ตอนที่ 7

ย้อนกลับไปเมื่อตอนที่ติงมี่เซียนยังเดินทางไปไหว้พระบนเขา และจ้าวเซินฝูพ้นโทษกักบริเวณเป็นวันแรก...

จ้าวเซินฝูคิดวิธีที่จะทวงคืนสมบัติของมารดาคืนมาได้แล้ว

สมบัติของใคร...ก็ให้คนนั้นเป็นผู้ทวงคืน

ดังนั้นจ้าวเซินฝูคิดจะใช้ความหวาดกลัวของผู้คนในตระกูลจ้าวให้เป็นประโยชน์ ในเมื่อตอนนี้คนในจวนเอาแต่พูดว่าจ้าวเซินฝูร่ำเรียนวิชามาร เรียกภูติผีวิญญาณมาเป็นบริวารได้ ดังนั้นก็ให้เชื่อไปเช่นนั้น...

เช้าตรู่ของวันที่พ้นโทษกักบริเวณ จ้าวเซินฝูมุ่งหน้าไปยังหอบรรพชน

หอบรรพชนที่ว่า อยู่ถัดจากเรือนรับรองมานิดหน่อย แม้ว่าตระกูลจ้าวจะอบรมบุตรหลานไม่ได้ความเท่าไรนัก แต่ว่าบุตรหลานตระกูลจ้าวนั้นให้ความสำคัญกับบรรพบุรุษเป็นอย่างมาก

จุดมุ่งหมายของจ้าวเซินฝูในวันนี้คือการมาเคารพป้ายวิญญาณของมารดา

และเพื่อขอล่วงเกิน ใช้ชื่อของมารดากระทำเรื่องผิดศีลธรรมไร้ยางอาย...

ความเชื่อของคนในจวนตระกูลจ้าวแท้ๆ ทำให้จ้าวเซินฝูคิดได้ว่าหากเชื่อกันไปเช่นนั้นแล้ว ไม่จำเป็นต้องไปอธิบายอะไรให้เสียแผน สู้ใช้ความกลัวที่มีของคนในจวนปีนป่ายสู่ความสำเร็จเสียยังจะดีกว่า

หลังจากเคารพป้ายวิญญาณของมารดาเสร็จแล้ว จ้าวเซินฝูก็กลับมาเก็บตัวในเรือนเล็กเช่นเดิม เพื่อวางแผนที่จะดำเนินการตามขั้นตอน

ในตอนนี้ติงมี่เซียนไม่อยู่ที่จวนตระกูลจ้าว ดังนั้นเรื่องที่จะคิดบัญชีกับนางเอาไว้ทีหลัง แต่แน่นอนว่านางจะต้องโดนหนักสุดอย่างแน่นอน

อันดับแรก คงจะเริ่มจากบ่าวไพร่ตัวเล็กตัวน้อยในจวน...

แม้ว่าบ่าวที่ไม่เคยข้องเกี่ยวกับจ้าวเซินฝูจะโดนไปด้วย แต่ว่าจ้าวเซินฝูก็ไม่ได้สนใจ แม้จะไม่ได้ลงมือกลั่นแกล้ง แต่ก็เพิกเฉย

จ้าวเซินฝูไม่คิดจะเห็นใจใครในตระกูลจ้าวทั้งนั้น

เมื่อตกดึกจ้าวเซินฝูเดินสำรวจจวนตระกูลจ้าวอย่างเงียบเชียบ ทุกสิ่งอย่างล้วนดูแปลกตา เพราะในชาติก่อน จ้าวเซินฝูไม่ได้รับอนุญาตให้เดินไปทั่ว แม้ว่าจะกลับมาเยี่ยมในฐานะของผู้อาวุโสสำนักเจี๋ยเอินก็ตาม

แทบทั้งคืนที่จ้าวเซินฝูใช้เวลาไปกับการสำรวจจวนแห่งนี้ และได้ข้อสรุปมาเพื่อวางแผนอย่างแยบยล

เริ่มจากพวกบ่าวตัวเล็ก ไม่มีปากมีเสียง หากพวกมันพูดเรื่องไร้สาระ ย่อมต้องถูกลงโทษเป็นแน่ ทั้งโดนจ้าวเซินฝูกลั่นแกล้ง อีกทั้งยังโดนลงโทษอีก...

ต้องเป็นแบบนั้นแหละ...

เมื่อบ่าวพวกนั้นโดนลงโทษไปแล้ว ต่อไปก็เป็นพวกบ่าวทั่วไป โดยเฉพาะหัวหน้าแม่ครัวที่คอยกลั่นแกล้งจ้าวเซินฝูคนนั้น... นางต้องโดนหนักกว่าคนอื่นนิดหน่อย

และพ่อบ้านหยาง...

