บทที่ 2 ปลาตัวโปรดของสตรีมเมอร์แมวเหมียว

ตอนนี้ยอดวิวของผู้ที่เข้ามาชมสตรีมอยู่ที่ 50k!

สำหรับสตรีมเมอร์หน้าใหม่ที่เพิ่งเคยสตรีมเป็นครั้งแรก มันถือว่าเป็นตัวเลขที่มหาศาลมากที่เดียว แน่นอนว่าหลายคนที่เข้ามาดูสตรีมนี้ล้วนเป็นผู้สูงวัยและคนวัยทำงานที่มีเจตนาดีทั้งสิ้น

ที่เห็นได้ชัดที่สุด ก็คือการที่พวกเขาแสดงความตื่นเต้นและคอมเมนต์ชื่นชมมากมายยามเมื่อฉินอี้หนิงเริ่มทำอาหารด้วยเทคนิคแสนโบราณของนาง ตั้งแต่การขอดเกล็ดปลาจนถึงการสับกระเทียมผสมกับพริกเพื่อทำน้ำราดตัวปลาหลีทอดกรอบ

[ควีนอาย : สตรีมนี้ได้สัมผัสคนในโลกเก่าอย่างกับย้อนอดีตแหนะ!]

เมื่อเห็นคอมเมนต์นี้โผล่มา หลี่โต๋วเปาก็อดไม่ได้ที่จะตอบกลับอยู่ภายในใจว่า ก็นี่มันคือการย้อนอดีตจริงๆ นี่นา

[เห็ดมัสเซิล : หอมมาก นี่สินะคือกลิ่นอายของดาวโลกสีฟ้า]

ฉ่า~

เมื่อยอดผักบุ้งอ่อนๆ ถูกใส่ลงไปในกระทะสีดำใบใหญ่ที่กำลังร้อนได้ที่ น้ำมันในกระทะที่สัมผัสโดนน้ำก็แตกกระจายด้วยเสียงน่าฟัง หลี่โต๋วเปาอดไม่ได้ที่จะสะดุ้งโหยงน้อยๆ อาจเพราะเขาไม่เคยเห็นคนตัวเป็นๆ ยืนทำอาหารมาก่อน เพราะตั้งแต่เกิดมาก็ได้กินเพียงอาหารสังเคราะห์เท่านั้น เทคนิคการประกอบอาหารจากยุคอดีตจึงมลายหายไปจนแทบไม่มีคนที่จดจำได้หลงเหลืออยู่เลย

สำหรับคนโลกใหม่ ในผู้มีพลังพิเศษระดับ S+ สายพลังจิต ยิ่งอายุมากขึ้นร่างกายก็จะยิ่งต่อต้านอาหารสังเคราะห์จนอาจกลายเป็นผู้พิการจากการขาดสารอาหาร และหลี่โต๋วเปาก็คือหนึ่งในผู้ที่เป็นโรคต่อต้านอาหารสังเคราะห์

ยิ่งแข็งแกร่งอาการป่วยก็จะยิ่นรุนแรง ซึ่งเมื่อเปรียบเทียบหลี่โต๋วเปาในปัจจุบันกับในอดีต ต่อให้เขาจะยังคงความสง่างามอยู่ แต่ก็แตกต่างกันอย่างชัดเจน

ด้วยเหตุนี้ปัจจัยหลักของการสร้างเทคโนโลยีย้อนอดีตของตระกูลหลี่ จึงมีเหตุผลสำคัญเพียงหนึ่งเดียว นั่นก็เพื่อรักษาโรคต่อต้านอาหารสังเคราะห์ของผู้นำตระกูลคนปัจจุบันอย่างหลี่โต๋วเปา

ทว่าผู้นำตระกูลของพวกเขากลับรักสนุกมากกว่าที่ควรเป็น…

“ข้าไม่เคยเลี้ยงแมวมาก่อน หวังว่าเจ้าจะสามารถกินอาหารพวกนี้ได้”

