ตอนที่ 87 ภาพฝัน

ในห้องโถงที่เงียบสงัด แสงเช้าส่องลอดหน้าต่างไม้เข้ามาเป็นลำ เสียงสนทนาของสองบุรุษผู้ผ่านศึกและผ่านโลกมามากมายดังขึ้นช้า ๆ แม่ทัพหลานซือเหยียนเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นแต่แฝงความเหนื่อยล้า“เจ้าวางใจเถอะ… ข้าจะไม่ให้ใครก้าวเหยียบเรือนข้าอีก เพียงเท่านี้… ข้ากับนางก็แทบจะมองหน้ากันไม่ติดอยู่แล้ว”

เขารู้ดีว่าในสายตาของหลานเยว่นั้น เต็มไปด้วยความแค้นเก่า แม้กาลเวลาผ่านไปเพียงใด นางคงไม่มีวันให้อภัย แต่ในใจของเขาก็ตัดสินแล้วว่าจะไม่ทำผิดซ้ำเพิ่มบาดแผลให้ชีวิตนางอีกหลังจากเว้นจังหวะ แม่ทัพกล่าวต่ออย่างจริงจัง“ส่วนเรื่องระหว่างเจ้าและนาง… ข้าจะไม่เข้าไปยุ่ง ปล่อยให้เป็นเรื่องของโชคชะตา ให้นางได้เลือกด้วยตัวเอง”

ซูจิ่งหลงฟังแล้วแค่นหัวเราะเบา ๆ รอยยิ้มบางผุดบนใบหน้าเย็นเฉียบ“ขอบคุณท่านแม่ทัพที่ให้โอกาส… เพียงแต่การเอาชนะใจนางมันยากเหลือเกิน” แม้จะได้รับคำตอบว่าไม่มีการขัดขวาง แต่ในใจเขาก็ไม่แน่ใจนัก ว่าความรู้สึกที่ทุ่มให้นาง จะเพียงพอทำให้หัวใจของหลานเยว่สั่นไหวหรือไม่ก่อนจะลุกขึ้นจากที่นั่งเพื่อจากไป เขาหันกลับมาอีกครั้ง สายตาคมดั่งมีดส่องตรงเข้าหาแม่ทัพ“ข้าขอ… รายชื่อทั้งหมดของคนที่คิดจะมายุ่งกับนาง” เสียงของซูจิ่งหลงทุ้มต่ำ แฝงด้วยแรงกดดันจนบรรยากาศในห้องหนักอึ้งลงทันตาเขาไม่ใช่ชายที่ลงมืออย่างบ้าบิ่นเพียงเพราะหึงหวง หากแต่ทุกการกระทำถูกชั่งน้ำหนักด้วยเหตุผล หากบุคคลใดเพียงแค่หมายตานางโดยปราศจากพิษภัย เขาจะเพียงเฝ้าจับตามอง แต่หากแม้เพียงร่องรอยว่าในอนาคต คนผู้นั้นอาจเป็นภัยต่อนางและลูก… ความตายคือคำตัดสินเพียงอย่างเดียว

คืนนั้น เมืองหลวงเงียบสงัดกว่าที่เคย ลมหนาวพัดกรูราวกับพาเอากลิ่นคาวเลือดแผ่วบางปะปนมากับความมืด เงาวูบไหวเคลื่อนผ่านหลังคาและตรอกซอยแคบ ก่อนหายไปอย่างไร้ร่องรอย

ไม่กี่ชั่วยามต่อมา ชื่อที่ถูกจารึกอยู่บนแผ่นกระดาษในมือซูจิ่งหลง กลายเป็นเพียงรายนามผู้วายชนม์ ศพเหล่านั้นร่วงหล่นราวใบไม้แห้งร่วงจากกิ่งไม้ในยามปลายฤดู พวกเขาทุกคนล้วนมีอดีตที่ไม่ขาวสะอาด ขุนนางฉ้อฉล หรือพ่อค้าสกปรก และสำคัญที่สุดทุกคนเคยเอ่ยปากหรือมีแผนคิดจะเกี่ยวดองกับตระกูลหลาน

เมื่อรุ่งสางมาถึง… เมืองหลวงตื่นขึ้นพร้อมข่าวลือถึงความตายของผู้คนในค่ำคืนเดียวแพร่สะพัดไปทั่วทั้งเมืองหลวง ทว่าหลานเยว่กลับไม่ใส่ใจ นางมิได้เอื้อนเอ่ยหรือคิดว่าตนเกี่ยวข้องแม้แต่น้อย เพราะสำหรับนาง เรื่องเหล่านั้นเป็นเพียงเสียงเล่าลือที่ลอยผ่านหูแล้วก็หายไป