แม้ว่าในตอนนั้นพ่อบ้านหยางจะหยิบยื่นน้ำใจให้ แต่ว่าก็ยังเป็นอีกคนที่เพิกเฉยต่อการกระทำของคนในจวนนี้

ก่อนหน้านี้ไม่ว่าใครก็สามารถลงมือรังแกจ้าวเซินฝูได้ แม้ว่าในบางครั้งพ่อบ้านหยางจะสังเกตเห็นแต่ก็ละเลยไม่สนใจ

หลังจากนั้นก็เป็นเหล่าฮูหยินรอง...

และเหล่าคู่แค้นคนสำคัญ...

จ้าวจวิ้นซาน ติงมี่เซียน จ้าวซินเหอ...

คนเหล่านี้ในอดีต ไม่เพียงแต่คร่าชีวิตของมารดา แต่ยังเป็นสาเหตุแห่งความตายของจ้าวเซินฝูอีกด้วย

แม้ว่าในภพชาตินี้จ้าวเซินฝูจะไม่โง่งมเช่นเดิมแล้วก็ตาม...

แต่หนี้แค้นที่มี อย่างไรก็ต้องชำระ

จ้าวเซินฝูตั้งใจที่จะแก้แค้นทั้งในตอนนี้ และในวันหน้า กระทั่งอีกเป็นสิบปีถัดจากนี้ จ้าวเซินฝูมาดหมายเอาไว้แล้วว่าคนตระกูลจ้าวต้องอยู่อย่างตายทั้งเป็น

ไม่มีทางที่จ้าวเซินฝูจะให้อภัย...

หากเป็นตัวจ้าวเซินฝูในอนาคต ไม่ว่าเรื่องใหญ่แค่ไหนย่อมจัดการได้อย่างแน่นอน

ในตอนนี้พลังธาตุที่จ้าวเซินฝูได้มาอย่างเดียวคือธาตุลม... และธาตุลมนั้น ช่างเหมาะสมกับแผนการกลั่นแกล้งคนตระกูลจ้าวยิ่งนัก...

ภูติผีงั้นหรือ...

หากมันไม่มี ก็สร้างขึ้นมาเสีย

สายลมในยามค่ำคืนพากันย่างกรายพัดผ่านจวนตระกูลจ้าว จ้าวเซินฝูยืนนิ่งบนหลังคาเรือนรับรองให้สายลมโอบล้อมร่างเอาไว้

ทั้งความคิด และความรู้สึกพรั่งพรูออกมา คนตระกูลจ้าว ไม่ว่าชาติก่อนหรือชาตินี้ก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลง นั่นเป็นเรื่องดี จ้าวเซินฝูจะได้แก้แค้นอย่างไม่ต้องรู้สึกผิด...

"จ้าวจวิ้นซาน..."

หากเป็นคนที่จ้าวเซินฝูคับแค้นใจมากที่สุด ย่อมไม่พ้นผู้เป็นบิดา หากที่ผ่านมาจ้าวจวิ้นซานออกหน้าปกป้องบ้าง จ้าวเซินฝูคงจะรู้สึกผิดที่ต้องทำเรื่องเช่นนี้

แต่แน่นอนว่าคนอย่างจ้าวจวิ้นซานไม่มีทางเปลี่ยนไป...

"เป็นเช่นนั้นดีแล้ว..."

แผนการแรกของจ้าวเซินฝูจะเริ่มขึ้นในตอนเช้ามืด...

.

.

.

ในเวลาเช้ามืดของจวนตระกูลจ้าวก็คึกคักเช่นเดิม เพราะเหล่าบ่าวไพร่ต้องรีบจัดเตรียมสิ่งต่างๆเพื่อปรนนิบัติเจ้านายของบ้าน ไม่ว่าจะเป็นการทำความสะอาด เตรียมน้ำชำระล้างกาย หรือเตรียมสำรับเช้า

และเป้าหมายของจ้าวเซินฝูในเช้าวันนี้ คือการกลั่นแกล้งบ่าวตัวเล็กตัวน้อยในบ้าน

บ่าวหญิงคนหนึ่ง เป็นบ่าวประจำโรงครัว คอยยกสำรับไปให้เรือนของฮูหยินรอง ในเวลาเช้ามืดนั้น นางยังไม่ต้องยกสำรับไปให้เจ้านาย แต่ก็ยังต้องไปช่วยงานที่โรงครัว

