ตอนที่ 8

"ฮูหยิน?"

"นางคงหมายถึงเมิ่งหรูซี"

ติงมี่เซียนเองออกจะเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งในเรื่องที่ได้รับฟัง แต่ว่าสภาพของจ้าวจวิ้นซานนั้น ทำให้นางมองว่าเป็นเรื่องโกหกไม่ได้เลย

"เช่นนั้นท่านพี่จะทำอย่างไรเจ้าคะ"

จ้าวจวิ้นซานเองก็ไม่รู้ว่าจะจัดการกับเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างไร ในตอนแรกนั้นจ้าวจวิ้นซานหวังจะใช้จ้าวเซินฝูให้เป็นประโยชน์ด้วยซ้ำ

แต่ในตอนนี้ จ้าวเซินฝูนอกจะทำประโยชน์ไม่ได้แล้วยังให้โทษอีกด้วย

"เจ้าพอจะรู้จักไต้ซือที่เก่งกาจบ้างหรือไม่"

หากเป็นเรื่องภูติผี ก็ต้องยกให้ไต้ซือที่เชี่ยวชาญเป็นผู้จัดการ และต้องจัดการอย่างเร่งด่วน ในตอนนี้นั้นสถานการณ์ในจวนตระกูลจ้าวไม่สู้ดีแล้ว

นอกจากจะมีปัญหาภายในจวน เรื่องพวกนี้ยังหลุดออกไปถึงนอกจวน จนตอนนี้ผู้คนต่างเล่าลือกันไปไกล แต่งเติมเสียจนไม่เหลือเค้าโครงเดิม

กลายเป็นว่าตอนนี้ ตระกูลจ้าวไม่มีผู้ใดอยากคบค้าด้วย เพราะเล่าลือกันว่าเป็นตระกูลต้องสาปไปเสียแล้ว

"ท่านพี่หมายถึง..."

"ให้ไต้ซือลองมาจัดการหน่อยเถอะ ปล่อยเอาไว้นานกว่านี้มีแต่จะสร้างเรื่องไม่จบสิ้น"

ติงมี่เซียนนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะตกปากรับคำ นางรีบไปจัดการเรื่องที่สามีมอบหมายให้ทันที ติงมี่เซียนนั่งรถม้าออกจากจวนทั้งๆที่เพิ่งกลับถึงจวนยังไม่ครบชั่วยาม

เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นในจวนนั้น เป็นเรื่องใหญ่เกินกว่าที่จะมานั่งคอยเวลาเฉยๆ

แต่แผนการทั้งหมดที่จ้าวจวิ้นซานและติงมี่เซียนพูดกันเอาไว้นั้น จ้าวเซินฝูเองก็ได้ยินชัดเต็มสองหู

จ้าวเซินฝูได้แต่กระหยิ่มยิ้มย่องในใจ แม้ว่าจะพากี่ร้อยไต้ซือมาก็ไม่มีทางจัดการได้ เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นในจวนนี้เป็นฝีมือของจ้าวเซินฝู ไม่ใช่ผีสางอย่างที่เข้าใจกัน

หลังจากที่ติงมี่เซียนปลีกตัวออกไป จ้าวเซินฝูเองก็ต้องกลับไปที่เรือนเล็กนั่นด้วยเช่นกัน จ้าวเซินฝูใช้ฝ่าเท้าเจ้าเวหาเคลื่อนตัวกลับไปยังเรือนเล็ก แต่ไม่วายแอบใช้สายลมปัดพู่กันหยกในมือของจ้าจวิ้นซานให้คนได้ตกใจเล่นๆ

จ้าวเซินฝูไม่อยู่รั้งดูผลงานของตัวเอง รีบกลับเรือนเล็กเพื่อวางแผนต่อไป

จ้าวเซินฝูรู้สึกเสียดายเล็กน้อยที่ไม่ได้กลั่นแกล้งจ้าวจวิ้นซานอย่างเต็มที่ เพราะเพียงแค่หยอกนิดๆหน่อยๆ จ้าวจวิ้นซานก็หนีไปนอนที่อื่นเสียอย่างนั้น

หลังจากเหตุการณ์ของจ้าวจวิ้นซาน จ้าวเซินฝูก็ได้หาที่ลงใหม่ เป้าหมายถัดจากจ้าวจวิ้นซานคือพ่อบ้านหยาง

