หนทางที่จะกลับไป

เมื่อรู้ว่าตัวเองหลุดเข้ามาอยู่ในนิยาย เธอก็ไม่ได้นิ่งเฉย สิ่งแรกที่ทำเลยคือกลับไปทิ้งตัวลงนอนแหมะที่เตียงนอนดังเดิม

ถ้าหลับไป...

แล้วตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

ฉันอาจจะกลับไปยังโลกเดิมก็ได้

รั่วหยุนซีพยายามกล่อมตัวเองให้หลับ เธอนับแกะตัวแล้วตัวเล่าในใจ แต่เพราะใจไม่สงบไง ต่อให้นับแกะไปก็ข่มตาไม่หลับอยู่ดี

"โอ้ย!! แล้วฉันจะกลับไปได้ไหมเนี่ย"

พูดกับตัวเองที่คิดว่าถ้าเธอกลับไปนอนหลับที่เดียวกับตอนที่ตื่นบางทีอาจจะกลับไปในโลกเดิมของตัวเองได้ ปิดตา เปิดตา ทำซ้ำๆ วนเกือบสิบครั้งได้ แต่ภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าก็ทำเธอใจแป้วพลันถอนหายใจ ทุกอย่างยังไม่เลือนหาย นี่มันโลกนิยายที่เธอเขียนชัดๆ

"ฉันต้องอยู่ที่นี่จริงๆ สินะ"

ใจไม่อยากยอมรับ แต่ก็จนปัญญาที่จะหาหนทางกลับไป หญิงสาวลุกขึ้นมานั่งทำหน้าห่อเหี่ยวอยู่พักใหญ่ เพราะถึงนางเอกในเรื่องจะสวยและอ่อนหวานแค่ไหน แต่ในสายตาของพระเอกไร้หัวใจก็มองว่าเธอเป็นแค่เศษฝุ่นที่น่ารำคาญ หลังจากแต่งงาน 'ฝูอี้หาน' ไม่เคยแม้แต่จะแตะต้องตัวเธอ

"หมอนกับผ้าห่มอยู่ในตู้"

อี้หานชี้ไปที่ตู้เสื้อผ้าในห้องนอน 

"เอ่อ...คุณขี้หนาวเหรอคะ"

คนไม่รู้เอ่ยถาม คืนแรกของการแต่งงาน เธอรู้ดีว่าหน้าที่ของภรรยาที่ดีคืออะไร การปรนนิบัติสามีคือสิ่งที่ภรรยาควรกระทำเพื่อให้สามีพอใจ หากแต่เธอแค่สงสัยก็เท่านั้นเอง

"เปล่า"

เป็นคำตอบที่ไม่มีคำอธิบายใดๆ ในเมื่อสามีสั่งเธอที่เป็นภรรยาก็ต้องทำ สองขาเรียวเดินไปหยุดที่หน้าตู้เสื้อผ้าก่อนจะหยิบทุกอย่างมาตามคำสั่ง เธอกลับมายืนตรงหน้าสามีที่ใส่ชุดนอนพร้อมกับวางทุกอย่างไว้ที่เตียง

"ไม่ใช่ตรงนี้"

ชายหนุ่มชักสีหน้าใส่ เสียงถอนหายใจทำเธอรู้ตัวทันทีว่าทำให้สามีไม่พอใจเข้าให้แล้ว

"ไปวางตรงนั้น"

นิ้วหนาชี้ไปที่โซฟาในห้องนอน 

"คุณจะไปนอนที่นั่นเหรอคะ"

หญิงสาวพลั้งปากถามออกไป เธอเข้าใจดีว่าเขาคงไม่ได้รู้สึกดีเท่าไหร่ แต่จะให้เจ้าของบ้านไปนอนที่โซฟาได้อย่างไร มองจากขนาดเตียงแล้วก็น่าจะแบ่งกันนอนได้ ถ้าไม่สะดวกใจเอาหมอนข้างกันไว้ก็น่าจะเป็นทางออกที่ดี