แต่สำหรับ ซูจิ่งหลง ทุกหยดเลือดที่หลั่งรินมีเหตุผลเดียวเพื่อให้นางและลูกได้อยู่อย่างสงบสุข ต่อให้หัวใจของนางมิได้มอบให้แก่เขา แต่เขาก็พร้อมจะทำทุกวิถีทางเพื่อกันโลกอันโหดร้ายออกไปจากชีวิตของนางหลายวันมานี้ เขามาปรากฏตัวที่จวนบ่อยครั้ง จนในที่สุด หลานเยว่ก็เอ่ยถามขึ้น น้ำเสียงเรียบเย็น ใบหน้างามไม่เผยอารมณ์ใด“เจ้าว่างนักหรือ ถึงได้เหยียบมาที่นี่ครั้งแล้วครั้งเล่า?” ซูจิ่งหลงยืนนิ่งอยู่เบื้องหน้า สายตาที่ทอดมองมีทั้งความดื้อรั้นและความหวั่นไหวปะปนกัน เขาตอบช้า ๆ ราวกับแต่ละถ้อยคำถูกกลั่นกรองมาจากส่วนลึกของหัวใจ“มิใช่ว่าข้าว่าง… แต่ข้ากลัวว่าจะเสียเจ้าไป” เขาสูดลมหายใจลึก ก่อนกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงหนักแน่นแต่แฝงไปด้วยความสั่นสะเทือน“ทุกวันนี้ มีบุรุษนับไม่ถ้วนก้าวเข้ามาในจวนของบิดาเจ้า ข้า…ไม่อาจนิ่งเฉยได้ ข้าเกรงว่าในสักวันหนึ่ง เจ้าจะถูกช่วงชิงไปจากสายตาข้า” ถ้อยคำเหล่านั้นทำให้บรรยากาศรอบตัวแปรเปลี่ยนเป็นเงียบงัน ความจริงใจที่เปล่งออกมาจากดวงตาของเขา ทำให้ยากที่ใครจะไม่สั่นไหว แต่หลานเยว่นั้นยังคงยืนอยู่ในความสงบ ความเย็นชาของนางราวกำแพงสูงที่ไม่ยอมเปิดทางให้ใครก้าวผ่าน

“เจ้าเห็นข้าว่าเป็นสตรีใจง่ายเช่นนั้นหรือ?” เสียงของ หลานเยว่ เปล่งออกมาแผ่วเบา แต่แฝงด้วยความขุ่นเคืองเล็กน้อย แววตาที่ทอดมองชายตรงหน้ามีทั้งความตำหนิและความเย็นชาซูจิ่งหลง รีบส่ายหน้าพลางเอ่ยตอบโดยไม่ทันคิด เพราะเกรงว่านางจะเข้าใจผิด“ไม่เลย… ข้าเพียงแค่หวาดหวั่นเท่านั้น กลัวว่าวันใดจะมีบุรุษคนใดคนหนึ่งปรากฏขึ้น… แล้วช่วงชิงใจเจ้าจากข้าไป”

นางจ้องมองใบหน้าของเขาอย่างไร้อารมณ์ ดั่งน้ำแข็งที่ไม่สะท้อนความรู้สึกใด ก่อนจะหันหลังเดินจากไปอย่างเงียบงัน ทิ้งเพียงถ้อยคำที่เย็นชาไว้เบื้องหลัง “ข้าไม่คิดจะเหลียวมองชายใดทั้งนั้น”

ประโยคสั้น ๆ ของนาง ทำให้หัวใจของเขาเหมือนถูกบีบทั้งสองด้านโล่งอกที่นางปฏิเสธทุกคน แต่ขณะเดียวกันก็หนักอึ้ง เพราะเขาเองไม่อาจแน่ใจได้ว่านางจะยกเว้นเขาสักคนหรือไม่ซูจิ่งหลงยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนผ่อนลมหายใจออกยาวแล้วหันไปหา หลานจิ่วอวิ๋น เด็กชายที่คอยเฝ้ามองอยู่ไม่ไกล เขาก้มลงพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยนที่ไม่ค่อยได้เผยให้ใครเห็นนัก“หลานจิ่วอวิ๋น… แม่ของเจ้าช่างใจแข็งนัก”

เด็กชายเงยหน้าขึ้น ดวงตาใสซื่อส่องประกายเจิดจ้า เขายื่นมือเล็ก ๆ มากุมมือของซูจิ่งหลงแน่นราวกับกำลังมอบกำลังใจเงียบ ๆ เด็กน้อยยังเล็กเกินกว่าจะเข้าใจความรักอันซับซ้อนของผู้ใหญ่ แต่สำหรับซูจิ่งหลงแล้ว เพียงสัมผัสเล็ก ๆ นี้กลับอบอุ่นและมีค่ายิ่งกว่าคำพูดใด ๆ มันทำให้เขามีแรงจะยืนหยัดต่อไป แม้หนทางสู่หัวใจของนางจะเต็มไปด้วยความยากลำบากเพียงใดก็ตาม

ซูจิ่งหลง คือชายผู้มีรูปลักษณ์สง่างาม โดดเด่นจนผู้คนหันมองตามไปทั้งเมือง ไม่ใช่ว่าเขาไม่เป็นที่หมายตาของสตรีทั้งหลาย ตรงกันข้ามไม่ว่าจะอยู่ที่ใด สายตาของผู้หญิงมากมายต่างก็แอบทอดมองเขาด้วยความปรารถนา ทว่าเขา… กลับไม่เคยเหลียวแลผู้ใดเลยสักครั้งจนกระทั่งวันที่เขาได้พบกับ หลานเยว่ เป็นครั้งแรก...