แต่นั่นก็ทำให้จ้าวเซินฝูรู้สึกผิดหวัง เพราะนอกจากพ่อบ้านหยางไม่ได้หวาดกลัวเหมือนคนอื่นๆในจวนแล้ว หลังจากสังเหตเห็นสิ่งนั้นที่จ้าวเซินฝูใช้กลั่นแกล้งคนในจวน พ่อบ้านพยางก็เอาแค่คุกเข่าก้มหน้าพร่ำพูดขอโทษไม่หยุด

เพราะพ่อบ้านหยางได้ยินได้ฟังมาจากหลายคน โดยเฉพาะแม่ครัวใหญ่ และตัวของจ้าวจวิ้นซานเอง ทั้งคู่บอกว่าเป็นอดีตฮูหยินอย่างเมิ่งหรูซี

ดังนั้นเมื่อพ่อบ้านหยางสังเกตเห็นแล้ว จึงไม่ได้มีความรู้สึกหวาดกลัว แต่กลับกลายเป็นความรู้สึกผิดที่ท่วมท้นอยู่ในจิตใจ

พ่อบ้านหยางจำได้เป็นอย่างดีว่าคำขอก่อนสิ้นใจของเมิ่งหรูซี มีเพียงการฝากฝังบุตรชายของนางเท่านั้น แต่พ่อบ้านหยางกลับละเลย อีกทั้งยังคิดกล่าวโทษว่าเป็นเพราะจ้าวเซินฝูทำให้เมิ่งหรูซีต้องจากไป

เมิ่งหรูซีเป็นนายหญิงที่พ่อบ้านหยางเคารพมาตั้งแต่สมัยอยู่จวนตระกูลเมิ่ง การกระทำของพ่อบ้านถือได้ว่าเป็นการไม่รักษาสัญญา

แต่จ้าวเซินฝูไม่ได้สนใจ เมื่อเห็นว่าพ่อบ้านหยางไม่ได้มีท่าทีหวาดกลัวเหมือนกับคนอื่นๆก็หมดความสนใจ

จ้าวเซินฝูตั้งใจว่าคืนนี้จะต้องออกไปเฟ้นหาตัวช่วยจากนอกจวนเสียแล้ว...

ที่ผ่านมาจ้าวเซินฝูพอจะมีเงินทองเก็บเอาไว้บ้าง รวบรวมมาจากพ่อบ้านหยางที่แวะเวียนเอามาให้

หลังจากเหตุการณ์นั้น มีเพียงพ่อบ้านหยางที่กล้ามาที่เรือนเล็กแห่งนี้ อีกทั้งยังกล้าเรียกให้คุณชายเปิดประตูให้อีกด้วย แม้ว่าจะไม่เคยเข้าไปก็ตาม

ทุกครั้งที่มาพ่อบ้านหยางจะมอบเงินจำนวนหนึ่งให้กับจ้าวเซินฝูก่อนจะจากไป

วันนี้เงินจำนวนนั้นจะได้สร้างประโยชน์ใหกับจ้าวเซินฝูแล้ว...

หากต้องการออกไปโดนที่ไม่มีใครสังเกตเห็น ก็ต้องเป็นยามวิกาล แต่หากเป็นยามวิกาลไม่รู้ว่าจะสามารถหาคนที่เข้าตาได้บ้างหรือไม่

แท้จริงแล้วจ้าวเซินฝูนั้นแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเมืองนี้เลยแม้แต่น้อย ตั้งแต่เล็กกระทั่งได้ออกจากจวนไปร่ำเรียนอยู่สำนักเจี๋ยเอิน แทบจะไม่ได้เดินเที่ยวชมในเมืองเหมือนคนอื่นๆ

กลับมาเยี่ยมบิดาในชาติก่อนก็เพียงแค่มาแล้วกลับ เหมือนไม่ใช่คนเมืองนี้ด้วยซ้ำ

"ข้าควรเริ่มจากที่ไหนดี..."

.

.

.

ไม่กี่วันถัดมา ไต้ซือที่ติงมี่เซียนไปเฟ้นหามาก็มาถึงจวนตระกูลจ้าว ผู้คนในตระกูลจ้าวเห็นอย่างนั้นก็พากันก้มกราบร้องขอความช่วยเหลือระงม

ไต้ซือผู้นี้เป็นไต้ซือที่อยู่ในเมือง คอยจัดการเรื่องทุกข์ร้อนของชาวบ้านด้วยการปราบวิญญาณ ขับไล่ภูติผี เรียกได้ว่าเป็นไต้ซือที่มีชื่อเสียงในด้านนี้ผู้หนึ่ง

ติงมี่เซียนเองก็เชิญไต้ซือท่านนี้มาหวังจะช่วยในสถานการณ์ในจวนนั้นดีขึ้น โดยที่ไม่รู้ว่าไต้ซือที่ตนเองเชิญมานั้นเป็นพวกต้มตุ๋น

