ตอนที่ 3  แหล่งทำเงิน

ตอนที่ 3  แหล่งทำเงิน

     สิ่งที่ผมเห็นคือปลาหลากหลายชนิด แม้กระทั่งกุ้ง กั้ง  หมู่หมึกก็แหวกว่ายไปทั่ว บ่งบอกถึงความอุดมสมบูรณ์ของที่นี่อย่างยิ่ง ถ้าไม่ติดตรงที่มีจระเข้ตัวเขื่องเฝ้าอยู่ไม่ยอมห่างไปไหน 

     "แสดงว่าชาวประมงที่นี่คงเก่งมากที่สามารถรอดชีวิตจากสัตว์ประหลาดนี้ได้ แล้วยังหาสัตว์ทะเลไปขายทำเงินได้อีก"  ผมเอ่ยพลางมองไปยังฝูงสัตว์ทะเลที่มีจระเข้ยักษ์เฝ้าอยู่ ดูแล้วไม่น่าเข้าใกล้เลยแม้แต่นิด 

      ของอันตรายอยู่ตรงหน้า ถ้าจะให้ผมเอาเรือลงทะเลหาปูหาปลาคงเป็นไปได้ยาก แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีวิธีการ ผมคิดว่าจะลองตกปลาด้วยเบ็ดดู ถ้าทดลองแล้วได้ผลดีก็จะใช้วิธีนี้ มันอาจหาได้ไม่เยอะเท่าลงเรือ แต่ก็น่าจะปลอดภัยกว่า อีกอย่างผมไม่ได้ต้องการพวกมันจำนวนมากเสียหน่อย ตกเอาเเค่ตัวที่มีชีวิตสักสองสามตัวให้มันดิ้นไปมาพอเป็นพิธี เพื่อยืนยันให้เหล่าคนรับซื้อเข้าใจว่าผมได้จับจากทะเลจริง

      คิดได้ดังนั้นก็หาทำเลเป็นเเถวโขดหิน ผมค้นหาเบ็ดครู่หนึ่ง เลือกคันที่เหมาะมือ นอกจากนี้ผมได้เลือกเหยื่อปลากับเหยื่อกุ้งมาด้วย 

     เหวี่ยงคันเบ็ด รอปลากินเหยื่อ ครู่เดียวก็ได้มาแล้วหนึ่งตัว เป็นปลากะพงขาวน้ำหนักราวกิโลครึ่ง ผมหาถังสำหรับใส่ปลาในมิติ ถังขนาดศอกครึ่งถูกผมเลือกมาใช้ ถังนี้ถูกออกแบบสำหรับเก็บปลาทะเล เพียงเติมน้ำทะเลเข้าไปปริมาณหนึ่ง เสียบกระปุกออกซิเจนข้างกล่อง แล้วเอาปลาใส่ลงไป 

      เมื่อทำตามขั้นตอนดังกล่าว ปลากะพงก็เคลื่อนไหวอยู่ในถัง ไม่นานก็มีเพื่อนมาเติมอีกตัว ผมเปลี่ยนจากเหยื่อตกปลาเป็นเหยื่อตกกุ้ง ตะขอเองก็ใช้สำหรับตกกุ้งโดยเฉพาะ หลังจากเหวี่ยงคันเบ็ด ไม่นานกุ้งมังกรตัวเท่าท่อนเเขนก็ติดขึ้นมา หลังจากตัวที่หนึ่งก็มีตัวที่สองกับตัวที่สาม ขณะนั้นเองผมเห็นการเคลื่อนไหวจากใต้น้ำ คิดว่าคงเป็นเจ้าจระเข้ยักษ์กำลังจะโผล่มา  เพราะไม่อยากจะปะทะกับมันจึงเก็บอุปกรณ์ตกปลาเข้าไปไว้ในมิติ แม้แต่ถังใส่ปลาก็สามารถเก็บเข้าไปได้ด้วย 

     นั่นจึงทำให้รู้ว่าสิ่งมีชีวิตก็สามารถเข้าไปในมิติได้ 

      "แต่เราต้องลำบากขนมันไปให้คนอื่นเห็นสินะ" ผมบ่นอุบ พลางหันไปเห็นซากจระเข้ยักษ์ที่ยังไม่ได้จัดการ เราจะสามารถเก็บมันไปไว้ในมิติได้ไหมนะ"  ผมเอ่ย

