บทที่ 7

ด้านนอกจวนตอนนี้เริ่มมีข่าวซุบซิบกันว่า เกิดอันใดขึ้นทำไมถึงมีกลิ่นไม่พึงประสงค์ ส่งกลิ่นเหม็นออกมาจากจวนใต้เท้าเสิ่น รอไม่นานก็มีข่าวออกมาให้ชาวบ้านได้รู้กันว่า กลิ่นเหม็นที่ลอยออกมาจากจวนนี้นั้น เป็นเพราะว่าคนในจวนเกิดท้องเสียพร้อมกันยกจวน ได้ยินเช่นนี้ก็ไม่มีใครกล้าเดินใกล้จวนรองแม่ทัพอีกเลย และกว่ากลิ่นเหล่านั้นจะหายไปก็ใช้เวลาหลายวันทีเดียว

เมื่อทุกคนที่ท้องเสียมีอาการดีขึ้นแล้ว ฮูหยินก็มีคำสั่งให้บ่าวไพร่มารวมกันที่หน้าเรือนใหญ่ ในเช้าวันนี้เพื่อทำการลงโทษ

“บ่าวทั้งหมดที่รับผิดชอบโรงครัว ลงโทษโบยพวกมันคนละสิบไม้ งดเบี้ยหวัดสามเดือน ส่วนคนที่เหลือให้ช่วยกันทำความสะอาดโรงครัว ทุกซอกทุกมุมภายในสองวันให้เสร็จ หากเสร็จไม่ทันโบยพวกมันเพิ่มอีกคนละสิบไม้” ฮูหยินสั่งงานกับพ่อบ้านด้วยอารมณ์โมโหรุนแรงจนบ่าวคนสนิทต้องช่วยนวดให้

“ทางฝั่งเรือนท้ายจวนล่ะพ่อบ้าน” ฮูหยินถามพ่อบ้านและคำตอบที่ได้ก็ทำให้ไม่พอใจเล็กน้อย

“ในส่วนของเรือนท้ายจวนนั้น พวกเขาไม่ได้รับอาหารจากโรงครัวมาหลายปีแล้วขอรับ” พ่อบ้านหยางตอบตามความจริง เพราะนี่เป็นคำสั่งของฮูหยินเอกที่ตัดสินใจสั่งบ่าวไพร่เอาไว้

“หึ ถือว่าพวกมันโชคดีไป ขนาดไม่ได้รับอาหารจากโรงครัวมาหลายปี แต่ยังสามารถมีหน้าอยู่ในจวนนี้ได้ไม่เลวเลยจริง ๆ” พูดจบก็หันไปมองบุตรชายด้วยความสงสาร

“โธ่ อาห่าวลูกแม่เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ยังรู้สึกอ่อนเพลียอยู่หรือไม่” ฮูหยินเอกเอ่ยถามบุตรชายด้วยความเป็นห่วง

“ท่านแม่ ท่านต้องหาตัวการที่ทำให้ข้าต้องเป็นแบบนี้ให้ได้นะขอรับ ตอนนี้ข้าไม่มีหน้าออกไปเจอใครแล้ว” เสิ่นซีห่าวเป็นคนที่มีอาการหนักกว่าใคร เพราะกินอาหารเข้าไปเยอะ ถ้าจะให้ออกนอกจวนไปเที่ยวเล่น เขาต้องโดนเหล่าสหายหรือผู้คนที่เดินผ่านไปมาล้อแน่ ๆ

“ได้สิลูกแม่ แม่จะเร่งหาตัวการมาลงโทษให้เจ้า ดูสิเจ้าซูบผอมลงไปเยอะเลย นอนพักผ่อนต่อเถิดที่เหลือแม่จะจัดการให้เอง”

พ่อบ้านหยางขมวดคิ้วมุ่น มองไปที่คุณชายใหญ่กับสิ่งที่ฮูหยินเอกพูด ‘อะไรที่บ่งบอกว่าผอมลง ถ้าจะบอกว่าน้ำหนักคุณชายใหญ่ลดลงไปสิบห้าจิน (7.5 กิโลกรัม) เขามองไปทั่วทั้งตัวของคุณชาย ยังมองไม่ออกเลยว่าตรงไหนที่ผอมลงไป’

พ่อบ้านหยางได้แต่ส่ายหน้า เมื่อรับคำสั่งจากฮูหยินเอกแล้ว จึงขอตัวออกมารีบไปทำหน้าที่ลงโทษบ่าวไพร่ จัดการเรื่องทำความสะอาดโรงครัว รวมถึงการตามหาต้นตอของอาหาร ที่ทำให้คนทั้งจวนท้องเสียพร้อมกัน

แต่ก็ยังหาสาเหตุไม่เจอว่าเกิดจากอะไร ด้วยเรื่องที่เกิดครั้งนี้ทำให้บรรดาเจ้านายทั้งหลาย ไม่กล้าออกจากจวนเป็นเดือนเชียวล่ะ

“เยว่เอ๋อร์พักนี้เจ้าเป็นอะไรไป แม่มักจะเห็นเจ้านั่งยิ้มทุกวันเลย” ลี่หลินถามขึ้นด้วยรอยยิ้มน้อย ๆ ที่ได้เห็นบุตรสาวมีความสุขนางย่อมมีความสุขไปด้วย

“ข้าดีใจที่จะได้ออกไปจากที่นี่เร็ว ๆ นี้เจ้าค่ะ” ซินเยว่ตอบมารดาด้วยเรื่องนี้แทน ทั้งที่ในใจยังตลกคนพวกนั้นอุจจาระแตกไม่หาย

“แม่ว่าจะบอกเจ้าเรื่องนี้พอดี เราย้ายไปอยู่ที่เมืองเหลียงซานดีหรือไม่ แม้ว่าจะเป็นเมืองที่อยู่ติดชายแดน แต่ก็ไม่มีการทำศึกสงครามเพราะติดกับแคว้นต้าโจว ที่เป็นพันธมิตรกับแคว้นหยุนของพวกเรา และที่นั่นยังมีชินอ๋องปกครองอยู่ การค้าขายก็ถือว่าคึกคักไม่น้อยยังมีการค้าขายระหว่างแคว้นอีกด้วย พวกเราอาจจะเดินทางไกลสักหน่อย แต่ไม่น่ามีปัญหาเจ้าคิดว่าเป็นเช่นไร เห็นด้วยกับแม่หรือไม่”

“ในเมื่อท่านแม่บอกว่าที่นั่นดี ข้าย่อมเห็นด้วยกับท่านอยู่แล้วเจ้าค่ะ ตกลงพวกเราจะไปเริ่มต้นใหม่กันที่เมืองเหลียงซานนะเจ้าคะ” อันที่จริงนางย่อมเห็นด้วยกับมารดาอยู่แล้ว จึงฟังบ้างไม่ฟังบ้างเพราะในหัวของนางตอนนี้นั้นคิดแต่เรื่อง……

‘อืม ใครจะเป็นรายต่อไปดีนะ อ๊ะ! นึกออกแล้ว ฮ่า ๆ ๆ’ เมื่อคิดออกซินเยว่ก็ยกยิ้มแบบตัวร้ายเล็กน้อย