44

เมื่อมองอีกครั้งหนึ่งงูเหล่านั้นกลับกลายเป็นสีนิลสนิท ในห้วงฝันนางพบสตรีในอาภรณ์งดงามหัวเราะร่าเริง นางมีใบหน้างดงามอ่อนหวาน

‘โอ้... ไป๋เหม่ยหลาน... ศิษย์ไป๋ของท่านเหลือเพียงโครงกระดูก’

‘ท่านอาจารย์จะยอมลืมเลือนเรื่องราวระหว่างท่านและนางหรือ?’

สตรีอสรพิษคลับคล้ายคลับคลาที่นางเคยพบจากโถดึงความทรงจำ แลเห็นอาจารย์ยินเฟิงในสภาพน่าอดสู ร่างกายผ่ายผอมเหลือเพียงหนังติดกระดูก ล้มลุกคลุกคลานอยู่บนพื้น ทำร้ายหัวใจดวงน้อย ๆ ของนางนัก

นางได้ยินทั้งสองยื่นข้อเสนอต่อรอง ซึ่งสำหรับอาจารย์ยินเฟิงขอเพียงจดจำนางไว้ในห้วงความทรงจำ หากเป็นไปได้ก็จะออกตามหานาง

สุดท้ายแล้วนางก็ยังไม่เข้าใจ...

ไยท่านอาจารย์ไม่ลืมนางไปเสีย เมื่อมีวาสนาต่อกันย่อมได้กลับมาพบกันอีกในภพหน้า เขากลับยอมกลายเป็นอสรพิษ เพื่อเก็บความทรงจำระหว่างอาจารย์-ศิษย์ เพื่อให้ได้กลับมาครองคู่นางอย่างสามีภรรยา...

---------------

ยินเฟิงคงไม่อยู่รอพบหมอหลวงจากราชสำนัก เพียงรอท่านโหวผู้มาเยี่ยมเยียนบุตรสาว ก่อนที่จะหันหลังกำมือแน่นแล้วเดินจากไป

ฉางผิงโหวรู้แก่ใจดีว่าวันนี้จะมาถึงในสักวัน ไม่สามารถรั้งบุตรสาวซึ่งไม่ใช่บุคคลบนโลกมนุษย์เอาไว้ได้ นางจำต้องกลับไปในสถานที่ของนาง เพียงแต่การที่เฉียนฟานอ๋องยอมเปิดเผยความจริงใจว่าเขาเป็นท่านอาจารย์ผู้มีรักมั่นต่อศิษย์ไป๋ รับปากว่าจะพาบุตรสาวมาเยี่ยมเยียน ทำให้บิดาวางใจว่าได้มอบนางสู่สามีที่จะไม่ทอดทิ้งนาง

‘ฝากบุตรสาวข้าด้วย ข้าเชื่อว่าท่านมีความรักต่อนางอย่างมั่นคง เนิ่นนาน นับหลายพัน หลายหมื่นปี’

ยินเฟิงรักษาคำมั่นสัญญาทั้งกับตนเองและกับบิดาของนางเป็นแน่แท้

จากโลกมนุษย์กลับสำนักเหยียนเก๋อมิใช่เรื่องยุ่งยาก ไม่เหมือนการเดินทางข้ามภพภูมิเทวโลกแต่ละครั้ง ซึ่งจำเป็นต้องใช้พลังเวทมหาศาล เขานำพาภรรยากลับมาเพียงพริบตาในร่างของครึ่งบุรุษครึ่งอสรพิษ

“จะเกิดสงครามกลางเมืองในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ข้าได้นำปั้นดินที่เหมือนท่านทั้งสองทุกประการไปพำนักอาศัยในจวน” ฉางฟู่ลอบยิ้มร้ายกาจ มุมปากปรากฏเขี้ยวปีศาจ ในเรือนไม้กลางนทีมืดมิด แสงไฟจากเทียนหลายเล่มจุดขึ้นเองเมื่อเจ้าของเรือนกลับมา ท่านอาจารย์มองไปทางร่างบอบบางในชุดสีขาวสะอาดด้วยท่าทางเป็นกังวล หันกลับไปตอบศิษย์

“ข้าขอบใจเจ้ามากฉางฟู่ ถ้าไม่ได้เจ้าคอยช่วยบนโลกมนุษย์ ข้าคงลำบาก...”

