46

“ท่านจะไม่สูญเสียข้าไป ส่วนข้าก็ไม่จำเป็นต้องเฝ้าติดตามท่าน ข้ามีความคิดว่า...” สองมือเรียวผลักอกสามีให้ออกห่างนาง นัยน์ตาสีชาดเบิดกว้างทอประกายชิงชัง “ทำลายใบหน้าหล่อเหลาของท่านเสีย น่าจะสิ้นเรื่องกระมัง”

ไม่พูดเปล่า กรงเล็บสีนิลผงาดกางขึ้น ขณะดวงตาคู่สวยสีชาดสั่นไหวลังเล แม้ใจนางปรารถนาจะกรีดใบหน้าหล่อเหลาให้เสียโฉมนัก ด้วยความโง่เง่าของนาง ยังคิดว่าสมควรตัดเจ้ามังกรร้ายทิ้งไปให้หมดทั้งยวง เพราะคงมิใช่เพียงใบหน้าคมคาย บุรุษผู้นี้สามารถสรรค์สร้างความสำราญใจให้สตรี

สามีเพียงจับข้อมือเล็ก ๆ ของนางไว้ จูบกรงเล็กและเขี้ยวขาวคมตรงมุมปากสีชาด

“เก็บเขี้ยวเล็บของเจ้าไว้ขบกัดสามีจะดีกว่าไหมเล่า? ข้ายังมิได้ต้อนรับการกลับมาของเจ้าเลย ศิษย์ไป๋”

แววตารุ่มร้อนทอประกาย จ้องมองแก้มแดงซ่านของภรรยา หลบเลี่ยงสายตาของเขาไป

ไป๋เหม่ยหลานอดกลั้นจิตใจ มองผ่านหน้าตาบานกว้างสลักลายอสรพิษและปีศาจ สุดสารพัดจะจินตนาการ ท้องนภาปรากฏดวงดาราทอแสงระยิบระยับ ไม่ต่างไปจากยามราตรีโลกมนุษย์ ทว่ากลางนภากว้างมีจันทราสีชาด ส่องสว่างงดงาม สะท้อนลงบนผืนน้ำสีนิลสะอาด

------------

บทสุดท้าย

终章

สามียินยอมพร้อมรับการจิกข่วนจากกรงเล็บแรกของภรรยาเป็นแน่แท้ ถึงแม้ว่าการสบประสานสายตาบุรุษที่มีแววตาอันอ่อนโยนดุจดั่งวสันตฤดู ทำให้นางหยุดท่าทีก้าวร้าวไว้ เหลือเพียงน้ำเสียงอ่อนหวาน แอบแฝงความไม่พอใจ

“ข้าหลับไปนานไหมเจ้าคะ?”

“สามสิบราตรีในเมืองเหยียน...”

หัวเมืองเหนือใกล้กับภพภูมิแห่งสุนัขจิ้งจอก จัดตั้งเป็นสำนักศึกษา ปีศาจทั่วทุกภพภูมิและจากสถานที่อื่น ๆ จะเดินทางมาร่ำเรียนวิชา เหล่านี้เป็นความลับสำคัญ ยินเฟิงได้เล่าให้นางฟังด้วยใบหน้าที่แลดูไม่สงบสุขใจนัก

“ท่าน... กำลังโศกเศร้า ทำไมกัน?”

“ข้าเสียเจ้าไปไม่ได้... ไม่ได้อีก... ครานี้ข้าคงตรอมตรมหัวใจ มิอาจแบกรับความทุกข์สาหัสได้อีก”

“ปล่อยวาง... ละวาง... พบกันเพื่อจากลา ผูกพันมากมายเท่าไร สุดท้ายย่อมตายจาก”

“เจ้าปล่อยวางเรื่องสามีได้หรือ?”

