45

ในน้ำเสียงเศร้าหมองนั้น มือหนาเฝ้าลูบไล้ผิวกายนุ่มเนียน ละเอียดไปทั่วทุกอณู ซึ่งถูกหยุดอายุขัยไว้เพียงสิบเก้าปี ถึงแม้ว่าอารมณ์ราคะกำหนัดจะรุมเร้าอย่างหนัก เขาขยับอ้อมแขนกระชับกอดนางให้รู้สึกอุ่น

ปลายจมูกโด่งเป็นสันคมเฝ้าซุกไซ้หาความสำราญจากเรือนร่างนุ่มหอม ราวกับว่านางเป็นปั้นดิน แตกต่างที่นางยังคงเป็นนาง เป็นกลิ่นของนาง

ยินเฟิงมีความเชื่อว่านางเพียงหลับใหลในนิทรา อันจะนำพาสู่ความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ หลังจากที่พบเห็นว่านางพักผ่อนมากขึ้นเมื่อจำต้องต่อสู้กับพลังอาฆาตแค้นและราคะของปีศาจ นับตั้งแต่ปลูกถ่ายกระดูกเซียนให้นางบนโลกมนุษย์มาเจ็ดเดือนกว่า ครั้งสุดท้ายนั้นเป็นลูกแก้วอสรพิษ

นางควรลืมตาขึ้นในอีกไม่ช้า เขาจำต้องเฝ้ารอนางอย่างใจเย็น

‘หากข้าเศร้าหมองใจ เจ้าคงเป็นทุกข์ไปด้วย เมื่อใดเจ้าลืมตาตื่น ก็ควรจะเป็นวันที่ดีของเจ้า ไป่ไป๋...’

สตรีในอ้อมแขนเป็นผู้เดียวในทั่วทุกพรหมโลกที่ทำให้บุรุษร่างกำยำโศกศัลย์อาลัย เขาจ้องมองใบหน้างดงามนิ่งสงบเช่นเดิม มือหนาสะบัดไปมาในอากาศ ปรากฏผ้าผืนใหญ่สีนิลสนิท ห่มคลุมเรือนกายอรชรมิดชิด ร่างกายของนางเย็นเฉียบราวเหมันต์ ผ่อนลมหายใจเข้าออกแผ่วเบา

“อื้อ...”

เสียงหวานครวญครางเมื่ออารมณ์บางอย่างรุมเร้านาง ไป๋เหม่ยหลานพลิกกายเข้าหาแผงอกกว้างที่ให้ไออุ่น กลิ่นอวลอ่อนของปีศาจ มือจิกลงบนอาภรณ์สีนิล ขณะที่นางยังคงอยู่ในห้วงฝัน สามีจึงประทับริมฝีปากลงบนเรียวปากอิ่ม ฉับพลันนั้น กลุ่มเมฆาสีนิลหายไปหยุดยืนอยู่กลางห้องเพื่อรอรับแขก เพียงสัมผัสได้ถึงการมาเยือนของปีศาจ

สตรีในอาภรณ์สง่าสีนิลสนิทเฉกเช่นผู้อื่นซึ่งมักสวมสีนิลเพื่อการอำพรางตัว ปรากฏขึ้นกลางเรือน ใบหน้างามประดับรอยยิ้มปลื้มปีติเมื่อพบท่านอาจารย์ ศิษย์คนอื่น ๆ เข้ามายกมือคารวะเขาอย่างนอบน้อม

“ขออภัยที่รบกวนท่านอาจารย์ มีเรื่องด่วนในสำนักเหยียนเก๋อ ปรมาจารย์ทั้งหลายจำเป็นต้องพบท่าน”

“อืม... ข้าขออยู่กับภรรยาสักประเดี๋ยวหนึ่ง ก็เพิ่งจะเดินทางกลับมา”

“เจ้าค่ะ ท่านอาจารย์กลับสำนักเหยียนเก๋อได้ไม่นาน พักผ่อนตามอัธยาศัยเถิด ข้าจะไปเป็นธุระให้ท่านเอง”

