บทที่ 6

“เยว่เอ๋อร์มีเรื่องอะไรดีๆ หรือไม่ แม่เห็นเจ้าเดินยิ้มมาแต่ไกล” ลี่หลินเอ่ยถามบุตรสาวเมื่อเห็นว่านางอารมณ์ดีกว่าที่เคย

ซินเยว่ได้ยินมารดาเอ่ยทักก็รีบเดินเข้าไปสวมกอดทันที ขณะที่นางตอบมารดาก็ยังหุบยิ้มไม่ได้ “ไม่มีอะไรเจ้าค่ะข้าแค่คิดเรื่องตลก ๆ ไปเรื่อยเปื่อยก็เลยอารมณ์ดีเจ้าค่ะ”

“เอาล่ะแม่เชื่อเจ้า กลับเข้าเรือนกันเถิดแม่ทำอาหารไว้รอแล้ว”

“เจ้าค่ะท่านแม่”

ที่เรือนใหญ่ฮูหยินเอกนางกำลังนั่งทานอาหารกับบุตรชาย “อาห่าวค่อย ๆ กินสิลูกไม่ต้องรีบ ประเดี๋ยวก็ติดคอกันพอดี ไม่มีผู้ใดมาแย่งเจ้ากินหรอก” ฮูหยินมองบุตรชายที่ใช้ตะเกียบคีบอาหาร แล้วพุ้ยข้าวคำโตเข้าปากอย่างรีบร้อนเหมือนคนอดอยาก

“ปู้ดดดดดดดดดดด!”

“อึก ง่ำ ๆ ๆ ปู้ดดดดดด”

“ผู้ใดกันที่มาทำเสียงเช่นนี้ไม่มีมารยาทเอาเสียเลย” ฮูหยินเอกกล่าวขึ้นด้วยความโมโห หลังจากที่เพิ่งกินข้าวไปได้ไม่ถึงสิบคำ พร้อมกับยกชายแขนเสื้อขึ้นมาปิดจมูก เนื่องจากกลิ่นที่ออกมานั้นช่างไม่น่าอภิรมย์เท่าใดนัก

“ท่านแม่ ๆ จู่ ๆ ข้าก็รู้สึกปวดท้องขึ้นมากะทันหัน ข้าขอไปห้องน้ำก่อนนะขอรับ” ซีห่าวพูดขึ้นโดยไม่รอคำตอบรับของฮูหยินเอก ก็รีบวิ่งออกไปทันทีเพราะเขารู้สึกว่า กำลังจะมีของเสียไหลออกมาอยู่รอมร่อ หากไม่รีบไปต้องปล่อยเรี่ยราดอายพวกบ่าวไพร่แน่ ๆ

“เดี๋ยวก่อนสิอาห่าว อาห่าว” ฮูหยินตะโกนเรียกบุตรชายแต่คนหายออกไปจากสายตาเรียบร้อยแล้ว

“แป๊ด แป๊ด แป๊ดดดดดด” เสียงผายลมที่ดังออกมาเหมือนคนที่พยายามขมิบมันเอาไว้ เพราะกลัวว่าเสียงจะเล็ดลอดออกไปให้คนอื่นได้ยิน

“อนุเฉิง! นี่เจ้า ๆ…” ฮูหยินเอกยังไม่ทันได้พูดคำอื่น ก็ถูกอนุเฉิงตัดบทสนทนาทันที

“ฮูหยินเจ้าคะ ข้าขอตัวก่อนตอนนี้ข้าไม่ไหวแล้วเจ้าค่ะ” อนุเฉิงเอามือกุมบั้นท้ายแล้วรีบวิ่งออกไป

“ข้าไปด้วยคน โอ๊ยยยย แปร๊ดดดดดดด” เสียงอนุหลี่เอ่ยแทรกอีกคน จากนั้นก็รีบวิ่งตามอนุเฉิงออกไป นางเกือบล้มหน้าทิ่มพื้นเพราะสะดุดขอบประตู

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น ใครตอบข้าได้บ้าง โครกกกกกกก” จู่ ๆ ก็มีเสียงดังขึ้นมาพร้อมกับอาการมวลท้อง “โอ้ยยย ทำไมอยู่ดี ๆ ข้าก็รู้สึกปวดท้องเช่นนี้นะ”