“ข้าจะไม่ไปจากท่านเจ้าค่ะ ข้าพูดไปเพียงเพื่อทดสอบจิตใจของท่าน ข้ากำลังจะบอกท่านว่าไม่จำเป็นต้องเศร้าโศกเสียใจ ข้าอยู่กับท่าน...” ถ้อยคำปลอบประโลมของภรรยา ทั้งในน้ำเสียงและแววตาของนางราวกับว่ามิใช่ไป๋เหม่ยหลานคนเดิม นางเลื่อนมือขึ้นลูบไล้กรามแกร่ง

“ข้ายอมมากับท่าน เต็มใจหรือไม่เต็มใจ ข้าย่อมอยู่ ข้าไม่มีทางเลือก เพราะหัวใจข้าเป็นของท่าน ข้าไม่สามารถมีลมหายใจต่อไปโดยไร้หัวใจ”

“ศิษย์ไป๋... ไป่ไป๋ของข้า ในที่สุดเจ้าก็ยอมอยู่กับข้า อยู่กับข้า...”

“ข้าจำเป็นเจ้าค่ะ ในเมื่อข้าเองก็รักใคร่ในตัวท่านไม่น้อยไปกว่า ข้ายอมเสียสละชีพเพื่อรักษาเกียรติยศของท่าน หากมีเหตุการณ์เลวร้ายเกิดขึ้นในอนาคต เช่นครั้งหนึ่งในอดีต ข้าไม่ลังเลใจที่จะทำมัน”

“แต่ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าไปจากข้า ข้าจะไม่หันหลังให้เจ้าอีก ศิษย์ไป๋” ในน้ำเสียงสั่นเครือ ด้วยความเจ็บปวดร้าวราน ครั้งหนึ่งเขาทอดทิ้งนาง ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงจูบนางด้วยอารมณ์โหยรักใคร่ โอบกอดนางราวกับว่าไม่อยากแยกจากกันไปสักอึดใจ

ยินเฟิงสังเกตความเปลี่ยนแปลงของภรรยา รับรู้ได้อย่างแจ่มชัดแล้วว่าถึงนางจะมิใช่มนุษย์อีกต่อไป จิตใจยึดมั่นปล่อยวางของนางนั้นผันแปรเป็นเฉกเช่นเขาผู้เฝ้ารอนาง กักเก็บความทรงจำเหล่านั้นไว้เพื่อนาง

ทุกห้วงสำนึกรู้พร่ำบอกว่านางจะติดตามเขามาในสถานที่ของเขา3

--------------

กลุ่มไอหยินครอบคลุมไปทั่วเรือนไม้เหนือท้องนทีกว้างใหญ่ ความหวาดกลัวทั้งหมดในเบื้องลึกของจิตใจจึงถูกปลดเปลื้องไปจนมลายสิ้น

เมื่อผลักเรือนร่างอรชรในอาภรณ์สีขาวสะอาดลงนอน คร่อมทับนางไว้ เท้าฝ่ามือทั้งสองล้อมกรอบใบหน้าแดงซ่าน ไป๋เหม่ยหลานมอบคำมั่นสัญญาให้กับสามี ทั้งด้วยวาจาและอ้อมแขนเล็ก ๆ ที่ทรงพลังยิ่ง

“แม้นมิอาจเคียงข้างกันจนผมหงอกขาว บนโลกมนุษย์ดังวาดฝันไว้ บิดาข้าก็ยังไม่ได้อุ้มหลานหน้าตาน่ารักน่าชัง ข้ายินดีอยู่เพื่อท่าน ปรนเปรอท่าน...” รอยยิ้มตรงมุมปากสีชาดปรากฏเขี้ยวคมเช่นเดียวกับสามี ถึงแม้ว่านางไม่อาจมีร่างเป็นอสรพิษเพราะตบะปีศาจยังคงไม่เท่าเทียม นางมีพลังไม่น้อยในไขกระดูกเซียนเดิมซึ่งถูกย้อมด้วยพลังมืด

“ข้าคงได้เพียงหวังว่าสักวันหนึ่งจะลงไปเยี่ยนเยียนท่านโหว”