นางต้องเดินจากเรือนพักของบ่าวไปยังห้องครัว ซึ่งตามความเป็นจริงแล้ว หากเดินจากเรือนพัก ผ่านหน้าเรือนเล็กของจ้าวเซินฝูไปยังห้องครัวนั้น จะใช้เวลาเพียงครึ่งก้านธูป

แต่เพราะข่าวลือว่าเรือนเล็กนั้นไม่น่าเข้าใกล้ นางจึงต้องใช้ทางอ้อมเพื่อไปยังโรงครัว แต่ใช้เวลากว่าหนึ่งเค่อ

เพราะนางเป็นบ่าวที่ไม่ได้มีปากมีเสียง ดังนั้นเหยื่อของจ้าวเซินฝูในเช้านี้ จึงมีนางเป็นหนึ่งในนั้น

จ้าวเซินฝูอยู่รอที่เรือนพักของบ่าว เมื่อนางเดินออกมาจากเรือนพักแล้ว จ้าวเซินฝูจึงค่อยๆตามไปอย่าเงียบเชียบ เพื่อไม่ให้นางได้รู้ตัว

เพราะ 'ฝ่าเท้าเจ้าเวหา' ทำให้จ้าวเซินฝูสามารถเคลื่นไหวอยู่เหนือพื้นดินได้อย่างเงียบงั้น นางตกเป็นเหยื่อโดยที่ไม่ทันได้รู้ตัว

จ้าวเซินฝูสะบัดมือเบาๆ สายลมแผ่วเบากระทบกับพุ่มไม้ที่นางกำลังจะเดินผ่าน บ่าวหญิงคนนั้นหยุดชะงักด้วยความตกใจ

ในตอนเช้ามืดแบบนี้ ไม่สามารถมองเห็นอะไรได้ชัดเจน แต่เมื่อนางยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งแล้วไม่เห็นว่าจะมีอะไรออกมา นางจึงเดินต่อ แต่คราวนี้เร่งฝีเท้าขึ้นเพื่อให้ถึงที่หมายโดยเร็ว

และเพื่อให้ถึงที่หมายโดยเร็ว นางจึงเดินมาหยุดอยู่หน้าเรือนเล็กของจ้าวเซินฝูโดยไม่รู้ตัว

ร่างกายของนางพานางมาที่นี่ด้วยความเคยชิน เพราะเส้นทางนี้เป็นเส้นทางประจำที่พวกนางต้องใช้เพื่อเดินผ่านไปยังห้องครัว

เรือนเล็กของจ้าวเซินฝูนั้นเก่าโทรม แต่เมื่อก่อนไม่ได้ดูน่าหวาดหวั่นถึงเพียงนี้

นางแทบจะกลั้นหายใจเมื่อขาไม่รักดีของนางพานางมาอยู่ในจุดที่อันตรายที่สุดของจวน แต่ในเมื่อเดินมาถึงตรงนี้แล้ว อีกเพียงอึดใจเดียวก็จะถึงโรงครัว

สายลมไม่ทราบที่มีพัดผ่านตัวนางไปอย่างแรง ด้วยสัญชาตญาณของมนุษย์ เมื่อลมพัดผ่านไปแล้ว จึงหันไปมองตามว่าลมนั้นพัดไปที่ใด

สายตาของนางไปปะทะเข้ากับสิ่งแปลกประหลาดที่อยู่บนกิ่งไม้ใกล้กับเรือนเล็กของจ้าวเซินฝู และสิ่งนั้นทำเอานางอกสั่นขวัญผวา

บางสิ่งบางอย่างในอาภรณ์สีขาวเรียบๆ ท่าทางราวกับกำลังนอนทอดกายอย่างสบายอกสบายใจอยู่บนกิ่งไม้กิ่งนั้น

บ่าวหญิงผู้นั้นยืนขาสั่นก้าวไม่ออก สิ่งที่นางเห็นนั้นนางไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้เลย

แม้จะพูดว่านอนทอดกาย แต่สิ่งนั้นมันไม่มีร่างกาย... เป็นเพียงชุดคลุมตัวในสีขาวที่ดูเป็นทรวดทรงของมนุษย์ ราวกับผู้ที่สวมใส่มันอยู่นั้นล่องหน...

