บทที่ 8

หลินฉีตกใจแล้ว เหตุใดจู่ๆมารดาถึงได้ถามถึงท่านแม่ทัพหยางได้ นางมีเขาอยู่ในดวงใจตั้งแต่ผ่านพ้นพิธีปักปิ่น วันนั้นนางกับเหล่าองค์หญิงติดตามฮองเฮาไปไหว้พระที่วัดกวนอิมบังเอิญพบเจอบุรุษหนุ่มผู้หนึ่งดวงหน้าหล่อเหลา องอาจผ่าเผยแม้อายุยังน้อยแต่เขากลับรั้งตำแหน่งองครักษ์

ครานั้นบังเอิญพบโจรเป็นเขาที่เข้ามาช่วยนางเอาไว้ตั้งแต่นั้นมาองครักษ์หยางผู้นั้นก็เข้ามาอยู่ในจิตใจของนาง จวบจนหลังจากนั้นเขาจากไปชายแดนก็เป็นนางที่เฝ้าติดตามข่าวคราว แม้กระทั่งในตำหนักยังแอบเก็บภาพวาดของเขาเอาไว้อย่างลับๆ หลินฉีคิดว่าเขาคือคู่ฟ้าประทานจากสวรรค์ดั่งเช่นคำกล่าว วีรบุรุษช่วยสาวงาม คือคู่ครองตราบสิ้นลมหายใจ

"ว่าอย่างไรเล่าเจ้าคิดว่าเขาเป็นคนเช่นไร"

เสียงของฮองเฮาทำให้หลินฉีหลุดจากภวังค์ใบหน้าแดงก่ำอย่างเก้อเขิน

"เหตุใดเสด็จแม่ตรัสถามถึงความคิดลูกที่มีต่อบุรุษเล่าเพคะ ลูก คือ"

"แม่ถามเพราะเป็นเจ้า ฉีเออร์เจ้าว่าเขาดีหรือไม่"

องค์หญิงใหญ่ก้มหน้าลงรอยยิ้มพร่างพราวก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ ใบหน้างามล้ำแดงก่ำด้วยความเขินอาย

"สมกับเป็นลูกแม่บุรุษผู้นี้เหมาะสมกับเจ้าอย่างยิ่ง ในแผ่นดินนี้คนที่เหมาะจะครองคู่กับเจ้าแม่เห็นเพียงแม่ทัพหยางเพียงผู้เดียว ถึงแม้ว่าหากเขาแต่งกับเจ้าแล้วจะต้องสละยศทางการทหารแต่เจ้าไม่ต้องห่วง บุตรในท้องของเจ้าแม่วางตำแหน่งสูงส่งให้เขาแล้ว"

ฮองเฮายิ้มชั่วร้าย ตัวนางเองทำอย่างไรก็ไม่อาจตั้งครรภ์ได้เนื่องด้วยสุขภาพที่ไม่ใคร่ดีนัก ดังนั้นเมื่อพระนางไม่สามารถตั้งครรภ์ในวังหลวงแห่งนี้สตรีอื่นก็ไม่อาจมีพระโอรสได้เช่นกัน อำนาจล้วนอยู่ในมือนางดังนั้นไม่ว่านางต้องการสิ่งใดย่อมได้สิ่งนั้น หากนางต้องการบัลลังก์ให้หลานชายของนางซึ่งเกิดกับหลินฉีบุตรสาวนางก็ต้องได้มา หยางเอ้อหลางมีคุณสมบัติครบถ้วนที่ผ่านการประเมินของฮองเฮาอีกทั้งรู้ว่าบุตรสาวของตนเองก็ชอบพอหยางเอ้อหลางไม่น้อย

เมื่อทุกสิ่งลงตัวเช่นนี้ฮองเฮาจึงถือโอกาสนี้จัดการให้ทั้งคู่แต่งกันเพื่อปูทางอนาคตให้กับบุตรสาวและสกุลบ้านเดิมของตนเอง

"เสด็จแม่ตรัสสิ่งใดลูกอายนะเพคะ" องค์หญิงใหญ่หลินฉีบิดผ้าเช็ดหน้าในมือจนยับย่น ผู้เป็นมารดาเห็นดังนั้นก็หัวเราะชอบใจ บุตรสาวของนางผู้นี้สายตาเฉียบคมการที่มีใจให้หยางเอ้อหลางเป็นเรื่องที่ดี