ไต้ซือผู้นี้ไม่ได้มีความสามารถเก่งกาจอะไร เพียงแต่ที่ผ่านๆมาไต้ซือและพรรคพวกนั้นทำเรื่องเหล่านี้เป็นขบวนการ พรรคพวกจะเลือกจวนที่ดูพอมีฐานะเพื่อจัดฉากกลั่นแกล้งว่ามีวิญญาณในบ้าน และไต้ซือผู้นี้จะเป็นผู้มาปราบวิญญาณเหล่านั้น

จ้าวจวิ้นซานกล่าวว่าจะยอมจ่ายเท่าที่ไต้ซือต้องการ เพียงแค่ขอให้ไต้ซือช่วยจัดการเรื่องน่าปวดหัวในจวนตระกูลจ้าวนี้ที

"นายท่านจ้าวไม่ต้องกังวล อาตมาจะจัดการให้เอง"

ไต้ซือผู้นั้นพูดด้วยความมั่นใจ พร้อมทั้งทำทีเป็นเดินสำรวจรอบจวนตระกูลจ้าว กระทั่งมาถึงเรือนเล็กของจ้าวซิ่วเทียน เสียงของบ่าวอื้ออึงทำให้รู้ได้ทันทีว่า เรือนเจ้าปัญหานั้นคงเป็นเรือนเล็กนี้อย่างแน่นอน

ไต้ซือแกล้งทำท่าเพ่งพินิจอย่างตั้งใจ ได้ยินเสียงจากบ่าวรอบด้านพูดกันว่าไต้ซือช่างเก่งกาจ เพียงแค่มองก็รู้ว่าที่ไหนมีพลังงานชั่วร้ายแฝงอยู่

"เรือนหลังนี้ใช่หรือไม่ที่นายท่านจ้าวเป็นกังวล"

"เรียนไต้ซือ เป็นเรือนเล็กท้ายจวนหลังนี้เจ้าค่ะ"

ติงมี่เซียนเอ่ยตอบ ไต้ซือพยักหน้ารับ บรรยากาศรอบตัวเรือนดูอึมครึมสมกับเป็นเรือนเจ้าปัญหา สภาพของมันดูไม่น่าจะอยู่อาศัยได้แล้วด้วยซ้ำ

เสียงพูดคุยเอะอะทำให้จ้าวซิ่วเทียนที่รวบรวมพลังปราณอยู่ต้องมุ่นคิ้วอย่างไม่พอใจ

จ้าวเซินฝูลืมตาขึ้น ก่อนจะเดินไปดูเหตุการณ์ภายนอกตรงหน้าต่าง เมื่อจ้าวเซินฝูออกไปยืนตรงนั้น เหล่าบ่าวไพร่ต่างรีบหาที่ซุกตัวด้วยความหวาดกลัว

ไต้ซือมองมาที่จ้าวเซินฝูด้วยความสงสัย

โดยปกติแล้วพรรคพวกที่คอยจัดฉากจะไม่เลือกบ้านที่มีคนอาศัยอยู่ อาจจะเลือกเป็นเรือนเล็กๆที่ใช้เก็บของ หรืออยู่ห่างไกลจากเรือนหลักเสียหน่อย

"เด็กคนนั้น..."

"เด็กคนนั้น.. เป็นต้นเหตุเจ้าค่ะ"

ไต้ซือหันกลับมาสบตากับจ้าวเซินฝูที่ยืนมองออกมาจากในเรือน สายตาของจ้าวเซินฝูไม่ได้มีความหวาดกลัวแม้แต่น้อย

สายตาของจ้าวเซินฝูที่มองมา ทำให้ไต้ซือนั้นรู้สึกว่าเด็กคนนั้นกำลังเหยียดหยามตน ไม่เพียงเท่านั้นยังดูถูกเหล่าคนที่รุมล้อมกันอยู่ตรงนี้อีกด้วย

แต่ด้วยความที่เป็นไต้ซือนั้นต้องสำรวมกริยาต่อหน้าผู้อื่น แม้ว่าในใจจะเดือดดาลมากแค่ไหนก็ตาม

"เรื่องนั้นอาตมาจะจัดการคืนนี้ นายท่านจ้าวพอจะมีที่พักหรือไม่"

"ข้าให้คนเตรียมที่พักให้ไต้ซือแล้ว เชิญทางนี้"

พ่อบ้านหยางเป็นคนผายมือเชิญให้ไต้ซือผู้นั้นเดินไปยังเรือนรับรอง เมื่ไต้ซือจากไป เหล่าบ่าวไพร่ที่มามุงกันเมื่อครู่ก็พากันสลายตัวไปด้วยความหวาดกลัว

