บทที่ 5

ภายในห้อง

เดิมทีซูมั่วหลับสนิทไปแล้ว ทว่าถูกเสียงทุบประตูและเสียงตะโกนโหวกเหวกปลุกให้ตื่น เธอขมวดคิ้ว พลางลุกขึ้นไปเปิดไฟ เดินกะเผลกไปทางประตู

“ซู...” ด้านนอกประตู ฟู่อี้ชวนตบประตูอย่างแรงอีกครั้ง สุดท้ายมือก็ทุบลงบนความว่างเปล่า

“นายกลับมาทำไม เป็นบ้าอะไรขึ้นมาถึงได้มาทุบประตูตอนดึกดื่นค่อนคืนแบบนี้” ซูมั่วพูดน้ำเสียงไม่เป็นมิตร ทั้งยังแฝงความรำคาญไว้ด้วย

ฟู่อี้ชวนมองท่าทีแบบนี้ของเธอแล้ว ก็ยิ่งพาลโมโห เขายื่นมือออกไปคว้าแขนของเธอไว้ในทันที พลางพูดอย่างเกรี้ยวกราดว่า “ฉันกลับมาทำไมน่ะเหรอ? ฉันกลับมาบ้านตัวเองมันผิดปกติตรงไหน?”

ไฟที่เกิดจากความหงุดหงิดของซูมั่วเมื่อครู่นี้หายวับไปทันที เธอก้มหน้าพลางขมวดคิ้ว เผยสีหน้าเจ็บปวดออกมา

ฟู่อี้ชวนคิดว่าเพราะเขาตะคอกใส่ เธอจึงมีท่าทางว่าง่ายขึ้นมาแบบนั้น ทว่าสุดท้ายเมื่อมืออีกข้างหนึ่งของอีกฝ่ายกลับจับข้อมือของเขาออก ในที่สุดเขาก็สัมผัสได้ในตอนนี้เองว่าความรู้สึกจากกลางฝ่ามือของเธอดูไม่ปกติ

เขาเป็นฝ่ายปล่อยมือออกเอง แล้วมองฝ่ามือ...

เลือด?

ฟู่อี้ชวนบีบแรง บาดแผลของซูมั่วถูกบีบจนเจ็บไปหมด หยาดน้ำตาร่วงหล่น เธอถลึงตาจดจ้องผู้ชายที่ทำตัวบ้าคลั่งกลางดึกแบบนี้

“เธอบาดเจ็บเหรอ?” ฟู่อี้ชวนอยากเข้าไปดูแขนของเธอ แต่อีกฝ่ายกลับหลบเขาด้วยท่าทีเย็นชา

“นายถามฉัน? นี่ไม่ใช่ฝีมือนายหรือไง?” ซูมั่วถามกลับ

ฟู่อี้ชวนชะงักไปเล็กน้อย ทันใดนั้นก็นึกถึงภาพเหตุการณ์ที่ตัวเขาเองโยนเธอลงข้างทาง

เคลื่อนสายตาไปอีกทาง บนข้อศอกของซูมั่วผิวถลอกเป็นปื้นใหญ่ และเพราะแรงบีบของเขา เลือดถึงได้เริ่มไหลออกมาอีกครั้ง

ไม่เพียงเท่านั้น ฟู่อี้ชวนเลื่อนสายตามองลงไป นอกจากตุ่มน้ำบนหลังเท้าแล้ว ที่ข้อเท้าของซูมั่วก็ถูกพันเอาไว้ ซึ่งด้านบนมีเลือดซึมอยู่ด้วย

ริมฝีปากสั่นไหว เขาอยากพูดอะไรบางอย่างออกมา แต่ซูมั่วกลับหมุนตัวและจะปิดประตู

“ปล่อย” ซูมั่วปิดประตูไม่ได้ จึงขมวดคิ้วพลางกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์

สุดท้ายแล้วฟู่อี้ชวนก็พูดคำว่าขอโทษไม่ออก ทว่ากลับโพล่งออกมาว่า

“ทำไมไม่รับสายฉัน? เธอรู้ไหมว่าฉัน...”

ซูมั่วได้ยินแบบนั้นก็กระตุกมุมปาก เหอะ ๆ ที่แท้ที่เขาเกิดบ้ามาทุบประตูห้องกลางดึกแบบนี้เพราะไม่รับสายเขา?