เสียงหวานใสทำให้สติของแมวอ้วนที่กำลังลองลอยอยู่ในห้วงภวังค์กลับเข้ามาอยู่ในร่างอีกครั้ง ดวงตาสีฟ้ากระพริบปริบๆ ราวกับคน ยามเมื่อพบว่าตรงหน้าของตนเองมีชามไม้ที่ใส่ข้าวขาวราดด้วยน้ำต้มปลาที่ถูกเคี่ยวด้วยไฟอ่อนๆ อย่างพิถีพิถันจนมีสีคล้ายน้ำนม

เขากินได้แน่นอน เพราะเจ้าโต๋วเปาของนางตัวนี้เป็นมนุษย์ปลอมตัวมา อีกทั้งเขาก็อยากลองชิมอาหารที่นางเรียกว่าปลาราดพริกสามรส กับผัดผักบุ้งด้วย

ว่าแล้วก็ขอใช้ช่วงที่ฉินอี้หนิงเผลอ เดิมเข้าไปชิมกับข้าวที่เหลือสักหน่อยดีกว่า ถึงแม้การกระทำนี้มันจะดูไม่สมกับเป็นท่านจอมผลของจักรวรรดิอวกาศ แต่อาหารตรงหน้ามันหอมหวานยั่วยวนใจของเขาจริงๆ นี่นา

อย่างไรเสียตอนนี้เขาก็อยู่ในร่างแมว ในเมื่อไม่มีใครรู้ว่าตัวจริงของเขาคือใคร มีฐานะสูงส่งเพียงใดในจักรวรรดิอวกาศ เช่นนั้นก็สวมบทบาทแมวๆ ทำตัวเป็นแมวอ้วนจอมเอาแต่ใจไปเลยก็แล้วกัน!!!

แจ๊บๆ แง้ววว แมวววว

ซี๊ด ซ๊าดดด~

เมื่อได้ชิมปลาราดพริกชิ้นหนึ่งเข้าไปคำแรก ม่านตาของหลี่โต๋วเปาก็ขยายกว้างตามอารมณ์ ชายหนุ่มเผลอเลียริมฝีปากอย่างลืมตัว เห็นว่าฉินอี้หนิงแบ่งปลาราดพริกตัวโตนี่ออกเป็นสองจาน ชายหนุ่มก็ไม่รอช้าที่จะกินส่วนหัวปลาเสียจนหมด

[ฟรานซิสสส : เจ้าสตรีมเมอร์แมวเหมียวตัวนี้สมกับเป็นแมวอ้วนจริงๆ]

เห็นแก่ว่าไม่รู้จักกัน เพราะงั้นจะปล่อยผ่านเจ้าของคอมเมนต์นี้ไปก็แล้วกัน หลี่โต๋วเปาคิดในใจพลางใช้อุ้งเท้าสีชมพูตีพุงพลุ้ยๆ ของตนเองราวกับชายแก่ตัวอ้วนจอมตะกละ

[เลโอเทโอ : อยากกินบ้างจังเลยครับ แค่ได้กลิ่นก็ฟินดากแตกแล้ววว]

[ป้าแช่ม : จะไปหาปลาจากไหนมาทำเมนูนี้ละเนี่ย?! คราวหลังช่วยบอกวิธีการปรุงหน่อยนะลูก ป้าจะเอาไปทำตาม]

[น้องนาบียูซอลโย้ว : ถ้าเธอกลับมา นายโดนโกรธแน่เจ้าแมว!]

ก็ช่างประไร เพราะอย่างไรเขาก็ไม่ได้จงใจมาอยู่ชนบทแบบนี้นี่นา ถึงเธอจะทำอาหารอร่อยมากแค่ไหน แต่สุดท้ายก็เป็นแค่คนจากยุคอดีต เป็นยายแก่ที่มีอายุตั้งหลายหมื่นปีเชียวล่ะ

[เลโอเทโอ : โดนไล่ออกแน่เจ้าเหมียวน้อย]

ไอ้พวกคนดูนักข่มขู่เอ้ยยยย!!!

หลี่โต๋วเปาแสร้งทำเป็นไม่เห็นคอมเมนต์ที่กำลังข่มขู่เขา พร้อมกับเดินกลับไปนั่งจุกปุ๊กกินข้าวในถ้วยของตนเองอย่างเหนื่อยหน่าย แต่เพียงคำแรกที่ได้สัมผัสรสชาติของน้ำแกงสีขาว ร่างกายของชายหนุ่มก็หยุดนิ่งไปคล้ายถูกกระแสไฟฟ้าช็อตเบาๆ

น้ำแกงปลาหลีผสมข้าวถ้วยนี้ มันจะ อะ อะ อะ อร่อยเกินไปแล้ววว!

