41

“ใช่... มือท่านเค็มกว่าเจ้าค่ะ”

“มิใช่หวานหรอกหรือ?” เขาหัวเราะร่าเริงจนเขี้ยวคมตรงมุมปากโผล่พ้นออกมา “ข้าคิดว่าบางวันมือของข้าอาจเผ็ดร้อน จนทำให้ภรรยาส่งเสียงครวญครางได้”

“ไยสามีข้าชอบพูดเรื่องน่าอายนัก”

“ในเมืองปีศาจนั้นยิ่งกว่า พวกเขาพูดเรื่องการสานสัมพันธ์ราวกับเป็นว่าเป็นเรื่องธรรมชาติ เป็นเรื่องการสืบทอดเผ่าพันธุ์ต่อไป ไม่ว่ามนุษย์ ปีศาจ...”

“ไม่อาจรวมถึงเทพ ล้วนถือกำเนิดจากลูกแก้วแห่งชีวิต” นางทวนคำสอนของท่านอาจารย์ซึงจดจำได้แม่นยำ เกี่ยวการการกำเนิดของเทพและเซียนผู้บำเพ็ญตน สำนักเซียวก็เป็นส่วนหนึ่งของเทวโลกอันงดงาม ขณะเฝ้ามองสามีแกะเมล็ดส้มออกจากเนื้ออย่างระมัดระวัง มีบ่าวรับใช้เดินผ่านไปมองเห็นปลายนิ้วเรียวยาวเป็นมือของมนุษย์ดังเดิม นับว่าเขาระวังตัวอยู่ตลอด มีสติสัมปชัญญะในการใช้ชีวิตจนเป็นเรื่องเคยชิน ถึงแม้ว่ายิ่งอยู่บนโลกมนุษย์นานเข้า เขาจะอาการที่แปรเปลี่ยน หากมิใช่ผู้คลุกคลี เคยพบเห็นปีศาจมามากมายอย่างไป๋เหม่ยหลาน คงไม่เฉลียวใจ

“เจ้าดูนกนั่นสิ น่าเอ็นดูนัก” ใบหน้าครามคมหล่อเหลาเงยขึ้นมองต้นไม้ หลังจากที่ไม่พบเห็นสัตว์ในเรือนมาเนิ่นนาน โดยสัญชาตญาณของสัตว์ได้กลิ่นอายของปีศาจก็หนีไปเสียหมด เหลือเพียงรังเล็ก ๆ

“ปลอกส้มด้วยเล็บมือแล้ว ควรป้อนส้มให้ภรรยาด้วยปาก เหมือนมารดานก”

ไป๋เหม่ยหลานมองตามสามี มือหยิบส้มขึ้นกลีบหนึ่งใส่ปากนาง หันไปมอบจุมพิตให้สามีที่มองตามริมฝีปากอิ่มงามสีชาด เมื่อนางบรรจงจูบ มอบกลิ่นส้มรสชาติหอมหวาน ราวกับว่ามิใช่ส้มที่ปลูกจากเมืองแห่งนี้

ก็คงจะไม่แน่ว่าอาจเป็นผลส้มจากสวนงอกงามในสรวงสวรรค์ นำมาปลอบประโลมใจเขาและนางผู้พลัดพราก ด้วยจิตใจรักใคร่บริสุทธิ์

---------------

เฉียนฟานอ๋องรักใคร่หลงใหลภรรยา จนเป็นที่กล่าวขานไปทั่วแคว้น ยามซื่อนี้นางออกไปพบปะผู้คนในเมืองเสียบ้างเพื่อไม่ให้เกิดข่าวลือ โดยเฉพาะสตรีสูงศักดิ์มักเข้ามาไถ่ถาม ยกพัดสีทองป้องปากกระซิบว่าพวกนางควรทำอย่างไร สามีถึงอ่อนคล้อยยอมตามไปเสียทุกสิ่งอย่าง

ชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้ นางมองไปทางไหน แม้ไม่ได้กล่าวว่าต้องการ สามีรีบให้บ่าวรับใช้ไปซื้อสินค้าเหล่านั้นกลับจวนให้นางในทันที

นางก็คงไม่อยากเล่าให้บุตรสาวผู้สูงศักดิ์ทั้งหลายฟังหรอกว่าเฉียนฟานอ๋องทำให้ภรรยาแม้กระทั่งปอกเปลือกส้ม นำเมล็ดส้มออกให้นาง หากเป็นอาหาร เขาจะชิมเสียก่อน ไม่ให้รสจัดจ้านจนเกินไป ด้วยความเป็นห่วงบุตรในครรภ์ เขาแกะก้างปลา แล่เนื้อขาวอิ่มให้ภรรยาด้วยมือตนเองทุกมื้อ

ท่ามกลางตลาดร้านค้าคลาคล่ำไปด้วยประชาชนเมืองและผู้สัญจรผ่าน เพื่อที่จะเดินทางต่อไปแคว้นอื่น ๆ พ่อค้าแม่ค้านำสินค้าหลากหลายชนิดมาตั้งแผงลอยเต็มสองข้างทางเดินเลียบท้องนทีมรกต

ไป๋เหม่ยหลานผละจากหญิงสูงศักดิ์พูดจาฉะฉานมากความ เดินผ่านโรงเตี๊ยมไป เหลียวมองซ้ายขวาหาสามี เฉียนฟานอ๋องนำหีบผ้าและเครื่องประดับมาให้นางชื่นชม บ่าวรับใช้ชายสี่คนยกมันอยู่เต็มสองแขน นางเห็นว่าพวกเขาคงหนักเอาการ จึงรีบบอกให้นำไปไว้ในเกวียน

บุรุษร่างสูงกำยำในชุดสีนิลเปิดเผยรอยยิ้มร่าเริง มือสะบัดพัดสีทอง ในฝั่งตรงกันข้ามกับภรรยา ทั้งสองยืนโดดเด่นเป็นสง่า

หากว่ามีใครก้มศีรษะคำนับท่านอ๋อง จะตอบรับอย่างมีมารยาท ขณะที่เขามอบพัดให้นางถือหนึ่งด้าม เพื่อแสดงสถานะอันสูงส่งดังผู้มีอำนาจใหญ่ในแคว้น การใช้พัดของผู้คนชนชั้นสูง มิใช่เพียงสำหรับไล่แมลงหรือทำให้คลายร้อน

จะอย่างไรก็ตาม เฉียนฟานอ๋องผู้นี้ไม่ถือตน เขาบอกกับนางว่าเขาไม่ต่อราคาสินค้าแม้สักอย่างเดียวด้วยท่าทางภาคภูมิใจ

“...ข้าซื้อของให้บุตรชายของเราด้วย”

“ท่านรู้ได้อย่างไรว่าข้าจะมีบุตรชายเจ้าคะ?” นางเลิกคิ้วขึ้นถามมองชายตรงหน้านาง ซ่อนสิ่งของบางอย่างเอาไว้ข้างหลัง

“บุตรชายข้าหน้าตาหล่อเหลาเหมือนข้า ริมฝีปากเอิบอิ่มเหมือนเจ้า เฉียนฟานวิ่งเล่นในสวน ไล่จับผีเสื้อตัวน้อย ดวงไฟกะพริบริบหรี่ทำให้เขาตื่นเต้นดีใจเป็นอย่างมาก ข้าได้พบเห็นบุตรชายของเราในกระจกบานหนึ่ง” ปลายเสียงเศร้าหมองลง เฉกเช่นภรรยาผู้รับรู้เรื่องราวสำคัญ