ช่างเป็นเหตุผลที่แสนจะสำคัญเหลือเกิน

เธอกะเผลก ๆ ไปทางหัวเตียง ฟู่อี้ชวนมองแผ่นหลังของเธอ พลันเกิดความอึดอัดใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

“โทรศัพท์ตกพื้นจนหน้าจอแตกยับ มันพังจนเปิดเครื่องไม่ได้ เหตุผลนี้นายพอใจหรือยัง?” ซูมั่วคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาพลางทำทียื่นให้ฟู่อี้ชวน

มองหน้าจอที่แตกละเอียด ฟู่อี้ชวนก็ไม่มีคำใดจะพูดออกมาได้แล้ว

“ซูมั่ว...” เขาเอ่ยปาก ทว่าประตูห้องกลับปิดลงดังปังในทันที เขาถูกกันไว้ด้านนอกประตูทั้งอย่างนั้น

สุดท้ายหลังยืนนิ่งอยู่หน้าประตูนานหลายวินาที ฟู่อี้ชวนถึงได้ค่อย ๆ หมุนตัวเดินจากไป

ภายในห้อง ซูมั่วที่ถูกปลุกให้ตื่นรู้สึกหงุดหงิดมาก เธอนึกถึงที่ฟู่อี้ชวนบอกว่าโทรศัพท์มาหาเธอจึงเปิดเครื่องโทรศัพท์ดู ซึ่งก็มีการโทรศัพท์เข้ามาสามสิบสี่สิบสายจริงๆ

บ้าชัด ๆ ในเมื่อโยนเธอทิ้งแล้วไปอยู่กับเย่ซินหย่าแล้วแท้ ๆ จะโทรศัพท์เข้ามาหลายสายแบบนี้ทำไม?

เธอปิดเครื่องอีกครั้ง แล้วล้มตัวนอนโดยไม่คิดอะไรให้มากความอีก

ห้องนอนหลัก

ฟู่อี้ชวนอาบน้ำอย่างลวก ๆ แล้วขึ้นเตียงนอน

หน้าจอโทรศัพท์พลันสว่างวาบ เป็นข้อความที่เย่ซินหย่าส่งมาหาเขา เธอถามว่าซูมั่วเป็นอะไรหรือเปล่า เขากลับถึงบ้านปลอดภัยดีไหม และขอให้เขาไม่ทำให้ซูมั่วลำบากใจ

เมื่อฟู่อี้ชวนอ่านจบ ความรู้สึกผิดเล็ก ๆ ต่อซูมั่วที่เดิมทีเกิดขึ้นในใจนั้นมลายหายไปไม่หลงเหลือแม้แต่น้อยในยามนี้ นึกขึ้นได้ว่าถ้าไม่ใช่ซูมั่วที่จงใจจะให้น้ำซุปลวกเย่ซินหย่าก่อน ก็คงไม่เกิดเรื่องพวกนี้ตามมา

[จะไปสนใจเขาทำไม เธอรีบนอนเถอะ กู๊ดไนท์]

ภายในโรงแรม หลังส่งข้อความออกไป

เย่ซินหย่ากระตุกยิ้มมุมปาก เห็นท่าทีเอือมระอาที่ฟู่อี้ชวนมีให้ซูมั่วแล้ว เธอทั้งดีใจทั้งพอใจมาก

ตอนนี้เลยเที่ยงคืนมาแล้ว พรุ่งนี้ฟู่อี้ชวนยังต้องไปทำงาน เขาจึงปิดไฟนอน ทว่าผ่านไปไม่นาน ความแสบร้อนจากกระเพาะก็ทำให้เขาจำเป็นต้องลุกขึ้นมา

เขาเริ่มเป็นโรคกระเพาะตั้งแต่ช่วงมัธยมปลายแล้ว ตอนนั้นมีซินหย่าคอยกำชับให้เขากินข้าวทุกวัน คอยมอบความเป็นห่วงเป็นใยแก่เขาทุกอย่าง