"แม่ไม่ปิดบังเจ้าแล้ว แม่ทัพหยางเก่งกาจบุ๋นบู้ หล่อเหลาองอาจ สง่าผ่าเผย ต้นตระกูลนั้นยอมสละเพื่อแผ่นดินอดีตฮ่องเต้หลายพระองค์ยกย่อง บารมีมากล้นหากจะมีผู้ใดที่คู่ควรกับเจ้าต้องเป็นเขาแล้ว"

"เสด็จแม่หมายความว่าอย่างไรเพคะ"

"แม่ขอถามอีกประโยค เจ้าพึงใจเขาหรือไม่"

"เสด็จแม่" องค์หญิงใหญ่ยกมือทาบอกใบหน้าแดงยิ่งกว่าเดิม บัดนี้นางเขินอายจนแทบจะมุดร่างเข้าไปในอาภรณ์งดงามอยู่แล้ว

"แม่เข้าใจแล้วในเมื่อเจ้ายินยอมแม่ก็ไม่มีสิ่งใดต้องกังวล เจ้าเป็นบุตรสาวที่แม่และฝ่าบาทภูมิใจมากการจะเลือกเฟ้นหาราชบุตรเขยจึงเป็นเรื่องสำคัญหากเจ้าไม่ขัดข้องแม่ก็ยินดีเช่นนั้นในวันราชพิธีต้อนรับทหารจากชายแดนเจ้าก็จงแต่งกายให้งามยิ่งเข้าใจหรือไม่"

“เพคะ”

องค์หญิงใหญ่รับคำ เสด็จแม่ของนางชอบให้นางโดดเด่นยิ่งวันสำคัญเช่นนั้นจะปล่อยให้องค์หญิงผู้อื่นแย่งความโดดเด่นไปมิได้ ส่วนตัวองค์หญิงใหญ่หลินฉีนั้นไม่เห็นว่าจะมีผู้ใดที่งดงามยิ่งกว่าตน ไม่เข้าใจว่าเหตุใดมารดาจึงเน้นย้ำเรื่องนี้ แต่ก็ไม่ได้กล่าวแย้งสิ่งใดออกไปมารดาว่าอย่างไรนางก็เออออตามนั้น เพราะนางเป็นเช่นนี้บิดามารดาอีกทั้งไทเฮาจึงทรงรักใคร่องค์หญิงใหญ่นัก ฉลาดและรู้จักประจบประแจงยิ่ง

สายตาขององค์หญิงใหญ่เป็นประกาย ตั้งแต่ก้าวเข้ามาในตำหนักของฮองเฮาเกิดเรื่องยินดีที่นางเฝ้าฝันมาเนิ่นนานโดยกะทันหัน ด้วยเป็นสตรีสูงศักดิ์ไม่อาจกระโดดโลดเต้นด้วยความยินดีให้อับอายได้แต่ซ่อนงำความตื่นเต้นไว้ภายในกระนั้นผู้เป็นมารดาก็ยังจับได้ว่านางยินดีเพียงใด

บุตรสาวกลับไปแล้วฮองเฮาเอนกายลงด้วยความสบายพระทัย เป็นเพราะพระนางไม่มีพระโอรสอีกทั้งอายุก็ล่วงเลยวัยเยาว์มามาก ถึงใบหน้าของพระนางจะทรงอ่อนเยาว์ประดุจสาววัยแรกรุ่นเพราะบำรุงด้วยของดีชั้นเลิศแต่ร่างกายก็หาได้ตอบสนองฝ่าบาทได้ดังเดิม

การกำจัดสนมคนอื่นๆที่ตั้งครรภ์บุตรชาย จึงเกิดขึ้นอย่างลับๆ หากองค์หญิงใหญ่ได้สมรสกับตระกูลหยางนับว่าดียิ่งวันหน้าการแต่งตั้งหลานชายผู้เก่งกาจของนางขึ้นครองราชย์คงไม่มีผู้ใดคัดค้านได้ ด้วยสายเลือดตระกูลหยางที่เก่งกาจและอำนาจบารมีมากล้นนับเป็นแรงสนับสนุนที่ดีเยี่ยม