     /เลือกรายการที่คุณต้องการเก็บแล้วลากไปยังจุดที่ต้องการ/

      เสียงจากระบบดังขึ้นเป็นคำตอบ ผมหันซ้ายเเลขวาเมื่อไม่เห็นใครก็ลากจระเข้ยักษ์เข้าไปเก็บไว้ในลานบินเครื่องบินรบในมิติ ผมคิดว่าจะลองเอาของไปขายที่ตลาดดู จึงไม่รีรอยกถังไปยังถนนหลักซึ่งอยู่ไกลเกือบสองกิโลเมตร 

     ยังดีที่ผมบันทึกเบอร์โทรรถบริการรับส่งไว้ รอคิวเขาว่างประมาณครึ่งชั่วโมงก็ได้ใช้บริการ ผมให้เขาไปส่งที่ตลาดสด คิดว่าน่าจะสามารถขายสัตว์ทะเลได้ 

     "น้องเอาน้ำหวานไหม ขวดละสามสิบบาท"  เสียงของพี่คนขับรถเอ่ยถามผม ผมกวาดสายตาไปรอบ ๆ ไม่เห็นน้ำหวานเเม้เเต่ขวดเดียว พี่เขาหัวเราะครู่หนึ่งเเล้วสะบัดมือ จากนั้นก็ล้วงไปเอาน้ำหวานหลายขวดหลายรสชาติออกมา 

     "เลือกได้ตามใจชอบเลยนะน้อง ขวดละสามสิบบาท"  พี่เขาเอ่ย 

     "พี่มีก็อดกิฟต์ประเภทมิติเก็บของเหรอครับ มันต้องเป็นของหายากมาก ๆ เลยใช่ไหมครับ"  ผมเอ่ยชื่นชมพี่เขา แต่เหมือนคำชมของผมจะเปล่าประโยชน์ พี่เขาหัวเราะลั่นครู่หนึ่ง จากนั้นเริ่มอธิบาย

     "ก็อดกิฟต์ประเภทมิติมันหาไม่ยากหรอกน้อง อย่างของพี่ก็เป็นพื้นที่กว้างสองเมตร สามารถใส่สิ่งของที่มีขนาดน้อยกว่าพื้นที่มิติได้ แต่สิ่งมีชีวิตใส่ไม่ได้นะ ถ้าเป็นสัตว์ที่ตายเเล้วก็ไม่มีปัญหา นอกจากนี้มิติของแต่ละคนก็ไม่ได้เหมือนกันเสียทั้งหมด บางคนก็ได้มิติเปล่า ๆ แบบของพี่ แต่บางคนข้างในมิติก็มีสิ่งของด้วย อย่างของเพื่อนพี่มันได้ดาบโบราณติดมาเล่มหนึ่ง เขาเลยไปสมัครเป็นนักล่าเเต่พลาดท่าโดนสัตว์ประหลาดฆ่าตายห่าไปแล้ว ดาบนั่นก็ถูกขายไปเพื่อเอาเงินมอบให้ทางครอบครัว อ้อยังมีข่าวลือเเว่ว ๆ ว่ามีคนได้ก็อดกิฟต์มิติที่ข้างในเป็นพื้นที่สามารถปลูกผักเลี้ยงสัตว์ได้ด้วย เขาเอามาขายทำเงินได้เยอะเลย โดยเฉพาะเขตล่าที่ร้านค้าไม่สามารถเข้าถึงได้"  พี่คนขับรถกล่าว ผมเองก็พึ่งรู้ว่าก็อดกิฟต์ประเภทมิติไม่ใช่ของหายาก อีกอย่างพื้นที่มิติเช่นของผมอาจจะมีคนที่ครอบครองมันอยู่ก็ได้ 

     ผมเลือกน้ำโคล่ามาดื่มขวดหนึ่ง เมื่อถึงที่หมายก็จ่ายเงินให้พี่คนขับ จากนั้นเดินเข้าตลาดสดเพื่อหาร้านรับซื้อสัตว์ทะเลที่ผมจับได้ ผมเจอร้านค้าหลายร้าน มีพ่อค้าแม่ค้าส่งเสียงเรียกลูกค้าเจื้อยเเจ้ว หลังจากเดินตลาดมาพักหนึ่งผมแทบไม่เห็นร้านขายวัตถุดิบจากทะเลเลยเเม้เเต่ร้ายเดียว ขณะนั้นเองก็เจอลุงคนหนึ่ง

