บทที่ 15

ในกระดาษจดหมาย เป็นตัวอักษรเขียนด้วยพู่กันที่โอนไปเอียงมา ตัวอักษรนั้นเหมือนถูกไก่เขี่ย เอียงกระเท่เร่ไปหมด

เนื้อหาว่า:

...วันนี้ อ๋องเฉินล้มป่วย อารมณ์แปรปรวนรุนแรง กินข้าวห้าถ้วยด้วยความโมโห จนเมื่อกินมันดิน[footnoteRef:1]เส้นไปคำหนึ่ง ใส่เกลือน้อยไป จึงลงโทษบ่าวอย่างหนัก คำที่สองกินปลานึ่งซีอิ๊ว ปรากฏว่ามันย่องเกินไป เป็นเหตุให้ โกรธจนไปแย่งกระทะมา ลงครัวด้วยตนเองเสีย [1: มันดิน คือ มันฝรั่ง]

“เฮอะ!”

เฟิงเย่เสวียนหลุดหัวเราะออกมา เมื่อรู้สึกตัวว่าเสียกิริยา จึงรีบกลั้นเอาไว้และอ่านต่อไป

...อ๋องเฉินร่อแร่ หญิงงามอยู่ในอ้อมอกหากไม่แตะต้อง ข้าสังเกตดู สงสัยว่าจะ...ไม่ขัน

“...” ความโค้งที่มุมปากของชายหนุ่มหดหายไปทันใด หายไปอย่างไร้ร่องรอย บรรยากาศรอบตัวก็หนักอึ้งตามไปด้วย

...แม้คนผู้นี้จะมีสันดานป่าเถื่อน แต่กลับหน้าตาไม่เลว จากที่ข้าสืบดูอย่างละเอียด บนแก้มก้นซ้ายของเขามีไฝดำอยู่เม็ดหนึ่ง

“...”

หานเฟิงยืนอยู่ข้างๆ เห็นเจ้านายตนมีอาการประเดี๋ยวอมยิ้ม ประเดี๋ยวสายตาเคร่งขรึม ประเดี๋ยวก็เลิกคิ้ว จึงตระหนกอยู่ในใจ

ก่อนนี้ ยามนายท่านจัดการพวกสายลับ วิธีทรมานทั้งสิบแปดล้วนเลือกใช้ทั้งหมด แล่เนื้อหวดแส้ก็นำมาใช้อย่างละกระบวน

แต่...

อ่านๆ ไปกลับหัวเราะออกมาเช่นนี้ กลับเพิ่งเคยเห็นคราแรก

ที่แท้แล้ว ในจดหมายนี้เขียนสิ่งใดกันแน่?

ครู่หนึ่ง

เฟิงเย่เสวียน พับเก็บกระดาษจดหมาย และเก็บรอยยิ้มในดวงตาไปพร้อมกัน กล่าวว่า “ให้พระชายามาดูแล”

เฟิงหาน “?”

มิใช่ว่าท่านอ๋องรังเกียจพระชายาเป็นที่สุดหรอกหรือ นางเข้าจวนมาสามเดือนไม่เคยเรียกให้หา แต่วันนี้กลับผิดไปจากเดิมถึงเพียงนี้ คงไม่ใช่เพราะถูกพิษทำลายถึงสมองเอาหรอกกระมัง?

หลังจากนั้นสองเค่อ[footnoteRef:2] [2: เค่อ เป็นเวลาสิบห้านาที]

ฉู่เชียนหลีที่ถูกลากขึ้นมาเตียงก็เดินเนิบนาบเข้ามาพร้อมกอดหมอนอยู่ในมือ รองเท้าปักลายสวมหลุดๆ อยู่ที่เท้า ยังอยู่ในอาการงัวเงีย สายตาทั้งคู่ที่ถลึงใส่ชายหนุ่มคล้ายอยากบีบคอเขาเสียให้ตาย

มารความฝัน!

ผู้ชายบ้า!

เฟิงเย่เสวียนได้ยินเสียงในใจนางพลันช้อนตาขึ้น “ข้าได้รับบาดเจ็บ ชายารองเซียวมาดูแลข้าทั้งวันแล้ว กลางคืนต้องรบกวนพระชายาแล้ว”

ฉู่เชียนหลีแอบด่าในใจ : บ่าวไพร่ในจวนตั้งเยอะแยะไม่เรียก จะต้องทรมานฉันให้ได้ ฉันไม่ต้องหลับต้องนอนรึไง?