นางฉุกคิดขึ้นมาได้ทันทีว่าเรื่องนี้จะต้องเกี่ยวข้องกับเรือนเล็กหลังข้างๆกันนั่น

เรื่องที่เล่าลือกันว่าเรือนเล็กท้ายจวนเป็นที่อยู่ของคุณชายตระกูลจ้าวผู้ตกอับ เพื่อเรียกร้องความสนใจจากผู้เป็นบิดา จึงได้ร่ำเรียนวิชามาร เลี้ยงภูติผีเป็นบริวาร

ทุกคนต่างรู้ดีว่าประมุขตระกูลจ้าวนั้นเคี่ยวเข็ญกับการปลุกพลังของบุตรในตระกูลมากเพียงใด เรื่องนี้คงไปถึงหูคุณชายผู้นี้เข้า แต่ว่าที่ผ่านมานั้น ผู้เป็นบิดาไม่ได้ให้ความสนใจ จึงไม่ได้ร่ำเรียนเหมือนกับบุตรคนอื่นๆ

เพราะอย่างนั้นจึงเหลือเพียงหนทางเดียวที่จะได้รับความสนใจ คือผันตัวเข้าสู่เส้นทางมาร เพื่อที่จะได้รับพลังเร็วกว่าบุตรคนอื่นๆ

นี่เป็นหนึ่งในสิ่งที่บ่าวในตระกูลต่างเล่าลือกันไปเองโดยที่จ้าวเซินฝูไม่รู้ ดังนั้นเมื่อตอนที่เรื่องนี้ถึงหูของจ้าวเซินฝูนั้น เจ้าตัวจึงได้คว่ำปากด้วยความไม่พอใจ...

แต่นั่นก็ไม่ได้สำคัญเท่าชีวิตของบ่าวหญิงคนนึงที่(นางรู้สึกไปเองว่า)อยู่บนเส้นด้าย หากขยับตัวอาจเป็นการเรียกความสนใจมาที่ตัวนาง

ในขณะที่นางคิดหาวิธีเอาตัวรอดไปจากจุดนี้ จ้าวเซินฝูก็ไม่ปล่อยให้พลาดโอกาสอันดีงามนี้ผ่านไปเฉยๆ

จ้าวเซินฝูที่สังเหตการณ์อยู่บนหลังคาเรือนที่ไม่ใกล้ไม่ไกลนักสะบัดมือช้าๆ บังคับให้สายลมประคองชุดสีขาวนั้นขยับเหมือนหันมาเห็นนางพอดี

ภาพของนางที่สะดุ้งจนตัวโยนอยู่ในสายตาของจ้าวเซินฝูทั้งหมด

นี่น่ะหรือ...ความรู้สึกที่ได้กลั่นแกล้งผู้อื่น...

จ้าวเซินฝูรู้สึกสะใจไม่น้อย บ่าวหญิงนางนั้นขาอ่อนจนทรุดลงกับพื้น นางพยายามเค้นเสียงที่เหมือนจะหายไปของตัวเองออกมา

"ชะ ช่วย..วะ วะ ไว้ ชีวิต...ฮึก.."

จ้าวเซินฝูขยับมือช้าๆ สายลมพยุงชุดสีขาวนั้นขึ้นเป็นแนวตรง ดูเหมือนว่าสิ่งที่นางหวาดกลัวสังเกตเห็นนางและยืนขึ้นบนกิ้งไม้

ชายผ้าพลิ้วสะบัดไปตามสายลม บ่าวหญิงผู้นั้นรู้สึกโชคร้ายเหลือเกินที่มาขัดความอภิรมย์ของสิ่งนั้น เพราะตอนนี้มันหันมาให้ความสนใจนางเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

"ดะ ได้ ได้ โปรด..."

ไม่รอให้นางได้อ้อนวอนไปมากกว่านี้ จ้าวเซินฝูสะบัดมืออย่างรวดเร็ว สิ่งที่น่าหวาดกลัวสำหรับบ่าวหญิงผู้นั้นพุ่งเข้าหาตัวนางด้วยความรวดเร็ว

ก่อนที่สิ่งนั้นจะถึงตัว นางก็เป็นลมล้มฟุบลงไปทันที ในขณะที่จ้าวเซินฝูจ้องมองผลงานของตัวเองด้วยความพึงพอใจ แม้ว่าการที่นางมาล้มฟุบอยู่ตรงนี้ หามีใครมาเห็นเข้าความผิดคงไม่พ้นจ้าวเซินฝู

แต่นี่ก็เป็นการยืนยันไปกลายๆว่าสิ่งที่คนในจวนนี้หวาดกลัวนั้นเป็นเรื่องจริง...

