บทที่ 7

อยู่ดี ๆ ไฟนี้ก็เผามาถึงตัวเฮ่อถิงเชินกับหลินหรูซวงโดยตรง ๆ ทำให้หลินหรูซวงใจหายวาบขึ้นมา

คนในวงการต่างรู้ว่าลี่เต๋อเป็นคู่แข่งกับแอลเอส มองไปที่เมืองอวิ๋นก็มีแค่สองบริษัทนี้เท่านั้นที่มีความสามารถพอจะฟาดฟันกันได้

การที่เธอเดินมาอยู่ใกล้คู่แข่งเช่นนี้ ทำให้เกิดความสงสัยได้ง่ายจริง ๆ

แต่ว่าขอเพียงฝีมือการเล่นละครของเธอดีพอ นี่ก็ไม่ใช่ปัญหาแล้ว

เธอตอบกลับด้วยท่าทีสงบนิ่งว่า “เมื่อกี้ไม่ระวังเผลอไปเหยียบรองเท้าประธานเฮ่อเข้า ดังนั้นตามหลักเหตุผลแล้วก็ควรกล่าวคำขอโทษ นี่คงไม่เกินไปหรอกใช่ไหม”

เฮ่อถิงเชินตอบกลับอย่างหยอกเย้าเบา ๆ

“ใช่แล้ว คุณนายลี่กำลังจะขอโทษผมอยู่พอดี บังเอิญประธานลี่ดันเดินเข้ามาก่อน”

ลี่เหวินยวนมองเฮ่อถิงเชิน ขมวดคิ้วมุ่น สีหน้าดูไม่ค่อยดีอยู่ตลอด

“เล็ก...”

“ประธานลี่ ในเมื่อนายมาแล้ว งั้นคำขอโทษนี้ก็ให้นายเป็นคนพูดแทนภรรยาของนายดีกว่า ถึงยังไงฉันก็ไม่ค่อยชอบทำให้ผู้หญิงลำบากใจด้วยสิ”

ลี่เหวินยวนเพิ่งจะเอ่ยปากพูดก็ถูกเฮ่อถิงเชินขัดขึ้นอย่างไม่เกรงใจเลยสักนิดเดียว

หลินหรูซวงได้ยินคำกล่าวก็มองเฮ่อถิงเชินด้วยความประหลาดใจ ผู้ชายคนนี้ยังมีหน้าอยู่บ้างหรือเปล่า เมื่อกี้เกือบจะทำให้เธอล้มลงแล้ว ตอนนี้ยังพูดว่าเขาไม่ชอบทำให้ผู้หญิงลำบากใจโดยที่สีหน้าไม่เปลี่ยนหัวใจไม่เต้นแรง!

ลี่เหวินยวนไม่พูดอะไร สีหน้าทะมึนลง

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร หลินหรูซวงรู้สึกว่าคืนนี้ลี่เหวินยวนถึงได้ดูผิดปกติเป็นพิเศษ โดยเฉพาะหลังจากที่เจอหน้าเฮ่อถิงเชิน รู้สึกว่าเขาดูกระวนกระวายใจมาก

ผ่านไปสักพัก เฮ่อถิงเชินก็นวดหว่างคิ้ว เอ่ยเร่งอย่างหมดความอดทน

“ลือกันว่าประธานลี่ให้ความสำคัญกับภรรยาเหมือนชีวิต หรือว่าข่าวลือเป็นเรื่องโกหก?”