"ไม่ใช่ฉัน แต่เป็นเธอ"

"อะไรนะคะ"

ดวงตากลมเบิกโตกับคำสั่ง 

"ฉันไม่ชอบพูดซ้ำ"

และนี่ก็คืออีกฉากในนิยายที่เธอเขียนให้พระเอกโดนด่าหนักมาก น้องตัวเล็กน่าสงสาร แล้วดูพระเอกทำ เฮ้อ! ไม่อ่อนโยนเอาซะเลย

"ฉันควรสมน้ำหน้าตัวเองดีไหม"

รั่วหยุนซีถอนหายใจ เมื่อนึกถึงตอนหนึ่งในนิยายที่เธอเพิ่งเขียนไป การแต่งงานที่ไม่มีความรักผสมเป็นส่วนหนึ่งเข้าไป ก็คงไม่ต่างอะไรกับกาแฟที่ไม่เติมน้ำตาล หลี่หยุนซีที่ผ่านความลำบากมามาก เธอก็คงต้องได้แต่ยอมรับและปฏิบัติตามเพราะไม่อยากมีปัญหากับสามี

'แกห้ามทำฉันขายหน้านะ'

'สำนึกบุญคุณด้วย'

'อย่าให้ตระกูลฝูมาว่าฉันได้'

คุณนายหลี่กระซิบข้างหูก่อนที่นางเอกจะเดินขึ้นรถไป ทุกคนรู้ดีว่าคนผู้นี้ห่วงหน้าตาของตัวเองยิ่งกว่าอะไร การที่เธอได้แต่งงานกับบุตรชายคนโตของตระกูลฝูก็ถือว่าเป็นบุญคุณ

ก็อกๆ

เสียงเคาะประตูทำให้รั่วหยุนซีสะดุ้งตกใจ บ้านหลังนี้เป็นบ้านของฝูอี้หานที่ซื้อไว้ หลังจากแต่งงานเขาก็ขอแยกบ้านทันที เหตุผลที่อ้างกับครอบครัวก็คือ 'ผมอยากได้ความเป็นส่วนตัว'

เชื่อก็บ้าแล้ว!!

รั่วหยุนซีเบะปาก เพราะเหตุผลที่ฝูอี้หานพานางเอกย้ายออกมาอยู่บ้านอีกหลังก็เพราะจะได้ไม่ต้องถูกจับผิดในความสัมพันธ์ ถึงจะแต่งงานกันแต่เขาก็มีระยะห่าง แววตาที่ดูจริงจังตลอดเวลานั้นทำให้นางเอกไม่กล้าที่จะชวนคุย

บ้านหลังนี้ไม่ได้มีแค่นางเอกกับพระเอกอยู่ด้วยกันสองต่อสอง เพราะมารดาของสามีได้ส่งคนรับใช้เก่าแก่นามว่า 'จิวลู่' มาอยู่ด้วย ซึ่งจุดประสงค์เลยก็คือเป็นหูเป็นตาคอยส่งข่าวให้ 

"ใจเย็นๆ 

 หญิงสาวบอกกับตัวเองที่พยายามทำตัวให้เป็นปกติเท่าที่จะทำได้ เธอเปิดประตูให้ป้าจิวลู่เข้ามา เวลาบ่ายกว่าๆ เป็นเวลาที่ป้าจิวลู่จะเก็บเสื้อผ้าไปซักให้ ผ้าปูเตียงที่ดูเรียบร้อยเกินไป ทำให้คิ้วของป้าวัยกลางคนขมวดย่นทันที

"คุณนายน้อย"

"คะ"

​​​​"คุณต้องพยายามมากกว่านี้นะคะ"

ถึงจะถูกคุณนายฝูส่งมาเป็นหูเป็นตา แต่ที่ผ่านมาเธอก็เอ็นดูเด็กสาวใสซื่อคนนี้ไม่น้อยทีเดียว