ยินเฟิงไม่ทันรู้ข่าวคราวของสำนักศึกษาว่ามีใครมาขโมยของ หรือก่อความวุ่นวายหรือไม่ เมื่อลูกศิษย์รีบไปส่งข่าวต่อปรมาจารย์ท่านอื่นด้วยข้ออ้างอะไรก็ตาม เพื่อให้เขาพักผ่อนต่ออีกสักระยะอย่างไม่ต้องรีบร้อนเป็นกังวล โดยไม่ได้รู้สึกถึงดวงตาคู่หนึ่ง กำลังจ้องมองแผ่นหลังของเขาอยู่ กระทั่งรับรู้ถึงพลังหยินในระยะไม่ไกล พลันอันตรธานตนไปกับกลุ่มควันสีดำสนิทด้วยความรวดเร็วเยี่ยงปีศาจ นั่งลงบนฟูกเคียงข้างภรรยา

“เจ้าฟื้นแล้วหรือ? ไป่ไป๋...”

ไม่ทันที่นางจะลุกขึ้นนั่ง วงแขนแข็งแรงพลันคว้านางเข้าไปกอด ยินเฟิงซุกปลายจมูกลงบนกลุ่มผมนุ่มหอม ประทับริมฝีปากบนหัวไหล่กลมหลึงอย่างหวงแหนอาลัย นัยน์ตาสีชาดเอ่อคลอหยาดน้ำใส ทั้งดีใจ หวาดกลัวจะสูญเสียนางไป

“ภรรยาข้า ลูกชายข้า หากว่ายมทูตมาพรากเจ้าทั้งสอง ข้าสาบานว่าจะไปตามทวงวิญญาณของเจ้าคืน”

“นาง... งามนัก ใครเจ้าคะ เป็นศิษย์ของท่านหรือ?” น้ำเสียงไม่พอใจถาม ไป่เหม่ยหลานยังไม่ตื่นเต็มตา ร่างกายปวดเมื่อยเหนื่อยล้าในอ้อมแขนที่กอดนางแน่นแฟ้น นางพึ่งมองเห็นสตรีปีศาจแต่งกายเย้ายั่ว

“เจ้ากำลังหึงหวงสามี?”

“...”

“ในเมื่อเจ้าหวงแหนข้านัก ย่อมต้องอยู่เฝ้าจับตาดูสามีของเจ้า มิให้นางปีศาจสตรีใบหน้างดงามตนไหนลักลอบมองข้าด้วยสายตาเสน่หารู้ไหม?”

“ท่านยังไม่ตอบคำถามข้า”

“นางเป็นหนึ่งในศิษยานุศิษย์ ข้ามีศิษย์มากมายทั้งบุรุษสตรีในสำนักเหยียนเก๋อ”

ไป๋เหม่ยหลานรับรู้ว่านางอยู่ที่ใด เมื่อมองไปรอบกายพบความเงียบสงบ นางสามารถรับรู้กลิ่นมากมายของปีศาจโดยสัญชาตญาณ ในยามนี้สัมผัสได้แม้กระทั่งกลิ่นหอมอบอวลของปีศาจสตรีผู้จากไปไม่นาน

ประสาทรับรู้กลิ่นว่องไว ท่ามกลางบุปผานานาพรรณโดยเฉพาะกลิ่นที่แรงที่สุดเป็นเหมยฮวา[1] ทำให้นางปิดตาลงสงบสติอารมณ์ จินตนาการว่านางผู้อยู่ห่างไกลออกไปนั้นมีใบหน้างดงามกว่านางหรือไม่ เคยมาพบปะพูดจากับสามีของนางกี่ครั้ง ในยามที่นางยังมิได้มาเหยียบเยือนเรือนอันงดงาม เงียบสงบแห่งนี้ น่าพำนักอาศัยยิ่งนัก

โทสะอันท่วมทะลักในอกให้ความรู้สึกร้อนรุ่มดั่งไฟ นางปรารถนาจะมุ่งตรงไปสังหารเจ้าของกลิ่นเย้ายั่วใจนี้เสีย

------------

[1] เหมยฮวา Méihuā 梅花 ดอกพลัม ดอกบ๊วย