ตอนที่ 81 กับดักแห่งความปรารถนา

ภายในโถงกว้าง กลิ่นกำยานจาง ๆ ลอยอบอวล แสงตะเกียงบนเชิงเทียนทองสาดแสงเหลืองนวล ทาบเงาบนผนังให้ยาวเหยียดยิ่งขึ้นหลี่เถี่ยนกวงเอนกายบนตั่งยาว แผ่นหลังพิงหมอนขิดสีหม่น สายตาเหม่อมองไปไกลราวครุ่นคิดเรื่องใด ร่องรอยเหี่ยวย่นบนใบหน้ากลับดูประหนึ่งรอยสลักแห่งอำนาจที่สั่งสมมาทั้งชีวิต เขามั่นใจในบารมีของตนอย่างไม่เคยหวั่น เชื่อมั่นว่ากฎแห่งเวรกรรมไม่มีวันไล่ตามทันในความคิดของเขา ศัตรูทั้งหลายก็เป็นเพียงชาวบ้านยากจน หรือบ่าวรับใช้ไร้เรี่ยวแรง ต่อให้แค้นสาหัสเพียงใด สุดท้ายก็ต้องก้มหน้าสู้เพื่อปากท้อง จะเอาอะไรมาแก้แค้นผู้ที่นั่งอยู่เหนือฟ้าเช่นเขาได้

หลานเยว่ทำความเข้าใจจนนางรู้จักชายผู้นี้เป็นอย่างดีนักล่าผู้มิได้ไล่ล่าเพื่อฆ่า หากแต่คัดสรรบุรุษที่มีเรือนร่างงดงามดังฝัน เพื่อสนองความกระหายอันบิดเบี้ยวของตนบานประตูเลื่อนเปิดออกอย่างแผ่วเบา ร่างของสาวใช้ผู้หนึ่งก้าวเข้ามาเสื้อผ้าสีหม่นขาดเป็นรอยเล็ก ๆ ผ้าคาดเอวซีดจางจากการซักซ้ำหลายครั้ง ท่าทางก้มหน้าก้มตาเหมือนบ่าวในเรือนทั่วไป

หากมองเพียงผิวเผิน นี่คือสาวใช้ที่หลี่เถี่ยนกวงคุ้นหน้า แต่แท้จริงแล้ว ภายใต้เงาม่านผมมัดเรียบและใบหน้าสงบเสงี่ยม คือหลานเยว่ที่แปลงโฉมจนไร้เค้าเดิมนางแต่งแต้มรอยคล้ำใต้ตาให้พอเหมือนคนตรากตรำงาน ใช้แป้งหยาบปัดแก้มให้หม่นหมอง เสียงพูดถูกปรับให้นุ่มลงและลากหางคำเล็กน้อย เลียนแบบจนไม่ผิดเพี้ยนแม้สักเสียงเดียวหลี่เถี่ยนกวงนั่งเอนกายบนตั่งยาว แผ่นหลังพิงหมอนขิดสีหม่น สายตาคมกริบเหลือบมองมา“จ้องข้าเช่นนี้ มีเรื่องอันใดหรือ” เขาเอ่ยเสียงทุ้มต่ำหลานเยว่ก้มศีรษะ ลอบสูดลมหายใจเพื่อกดความตื่นเต้นก่อนเอ่ยเสียงแผ่วเสียงที่ถอดแบบมาจากเจ้าของร่างจริงจนแทบจะแยกไม่ออก“บ่าว… ไม่แน่ใจนักว่าควรเล่าให้ท่านฟังหรือไม่ เกรงว่าจะเป็นเพียงเรื่องไร้สาระ”

หลี่เถี่ยนกวงหัวเราะในลำคอ สายตาอ่อนลงเพราะมั่นใจว่าบ่าวต่ำศักดิ์เช่นนี้ย่อมไม่อาจคิดร้ายได้“ว่ามา” หลานเยว่เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย แววตาวาววับซ่อนอยู่หลังเปลือกตาที่ครึ่งปิด“ข้าได้ยินข่าวว่า… มีบุรุษรูปงามผู้หนึ่งเพิ่งมาถึงหมู่บ้านทางทิศใต้ ใบหน้าและเรือนร่างของเขาสง่างามเหนือบุรุษทั่วไปนี่คือภาพเหมือนของเขา” นางค่อย ๆ ยื่นภาพวาดให้หลี่เถี่ยนกวง