"พยายามเรื่องอะไรคะ"

รั่วหยุนซีถามด้วยแววตาไม่เข้าใจ 

"คุณท่านอยากอุ้มหลานแล้วนะคะ"

เป็นคำตอบอ้อมๆ แต่แทงใจ เธอทะลุมิติเข้ามาอยู่ในนิยายช่วงที่นางเอกแต่งงานเข้าตระกูลฝูครบหนึ่งเดือนเต็มพอดี และเป็นช่วงหนึ่งเดือนที่พระเอกไม่แตะต้องตัวเธอแม้แต่นิดเดียว

"ฉันทราบค่ะ"

รั่วหยุนซีที่ทะลุเข้ามาสวมบทนางเอกก้มหน้ายอมรับ ทุกคนเข้าใจว่าเธอและอี้หานมีช่วงเวลาที่แสนหวานด้วยกันในคืนวันแต่งงาน หยดสีแดงที่เปื้อนผ้าปูเตียงสีขาวนั้นมาจากน้ำมือของอี้หานที่สร้างสถานการณ์ได้เก่งจริงๆ 

ทำตัวเองจริงๆ เลยฉัน...

รั่วหยุนซีพึมพำ เมื่อนึกถึงฉากในนิยายที่ทำให้ทุกคนเข้าใจผิดว่านางเอกกับพระเอกมีความสัมพันธ์ฉันท์สามีภรรรยา

"นั่นคุณทำอะไรคะ"

หลี่หยุนซีถามด้วยแววตาซื่อใสเมื่อเห็นเจ้าบ่าวในชุดแต่งงานสีแดงเดินไปเอาเข็มเย็บผ้ามาแทงเข้าที่นิ้วมือ

"หุบปากแล้วอยู่เงียบๆ"

อี้หานมองมาทางเจ้าสาวด้วยแววตาไม่พอใจ  หลี่หยุนซีไม่ได้รับคำตอบอะไร แต่มาเข้าใจอีกทีก็ตอนที่ป้าจิวลู่เคาะประตูห้องเข้ามาเก็บผ้าปูที่นอนพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูอิ่มเอม

"ป้าต้มน้ำแกงไก่ร้อนๆ ไว้แล้ว"

"ลุกไหวไหม ถ้าไม่ไหวเดี๋ยวป้าถือขึ้นมาให้"

"คุณท่านต้องดีใจแน่ๆ"

และนี่ก็คือที่มาของการหลอกลวงให้ทุกคนเข้าใจผิดครั้งยิ่งใหญ่ ฝูอี้หานทำตัวปกติไม่แก้ข่าวใดๆ ส่วนนางเอกก็ต้องตามน้ำไปเพราะกลัวคำขู่ของสามีที่บอกว่าจะตัดลิ้นเธอ

"วันนี้คุณนายน้อยอยากจะลงครัวทำอาหารเย็นเองไหมคะ"

"ทำไมเหรอคะ"

เพราะยังไม่ได้เขียนบทถัดไป เธอจึงไม่มีเนื้อหาให้ได้เตรียมตัว ซึ่งนั้นก็เท่ากับว่าเธอต้องเดินเรื่องไปพร้อมกับตัวละคร

"คุณนายน้อยลืมเหรอคะ"

ป้าจิวลู่มองเด็กสาวตรงหน้าที่ดูจะลืมเรื่องสำคัญไป ทั้งๆ ที่เธอเพิ่งบอกไปเมื่อวานนี้เอง

"วันนี้คุณท่านจะมาทานข้าวเย็นด้วยค่ะ"

"คุณท่านเหรอคะ??"