     "เจอกันอีกแล้วนะครับคุณนักล่า"  เขารีบเข้ามาทักทายผม เป็นคุณลุงที่ถูกผมช่วยไว้จากจระเข้ยักษ์นี่เอง ผมไม่อยากเสียโอกาสทำเงินไปจึงเอ่ยถามลุงคนนั้นตรง ๆ

      "ลุงครับ พอจะเเนะนำร้านรับซื้อของทะเลให้ผมได้ไหมครับ" ผมเอ่ยขอร้องตรง ๆ 

       ร้านที่ลุงเขาบอกมีอยู่สี่ที่ ซึ่งแต่ละร้านจะให้ราคาต่างกัน ทั้งนี้ลุงเขาแนะนำภัตราคารแห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่ถัดจากตลาดนี้ราวสามร้อยเมตร

     ผมเอ่ยขอบคุณลุงเขา จากนั้นก็มุ่งหน้าไปภัตราคารดังกล่าว ระหว่างทางผมแอบไปหลบในซอยเล็กๆซอยหนึ่งเพื่อเข้าไปยังมิติ

     เพราะคุ้นเคยกับชั้นแรกๆพอสมควรผมจึงมาปรากฏตรงจุดขายอาหารทะเล

     พื้นที่สุดลูกหูลูกตาถูกจัดเเจงเป็นโซน มีช่องให้เดินอย่างสะดวก ด้านบนติดเป็นรูปสัตว์ทะเลประเภทต่างๆ 

      บ่อปลา บ่อกุ้ง ปู ปลาหมึก และของทะเลอีกหลายประเภทปรากฏเรียงรายกัน มีทั้งกุ้งที่มาจากธรรมชาติ กุ้งจากฟาร์มรวมไปถึงกุ้งจากการวิจัยและกุ้งที่ปรับแต่งพันธุกรรมรวมแล้วมากกว่าร้อยชนิด แบ่งโซนตามขนาดน้ำหนักนับพันโซน 

     ผมกวาดสายตาหากุ้งมังกรที่มาจากธรรมชาติก็เจอในโซนใกล้ๆ เดินเท้าไปสองร้อยเมตรก็เห็นบ่อกุ้งแต่ละขนาด ผมเลือกบ่อกุ้งขนาดลำตัวเท่าท่อนเเขน ซึ่งถือว่าเป็นขนาดเล็กเมื่อเทียบกับบ่ออื่นๆ ราคาเองก็ไม่ได้เเพงแค่ 10 เครดิตหรือ 1,000 บาทต่อกิโลกรัม แต่ถ้าเป็นบ่อไซส์ใหญ่กว่านี้ราคาก็สูงขึ้น 

     กุ้งที่แหวกว่ายไปมาในบ่อทำให้ผมรู้สึกสงสัยว่าสิ่งมีชีวิตมันอาศัยในมิตินี้ได้ด้วย อีกข้อสงสัยคือเวลามันจะผ่านไปช้าหรือเร็ว ซึ่งระบบไม่ได้ให้คำตอบผมแม้จะถามไปหลายครั้ง ผมจึงไม่ถามอีก 

     สายตาผมมองไปยังเหล่ากุ้งที่แหวกว่ายอยู่ ด้านข้างมีตะกร้ากับตาข่ายสำหรับจับกุ้ง ผมไม่รอช้าใช้มันตักสุ่มๆไปในบ่อ แค่ครั้งเดียวกุ้งกว่ายี่สิบตัวก็ติดขึ้นมา ผมคิดว่าจำนวนขนาดนี้คงเพียงพอกับการขายครั้งแรก ผมเทมันใส่ตะกร้า 

     "ถังใส่ปลาอยู่ไหนนะ" ผมเอ่ย เมื่อสิ้นคำก็ปรากฏในจุดที่ถังใส่ปลาถูกเก็บไว้ ผมนำกุ้งมังกรเทใส่ในถังจนมันแน่นเเออัด จากนั้นก็ถือถังออกมาจากมิติ

     "หนักเป็นบ้า" ผมบ่นอุบ เรี่ยวเเรงของผมมันช่างน้อยนิดเหลือเกิน กลับไปคงต้องหาเวลาฝึกร่างกายและจัดเซตวิวัฒนาการสักชุดเพื่อยกระดับให้ร่างกายแข็งแรงกว่านี้

     ไม่คาดคิดว่าเมื่อมาถึงภัตราคารสภาพของผมจะดูไม่ได้ แขนทั้งสองข้างอ่อนล้าสิ้นเรี่ยวแรง ขาก็ยกแทบไม่ไหวถึงขั้นวางถังแล้วนอนพิงพักหน้าภัตราคารไม่อายใคร

     "คุณมานอนทำไมตรงนี้ครับ ไปนั่งพักที่โซฟาตรงนั้นเถอะครับ เดี๋ยวผมเอาน้ำเย็นๆมาให้" เสียงของยามคนหนึ่งเอ่ยทัก เขาเข้ามาประคองผมแล้วพาไปนั่งโซฟาใกล้ๆ ยามอีกคนก็มายกถังใส่กุ้งมาให้

     "ถังนี่หนักเหมือนกันนะครับ ผมพอเข้าใจเเล้วว่าทำไมคุณถึงมีสภาพแบบนี้"  ยามคนนั้นกล่าวติดตลก

     "นี่น้ำเย็นๆครับ จิบสักนิดจะได้สดชื่น" ยามอีกคนที่พาผมมานั่งเอาน้ำเย็นยื่นให้

     "ขอบคุณครับ" ผมกล่าวขอบคุณแล้วกระดกไม่เกรงใจใคร เมื่อน้ำเย็นๆล่วงลงลำคอก็เริ่มดีขึ้นมาบ้างแล้ว

     "ว่าแต่คุณมีธุระอะไรเหรอครับ"  ยามเอ่ยถามด้วยความเป็นมิตร ท่าทางพร้อมช่วยเหลือตลอดเวลา

     "ผมจะเอากุ้งกับปลาที่จับจากทะเลมาขายครับ"  เมื่อผมพูดจบยามก็พยักหน้า

     "เข้าใจแล้วครับ เดี่ยวผมจะเข้าไปติดต่อแผนกรับซื้อให้นะครับ" เขาพูดจบก็เข้าไปติดต่อให้ทันที รอไม่นานก็มีคนพาผมเข้าไปข้างใน กล่องใส่กุ้งก็เป็นคุณยามที่บริการยกให้

      เมื่อถึงห้องรับซื้อวัตถุดิบ เป็นห้องขนาดใหญ่พอสมควร มีเครื่องชั่ง บ่อพลาสติก และพนักงานอีกหลายคนกำลังทำหน้าที่รับผิดชอบ

     "ขออนุญาตเปิดดูนะครับ" เสียงของลุงแผนกรับซื้อเอ่ย ผมพยักหน้า เขาพยายามเปิดกล่อง พลิกกล่องไปมา

     "อ้อ กดตรงนี้ครับ" ผมเห็นว่าเขาไม่รู้วิธีเปิดกล่องจึงแนะนำไป เขาพยักหน้าทำตาม เมื่อฝากล่องเปิดออก กุ้งที่บรรจุข้างในทำให้เขายิ้มกว้าง

     "คุณหาได้เยอะมากเลยครับ ขนาดประมาณนี้ถ้าตายแต่ยังสดทางเรารับซื้อกิโลละสามพันห้า ส่วนตัวที่ยังเป็นๆทางเรารับซื้อกิโลละสี่พันครับ ขออนุญาตนำไปชั่งนะครับ"  ผมพยักหน้าอีกครั้งพลางกล่าว

     "ผมขายทั้งหมดเลยนะครับ" 

     "เข้าใจแล้วครับ"  ทางเขาตอบกลับอย่างสุภาพ

     ไม่นานของทุกอย่างก็ถูกนำไปชั่งพร้อมกับคำนวณราคาเสร็จสรรพ ทางฝ่ายรับซื้อได้ยื่นใบบันทึกการซื้อขายให้ผมดู

     "กุ้งมังกรเจ็ดสียี่สิบสองตัว น้ำหนักสิบสองกิโล ราคาต่อกิโลคือสี่พันบาท รวมแล้วเป็นสี่หมื่นแปดพันบาท ส่วนปลากระพงขาวสองตัวสองกิโลครึ่ง หนึ่งพันห้าร้อยบาท รวมเป็นเงินทั้งหมดสี่หมื่นเก้าพันห้าร้อยบาท ถ้าคุณพึงพอใจในราคานี้ให้ลงชื่อด้านล่างเอกสารเลยครับ แต่ถ้าเห็นว่าราคาที่เราซื้อไม่เป็นธรรมก็สามารถพูดคุยกันได้ครับ" ลุงแผนกรับซื้อยังพูดไม่ทันจบผมก็เซ็นตกลงซื้อขายเรียบร้อย ยังไงผมก็มีแต่ได้กับได้

     "ผมขอถามหน่อยครับ ว่ากุ้งกับปลาที่ผมเอามาขาย มีคนอื่นเอามาขายเหมือนผมบ่อยไหมครับ"  คำถามถูกเอ่ยออกไปทางลุงเขาไม่ได้คิดคำพูด เขาตอบตามตรงตามที่ได้ประสบพบเจอ

     "ถ้าขายจำนวนมากแบบคุณก็ไม่ได้มีบ่อยนะครับ นานๆครั้งก็จะมีกลุ่มนักล่าเอามาขายบ้าง แต่พักหลังๆเหมือนจะทิ้งนานไปหน่อยทำให้ทางเราต้องสั่งซื้อจากแหล่งอื่นแทน แต่หากเป็นชาวประมงในพื้นที่ก็จะขายพวกปลาเป็นส่วนใหญ่ กุ้งเองก็มีขายนานๆครั้ง อ้อ เท่าที่ผมรู้มาก็มีวิธีตกปลาจับกุ้งที่โขดหิน หรือบริเวณจุดที่จระเข้ยักษ์อยู่ เพราะกุ้งพวกนี้มันฉลาด มันรู้ว่าจระเข้ไม่กินมัน จึงอาศัยใกล้ๆเพื่อให้ปลอดภัยจากนักล่าท้องทะเลที่จะจับมันกิน เพราะงั้นการที่นักล่าไปจับกุ้งตรงจุดเหล่านั้นก็จะได้หลายสิบตัวเลยล่ะครับ แต่วิธีนี้มันจำกัดเวลา เพราะถ้าจับไปสักพักจระเข้ยักษ์จะรู้ตัวว่ามีคนบุกรุกเขตของมัน มันก็จะขึ้นจากน้ำ ถ้าหนีไม่ทันก็ต้องปะทะ แต่เท่าที่ฟังมานักล่าจะเป็นฝ่ายสูญเสียมากกว่า นอกจากนี้เมื่อจระเข้ยักษ์ขึ้นมาแล้วไม่เจอผู้บุกรก มันจะอาบแดดตรงนั้นเป็นสัปดาห์จนถึงหนึ่งเดือนเลยล่ะครับ อีกอย่างชาวประมงจะไม่ค่อยใช้วิธีการนี้ เพราะพวกเขาจะต้องเอาชีวิตไปเสี่ยงมากกว่าจับปูปลาในบริเวรที่ห่างจากถิ่นจระเข้ยักษ์ แต่ถึงแบบนั้นก็ยังมีคนตายจากการถูกจระเข้ยักษ์โจมตีอยู่ดี"  ลุงแผนกรับซื้ออธิบายยาว ผมเพียงรับฟังไปเท่านั้น ขณะนั้นเองพนักงานอีกคนได้นำเงินพร้อมกับถังมาให้ผม 

     ผมรับมาแล้วกล่าวลาทุกคน 

     "ถ้ามีอีกก็เอามาขายที่นี่เลยนะครับ ทางเรารับซื้อไม่จำกัด" 

     เสียงของลุงเอ่ยทิ้งท้าย หลังจากผมกลับไปแล้ว ลงแผนกรับซื้อมองขึ้นบนฟ้า

     "ไอ้หนูเอ้ย เอ็งคงใช้วิธีจับกุ้งในเขตจระเข้สินะ หวังว่าที่ลุงพูดไปจะทำให้เอ็งระมัดระวัง และอยู่ห่างจากอาณาเขตของจระเข้ยักษ์ จะได้ไม่ต้องเสี่ยงชีวิตแบบนี้อีก" ลุงเขาเอ่ยเปรยออกมาด้วยความเป็นห่วงเป็นใย

วันรุ่งขึ้น

    "ลุงครับ ผมเอากุ้งมาขาย"

     "อ้าว วันนี้ลุงเครียดอะไรมาเหรอครับ คิ้วขมวดเชียว"

...........