“ฉางฟู่ยินดีรับใช้ท่านอาจารย์ หวังว่านางจะฟื้นคืนสติในอีกไม่ช้า นางเป็นผู้มีอัธยาศัยดี คงมีมิตรสหายในภพภูมิปีศาจมากมายทีเดียว”

“ไป๋เหม่ยหลานไม่ชอบความวุ่นวาย นางปรารถนาความเงียบสงบอยู่เป็นนิจ ไม่ว่าภพภูมิเทวโลก แม้กระทั่งโลกมนุษย์ นางแทบไม่เคยทะเลาะเบาะแว้งกับผู้ใด เกรงว่าจะเป็นเรื่องสนุกสนานของพวกเจ้าเสียมากกว่า แต่ข้าขอเตือนก่อน” ปลายนิ้วเรียวยาวยกขึ้นชี้ไปข้างหน้า “ห้ามมิให้ใครรังแกนาง ข้าจะตามไปเอาเรื่องแน่”

“ขอรับท่านอาจารย์ ข้าจะจำให้ขึ้นใจ” ฉางฟู่ยกมือคำนับ ส่งเสียงหัวเราะชั่วร้ายในร่างของสุนัขสามหัว จากไปด้วยความยินดีเมื่ออาจารย์ยินเฟิงของเหล่าศิษยานุศิษย์ได้กลับเรือนสำนักศึกษาแห่งนี้ หลังการจากไปร่วมสามร้อยปี

----------------------

ถ้อยคำตักเตือนของอาจารย์ยินเฟิงอาจให้ได้ยินไปทั่วทั้งภพภูมิก็ว่าได้ ปีศาจบางตนแอบแฝงอยู่ละแวกเรือน เฝ้ารอการกลับมาของท่านอาจารย์ ได้ยินว่าท่านลุ่มหลงสตรีนางหนึ่ง จนไม่ยอมกลับสำนักเหยียนเก๋อ

ขณะร่างสูงสง่าในอาภรณ์สีนิลทิ้งตัวลงนอนบนฟูกเคียงข้างภรรยา ด้วยสีหน้าเป็นกังวล เมื่อนางนอนนิ่งเงียบมากว่าสามสิบราตรีกาล

ในเรือนไม้งดงามเหนือท้องนทีสีนิลสนิท ไอเย็นขาวละลานตาปกคลุมรอบบริเวณ มัจฉาดุร้ายทั่วทั้งอาณาเขตใต้ผืนน้ำพึ่งอันตรธานหายไป ทันทีที่ปีศาจเจ้าของสถานที่พำนักอาศัยได้กลับคืนสู่ถิ่นฐาน

ยินเฟิงแน่ใจว่านางจะลุกขึ้นมาต่อว่าเขาอย่างไม่ชอบใจ สิ่งแรกคือเรื่องการแต่งกายในภพภูมิปีศาจนั้นไม่รัดกุม ไม่ว่าบุรุษหรือสตรี ทั้งอาภรณ์คอกว้างสีเข้ม เผยให้เห็นแผงอกกำยำ ปีศาจส่วนใหญ่รูปร่างเป็นล่ำสัน เดินไม่สวมชุดคลุมกาย อาจสวมเพียงกางเกงโดยเฉพาะพวกตระกูลสุนัข หากเป็นสตรีมักเปิดเผยเนินอกอวบอิ่ม ทอดชายอาภรณ์พลิ้วไหวลู่ลมใต้บรรยากาศเยียบเย็นในภพภูมิปีศาจ ซึ่งไม่ร้อนไม่หนาวจนเกินไป

“ไป่ไป๋ เมื่อไรเจ้าจะตื่นขึ้นมาต่อว่าข้า... ไยพาเจ้ามา ไม่ไถ่ถามความสมัครใจของเจ้าเสียก่อน เจ้าจะหลับใหลในนิทราไปอีกนานเท่าไร?”