เห็นได้ชัดว่าเป็นแค่คำพูดที่ไม่ได้หนักหนาอะไรแท้ ๆ แต่เมื่อออกจากปากของเฮ่อถิงเชินกลับทำให้คนรู้สึกได้ถึงแรงกดดันมหาศาล

ถ้าเปลี่ยนเป็นเมื่อก่อน หลินหรูซวงจะต้องออกมาปกป้องลี่เหวินยวนอย่างแน่นอน เธอเป็นคนที่ปกป้องคนของตัวเองอย่างถึงที่สุด รังแกเธอได้ แต่ห้ามรังแกคนของเธอเด็ดขาด

แต่ตอนนี้เธออยากดูว่าลี่เหวินยวนจะเลือกอย่างไร

เธอรู้ดีว่าลี่เหวินยวนเป็นคนที่หยิ่งในศักดิ์ศรีอย่างมาก เขาเป็นถึงลูกรักของสวรรค์ผู้ยิ่งใหญ่ จะขอโทษคู่แข่งได้อย่างไร

นอกจากนี้รอบ ๆ ยังมีคนมองมากมายขนาดนี้ หากเรื่องแพร่ออกไปก็จะเป็นประเด็นร้อนในวันพรุ่งนี้อีก

บรรยากาศร้อนระอุมากขึ้นเรื่อย ๆ

เวลานี้เองเจียงอวี้เหยียนเอ่ยปากพูดอย่างระมัดระวังว่า “ประธานเฮ่อ ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนี่คะ แค่รองเท้าคู่เดียวเอง พวกเราชดใช้ให้คุณพอจะได้หรือเปล่าคะ?”

เฮ่อถิงเชินยกหางตาเรียวยาวขึ้นเล็กน้อย แล้วเอ่ยอย่างเจ้าเล่ห์

“คุณผู้หญิงคนนี้ คงไม่ใช่คุณนายคนถัดไปของประธานลี่หรอกนะ?”

คำพูดประโยคเดียวทำเอาเจียงอวี้เหยียนสะอึก สีหน้าดูย่ำแย่ขึ้นมา

ลี่เหวินยวนดึงเจียงอวี้เหยียนไปอยู่ข้างหลัง “ลืมแนะนำให้ประธานเฮ่อรู้จักเลยครับ นี่คือเพื่อนร่วมงานที่เพิ่งมาใหม่ของบริษัทเรา เจียงอวี้เหยียน”

เฮ่อถิงเชินหลุบตาเล่นนาฬิกาบนข้อมือ ตอบกลับอย่างไม่ไว้หน้าเอามาก ๆ

“อ้อ ไม่รู้จัก”

ดวงตาของเจียงอวี้เหยียนแดงก่ำคล้ายกับกระต่ายที่ได้รับความตกใจ ดูเหมือนได้รับความไม่เป็นธรรมอย่างยิ่ง เธอยืนอยู่ด้านหลังลี่เหวินยวนกำชายเสื้อสูทของเขาไว้ เสียงฟังดูเหมือนชุ่มไปด้วยไอน้ำ

“อายวน...”

ลี่เหวินยวนขบกรามแน่น กำหมัดแน่นก่อนจะคลายออก หลังจากสูดลมหายใจลึกก็เอ่ยปากพูดอย่างยากลำบาก

“ความผิดที่ภรรยาผมก่อ ผมเป็นสามีก็สมควรต้องรับผิดชอบ ประธานเฮ่อต้องการแบบไหนละครับ?”

บังเอิญว่าเวลานี้บริกรเดินผ่านมาพอดี เฮ่อถิงเชินจึงยกมือขึ้น

“แชมเปญขวดนี้ ประธานลี่ดื่มให้หมด เรื่องนี้ก็แล้วกันไป”

เจียงอวี้เหยียนรีบยื่นมือไปห้าม “นี่จะได้ยังไง อายวนดื่มมากขนาดนี้ไม่ได้หรอกค่ะ ประธานเฮ่อ ให้ฉันดื่มแทนเขานะคะ”

เจียงอวี้เหยียนพูดจบก็ยื่นมือไปคว้าแชมเปญขึ้นมาเตรียมตัวจะดื่ม แต่ถูกลี่เหวินยวนแย่งไป เขาขมวดคิ้วมุ่น

“เธอแพ้แอลกอฮอล์ อย่าก่อเรื่องวุ่นวายสิ!”

