บทที่ 3 สตรีมเก็บของป่ายุคโบราณ

เป็นเวลาหลายชั่วโมงที่หลี่โต๋วเปาอยู่กับฉินอี้หนิงอย่างใกล้ชิด บ้านไม้หลังนี้ถูกสร้างไว้อย่างดี แม้ไม่หรูหราหรือตระการตาเทียบเท่ากับยุคสมัยที่ชายหนุ่มจากมา ทว่าในสายตาของหลี่โต๋วเปา ความเรียบง่ายเช่นนี้มันกลับดูสวยงามไม่น้อยเลย

หน้าบ้านเป็นห้องเก็บสมุนไพรที่ถูกจัดเรียงไว้อย่างสะอาดสะอ้าน ถัดมาคือห้องทานอาหารของทั้งสาม ในห้องนี้มีพื้นที่เล็กๆ ที่แยกย้อยเป็นบันไดไม้เงางาม เพื่อใช้ขึ้นไปยังห้องนอนซึ่งอยู่ขนาบข้างห้องเก็บบรรดาหนังสือตำราแพทย์ ด้วยเพราะใช้ร่างแมวเดินสำรวจ ชายหนุ่มจึงรู้ว่าห้องนอนใหญ่ติดบันไดเป็นห้องของท่านตาท่านยาย ส่วนห้องเล็กๆ ที่อยู่ท้ายสุดคือห้องของฉินอี้หนิง

ในส่วนท้ายของบ้านคือห้องครัว บอกตามตรงว่าหลี่โต๋วเปาชื่นชอบห้องนี้เป็นพิเศษ เพราะมันสื่อถึงวัฒนธรรมของคนยุคนี้ได้ดีที่สุด ทั้งการถนอมอาหารไว้ในรูปแบบแฮม ถนอมผักไว้กินหน้าหนาวในรูปแบบของหมักดองหรือของแห้ง เก็บเมล็ดพันธุ์ รวมถึงบรรดาเครื่องเทศต่างๆ ไว้ด้วยกรรมวิธีที่ชายหนุ่มไม่รู้จัก

ในส่วนของห้องสำหรับขับถ่ายของเสียนั้น ไม่ค่อยน่าอภิรมย์ใจเท่าใดนัก ยิ่งเมื่อเป็นสายตาของชายหนุ่มผู้เป็นถึงคุณชายยิ่งแล้วใหญ่ เพราะมันเป็นเพียงส้วมแห้ง [1] ตั้งอยู่บริเวณใกล้ครัว เป็นห้องเล็กๆ ที่ถูกแยกไว้ด้วยฝาผนังไม้ไผ่สานอย่างดี ทว่าประตูเข้าออกเป็นเพียงผ้าผืนหนาแขวนไว้พอให้คนเข้าออกเท่านั้น สิ่งที่แย่ที่สุดคือการที่ภายในห้องนั้นมีเพียงแท่นไม้ยกสูงขนาดพอคนนั่งได้ บนแท่นไม้นั้นมีรูวงรีขนาดพอดีตัว ด้านล่างของรูมีถังดินเผาวางอยู่ คะเนว่าคงใช้สำหรับรองรับของเสีย บ้านอื่นไม่รู้เป็นอย่างไร แต่บ้านสกุลฉินใส่เถ้าไม้และฟางข้าวลงในถังเพื่อดูดกลิ่นเหม็นของอุจจาระ

คงไม่ต้องบอกว่าใครนำไปทิ้ง แน่นอนว่าคนคนนั้นก็คือฉินอี้หนิงนั่นเอง

แต่ก็ถือว่านางเป็นคนสะอาดสะอ้านคนหนึ่ง ออกจะละเมียดละไมที่สุดในบ้านหลังนี้แล้วกระมัง นางแตกต่างจากชาวบ้านคนอื่นอย่างชัดเจน แต่ก็แข็งแกร่งเกินกว่าจะเป็นคนที่ทำอะไรไม่ได้

ตุบ…

ร่างเจ้าแมวสีขาวอดไม่ได้ที่จะเข้าไปนั่งใกล้ๆ คนที่กำลังหายใจเข้าออกอย่างเป็นจังหวะ สตรีงามในยุคอดีตคือแบบนี้นี่เอง ทุกองค์ประกอบบนใบหน้าของฉินอี้หนิงสามารถสะกดหลี่โต๋วเปาให้ติดอยู่ในภวังค์บางอย่างได้อย่างง่ายดาย โดดเด่นโดยธรรมชาติของแท้

กระทั้งคอมเมนต์ของใครบางคนเด้งขึ้นมาบริเวณระยะสายตา

[ซินซินผีน้อยนักรัก : เป็นตัวละครที่สวยจนเหมือนไม่มีอยู่จริง]

…..

[Sunfan : หลงเลยครับ]

พรึบ!!!

จบคอมเมนต์นั้น สตรีมของแมวอ้วนสีขาวที่มีดวงตาสีอความารีนแสนโดดเด่นก็จบลงราวกับที่บ้านของผู้สตรีมแก่นพลังงานหมดแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ไม่มีการเอ่ยคำบอกลา ไม่มีการเชิญชวนทุกคนให้มาดูต่อ ไม่มีอะไรทั้งนั้น…

เครื่องย้อนอดีตถูกเปิดในเวลาต่อ ก่อนที่ร่างสูงจะกลับไปยังห้องของตน และทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างเงียบงัน

วันนี้มันแทบจะดีที่สุด แต่มีข้อเสียเล็กๆ คือเขากินข้าวยังไม่ค่อยอิ่มนัก วันหน้าคงต้องคิดวิธีที่จะสามารถทำให้ผู้หญิงคนนั้น เอาอาหารมาให้กินเยอะๆ เสียแล้วสิ หรือควรใช้พลังจิตกับเธอดี?

