ่งอยู่ในความสิ้นหวัง เสียง แอ๊ด… ของบานประตูไม้ที่ถูกปิดตายมานานก็ดังขึ้นช้า ๆ แสงรำไรลอดเข้ามาราวกับเส้นด้ายแห่งความรอดที่เขาเฝ้ารอ

“ช่วยข้าด้วย!”เสียงของเขาดังลั่นแทบพร้อมกับที่หัวใจเต้นแรง ความหวังเล็ก ๆ พุ่งขึ้นมาทันทีบางที นี่อาจเป็นโอกาสเดียวที่จะรอดพ้นจากนรกบนดินนี้แต่เพียงก้าวแรกที่ปรากฏในกรอบประตู ความหวังก็เริ่มสั่นคลอนคนแรกก้าวเข้ามา ตามด้วยคนที่สอง… จนครบเจ็ดร่าง เงาดำทาบลงบนพื้นห้องยาวเหยียดเหมือนเงามัจจุราช และเมื่อพวกมันก้าวพ้นแสงสลัวเข้ามาในห้องภาพที่เห็นทำให้เลือดในกายเขาเย็นเฉียบทุกคนล้วนมีใบหน้าอัปลักษณ์ผิดมนุษย์ ฝีหนองปูดโปน แผลเน่าเปิดอ้า เนื้อหนังบิดเบี้ยวราวถูกมือปีศาจปั้นแต่งขึ้นมาเพื่อข่มขวัญผู้มอง สายตาทุกคู่จ้องเขาราวกับเหยื่อที่พร้อมถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ

เสียงหัวเราะต่ำกระเส่าเล็ดลอดจากชายร่างใหญ่ที่สุดในกลุ่ม “เจ้าเสร็จหรือยัง… ต่อไปตาข้าบ้าง”