ทำตัวเองอย่างกับเป็นฮ่องเต้ แถมยังคิดว่าทุกคนอยากเลียหน้าปรนนิบัติเขางั้นเหรอ?

ถุย!

ในใจไม่พอใจ แต่ปากกลับฝืนยิ้ม “เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว ได้ดูแลท่านอ๋อง ถือเป็นกุศลที่ข้าสั่งสมมาแปดชาติ”

'สรุปแล้ว เมื่อไหร่อีตาผู้ชายบ้าที่บาดเจ็บสาหัสนี่จะนอนในโลง ฝังบนเขา ขึ้นสวรรค์เสียที?'

เฟิงเย่เสวียนสีหน้าราบเรียบ “ในเมื่อพระชายาคิดได้ดังนี้ ก็ทำหน้าที่ให้ดีๆ เถิด”

'ฉันจะทำหน้าที่บ้านแม่นายน่ะสิ’

ฉู่เชียนหลีฝืนทนต่อความง่วง ยิ้มหวานเสียยิ่งกว่าบุปผา “ข้าจะป้อนยาท่านอ๋องนะ”

'เมื่อวานตาคนนี้ยังสดชื่นเป็นมังกรเหิมพยัคฆ์โผนอยู่เลย วันนี้กลับหงอยเสียแล้ว ต้องแกล้งทำแน่ๆ'

นางยกถ้วยยาขึ้นมา ในตอนที่จับข้อมือเขาเพื่อประคองตัวเขาให้ลุกขึ้นนั่ง ปลายนิ้วก็บังเอิญไปสัมผัสถูกชีพจรของเขาพอดี

พิษ...

เป็นพิษ!

ด้วยวิชาแพทย์อันสูงส่งนางจึงสัมผัสได้ในพริบตาว่าร่างกายของชายหนุ่ม ผิดปกติ ‘พิษนี้...หญ้าผนึกลำคอ ผลปลิดชีพ ผงสะบั้นวิญญาณ

พิษทั้งสามชนิดผสมเข้าด้วยกัน

ไม่ว่าเป็นพิษชนิดไหนก็เพียงพอจะเอาชีวิตคนได้ แต่เขากลับยังไม่ตายหรือนี่?’

ได้ยินเสียงในใจนาง เฟิงเย่เสวียนสะดุ้งคราวหนึ่ง นี่นางจับชีพจรเป็นด้วยรึ? ยิ่งทำให้คิดถึงคำที่นางเคยพูดไว้ ศตวรรษอันใด ยี่สิบเอ็ดอันใดนั่น? ซ้ำยังบอกว่าตนเองเป็นหมอเทวดาอีกด้วย?

ฉู่เชียนหลีหลุบตาลง

แม้ว่าพิษทั้งสามชนิดนี้จะรุนแรงร้ายกาจ แต่ยามอยู่ต่อหน้านางกลับหาใช่ปัญหาใด เพียงแต่...

แต่นางจะไม่ช่วยเขา!

'ฮ่าๆๆๆๆ ผู้ชายบ้าขึ้นสวรรค์ไปเถอะ!'

นางยินดีเป็นบ้าเป็นหลังจนเต้นระบำรำฟ้อนอยู่ในใจ

เฟิงเย่เสวียน “...”

ฉู่เชียนหลียิ้มตาหยีตักยามาช้อนหนึ่งขึ้นมาป้อนที่ริมฝีปากชายหนุ่ม

เฟิงเย่เสวียนกวาดตามองนาง เอ่ยทั้งน้ำเสียงเฉยชา “ข้าไม่สบาย ดูคล้ายว่า พระชายาจะเบิกบานใจมาก?”

ฉู่เชียนหลียิ้มแฉ่งยิ่งกว่าดอกไม้ “นี่เป็นรอยยิ้มแห่งความดีใจที่ได้ดูแลท่านกับมือต่างหาก”

“ดีใจกระทั่งอยากเข้าไปดูแลข้าในโลงเช่นนั้นหรือ?”

“โธ่เอ๊ย... ท่านอ๋องเห็นเป็นอื่นไกลแล้ว เราสามีภรรยาที่ต้องเคียงข้างกันไปจนแก่เฒ่า วันหน้าพอท่านตายแล้ว ก็มิใช่ต้องเป็นข้ามาช่วยจัดการศพให้ท่านหรือ? ไม่ต้องเกรงใจ ไม่ต้องเกรงใจ”

“...”

เฟิงเย่เสวียนหายใจแทบไม่ทัน เกือบพิษกำเริบจนกระอักเลือด