เด็กผู้หญิงคนนี้นางเป็นอัจฉริยะด้านอาหารหรืออย่างไร เหตุใดอาหารทุกจานที่นางทำถึงได้มีรสชาติอร่อยมากมายขนาดนี้ ยิ่งเนื้อปลาหลีอ่อนนุ่มที่นางบรรจงแกะเป็นคำๆ ผสมลงไปในข้าวขาวซุยนุ่มเพื่อให้แมวอย่างเขาสามารถกินได้อย่างสะดวกยิ่งแล้วใหญ่ เพราะมันเข้ากันแบบอร่อยล้ำจนหยุดกินไม่ได้เลย!!!

โอ๊ก! เอือก เอ้อ~

พอข้าวหมดจานพุงที่เคยว่างเปล่าก็สร้างเสียงเรอให้กับอดีตจอมพลอย่างหลี่โต๋วเปา ชายหนุ่มในร่างแมวขาวนอนกองอยู่บนโต๊ะอย่างหมดสภาพ ระหว่างนั้นก็ใช้มือลูบพุงของตนเองอย่างไม่อยากเชื่อสายตา บางทีเขาคงชอบอาหารจากปลาเข้าแล้วกระมัง ถึงได้กินแบบไม่เหลือซากขนาดนี้

แต่พอคิดไปคิดมา เขาก็ทำผิดกับฉินอี้หนิงจริงๆ เป็นแมวขโมยที่ไม่น่าให้อภัย ถ้าโดนนางออกปากไล่เหมือนที่เจ้าพวกคนดูสตรีมบอก ต่อจากนี้ไป…เขาคงไม่ได้กินอาหารฝีมือของนางอีกแน่ๆ

แต่ช่างเถอะ เพราะถ้าถูกไล่จริงๆ เขาก็จะไปอาศัยที่อื่น อย่างไรคนที่นี่ก็ทำอาหารกันทุกบ้านอยู่แล้ว รสชาติของมันก็คงไม่ต่างกันนักหรอก วัตถุดิบก็มีเหมือนกัน การใช้ความร้อนปรุงก็ทำเหมือนกันทั้งหมด นั่นคือผัด ทอด นึง ต้ม เพราะงั้นทำไมเขาต้องมาง้อแค่คนคนเดียวล่ะ ในเมื่อมีทางเลือกอีกเยอะแยะในชีวิตแมวๆ

“โต๋วเปา!? เจ้ากินปลาหมดหนึ่งจานเลยเหรอ”

เป็นดังคาด เพราะเมื่อร่างบอบบางของฉินอี้หนิงเดินกลับเข้ามา นางก็เอ่ยถามเจ้าแมวตรงหน้าด้วยท่าทางตกใจระคนโกรธน้อยๆ

เมี้ยววววว~ ผิดไปแล้ว แง้ววว

ทั้งที่ตอนแรกคิดไว้ว่าจะไม่ง้อนาง ทว่าพอเอาเข้าจริงหลี่โต๋วเปาก็อดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปอ้อนคนตัวเล็กที่กำลังทำท่าทางคล้ายมีเรื่องให้คิดหนัก ชายหนุ่มในร่างแมว (ปลอม) ทั้งเอาตัวเข้าไปซุกอกนุ่ม ทั้งทำมือกอดแขนนาง ทั้งส่งสายตาสีอความารีนเป็นระยิบระยับเพื่อขอโทษทางอ้อม

“เจ้าแมวอ้วน ตอนที่เจ้าหลงทาง เจ้าคงหิวมากสินะถึงได้กินจุแบบนี้”

เมี้ยวววว

สิ่งที่ผิดคาดคือการที่ฉินอี้หนิงใช้มือเรียวสวยลูบขนยาวปุกปุยของเขาราวกับต้องการปลอบโยน เพราะดูเหมือนยัยตัวเล็กคนนี้จะใจกว้างและเข้าใจโลกมากกว่าที่เขาเคยปรามาสไว้

“ไม่เป็นไร เห็นเจ้ากินข้าวได้เยอะขนาดนี้ข้าก็พอใจแล้ว”

….