ดวงตาของหลี่เถี่ยนกวงจับจ้องภาพวาดตรงหน้าอย่างไม่กะพริบ เส้นลายบนกระดาษเหมือนมีชีวิต ใบหน้าคมสัน ดวงตาลึกซึ้ง และเรือนร่างที่แม้เพียงวาดด้วยหมึกก็ยังส่งกลิ่นอายความสง่างามจนหัวใจเขาเต้นแรง ความตื่นเต้นแผ่ซ่านไปทั่วร่าง ความปรารถนาถูกสูบฉีดราวเลือดร้อนที่ไหลแรงเกินควบคุมเขาเอื้อมมือสัมผัสปลายกระดาษอย่างเบามือ คล้ายเกรงว่าภาพนั้นจะจางหาย“จงบอกข้ามา… เขาอยู่หมู่บ้านใด” เสียงของขันทีเฒ่าเต็มไปด้วยความเร่งร้อน แฝงความหวาดระแวงคล้ายเกรงว่าเหยื่อแสนล้ำค่านี้จะถูกผู้อื่นแย่งชิงไปก่อน

ในใจเขาเกิดคำมั่นสัญญากับตนเองหากได้ชายผู้นี้มาครอบครอง จะชุบเลี้ยงอย่างดี เอื้อเฟื้อทุกสิ่ง เพื่อแลกกับการตอบสนองความกระหายบิดเบี้ยวที่ฝังลึกในวิญญาณ

รุ่งเช้าเพียงแสงแรกเริ่มจับขอบฟ้า หลี่เถี่ยนกวงก็สั่งให้เตรียมขบวนออกเดินทางด้วยตัวเอง ความร้อนรนทำให้เขาไม่สนใจพิธีรีตองหรือการป้องกันตามปกติ ครั้งนี้มีคนคุ้มกันติดตามเพียงสิบคนพอให้มั่นใจในความปลอดภัย แต่ไม่มากพอจะดึงสายตาผู้คน เพราะภารกิจสนองตัณหาของเขา ต้องปิดให้มิดที่สุด

รถม้าคันประจำถูกจัดแต่งอย่างหรูหรา ข้างในแน่นขนัดด้วยหีบสมบัติ ผ้าไหมสีสวย เครื่องประดับ และถุงเงินมากมาย ราวกับกำลังเดินทางไปสู่ขอคู่หมั้นชั้นสูงเสียด้วยซ้ำ แววตาของหลี่เถี่ยนกวงฉายความมุ่งหมายครั้งนี้เขาจะต้องได้ชายหนุ่มในภาพวาดมาครอบครองให้จงได้

ไม่นาน ขบวนก็แล่นเข้าสู่หมู่บ้านเล็ก ๆ ตามที่ถูกบอกมาหมู่บ้านนี้เงียบสงบ ราวกับซ่อนตัวจากโลกภายนอก บ้านเรือนเรียงรายอย่างหยาบง่าย ฝาไม้ยังมีกลิ่นสดใหม่ หลังคาฟางเพิ่งมุงเสร็จได้ไม่นาน แต่หลี่เถี่ยนกวงกลับไม่ได้เอะใจเลยว่า ที่แห่งนี้เพิ่งถูกสร้างขึ้นเพื่อเขาโดยเฉพาะ สถานที่หลอกตาที่หลานเยว่จัดเตรียมอย่างประณีต

ผู้คนในหมู่บ้านไม่ว่าจะชายหรือหญิงล้วนสวมบทชาวบ้านอย่างแนบเนียน แต่แท้จริงคือมือสังหารชั้นยอดจากจวนของนาง สายตาและท่วงท่าของพวกเขาผสมผสานความสมจริงจนยากจะจับพิรุธ

หลี่เถี่ยนกวงกวาดตามองไปรอบ ๆ พลางย่นจมูกอย่างรังเกียจ“สถานที่แห่งนี้หรือ… กันดารเสียยิ่งนัก”