ต่อมาเมื่อเข้ามหาวิทยาลัย โรคกระเพาะก็ไม่มีอาการกำเริบใด ๆ อีก ทว่าพอได้ทำงานก็มีงานเลี้ยงให้เข้าร่วม ทำให้อาการกลับมากำเริบอีกครั้ง ซึ่งซูมั่วจะคอยเตรียมซุปสร่างเมาและบำรุงกระเพาะไว้ให้เขาทุกวัน ถึงได้นอนหลับสบายจนถึงเช้า

เขาไปถึงห้องครัว เดิมทีคิดว่าซูมั่วจะเก็บไว้อีกสักชุด ทว่าบนเตากับในตู้เย็นกลับว่างเปล่า

ครั้นนึกถึงน้ำซุปร้อน ๆ ที่หกรดอยู่หน้าประตูห้องจัดเลี้ยงส่วนตัวแล้ว เขาพลันนึกเสียดายขึ้นมาเล็กน้อย ขณะเดียวกันก็โมโหซูมั่วอีกครั้งที่ไม่รู้จักเตรียมไว้ให้มากหน่อย

เขาคิดจะไปปลุกให้เจ้าตัวลุกขึ้นมาทำให้ใหม่อีกครั้งโดยไม่รู้ตัว ทว่าทันใดนั้นเขาก็ชะงักฝีเท้าอีกครั้ง

เม้มปากเงียบไปเล็กน้อย ฟู่อี้ชวนจะไปเปิดกล่องปฐมพยาบาลควานหายามากิน แต่ก็ต้องมาเจอว่ากล่องปฐมพยาบาลหายไป

ขณะที่กำลังขมวดคิ้วนั้น เขาพลันนึกขึ้นมาได้ว่าตอนอยู่หน้าประตูห้องเขาเหลือบไปเห็นหัวเตียงของเธอ กล่องปฐมพยาบาลอยู่ที่นั่น

อาจจะเป็นเพราะมโนธรรมที่หลงเหลืออยู่เพียงน้อยนิด เขาจึงไม่ได้ทุบประตูอีก แต่ไปหากุญแจห้องสำรองมา พอหาเจอก็เอาไปไขเปิดประตู

ลูกบิดประตูขยับเบา ๆ เสียง “แกร๊ก” ทำเอาฟู่อี้ชวนอดสูดลมหายใจไม่ได้ เขาวางฝีเท้าเบา ๆ

สุดท้ายเขาก็รู้สึกว่าตัวเองช่างน่าขันเหลือเกิน บ้านของเขาแท้ ๆ แต่กลับต้องทำตัวเหมือนขโมย

ภายในห้องมืดสลัว กลิ่นน้ำหอลอยอบอวลจาง ๆ ขณะเดียวกันก็พ่วงมาด้วยกลิ่นยา

คนบนเตียงกำลังนอนตะแคงข้าง คลุมตัวไว้ด้วยมุมผ้าห่มบาง ๆ เพียงมุมเดียว ฟู่อี้ชวนไม่ได้มองนานนัก เขาเตรียมหยิบกล่องปฐมพยาบาลแล้วก็ออกไป

ทว่ายามยืดตัวขึ้นนั้น หางตาพลันเหลือไปเห็นบริเวณหลังเอวของคนบนเตียงที่ถูกแสงไฟที่ลอดมาจากทางประตูส่องเข้ามาพอดิบพอดี

ปลายเสื้อม้วนขึ้นมาเล็กน้อย รอยช้ำสีม่วงปื้นใหญ่ปรากฏอยู่บนผิว แม้ว่าจะอยู่ท่ามกลางแสงสลัว ๆ แต่ยังคงปรากฏให้เห็นอย่างชัดเจน

การเคลื่อนไหวของฟู่อี้ชวนหยุดชะงักเล็กน้อย สายตาหยุดอยู่ที่เดิมสองวินาที ทว่าสุดท้ายแล้วก็ยังยืดตัวขึ้นเดินออกไป และปิดประตูห้องเบา ๆ

มันก็แค่บาดแผลภายนอกเท่านั้น ไม่ได้ถึงแก่ชีวิตอะไรสักหน่อย

และถ้าเธอไม่ได้อิจฉาซินหย่า ไม่ทำให้หลังเท้าของตัวเองบาดเจ็บจากการถูกลวกแบบนั้น แล้วเขาจะไปอุ้มเธอทำไม? แล้วเธอจะล้มลงไปจนบาดเจ็บแบบนั้นได้ที่ไหน?