47

“ย่อมได้ เมื่อใดก็ได้ทั้งนั้น เราจะไปเยี่ยมบิดาของเจ้าด้วยกัน เราสาม...” รับปากแล้วมือหนาพลันปลดเปลื้องอาภรณ์ กองหล่นบนพื้นไม้เป็นเงามัน เลื่อนสายตามองไปทั่วทุกอณูกายขาวผ่องงาม หน้าท้องแบนราบปรากฏกลุ่มอายสีดำวนเวียนอยู่เหนือสะดือสวย

ยินเฟิงเข้าใจภรรยาว่าคงไม่คุ้นชินกับร่างกายซึ่งค่อย ๆ กลายเป็นอสรพิษร้าย ที่มีความอิจฉาริษยาเช่นปีศาจสตรี นางใจร้อน ไม่โอนอ่อนตาม นางกำลังตั้งครรภ์ อารมณ์แปรปรวนไม่น้อย

ขณะมือเรียวลูบบ่ากว้างของบุรุษร่างกำยำ สตรีในอาภรณ์งดงามสีนิลปักทอด้วยลวดลายอสรพิษ เผยอริมฝีปากรับจูบอ่อนหวานของสามี

จูบของนางกลับกลายเป็นเร่าร้อนเมื่อเขาเป็นฝ่ายริเริ่ม หลังมื้ออาหารในทุกเช้าค่ำ นางคืบคลานเข้าหา หากสามีไม่เป็นฝ่ายเปิดศึกสู้รับกับนางบนฟูกนอนยับเยิน พร่ำบอกคำรักด้วยการสานราคะ จนกว่าจันทราสีชาดจะลับคล้อยไปในความมืดของเมืองเหยียนในภพภูมิปีศาจ ซึ่งไม่เคยพบแสงตะวัน

เมื่อสะโพกกลมกลึงยกขึ้น บุรุษร่างกำยำถูกผลักติดกับหัวเตียงไม้สนแดง นางใช้พลังเวททั้งหมดบังคับให้เขาอยู่ใต้อาณัติ ลวดลายที่สลักอย่างงดงามเหล่านั้นกลายเป็นอสรพิษที่มีชีวิต เลื้อยไหลผ่านฟูกนอนและสองเรือนร่างที่สอดประสาน หลอมรวมเป็นหนึ่ง

เมื่อบุปผางามสีชมพูหวานกลืนกินตัวตนโอฬาร ใบหน้าหล่อเหลาขบกัดกรามแน่นจนเห็นสันกราม

ไป๋เหม่ยหลานประทับริมฝีปากบนแก้มสาก ด้วยแววตาที่แสดงความเป็นเจ้าของ เฝ้ากระถดเกร็งสะโพก เพื่อบีบรัดสิ่งแปลกปลอมภายในเรือนกายอย่างที่นางได้เรียนรู้มาว่าควรทำอย่างไร ให้สามีพึงพอใจ อยากสานสัมพันธ์กับนางครั้งแล้วครั้งเล่า

“ภรรยา... อ้าา... อื้ม...!”

ยินเฟิงไม่อาจอดทนไหว ร่างกายทรยศจวนเจียนคลั่งกับการสัมผัสภรรยาผู้เป็นที่รัก ผ่านการโอบรัดผ่านช่องทางชุ่มฉ่ำและวงแขนเล็ก ๆ ขณะที่นางคงไม่เหน็ดเหนื่อยมากนักกับการบีบเคล้นให้เขาจำต้องปลดปล่อย จากพันธการแสนอึดอัดรุ่มร้อน เพียงกระตุกสะโพก หนีบขาเข้าหากันด้วยแรงมหาศาลไม่กี่ครั้ง จึงรับรู้ได้ถึงการขยายตนอย่างก้าวร้าว