“ท่านตาเคยบอกข้าว่า ยิ่งกินเยอะก็แสดงว่ายังอยากมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ แปลว่าเจ้าก็คงไม่ได้อยากจะเป็นแมวจรจัดที่หิวตายใช่มั้ยละ” ใบหน้างามดูอ่อนโยนยิ่งกว่าใคร ทุกท่วงท่าอันเรียบง่ายของนางล้วนตราตรึงอยู่ในใจของอดีตจอมพล “ตอนนี้เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะโต๋วเปา”

คอมเมนต์ของผู้ชมทางบ้าน ต่างเป็นไปในทิศทางเดียวกัน นั่นคือเสียดายที่เจ้าแมวโต๋วเปาไม่ถูกฉินอี้หนิงตำหนิ ทว่ามีหรือเขาจะสนใจเสียงหองเสียงปู เพราะตอนนี้เขาสนใจแค่นางต่างหาก…

“ข้าจะไปกินข้าวแล้ว”

กล่าวจบร่างบอบบางก็ยกบรรดาอาหารออกไปนอกครัวทันที เมื่อเจ้าเหมียวน้อยเดินตามไปจึงพบว่าท่านตากับท่านยายกำลังนั่งรอทานอาหารอยู่ที่โต๊ะแปดเซียน ฉินอี้หนิงเล่าเรื่องการกินของสัตว์เลี้ยงตัวใหม่ให้คนชราทั้งสองฟังด้วยท่าทีที่สดใส บรรยากาศดูราวกับเป็นเรื่องขำขันเรื่องหนึ่งเท่านั้น

ครอบครัวนี้ทำให้หลี่โต๋วเปารู้สึกอบอุ่นใจยิ่งนัก…

“เจ้าก้อนขนโต๋วเปา เจ้าน่าจะมาลองชิมผัดผักบุ้งกับตา” เสียงยานคางของท่านตาสกุลฉินทำให้แมวน้อยที่ค่อยๆ เยื้องย่างเข้ามาร่วมวง ถึงกับหยุดเท้าหนึ่งข้างค้างกลางอากาศ “มาๆ มานั่งกับตา” เอ่ยจบชายชราก็ถือวิสาสะอุ้มมันขึ้นมานางบนตักทันที

“หนิงเอ๋อร์คิดว่าแมวไม่น่าจะชอบกินผักนะเจ้าคะท่านตา” ฉินอี้หนิงเสนอความคิดเห็น

“ไหนใครว่าไม่กินผัก” ชายชรากล่าวอย่างผู้ชนะพลางคะยั้นคะยอให้เด็กหญิงที่นั่งฝั่งตรงข้ามได้เห็นภาพที่หลี่โต๋วเปาเคี้ยวผัดผักบุ้งจนแก้มตุ้ย

“แปลกจริงๆ” เด็กหญิงเอียงคอน้อยๆ อย่างคนขี้สงสัย ถือเป็นภาพที่น่ารักอย่างยิ่งในสายตาของชายหนุ่มจากยุคจักรวรรดิอวกาศ

เมี้ยววววว

พอแสร้งส่งเสียงออกไปแบบนั้น นางจึงคีบเนื้อปลาหลีทอดมาให้เขาบ้าง ในขณะที่ท่านยายทำเพียงยิ้มบางๆ ให้กับสองตาหลานที่กำลังผลัดกันเอาอกเอาใจเจ้าก้อนขนสุดน่ารักตัวนี้

“ท่านยาย พรุ่งนี้เราจะไปหาของป่าบนภูเขาจริงๆ ใช่หรือไม่” ฉินอี้หนิงหันไปถามหญิงชรา ยามนี้ดวงตากลมสวยของนางสุกสกาวอย่างคนตื่นเต้นที่จะได้ออกไปทำสิ่งที่หลี่โต๋วเปาไม่ค่อยเข้าใจนัก