เพียงไม่นานระบบอาบน้ำอัตโนมัติก็ทำงานเสร็จสิ้น ไม่นานอดีตจอมพลแห่งจักรวรรดิอวกาศก็เข้าสู่ห้วงนิทรา โดยมีเสียงหวานใสของสตรีเมื่อหลายหมื่นปีก่อนคอยกล่อมในความฝัน

ในเช้าวันใหม่ที่ไม่มีเจ้าแมวสีขาวตัวนั้นอยู่…

ยามนี้ฉินอี้หนิงกำลังเตรียมตัวเพื่อขึ้นเขาไปกับท่านยายของนาง การแต่งกายของเด็กหญิงดูทะมัดทะแมงมากกว่าปกติ ซ้ำยังใช้ผ้าพันไปหน้าเสียจนเกือบมด หลงเหลือเพียงส่วนดวงตาเท่านั้นที่ยังพอทำให้รู้ว่าเป็นคน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่านางต้องใช้ความพยายามอย่างหนักในการสร้างความองค์อาจเยี่ยงบุรุษเพศ

“เจ้าโต๋วเปามันหายไปไหนของมันกันหนอ” เป็นท่านตาที่เอ่ยขึ้นก่อน

“ถ้ามันชอบที่นี่ เดี๋ยวมันก็คงกลับมาบ้านเราด้วยตัวเองนั่นล่ะ” เป็นท่านยายที่ปลอบประโลมผู้เป็นสามี “เจ้าก็รออยู่บ้าน ทำหน้าที่หมอยาต่อไป ข้ากับเสี่ยวหนิงจะรีบกลับมาโดยเร็ว”

“ระวังตัวกันด้วยนะ เห็นว่าช่วงนี้พวกสัตว์ป่ามันเริ่มมาหากินแถวนี้ ถ้าเจอหมูป่าก็อย่าเพิ่งไปสู้กับมันล่ะ”

“เจ้าค่ะท่านตา หนิงเอ๋อร์จะจดจำไว้ แต่ท่านตาไม่ต้องห่วงนะเจ้าคะ หนิงเอ๋อร์เชี่ยวชาญเรื่องขึ้นเขาจะตาย ไม่นานเราก็จะกลับมาเจ้าค่ะ”

“โถ่ เจ้าเด็กนี่ เจ้าอย่ามาคุยโวไปหน่อยเลย” คนชราทำทีจิปาก พร้อมทั้งยื่นมือไปยีผมเด็กหญิงด้วยความหมั่นเขี้ยว

หลังบอกลากันเสร็จสรรพ สองร่างของยายกับหลานก็เดินหายลับขึ้นไปบนภูเขา ทิ้งให้ชายชราซึ่งมีอายุมากที่สุดในบ้านได้แต่มองตามพวกเขาด้วยความห่วงใย

เดินขึ้นไปได้ไม่กี่ก้าวฉินอี้หนิงก็พบเข้ากับเห็ดโคนแสนอร่อยที่นางชื่นชอบนักหนา หลายดอกยังไม่บาน ส่วนบางดอกก็ยังแนบติดกับส่วนโคนอยู่ ซึ่งระยะการเติบโตเท่านี้นี่แหละที่อร่อยที่สุด

กิ่งไม้เล็กๆ ที่วางอยู่บนบริเวณนั้นถูกใช้เป็นอุปกรณ์งัดโคนเห็ดขึ้นมาจากดินร่วนซุย ก่อนที่มือเรียวสวยจะหยิบมันขึ้นมาเพื่อให้หญิงชราที่เพิ่งเดินตามมาได้เห็นอย่างถนัดตา

“ท่านยายดูสิ ปีนี้เห็ดโคนน่าอร่อยไม่น้อยเลยเจ้าค่ะ”

“เอากลับไปผัดเย็นนี้คงจะดี ประเดี๋ยวยายจะรับหน้าที่เป็นคนปรุงเอง” กล่าวจบสายตาของหญิงชราก็หันไปเห็นสมุนไพรที่นางต้องการ จึงได้เอ่ยปากพูดกับฉินอี้หนิงที่กำลังนั่งยองๆ เก็บเห็ดอย่างสนุกสนาน “เดี๋ยวยายจะไปเก็บซานจี้ [2] ก่อน เสี่ยวหนิงอย่าเดินไปไกลนักนะลูก”

“เจ้าค่ะ” เสียงหวานรับคำอย่างสดใส นางมองตามคนชราอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหันกลับมาสนใจวัตถุดิบของป่าหมวดอาหารของตนเองดังเดิม

 

 

[1] ห้องส้วมแห้ง” (ฮั่นเช่อ) ไม่มีระบบน้ำ เหมาะสำหรับใช้ในฤดูหนาว เพราะไม่ต้องเดินออกไปกลางลานหิมะ แม้จะมีกลิ่น แต่ด้วยการใช้วัสดุธรรมชาติเช่นเถ้าไม้ ฟาง และลมถ่ายเท ชาวบ้านก็ใช้กันได้โดยไม่รังเกียจ

[2] สรรพคุณห้ามเลือด บำรุงโลหิต ลดอักเสบ แก้ฟกช้ำ ขึ้นเฉพาะในพื้นที่ภูเขาสูง เช่น ยูนนาน ใช้รักษาไข้ที่มาพร้อมการอักเสบหรือฟกช้ำภายใน