เขี้ยวขาวตรงมุมปากหนาหยักได้รูปและเสียงคำรามลั่นดังเสียงของสัตว์ป่าไปถึงนอกเรือน ยินเฟิงฟุบหน้าลงบนไหล่มนที่เปียกชื้นเหงื่อ สองมือตระกองกอดเอวคอดบางแนบแน่น ฝ่ามือทั้งสองเลื่อนลงบีบแก้มก้นงาม ผลักเข้าชิดติดกายจนหน้าท้องกระทบกัน ไร้อากาศแทรกผ่าน

“ท่านอาจารย์เจ้าขา...” ปลายเสียงทอดอารมณ์หวามไหว ร่างเย้ายวนในชุดสีขาวกระตุกเกร็ง จ้องมองใบหน้าปีศาจของสามีแล้วนางโน้มลงจูบหน้าผากที่เปียกชุ่มเหงื่อ มอบคำมั่นสัญญาด้วยซุ่มเสียงอ่อนหวาน

“ไม่ว่า ‘อาจารย์ยินเฟิง’ อยู่ที่ใด นั่นคือสถานที่ของ ‘ศิษย์ไป๋’ ถึงข้าไม่อยากอยู่ที่นี่เท่าไร ข้าก็จะพยายามปรับตัว ทั้งร่างกายและหัวใจข้า เป็นของท่าน”

“ข้าเชื่อว่าสักวันเจ้าจะต้องชอบที่ ๆ ข้าเคยพำนักอาศัยอยู่กับปั้นดิน ไป่ไป๋ ข้าได้อยู่กับเจ้าแล้ว มิใช่ปั้นดิน...”

พันธนาการรุ่มร้อนที่ยังคงไม่ห่างหายไปจากกันทำให้นางส่งเสียงครวญครางออกมา นางทรมานในอกจนกระทั่งสามีสะบัดฝ่ามือเสกปั้นดินให้นางชื่นชม

นั่นไม่ใช่นางที่เขาเคยกล่าวถึงว่าเคยมีปั้นดินไป่ไป๋ เป็นใบหน้าของสามีนาง ครู่หนึ่งปั้นดินนั้นหายไป นางหันกลับมาจ้องมองบ่ากว้าง ร่างกำยำขึ้นคร่อมทับนาง เท้าฝ่ามือทั้งสองล้อมกรอบใบหน้านิ่งตะลึง

“ท่านจะ... ทำอะไรเจ้าคะ?”

“ร่วมรักเยี่ยงปีศาจ รับรองว่าเจ้าจะติดใจวิชาร่วมรักในวิถีมารที่ข้ากำลังจะสอนเจ้า ศิษย์ไป๋”

ท่านอาจารย์กำลังจะพร่ำสอนบทเรียนรักใหม่ให้นาง ยินเฟิงก้มหน้าลงมอบจุมพิตเหนือเนินอก ยอดปทุมถันทั้งสองอย่างเท่าเทียม สตรีใต้ร่างส่งเสียงไม่ได้ศัพท์เมื่อราคะรุมเร้า ให้นางกลืนกลายเป็นปีศาจราคะไปอย่างเชื่องช้า

ไป๋เหม่ยหลานมิได้สนใจ ไม่ว่าจะเป็นบทเรียนใหม่เก่าอย่างไร ในร่างกายของเซียนหรือร่างปีศาจ ไม่ว่าเป็นภพภูมิใด ล้วนไม่ใช่ประเด็นสำคัญ

ความตายของนางเป็นเพียงจุดเริ่มต้นของการเดินทาง แม้ว่านางอาจขับไล่ท่านอาจารย์อย่างรำคาญใจ อาจารย์ยินเฟิงคงเฝ้าตามหานางไปโดยตลอดมิห่างหาย เขาจะพลิกแผ่นดินตามหานางจนพบ พันธนาการศิษย์ไป๋ผู้นี้ด้วยความรักใคร่ แรงสวาทราคะ กำหนัดแห่งความเป็นปีศาจ

------------