พรวดดดด!! ‘ข้าแค่จะเบ่งลมเท่านั้น แต่ไฉนถึงได้มีเนื้อออกมาด้วยเล่า’ ฮูหยินยกมือปิดหน้าด้วยความอับอาย และรีบสาวเท้าออกไปแม้ในเรือนจะมีเพียงสาวใช้คนสนิท แต่นางไม่เคยอับอายขนาดนี้มาก่อน

ทางด้านโรงครัวที่มีบ่าวไพร่นั่งกินข้าวร่วมกันอยู่นั้น “ปู้ดดดดดด ป้าดดดดด” บ่าวไพร่ที่นั่งกินข้าวอยู่ ถึงวับวงแตก

เลยทีเดียวเมื่อมีเสียงผายลมดังขึ้น

“หู๋เจียง! ไอ้คนไม่มีมารยาท เจ้าผายลมออกมาตอนกำลังกินข้าวได้ยังไงกัน” หัวหน้าแม่ครัวด่ากราด

“ไอหย๋า หู๋เจียงกำลังภายในของเจ้าคงจะแข็งแกร่งมากแน่ ๆ ผายลมเสียงดังขนาดนี้กางเกงเจ้าไม่ทะลุเป็นรูไปแล้วรึ ฮ่า ๆ ๆ” บ่าวคนหนึ่งเอ่ยแซวขึ้นมา

“ก็คนมันปวดจะให้อดกลั้นเก็บไว้ได้อย่างไรกันเล่า” บ่าวที่ชื่อว่าหู๋เจียงพูดด้วยสีหน้าเลิ่กลั่กและอับอาย

“แปร๊ดดดด” ครั้งนี้เสียงดังมาจากหัวหน้าแม่ครัว

“นั่นปะไรด่าว่าแต่ผู้อื่น ตัวท่านก็ผายลมออกมาไม่ต่างกัน หืม กลิ่นแรงขนาดนี้มีตัวอะไรเข้าไปตายในท้องท่านหรือไม่ ทำไมมันถึงเหม็นจนข้าขมคอไปหมดแล้ว” หู๋เจียงพูดออกไปทั้งที่ยังบีบจมูกตนเองไว้ บ่าวไพร่คนอื่นที่เริ่มมีอาการคล้ายๆ กัน

ต่างรีบวิ่งเหมือนผึ้งแตกรัง มุ่งหน้าไปทางห้องน้ำอย่างรวดเร็ว แต่กระนั้นห้องน้ำจะมีเพียงพอกับจำนวนคนได้เช่นไร บางคนจึงต้องหามุมเพื่อปลดทุกข์ บางคนทนไม่ไหวก็ปล่อยเรี่ยราดขณะวิ่ง ตอนนี้ทางเดินล้วนเต็มไปด้วยอุจจาระ ก่อนจะตามมาด้วยเสียงโอดโอยกับกลิ่นที่เหม็นไปทั่วทั้งจวน

“ฮ่า ๆ ๆ ยาที่พี่เสี่ยวหลานหามาช่างมีคุณภาพสมราคาคุยจริง ๆ” ซินเยว่นั่งขำจนแทบจะหายใจไม่ทัน หลังจากฟังพี่เสี่ยวหลานที่แอบไปดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

“คุณหนูอย่าเสียงดังไปสิเจ้าคะ เดี๋ยวนายหญิงมาได้ยินเข้าจะแย่เอานะเจ้าคะ” พี่เสี่ยวหลานเอ่ยเตือนด้วยน้ำเสียงที่ออกจะเคืองซินเยว่เล็กน้อย เพราะตอนที่เสี่ยวหลานไปแอบดู ขาเดินกลับมานางไปเหยียบกองอุจจาระเข้า แต่พอเจอลูกอ้อนของซินเยว่ เสี่ยวหลานก็หายเคืองได้อย่างรวดเร็ว

'หึ มันยังไม่จบเพียงเท่านี้หรอกนะ นี่มันแค่เพิ่งเริ่มต้นการเอาคืนเท่านั้น’