“ถ้าฝนไม่ตกลงมาเสียก่อนเราก็คงได้ไป จะได้หาสมุนไพรมาเพิ่ม ช่วงนี้ชาวบ้านเจ็บป่วยเพราะไข้หวัด สมุนไพรที่มีก็เริ่มน้อยลงแล้ว หรือบางทีเราอาจจะได้เจอของป่าหายากในช่วงนี้ จะได้เอามาทำอาหารกินกัน”

พอกล่าวถึงตรงนี้ ท่าทีของท่านตาสกุลฉินก็ดูจริงจังขึ้นเล็กน้อย “เสี่ยวหนิงของเราโตขึ้นมากแล้ว อีกหนึ่งเดือนกว่าๆ เจ้าก็จะถึงวัยปักปิ่น หากอยู่ที่นี่ต่อไปมันจะยิ่งลำบาก ไว้ถ้าตากับยายเก็บเงินได้เยอะๆ เราค่อยย้ายไปอยู่ในเมืองหลวงกัน”

ด้วยเพราะรู้ดีกว่าหลานสาวบุญธรรมผู้นี้มีรูปโฉมงามล่มเมืองปานใด อีกทั้งแต่ละวันนางต้องเจอการก่อกวนทั้งจากบุรุษและสตรี สองเฒ่าสกุลฉินจึงอดไม่ได้ที่จะทุกข์ใจแทนนาง ทว่าสิ่งที่สามารถทำได้กลับมีเพียงการเฝ้าระวังอันเล็กน้อยเท่านั้น ยิ่งร่างกายร่วงโรย ก็ยิ่งลำบากใจที่จะปล่อยนางออกไปทำหลายๆ อย่างเพียงคนเดียว

วาสนาของสตรีนางนี้ยังสามารถไปได้อีกไกล หากวันใดที่ฉินอี้หนิงพลาดท่าให้กับชายกักขฬะพวกนั้น สองเฒ่าสกุลฉินคงไม่อาจทำใจเห็นนางต้องทุกข์ตรมได้ เพื่อให้สามารถไขว่คว้าโชควาสนามากองแทบเท้าหลานสาว ผู้เฒ่าทั้งสองจึงยอมฝืนตนเองเพื่อหาเงิน

“ท่านตาท่านยาย ข้าอยู่ที่นี่กับพวกท่านก็มีความสุขดี ไม่อยากไปเมืองหลวงหรอกเจ้าค่ะ” เด็กหญิงตอบอย่างจริงจัง อาจเพราะนางยังคงหวาดกลัวชะตาที่รออยู่ นางจึงยังไม่พร้อมที่จะไปเผชิญกับมัน แม้ภายในใจลึกๆ นางจะต้องการแก้แค้นทรราชสกุลหลี่มากแค่ไหน

แต่ด้วยกำลังที่มีในตอนนี้ มันทำให้รู้ว่านางไม่อาจเข้าใกล้หรือยืมมือใครได้เลย อนึ่งเพราะขุนนางที่เคยจงรักภักดีล้วนแล้วแต่ถูกกวาดล้างจนสิ้น สกุลของนางไม่มีพรรคพวกที่เหลือรอดเลยสักราย มีเพียงนางเท่านั้นที่เป็นหลักฐานว่าสกุลหรันเคยเป็นจักรพรรดิของแผ่นดินนี้มาก่อน

เมี้ยวววว~

เสียงของเจ้าแมวโต๋วเปาทำให้ใบหน้าที่เริ่มเศร้าสร้อยของฉินอี้หนิงกลับมามีรอยยิ้มอ่อนหวานอีกครั้ง นางสลัดเรื่องในอดีตออกไปด้วยระยะเวลาเพียงรวดเร็ว ก่อนจะคีบเนื้อปลาหลีในน้ำแกงไปใส่ถ้วยของเจ้าแมวอ้วน

“ออกคำสั่งเก่งจริงๆ เจ้าแมวตัวนี้” ท่านยายอดไม่ได้ที่จะบ่นเจ้าก้อนขน ขณะที่ท่านตาหัวเราะร่า

“หน้าตาของมันก็ดูเอาเรื่องไม่น้อยเลย ดูดุแต่ดันมาแพ้ของกินเสียได้ ฮ่าๆๆ”

 

จบบทที่ 2 แล้วนะคะ ติดตามกันต่อไปน้าาา