จ้าวเซินฝูรู้ว่าที่ผ่านมานั้นตนเองเล่นงานคนตระกูลจ้าวหนักหน่วงมากแค่ไหน แต่ในคราแรกก็ไม่คิดว่าจะถึงขั้นเชิญไต้ซือมาเอง

แต่แน่นอนว่าไต้ซือเพียงผู้เดียวนั้นไม่ได้คณามือแม้แต่น้อย

หากไต้ซือผู้นั้นกล่าวว่าจะจัดการในคืนนี้ เช่นนั้นจ้าวเซินฝูก็จะคอยดู...

ฝั่งของจ้าวจวิ้นซาน เมื่อติงมี่เซียนได้เชิญไต้ซือมาจัดการปัญหาในจวนแล้ว ก็สบายใจขึ้นมาหน่อย แม้ว่าจะยังไม่ได้เริ่มปัญหาก็ตาม แต่ความรู้สึกของคนในตระกูลจ้าวตอนนี้ ก็ราวกับมีที่พึ่งพิง

จ้าวจวิ้นซานเองครึ่งหนึ่งก็คาดหวังว่าไต้ซือที่ติงมี่เซียนเชิญมาน่าจะพอช่วยอะไรได้บ้าง แต่หากอีกใจนึงก็ยังไม่ปักใจเชื่อว่าไต้ซือนั้นจะทำอะไรได้

ไม่ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในจวนตระกูลจ้าวตลอดหลายวันที่ผ่านมานั้นจะเป็นฝีมือของจ้าวเซินฝูหรือไม่ก็ตาม แต่หากไต้ซือนั้นไม่เก่งกาจพอ เกรงว่าจะไม่สามารถทำอะไรได้

คนในจวนตระกูลจ้าวย่อมรู้ดีว่าที่ผ่านมานั้นพวกตนโดนมาหนักมากแค่ไหน...

หากไต้ซือนั้นศักดิ์สิทธิ์จริง เรื่องแย่ๆของจวนตระกูลจ้าวนั้นคงจะจบลงภายในคืนนี้ แต่หากว่าไต้ซือนั้นไม่สามารถจัดการปัญหาที่ตระกูลจ้าวเจออยู่ได้นั้น ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นการสุมไฟโทสะให้กับอีกฝ่ายหรือไม่

"ท่านพี่..."

ติงมี่เซียนเห็นผู้เป็นสามีนั่งเหม่อก็เรียกสติ ติงมี่เซียนรับรู้เรื่องที่เกิดขึ้นในจวนและพยายามช่วยหาวิธีแก้ปัญหาอย่างสุดกำลัง โดยที่นางไม่ได้รู้ตัวว่าแท้จริงแล้ว นางนั่นแหละที่เป็นต้นเหตุ

แผนการนี้เกิดขึ้นได้เพราะว่าจ้าวเซินฝูต้องการสมบัติที่ติงมี่เซียนยึดไป ทั้งเบี้ยรายเดือนของตำแหน่งคุณชายใหญ่ของบ้าน ทั้งสมบัติของมารดา และสินสอดของมารดาที่ได้จากตระกูลจ้าว

"ไต้ซือต้องช่วยเราได้แน่เจ้าค่ะ"

"ข้าก็หวังให้มันเป็นเช่นนั้น"

แม้จะพูดแบบนั้นแต่ว่าจ้าวจวิ้นซานยังไม่อาจวางใจได้

"จะเป็นเมิ่งหรูซีจริงหรือ..."

ติงมี่เซียนไม่ตอบอะไร ทำเพียงรินชาใส่ถ้วยให้จ้าวจวิ้นซานเงียบๆ ชื่อเมิ่งหรูซีก็เป็นดั่งเสี้ยนหนามตำใจนางเช่นกัน คงไม่มีผู้ใดรับรู้ว่าวันที่เมิ่งหรูซีจากโลกนี้ไปนางสะใจมากเพียงใด

หลังจากที่เมิ่งหรูซีจากโลกนี้ไป ติงมี่เซียนก็ได้แต่งเข้าตระกูลจ้าวในฐานะฮูหยินใหญ่ แม้ว่าจะได้รับเสียงคัดค้านจากผู้อาวุโสตระกูลจ้าวก็ตาม

วันที่เมิ่งหรูซีแต่งเข้าจวนตระกูลจ้าว แม้ว่าจ้าวจวิ้นซานจะไม่ได้แสดงสีหน้ายินดี แต่ตระกูลจ้าวนั้นอ้าแขนต้อนรับ ปฏิบัติกับนางเป็นอย่างดี ผิดกับนางที่ได้รับทุกอย่างตรงกันข้าม