มันไม่ใช่การพบพานที่งดงามดั่งนิทาน หากแต่เป็นการเผชิญหน้าที่เฉียดตายเพราะนางคิดจะดับลมหายใจของเขาทันทีที่สบตา ดาบในมือนางเย็นเยียบ แววตาที่มองเขาไร้ความปรานี และนั่นเองที่ทำให้หัวใจของเขาเหมือนถูกแย่งชิงไปในพริบตา นางคือสตรีแรกที่กล้าชี้ดาบใส่หน้าเขา นางคือสตรีแรกที่มองเขาด้วยสายตาเย็นชาราวกับเขาเป็นเพียงคนแปลกหน้าที่ไร้ค่าในวินาทีนั้น เขารู้แล้วว่าตนไม่มีทางหวนกลับไปเป็นคนเดิมได้อีก หัวใจที่เคยเย็นชาของเขาถูกจุดไฟขึ้นมาโดยสตรีตรงหน้า และไฟนั้นยิ่งลุกโชนไม่ยอมมอด

“ต่อให้ข้าต้องใช้เวลาทั้งชีวิต… ข้าก็จะพิชิตหัวใจของเจ้าให้ได้”ถ้อยคำสาบานนั้นไม่เคยเลือนหายจากความทรงจำ ราวกับเสียงก้องสะท้อนอยู่ทุกห้วงยาม ไม่ว่าจะหลับหรือฝัน เขายังคงได้ยินมันชัดเจนประหนึ่งเป็นพันธะสัญญาที่สลักลงบนวิญญาณของตนเอง

ยามนี้… อาจเป็นช่วงเวลาที่สงบสุขที่สุดทั้งสำหรับเขาและนางสายลมอ่อนของรุ่งอรุณพัดพาเอากลิ่นหอมบางเบาของดอกเหมยมาสัมผัสจิตใจ กลีบสีขาวบริสุทธิ์โปรยปรายร่วงหล่นลงบนพื้นดุจหิมะ เสียงหัวเราะใสบริสุทธิ์ของเด็กน้อยดังแว่วอยู่ภายในเรือน ช่างอ่อนโยนและเปี่ยมด้วยความอบอุ่นเสียจนโลกอันโหดร้ายภายนอกคล้ายจะถูกขับไล่ให้เลือนหายไปชั่วขณะ

ภายใต้แสงอาทิตย์แรกของวัน ทุกสิ่งทุกอย่างถูกแต่งแต้มด้วยความงดงามอันน่าหลงใหล ประหนึ่งภาพฝันที่จับต้องไม่ได้ ภาพฝันที่ใคร ๆ ก็อยากเก็บรักษาไว้ตลอดกาล หากแต่เขากลับรู้ดี ความฝันเช่นนี้ไม่มีทางยืนยาว

เพราะผู้ที่เติบโตมาจากเงามืดและโลดแล่นอยู่ในโลกมืด ไม่เคยได้รับอนุญาตให้ลิ้มรสความสุขยืนนาน ต่อให้เขาไม่คิดแสวงหาความวุ่นวาย ความวุ่นวายนั้นก็จะตามล่าหาเขาและผู้คนรอบกายอย่างไม่ปรานี ทุกก้าวย่างของความเงียบสงบจึงมิได้เป็นสัญญาณแห่งความราบรื่น หากแต่คือเงื่อนไขแห่งพายุที่ค่อย ๆ ก่อตัวใกล้เข้ามาทีละน้อย

เสียงหัวเราะของเด็กน้อย… แววตาอ่อนโยนของนาง… ทั้งหมดนั้นคือสิ่งที่บอบบางและเปราะบางจนเขาแทบไม่กล้าเอื้อมมือไปสัมผัส เกรงเพียงว่าตัวตนของเขาจะเป็นผู้ทำลายมันเสียเองด้วยเหตุนี้ เขาจึงตั้งปณิธานแน่วแน่ในใจ ว่าไม่ว่ามรสุมจะซัดสาดมาอีกกี่ครั้ง ไม่ว่าความมืดจะจ้องเขม็งด้วยเพียงใด ต่อให้ต้องเดินลุยท่ามกลางเลือดนองและศพมากเพียงไหน เขาก็จะยืนหยัดเพื่อปกป้องช่วงเวลาแห่งความสงบสุขนี้ให้ถึงที่สุด

เขาจะรักษาภาพฝันแห่งเช้าวันนี้เอาไว้ แม้สุดท้ายมันอาจจะสลายไปดุจหมอกบางเมื่อเผชิญแสงอาทิตย์ก็ตามเพราะสำหรับเขาแล้วเพียงแค่ได้เห็นนางและลูกมีความสุข แม้มันจะเป็นเพียงความฝันสั้น ๆ ที่โลกรอบด้านไม่ยินยอม เขาก็พร้อมจะต่อสู้กับทั้งสวรรค์และโลกา… เพียงเพื่อยืดเวลาฝันนั้นให้ยาวออกไป