ไม่นาน ร่างชายชราผมหงอกแซมขาวก็ก้าวออกมาจากเงามุมบ้าน ไหล่โค้งงอเล็กน้อยตามวัย ใบหน้าเต็มไปด้วยร่องรอยของกาลเวลา แต่แฝงด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนเหมือนชาวบ้านใจดี เขาก้าวเข้ามาอย่างนอบน้อม ก้มศีรษะต่ำ พลางเอ่ยด้วยเสียงสุภาพเจือความเกรงใจ

“ท่านผู้สูงศักดิ์… มีสิ่งใดให้ข้ารับใช้หรือไม่”

หลี่เถี่ยนกวงเหลือบมองชายชราด้วยแววตาพึงใจ ริมฝีปากยกขึ้นเล็กน้อยอย่างเห็นชัดว่า พึงพอใจที่แม้ในดินแดนกันดารเช่นนี้ ยังมีคนรู้จักวางตนต่อผู้มีอำนาจ เขาล้วงภาพวาดออกจากแขนเสื้อ ยกขึ้นตรงหน้าอีกฝ่าย

“ข้าต้องการพบหนุ่มน้อยในภาพนี้” เสียงของเขาหนักแน่น ดั่งประกาศิตที่ไม่เปิดทางให้ปฏิเสธ

ชายชราขมวดคิ้วเล็กน้อย มองภาพเหมือนนั้นครู่หนึ่ง ก่อนทำทีเบิกตากว้างอย่างตกใจ “นายท่าน… คนในภาพคือบุตรชายของข้า หากเขาทำอะไรให้ท่านขุ่นเคือง ข้าขอได้โปรดอภัยให้เขา และเมตตาต่อครอบครัวของเราด้วย”

รอยยิ้มของหลี่เถี่ยนกวงกว้างขึ้นในทันที ดวงตาทอประกายครอบครอง “โอ… ที่แท้เจ้าก็เป็นบิดาของเขาเองหรือ” น้ำเสียงเขาเต็มไปด้วยความพึงพอใจ “ข้าต้องการรับลูกชายของเจ้าไปอยู่ด้วย หากเขารู้จักวางตัวและเอาใจข้า ข้าจะส่งเสริมให้เขาได้บินสูง ไม่ต้องจมอยู่กับชีวิตน่าสมเพชเช่นนี้อีก”

คำพูดนั้นช่างเปี่ยมด้วยความเย่อหยิ่ง ราวกับสิ่งที่เขายื่นให้คือเกียรติอันล้ำค่า ทั้งที่แท้จริงแล้ว มันคือโซ่ตรวนในคราบทองคำ

ชายชราทำตาเบิกกว้างอย่างตื่นตะลึง ราวกับโชควาสนากำลังหล่นมาจากฟากฟ้า รีบก้มศีรษะจนเกือบถึงพื้น น้ำเสียงสั่นพร่าเอ่ยซ้ำรัว “ขอบคุณนายท่านที่เมตตา… ขอบคุณนายท่านที่เมตตา”

เขาหันกายอย่างรวดเร็ว พร้อมออกเดินนำทาง ราวกับเกรงว่าหากชักช้าเพียงอึดใจ นายท่านผู้สูงศักดิ์อาจเปลี่ยนพระทัยหรือหันไปไม่พอใจบุตรชายของตน เส้นทางที่ก้าวย่างยังคงมั่นคง แม้แฝงท่วงท่าคล้ายผู้เฒ่าทั่วไป แต่แววตากลับซ่อนประกายบางอย่างลึกในเงามืด

หลี่เถี่ยนกวงทอดสายตามองตามด้วยรอยยิ้มพึงใจ“เจ้าเป็นคนว่าง่ายถึงเพียงนี้… ข้าล่ะถูกใจเจ้านัก”

ในอกเขา ความปรารถนาที่เก็บกดมานานถูกจุดให้ลุกโชน ราวเพลิงต้องลม เขาแทบไม่อยากรอให้ถึงวันที่พาชายหนุ่มกลับเรือนใหญ่ แต่อยากลิ้มลองรสชาติในที่แห่งนี้ทันที เพื่อให้บรรยากาศของการครอบครองครั้งแรกตรึงแน่นอยู่ในความทรงจำ ก่อนจะพากลับไปเสพสุขอย่างเต็มอิ่มในรังรักของตน