รั่วหยุนซีตาโตด้วยความตกใจ คุณท่านที่ว่าคือบิดามารดาของสามีใช่ไหม ถามตัวเองที่ยังไม่ได้เขียนเนื้อหาตอนถัดไปก็ดันหลับสนิทคาโต๊ะทำงาน ส่วนข้อมูลของตอนถัดไปนั้นยังไม่มีในสมองเลย

"ค่ะคุณนายน้อย"

เอาเข้าไป จะไม่ให้ฉันได้พักหายใจเลยใช่ไหม รั่วหยุนซีคิดพลันถอนหายใจ ก่อนจะถามสาวใช้เก่าแก่ว่า

"อี้หานรู้ไหมคะ"

"คุณท่านแจ้งคุณหนูไว้แล้วค่ะ"

เพราะป้าจิวลู่เป็นคนรับใช้เก่าแก่ที่เคยเลี้ยงชายหนุ่มมาเธอจึงเคยชินและติดปากเรียกชายหนุ่มว่า 'คุณหนู' ทั้งที่ตัวโตจนหมาเลียก้นไม่ถึง

ประเด็นคืออี้หานรู้ หลี่หยุนซีนางเอกรู้ แต่เธอ 'ไม่รู้' นักเขียนที่เป็นสายชอบด้นสดอย่างเธอก็คงต้องแก้ไขสถานการณ์ไป ซึ่งคำพูดของฝูอี้หานพระเอกในนิยาย ทำเธอถอนหายใจแรง

'เวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นเธอรู้ใช่ไหมว่าต้องทำตัวยังไง'

คำถามมาพร้อมแววตาที่กดดัน หากนางเอกทำพลาด เขาคงพร้อมเฉดหัวเธอทิ้งแน่ๆ แล้วคนที่จะแย่ก็คือนางเอกที่ไม่มีที่ที่ให้กลับไป ตระกูลหลี่อุปการะนางเอกมาเป็นบุตรบุญธรรม แต่การกระทำไม่ใช่ นางเอกไม่ต่างอะไรกับสาวใช้ที่มีฐานะแค่ในนาม

เฮ้อ!!

รันทดเกิ้นนนน

รั่วหยุนซีพึมพำ คงต้องโทษเธอที่แต่งภูมิหลังนางเอกให้น่าสงสาร ถึงเส้นทางชีวิตจะไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ แต่นางเอกก็ยังยิ้มสู้ได้ เป็นผู้หญิงที่อ่อนนอก แต่แข็งใน ได้ใจนักเขียนอย่างเธอไปเต็มๆ 

"เดี๋ยวเย็นนี้ฉันลงครัวเองค่ะ"

ในเมื่อนิยายยังไม่จบ เธอที่หลุดเข้ามาแล้วจับได้บทนางเอกจะให้เพิกเฉยต่อชะตาชีวิตอันรันทดของนางเอกก็คงไม่ได้ ในฐานะนักเขียนก็คงต้องพาตัวละครที่รักให้ไปถึงเป้าหมาย 

หากต้องเลือก....

ระหว่างกลับไปเป็นที่รองรับอารมณ์ของคนในตระกูลหลี่ในฐานะคนรับใช้ เธอก็ขออยู่พิชิตใจสามีไบโพล่าร์ต่อดีกว่า รั่วหยุนซีที่รู้ปูมหลังของนางเอกได้ตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าจะทำให้นิยายเรื่องนี้จบแบบแฮปปี้เอนดิ้งให้ได้!

แสงแห่งความหวังสว่างวาบขึ้นมาในใจ ถ้าหากว่าเธอนำพาตัวละคนไปถึงตอนจบได้ ไม่แน่ว่าเธออาจจะได้รับโอกาสให้กลับไปในโลกแห่งความจริงและใช้ชีวิตนักเขียนที่รักดังเดิม

ฉัน...

ต้องกลับไปให้ได้!

หญิงสาวพึมพำ ดวงตาเปี่ยมไปด้วยไฟแห่งความหวัง พระเอกจะเย็นชา ไร้ใจ ก็ไม่หวั่น ฉันพร้อมแล้วที่จะเดินหน้าสุดพลัง 

ลองดูสักตั้งแล้วกันรั่วหยุนซี....

 

​​​​​​

​​​​​​