หลินหรูซวงที่อยู่ทางด้านข้างตัวสั่นโคลงเล็กน้อย โซเซถอยหลังไปสองก้าว ลำคอรู้สึกฝาด เขาจำได้ว่าเจียงอวี้เหยียนแพ้แอลกอฮอล์ แต่กลับจำไม่ได้ว่าเธอแพ้ฝุ่น

มือของเธอที่เกาะเก้าอี้ทางด้านข้างซีดเผือดขึ้นมา

ลี่เหวินยวนแย่งแชมเปญ ก่อนจะเงยหน้ากรอกใส่ปาก เจียงอวี้เหยียนมองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความปวดใจ

เฮ่อถิงเชินกลับพิงเก้าอี้ทางด้านข้างราวกับชมละคร เบิกตามองลี่เหวินยวนดื่มแชมเปญขวดนั้นจนหมด ก่อนจะตบมือเหมือนชมเชย

“ประธานลี่ดื่มเก่งจริง ๆ”

เฮ่อถิงเชินพูดจบก็โบกมืออย่างไม่ใส่ใจ เอาสองมือล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วเดินออกจากงานประมูล

ตอนนี้ลี่เหวินยวนรู้สึกทรมานเหมือนท้องไส้ปั่นป่วน แต่ก็ยังฝืนประคองตัวเองให้มองไปทางหลินหรูซวงที่หน้าซีดเผือด

เขาเดินโซเซมาตรงหน้าเธอ กุมมือเธอไว้แล้วทำไม้ทำมือพูดว่า

“เฮ่อถิงเชินไม่ใช่คนดี ต่อไปหลีกเลี่ยงเขาหน่อย”

หลินหรูซวงเห็นว่าตอนนี้เขาแทบยืนไม่อยู่แล้ว ก็ยื่นมือไปพยุงแขนเขา

“กลับไปกินยาแก้เมาค้างก่อนเถอะ”

ลี่เหวินยวนเบี่ยงตัวไปพูดกับเจียงอวี้เหยียนที่อยู่ทางด้านข้างอีกครั้ง

“เธอเรียกรถกลับไปเองนะ พอถึงบ้านแล้วส่งข้อความมาหาฉันด้วย”

เจียงอวี้เหยียนพยักหน้าอย่างอ่อนหวาน “อืม”

จากนั้นเธอก็หันหน้าไปยื่นมือทำสัญญาณมือกับหลินหรูซวง

“พี่หรูซวง รบกวนพี่ดูแลอายวนให้ดี ๆ ด้วยนะคะ เขาดื่มไม่เก่ง ทุกครั้งที่ดื่มมากวันต่อมาจะปวดท้อง แล้วก็ต้องรบกวนพี่ทำโจ๊กให้เขาหน่อยนะคะ”

หลินหรูซวงได้ยินคำกล่าวก็หายใจติดขัด ไม่ได้ตอบเธอตรง ๆ เพียงแต่เอ่ยเตือนสติเท่านั้น

“คุณเจียงเดินทางดี ๆ นะคะ อีกอย่าง ต่อไปควรเรียกว่าประธานลี่ในที่สาธารณะจะดีกว่า ถึงยังไงถ้าเกิดคนเข้าใจผิดว่าคุณเจียงเป็นพวกเด็กในสังกัดอะไรของประธานลี่ขึ้นมา จะไม่ดีนะคะ”

เธอพูดจบก็ไม่เปิดโอกาสให้เจียงอวี้เหยียนโต้แย้ง ประคองลี่เหวินยวนเดินออกไป

เจียงอวี้เหยียนมองแผ่นหลังของทั้งสองคน กัดริมฝีปากที่นุ่มละมุนสีชมพูไว้แน่น ดวงตาฉายแววไม่ยอมแพ้อย่างรุนแรง