ติงมี่เซียนแต่งเข้าตระกูลจ้าวหลังจากที่เมิ่งหรูซีตายไปได้ไม่กี่วัน ท่ามกลางเสียงคัดค้าน เสียงติฉินนินทาของคนภายนอกเพราะไม่เป็นที่ยอมรับของเหล่าผู้อาวุโส

แต่แล้วอย่างไรเล่า ในตอนนี้ติงมี่เซียนได้เป็นฮูหยินเอก ได้เป็นคนดูแลสมบัติของตระกูลจ้าว กระทั่งสมบัติของเมิ่งหรูซี แม้แต่ไข่มุกแต่ละเม็ดนางก็เก็บมาไม่ให้ขาด

จ้าวเซินฝูเสียมารดาไปตอนยังเล็ก เรื่องสมบัติของมารดาคงไม่มีใครพูดถึง แน่นอนว่าติงมี่เซียนเองก็ไม่คิดจะพูดในตนเองเสียผลประโยชน์ ในสายตาของติงมี่เซียนนั้น จ้าวเซินฝูเป็นเพียงตัวโง่งมที่ไม่มีปากมีเสียงจะเรียกร้องสิทธิ์ใดๆของตน

กระทั่งตำแหน่งคุณชายใหญ่ของตระกูลยังไม่อาจรั้งไว้ได้เลยด้วยซ้ำ...

แต่เป็นเพราะวันนั้น...

อยู่ๆจ้าวเซินฝูก็เปลี่ยนไปตามคำบอกเล่าของจ้าวซินเหอ จ้าวเซินฝูไม่ยอมเป็นคนที่ถูกรังแกอีกต่อไป ทั้งยังเอาคืนบุตรชายของนางได้อย่างเจ็บแสบ

จ้าวซินเหอขวัญหนีดีฝ่อกระทั่งต้องไปไหว้พระปัดรังควานถึงบนเขา และเมื่อกลับมาก็ต้องมาพบว่าเรื่องราวที่เจอก่อนที่จะขึ้นเขาไปนั้นเป็นเพียงแค่การเริ่มต้น...

ตอนนี้ไม่เพียงแค่จ้าวเซินฝูที่เปลี่ยนไปอย่างกระทันหัน

แต่ยังมีเรื่องของเมิ่งหรูซีเข้ามาเกี่ยวข้องอีก

ติงมี่เซียนยังไม่ปักใจเชื่อว่าวิญญาณที่คอยหลอกหลอนผู้คนในจวนจนไม่เป็นอันกินอันนอนจะเป็นเมิ่งหรูซี

อย่างน้อยในตอนที่นางมีชีวิตอยู่ นางก็ไม่ใช่คนเลวร้าย จะบอกว่าเมื่อตายไปแล้วนางกลับกลายเป็นวิญญาณร้ายอย่างนั้นหรือ

แล้วนี่ผ่านมาเป็นสิบๆปี ทำไมเพิ่งจะมาแสดงฤทธิ์เดชเอาตอนนี้ ไม่คิดว่ามันสายไปแล้วบ้างหรือ...

"อาจจะไม่ใช่นางก็ได้นะเจ้าคะ..."

แม้ว่าติงมี่เซียนจะเกลียดชังเมิ่งหรูซีมากเพียงใด แต่นางยังไม่ปักใจว่าเป็นเมิ่งหรูซีจริงๆ อย่างหนึ่งก็เพราะเหตุผลข้างต้น แต่อีกอย่างคือนางไม่อยากสร้างความวิตกกังวลให้กับคนในจวน

เรื่องนี้ยังไม่ได้รับการยืนยันว่าเป็นนาง ดังนั้นหากคิดว่าเป็นวิญญาณชั่วร้ายที่มาจากที่อื่น คนในจวนจะได้ไม่ต้องคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเพราะความแค้นของอดีตฮูหยิน

และอีกเหตุผล... คือนางกำลังหลอกตัวเอง

เมิ่งหรูซีตายไปแล้วตั้งแต่เมื่อสิบปีก่อน เพราะอย่างนั้นวิญญาณที่อยู่ในจวนตระกูลจ้าว จะต้องไม่ใช่เมิ่งหรูซีอย่างแน่นอน

ไม่มีทางที่จะเป็นนาง...

หรือหากเป็นนาง ติงมี่เซียนย่อมไม่ลังเลที่จะหาวิธีกำจัดมัน ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม...