42

ความคับแค้นใจสาหัสเป็นเหตุให้ดวงจิตแปรสภาพ ทั้งที่อาจารย์ยินเฟิงยังคงรู้วิชาเซียน เคยสำเร็จเป็นเซียนก่อนกลายเป็นปีศาจโดยสมบูรณ์ เฉียนฟานเป็นชื่อที่เขาใช้เรียกบุตรชายผู้นี้ ผ่านการมองเห็นคันฉ่องวิเศษในเทวโลก หากนางไม่ถูกประหัตประหารไปเสียก่อน เขาจะมีบุตรชายนามว่าเฉียนฟาน เมื่อเดินทางมายังโลกมนุษย์ ยินเฟิงเลือกที่จะใช้ชื่อของบุตรชายผู้ล่วงลับ

“แล้วท่านจะทำอย่างไร? ในเมื่อเขาไม่มีวาสนา”

“มีสิ... เขาจึงได้กลับมาเป็นบุตรชายของข้าและเจ้า ครานี้ข้าจะปกป้องเขาให้รอดพ้นปลอดภัยจากภยันตรายทั้งปวง เพื่อเติบโตในครรภ์มารดา” สิ้นคำนั้น เขาเลื่อนมือไปจับเรือนผมของนางขึ้นสูดดมด้วยแววตามาดมั่น ให้คำมั่นสัญญากับนางว่าเขาจะไม่ทอดทิ้งนางไปอีก หากต้องพานพบกับความตายก็ขอให้ตายไปด้วยกัน

ไป๋เหม่ยหลานมิได้รู้สึกตัวสักนิดว่านางเกิดต้องมนตร์อสรพิษ แสงวูบวาบทอประกายผ่านดวงตาของนาง หลังจากนั้นทั่วทั้งตลาดก็กลายเป็นสถานที่งดงาม ทอแสงนวลอ่อนใต้จันทราสีชาด

จากชุมชนตลาดริมแม่น้ำทอดยาวสุดตา กลับกลายเป็นตลาดเล็ก ๆ ค่อนข้างคึกคัก มีร้านค้าแผงลอยและปีศาจมากหน้าหลายตามาพบปะสังสรรค์ แลกเปลี่ยนสิ่งของกันในเรือนไม้ซึ่งถูกเนรมิตขึ้น พื้นที่โดยรอบล้วนปกคลุมด้วยไอหยิน

นางกะพริบตาอีกครั้งหนึ่ง ก็กลับมาตลาดเดิมในแคว้นเว่ย เป็นเรื่องน่าตื่นตาตื่นใจสำหรับนางผู้ไม่เคยเหยียบเยือนเมืองปีศาจ อยู่ดี ๆ สามีของนางกล่าวอย่างไม่ชอบใจ

“มีหญิงสาวริษยาเจ้า จึงว่าภรรยาไป๋ข้าเป็นปีศาจจิ้งจอกมาล่อลวงเฉียนฟานอ๋อง ไร้สาระสิ้นดี อสรพิษยืนอยู่ทนโท่”

ยินเฟิงได้ยินเสียงจากผู้คนตลาดนินทาว่าภรรยา ก็นึกโกรธเคือง อยากจะใช้อำนาจบาตรใหญ่เข้าไปลงโทษคนผู้นั้น แต่หากไตร่ตรองให้ดีแล้วไม่ควรกระทำเป็นอย่างยิ่ง

เพียงเท่านี้ไป๋เหม่ยหลานก็ถูกมองด้วยสายตาริษยาของหญิงสาวไปทั่วแคว้นแล้วกระมัง

“ข้าถือเป็นคำชื่นชมเจ้าค่ะ”

“ผู้ไม่เข้าลัทธิขงจื่อ สตรีย่อมเชื่อฟังบุรุษ สตรีมิอาจสูงส่งมีเกียรติยศ เก่งฉกาจไปกว่าบุรุษ จากที่ไม่เคยเป็นข่าวลือก็กลายเป็นข่าวลือได้”

“ข้าไม่ถือเจ้าค่ะ”

“แล้วเจ้าถือเรื่องใด?” เขาถามนาง ก่อนจะตอบเสียเอง “อ้อ เจ้าถือกำเนิดในแคว้นเว่ย คงคุ้นชิน มิเหมือนข้าผู้มาอยู่แคว้นนี้ได้เพียงไม่กี่ปี”

ไป๋เหม่ยหลานส่งเสียงหัวเราะร่าเริง นางอ่อนคล้อยตามวาทะคารมของสามีจนได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อพบว่าของที่ซุกซ่อนไว้ข้างหลังของสามีคืออะไร

----------

“ข้ามอบหยกให้เจ้าอีกหนึ่งชิ้น แม้ไม่ใช่ของวิเศษเลิศเลอเหมือนหยกดวงดารา กว่าข้าจะไปเก็บมาให้เจ้าได้ ต้องเดินทางข้ามภพภูมิยากลำบากนัก ซ้ำยังพบปีศาจมากมายมาคอยขวางทาง ชิ้นนี้ข้าได้มันมาจากตลาด...”

หยกสลักลวดลายดารา หาได้ทอประกายงดงามเช่นอันที่นางซุกซ่อนเอาไว้ใต้ผ้ารัดเอวด้วยเวทซึ่งถูกทำให้มันมองเป็นป้ายหยกธรรมดา สามีก้มหน้าลงติดป้ายหยกให้นางอีกอันหนึ่งบนที่นั่งในเกวียนวัว

“ข้าจะมีหยกสองอันไปเพื่ออะไร?”

“ข้าไม่รู้ ข้าเพียงมอบมันให้เจ้า เพื่อแสดงความจริงใจ”

ไป๋เหม่ยหลานละสายตาจากหยก มิใช่ของราคาแพงเทียมเท่าชายาอ๋องผู้หนึ่งสมควรได้รับมัน ก่อนที่นางจะครุ่นคิดได้ว่าเขาเฝ้ารอนางมาเนิ่นนาน การมาเยือนโลกมนุษย์ของเขา จะบังคับนำพานางกลับไปก็ย่อมได้ เขากลับยอมตามใจนาง บัดนี้ก็ยังเฝ้ารอคำตอบของนาง

“ภรรยา ข้าตั้งใจจะขอเจ้าแต่งงานอีกครั้งหนึ่ง ในภพภูมิที่ข้าพำนักอาศัยมาหลายพันปี...”

นัยน์ตาสีชาดปรากฏอารมณ์มากมาย ยามนี้เขายื่นหยกให้นางเพื่อขอนางแต่งงานในภพภูมิปีศาจ นางมีท่าทีลังเลใจ

“ข้า... เป็นห่วงบิดาเจ้าค่ะ”

“เราค่อยมาพบเขาเมื่อไรก็ย่อมได้ ข้าจะหาทางให้เจ้าได้กลับมาเยี่ยมเยียนบิดาบ่อย ๆ ดีไหม?”

“ได้หรือเจ้าคะ? ข้าได้ยินว่าการเดินทางข้ามภพภูมิ ไม่ใช่เรื่องง่ายดาย ยิ่งสำหรับข้าแล้วปีศาจก็ไม่ใช่”

“เจ้าเพิ่งพบตลาดในเมืองปีศาจมิใช่หรือ? ข้าเห็นว่าเจ้ารู้สึกตื่นเต้นกับมัน”

นัยน์ตาคู่สวยสั่นไหวเอ่อคลอ นางจ้องมองรอยยิ้มของสามีปีศาจ เขาเลื่อนมือมาจับกุมมือของนาง พรมจูบบนหลังมือแผ่วเบาเมื่อรถเกวียนเคลื่อนไหว เกิดแรงสั่นสะเทือนไประหว่างพื้นผิวขรุขระบนถนนเกวียน

“หากท่านลืมเลือนความแค้นใจลงได้ ข้าอาจไปกับท่านโดยเต็มใจ ไร้ข้อบาดหมางต่อทุกสิ่ง ในเมื่อการเดินทางไปของข้า ย่อมต้องพบผู้คนในอดีต” นางพิงศีรษะไว้กับไหล่กว้างอย่างย่ามใจ ถึงเอ่ยขอกับสามี “ได้ไหมเจ้าคะ? ข้าปรารถนาความสงบสุขหลังจากนี้และตลอดไป เคียงข้างกายท่าน”