ตอนที่หลินหรูซวงประคองลี่เหวินยวนออกไป หางตาเหลือบไปเห็นร่างสูงโปร่งของเฮ่อถิงเชินพิงอยู่ข้างรถบูกัตติอย่างเกียจคร้าน เขาคาบบุหรี่ไว้ในปาก กำลังก้มหน้าเล่นโทรศัพท์

เขาเบนศีรษะโดยไม่ได้ตั้งใจ ดวงตาสีดำสนิทเย็นชาคู่นั้นสบเข้ากับหลินหรูซวง

หัวใจของเธอเหมือนสะดุดไปวูบหนึ่งรีบเก็บสายตากลับมา ก่อนจะเปิดประตูรถ ประคองลี่เหวินยวนเข้าไป

รถเฉียดผ่านรถของเฮ่อถิงเชิน

หลินหรูซวงนั่งอยู่บนเบาะหลัง มีอยู่พริบตาหนึ่งที่รู้สึกเหมือนมีหนามทิ่มแทงหลัง จนแผ่นหลังเย็นวาบขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

เธอไม่รู้ว่าทำไมเฮ่อถิงเชินต้องทำแบบนั้นกับลี่เหวินยวน

ขอเพียงเป็นคนล้วนมองออกว่าจงใจเล่นงานอย่างชัดเจน

ลี่เหวินยวนโลดแล่นในวงการธุรกิจมาหลายปี ไม่เคยเห็นเขาเจอใครแล้วดูไม่สบายใจขนาดนี้ หรือว่าเขากับเฮ่อถิงเชินจะมีอดีตอะไรบางอย่างที่เธอไม่รู้

ลี่เหวินยวนดูเหมือนทรมานมาก ดื่มแชมเปญหนึ่งขวดลงไป ผลที่ตามมาย่อมไม่อาจดูเบาได้ กลิ่นเหล้าที่อบอวลแสบจมูกในรถทำให้หลินหรูซวงอดขมวดคิ้วไม่ได้

เธอเผลอไอแห้ง ๆ สองครั้ง

เธอเปิดหน้าต่างรถให้อากาศในรถถ่ายเท ถึงค่อย ๆ ข่มกลั้นความรู้สึกอึดอัดลงไปได้

เมื่อกลับถึงบ้าน เธอกับอาเซินพยุงลี่เหวินยวนกลับไปที่ห้องด้วยกัน

อาเซินเห็นลี่เหวินยวนเมาหนักขนาดนี้ “คุณนาย ผมไปต้มน้ำแกงแก้เมาก่อนนะครับ รบกวนคุณดูแลประธานลี่ด้วยนะครับ”

“ไปเถอะ”

หลินหรูซวงเห็นลี่เหวินยวนปากแห้งผากจนแตก กำลังคิดจะลุกไปเทน้ำให้เขา

“อย่าไปนะ อย่าจากผมไปนะ ผมจะต้องรวยให้ได้ ผมจะแต่งงานกับคุณ อวี้เหยียน...”

หลินหรูซวงได้ยินคำกล่าว หัวใจที่ปั่นป่วนมาทั้งคืนร่วงลงไปในพริบตา กระโดดลงสู่หุบเหวลึกโดยสิ้นเชิง

เธอนึกมาตลอดว่าลี่เหวินยวนพยายามสืบทอดบริษัท ได้รับการยอมรับจากพ่อก็เพื่อให้เธอมีชีวิตที่ดียิ่งขึ้น ชดเชยบาดแผลในวัยเด็กของเธอ

ในตอนที่เขาลำบากที่สุด เธออยู่เคียงข้างเขาเสมอ ไม่ว่าจะอดนอนทั้งคืน หรือว่าไปงานเลี้ยงสังสรรค์ ต่อให้ดื่มหนักจนเลือดออกในกระเพาะ เธอก็ไม่เคยบ่นกับเขาเลยสักคำ

ตอนนี้เขากลับบอกเธอว่า แรงผลักดันที่เขาต่อสู้มาตลอดก็คือเจียงอวี้เหยียน

แล้วเธอล่ะ เธอเป็นอะไร?