หลังจากที่บ่าวหญิงผู้นั้นถูกพบว่าสลบอยู่ตรงทางเดินไปโรงครัวตรงข้ามเรือนเล็กของจ้าวเซินฝู ข่าวที่ว่าจ้าวเซินฝูนั้นร่ำเรียนวิชามารและเลี้ยงภูติผียิ่งถูกพูดถึงมากขึ้นไปอีก

กอปรกับบ่าวหญิงผู้นั้น ที่ฟื้นขึ้นมาก็พูดไม่เป็นศัพท์ จับไข้หนาวสั่น ไม่มีแรงแม้แต่จะดื่มน้ำเอง ยิ่งทำให้ข่าวลือเกี่ยวกับตัวจ้าวเซินฝูนั้นน่าหวาดกลัวมากขึ้นไปอีก แม้ว่าคนที่ยังไม่เคยพบเจอจะเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งก็ตาม

แต่ผู้เป็นประมุขของตระกูลอย่างจ้าวจวิ้นซานนั้น ยังไม่ปักใจเชื่อเรื่องภูติผี ซ้ำยังมองว่าเป็นเรื่องไร้สาระ

ทว่าหลังจากนั้น...

เรือนพักของบ่าวหญิงในยามค่ำคืน มักจะมีเสียงเหมือนกับว่ามีคนเดินอยู่บนหลังคา ไม่มีบ่าวคนไหนกล้ามากพอที่จะออกไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

เช่นเดียวกันกับเรือนพักของบ่าวชาย นอกจากจะมีเสียงเดินบนหลังคาเรือนแล้ว วันดีคืนดี ยังมีเงาเดินผ่านไปมาหน้าทางเดินให้เห็น สร้างความหวาดหวั่นไม่น้อย

หรือบางวันที่ลืมปิดหน้าต่าง ก็จะเห็นชายผ้าสีขาวลอยผ่านไป

หนักเข้าก็เป็นเสียงเคาะไม้ ขูดผนัง รวมกับเสียงลมหวีดหวิวโหยหวน ทำเอาบ่าวชายหญิงแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน

เรื่องนี้ร้อนไปถึงพ่อบ้าหยาง บ่าวไพร่นั้นขอให้พ่อบ้านหยางช่วยกราบเรียนนายท่านเพื่อจัดการเรื่องพวกนี้

แต่เมื่อเรื่องนี้ถึงหูจ้าวจวิ้นซานแล้ว กลับไม่ได้เป็นการช่วยเหลืออย่างที่คิด เหล่าบ่าวไพร่ที่พูดเรื่องภูติผีนั้นถูกลงโทษ โบยห้าไม้ในข้อหาสร้างความหวาดกลัวให้ผู้อื่น

แม้ว่าหลังจากนั้นยังจะมีเรื่องนี้พูดเข้าหูจ้าวจวิ้นซานอยู่เรื่อยๆ แต่บ่าวไพร่ที่พูดถึงเรื่องนี้ก็ถูกลงโทษไปเสียหมด กระทั่งไม่มีบ่าวคนไหนเอ่ยปากถึงเรื่องนี้อีก

บ่าวไพร่เริ่มปรับตัว ในเมื่ออยู่ในจวนตระกูลจ้าวแล้ว การจะไถ่ตัวออกไปนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย หากไม่ใช่ว่ามีเจ้านายจากตระกูลอื่นยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ

แต่แม้ว่าบ่าวจะจับกลุ่มกันเพื่อไปไหนมาไหนด้วยกัน ยังไม่วายโดนกลั่นแกล้งอยู่ร่ำไป...

กระทั่งมาถึงจุดเปลี่ยนความเชื่อของจ้าวจวิ้นซาน...

เช้าตรู่วันหนึ่งเสียงกรีดร้องลั่นที่หน้าเรือนนอนของจ้าวจวิ้นซาน จ้าวจวิ้นซานรีบผุดลุกจากที่นอนเพื่อหาต้นตอของเสียงนั้น

และทันทีที่เปิดประตูออกไปนั้น ก็พบกับต้นตอที่ว่า

พื้นดินหน้าเรือนนอนของจ้าวจวิ้นซานมีศีรษะของแม่ครัวใหญ่ประจำโรงครัวของตระกูลจ้าวโผล่พ้นดินอยู่ ใบหน้าของนางเรียกได้ว่าถูกทำร้ายมาอย่างหนัก

ในตอนแรกจ้าวจวิ้นซานยังคิดว่านางตายแล้วเสียด้วยซ้ำ กระทั่งนางส่งเสียงครางเบาๆออกมา

จ้าวจวิ้นซานสั่งให้คนมาขุดนางออกไป ในขณะที่นางเอาแต่พร่ำเพ้อไม่หยุดหย่อน

"ขออภัย..ฮูหยิน... ข้าผิดไปแล้ว...อึก.."