4

บทที่ 4

ธีรทัศน์หันไปมองน้องชายที่ทำหน้าที่เป็นคนขับรถ เมื่อเขาเลี้ยวรถเข้าไปจอดที่ลานหน้าวัดแห่งหนึ่ง แทนที่จะเป็นหน้าบ้านของเพื่อน

“เพื่อนแกบวชเป็นพระ น้องเขาเป็นชีหรือไงไอ้ขัน” เขาแกล้งแซว

“เพื่อนผมอยู่หลังวัด เข้าทางนี้ง่ายกว่า ไม่งั้นก็ต้องขับเข้าซอยหลังวัด แล้วเดินเท้าเข้าซอยเล็ก ๆ ไปอีกหน่อย มันก็เลยนัดให้เจอกันที่นี่ เดี๋ยวมันจะขี่มอเตอร์ไซค์พาน้องสาวมาหาเราเอง” ธีรสิทธิ์อธิบาย

“เพื่อนแกนี่มันจงใจยัดเยียดน้องสาวให้แกหรือเปล่าวะไอ้ขัน” แปดในสิบเขามั่นใจว่าคิดถูก

“ปากพี่นี่ร้ายยิ่งกว่าปากผู้หญิงอีกรู้ตัวหรือเปล่า ผมบอกแล้วไงว่าระหว่างผมกับน้องเกล เป็นได้แค่พี่กับน้องเท่านั้น”

“ฉันรู้ว่านายเป็นคนดี ไม่กินไก่วัด” ชายหนุ่มประชดใส่หน้าน้องชายที่เป็นคนเจ้าชู้เงียบ ไม่เหมือนเขาที่ชอบเปิดเผย ถ้าสนใจก็แสดงออกไปเลย

“พี่ก็ไม่กินไก่วัดเหมือนกันแหละ”

สองพี่น้องหนุ่มหล่อคนละขั้ว ต่างรู้ความหมายของประโยคเปรียบเปรยนี้ดี

“ฉันไม่ชอบเลี้ยงไก่ สู้ไปซื้อกินดีกว่า อยากกินพาสต้าหรือว่าสลัดก็เลือกได้”

ธีรสิทธิ์ค้อนใส่พี่ชายเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เขารออยู่ประมาณสิบนาทียังไม่เห็นเพื่อนสนิทพาน้องสาวออกมาสักที จึงโทรศัพท์ไปหาเพื่อนรักอีกครั้ง

“ทำไมไม่รับสายนะ”

“เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า ไปหาเขาที่บ้านสิ” ได้ยินน้องชายบ่นลอย ๆ ออกมาจึงแนะนำ

“มันเพิ่งย้ายมาอยู่ได้ไม่นาน ผมเพิ่งมาครั้งนี้เป็นครั้งที่สอง ไม่เคยขับรถเข้าไปเหมือนกัน” ธีรสิทธิ์ให้เหตุผลกับพี่ชายและหันไปมองนอกรถ “โอ๊ะ! น้องเกลมาแล้ว” เขารีบเปิดประตูรถ โบกมือให้หญิงสาวที่ยกมือไหว้มาแต่ไกล

ธีรทัศน์ถึงกับต้องถอดแว่นกันแดดออกจากใบหน้า เมื่อเห็นหญิงสาวที่เดินยิ้มเข้ามาน้องชาย..

แม่เจ้า! ที่เขาคาดเดาไว้แต่แรกนั้น ผิดกับความเป็นจริงจากหน้ามือเป็นหลังเท้าเลยก็ว่าได้ เธอไม่ได้หน้าตาบ้าน ๆ ไม่ได้หน้าตาขี้เหร่ ไม่ได้สวยพอใช้ แต่เธอเป็นหญิงสาวที่ทั้งสวยและน่ารักมาก ๆ สวยแบบไม่ต้องปรุงแต่ง สวยแบบน่าทะนุถนอม อนงค์องค์เอวสมส่วนรับกันไปหมด

ความสวยของเธอทำให้เขานึกถึงกาพย์เห่ตอนหนึ่งของเจ้าฟ้าธรรมมาธิเบศร์

ลิ่วลิ่วจันทร์แจ่มฟ้า เหมือนพักตราหน้านวลผจง

สูงสวยรวยรูปทรง ส่งสีเจ้าเท่าสีจันทร์

เอวอ่อนฉะอ้อนองค์ โฉมอนงค์ทรงสาวสวรรค์

หาไหนไม่เทียมทัน ขวัญเนตรพี่นี้น่ารัก

‘ต่อให้เทวีที่อยู่บนฟ้า ต่อให้สีดาก็ยังเป็นสอง ต่อให้ไซซีที่โลกยกย่อง หากเจอะกันสองต่อสอง ฉันว่าพระอินทร์ยังต้องมองเธอ’

ตามด้วยเนื้อเพลงท่อนหนึ่ง ของนักร้องลูกทุ่งชื่อดัง ที่ลาโลกไปนานแล้ว

การได้เห็นเธอแบบนี้ ทำให้เลือดในกายของเขาเดือดพล่าน ถ้าเธอยอมเป็นของเขาสักสี่ห้าครั้งบนเตียงนอน รับรองได้เลยว่าต้องเปล่งปลั่งมากกว่านี้อีกหลายเท่า

ความคิดของเขาต้องหยุดชะงัก เมื่อน้องชายพาเธอเดินเข้ามาใกล้ ๆ เขารีบสวมแว่นตากลับเข้าที่เดิม แล้วกดกระจกรถให้เลื่อนลงเมื่อถูกเคาะ

“น้องเกล นี่พี่เขื่อนนะ พี่ชายของพี่เอง” ธีรสิทธิ์แนะนำพี่ชายให้หญิงสาวรู้จักก่อนในฐานะที่เขาอาวุโสกว่า

“สวัสดีค่ะพี่เขื่อน หนูชื่อเกลนะคะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” ตุลฎายกมือไหว้อย่างนอบน้อม แล้วแนะนำตัวเองกับสุภาพบุรุษหน้าตาคมเข้ม เต็มไปด้วยไรหนวดเคราเขียวครึ้ม

ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นพี่ชายของพี่ขัน หน้าตา สีผิว รูปร่าง ไม่มีอะไรเหมือนกันสักอย่าง เขาดูเท่มากเมื่อใส่แว่นไว้แบบนี้ รูปร่างที่มองเห็นจากสายตาตอนนี้ก็ดูแข็งแรง บึกบึน ส่วนพี่ขันจะหล่อตี๋ตรงตามสเป็กสาว ๆ ผิวขาวใส รูปร่างโปร่งบางอย่างกับดาราวัยรุ่น

ถ้าให้เปรียบพี่น้องคู่นี้ คนพี่รูปร่างหน้าตาจะไปทางโซนฝรั่ง ส่วนคนน้องจะออกแนวเกาหลี จีน

“ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกัน แล้วหนูจะไปตัวเปล่าแบบนี้น่ะเหรอ” ธีรทัศน์ทักทายกลับและถามด้วยความสงสัย เมื่อไม่เห็นเธอถือกระเป๋าออกมาแม้แต่ใบเดียว

“ไม่ใช่ค่ะ หนูแค่จะออกมาบอกว่า รอให้พี่ชายหนูกลับมาก่อน แล้วค่อยเดินทางได้ไหมคะ พี่จิระเขากำลังเดินทางกลับมาค่ะ ขอหนูรอพบพี่ก่อนนะคะ” ตุลฎาไม่ได้พูดกับธีรสิทธิ์ที่เป็นคนพูดง่าย แต่เธอเลือกที่จะพูดกับพี่ชายของเขาที่ดูทรงอำนาจ

“หมายถึงพี่ชายของหนูบอกให้หนูออกเดินทางได้เลย แต่เป็นหนูเองที่ไม่ไป เพราะอยากรอเจอพี่ชายก่อนใช่ไหม” ธีรทัศน์สรุปจากคำพูดของหญิงสาว ที่ยิ่งเห็นระยะใกล้แบบนี้ก็ยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่ เขาชักสงสัยแล้วสิ ว่าน้องชายตัวเองเป็นเกย์หรือเปล่า ถึงได้มองข้ามหญิงสาวคนนี้ไปได้

“ค่ะ” ตุลฎายอมรับ “ถ้าพี่เขื่อนกับพี่ขันไม่รังเกียจห้องเช่าแคบ ๆ เชิญแวะไปดื่มน้ำที่ห้องก่อนนะคะ”

“พี่เขื่อนผมหิวข้าวแล้วพี่ เราไปหาอะไรกินกันก่อนดีไหม จะได้ไม่ต้องแวะกลางทาง” ธีรสิทธิ์กลัวพี่ชายปากร้ายของตนจะพูดอะไรให้ระคายหู จึงรีบหาข้ออ้างเพื่อช่วยให้หญิงสาวได้สมหวัง

“อือ แถวนี้มีของอร่อย ๆ ให้กินบ้างหรือเปล่าหนูเกล” ธีรทัศน์ถามหญิงสาวในฐานะเจ้าถิ่น

“พอมีค่ะ มีร้านอาหารริมคลองที่อยู่ข้างวัด กับร้านอาหารที่อยู่แถวปากซอยใหญ่ แต่ต้องขับรถเข้าซอยไปอีกค่ะ แล้วก็มีร้านพิซซ่า ร้านโรตี ร้านกาแฟที่ปากซอย หรือไม่ก็ต้องไปห้างเลยค่ะ พี่เขื่อนอยากทานอะไรคะ”

“ร้านไหนอร่อย”

“ร้านอาหารค่ะ เพราะมีเมนูหลากหลายกว่า”

“งั้นไปร้านอาหารที่อยู่ข้างวัดนี่ก็แล้วกัน ถ้าพี่ชายหนูกลับมาจะได้แวะหาได้เลย แต่มื้อนี้หนูต้องเป็นคนเลี้ยงฉันกับน้องชายนะ เพราะฉันต้องเสียเวลาเพราะหนู” ชายหนุ่มสรุปเอาเองโดยไม่ถามหญิงสาวสักคำ ในเมื่ออยากให้รอ เธอก็ต้องรับผิดชอบค่าอาหารมื้อนี้

“ได้สิคะ” เธอไม่อยากเสียเงินโดยใช่เหตุ แต่ครั้งนี้เธอเต็มใจจ่าย เพื่อแลกกับการรอเจอพี่ชาย

“งั้นก็ขึ้นรถสิ ยืนอยู่ทำไมให้เสียเวลา” เขาบอกกับเธอ แล้วบุ้ยหน้าให้น้องชายไปประจำที่คนขับ

“ค่ะ” ตุลฎารีบเปิดประตูหลังแล้วขึ้นรถไปกับเขา แล้วบอกทางไปร้านอาหารที่อยู่ไม่ไกล...