บทที่ 5 กลายเป็นที่หมายตาของทุกคน

เมื่อไก่ฟ้าหลังเทาถูกท่านตาฉินชำแหละและหั่นเป็นชิ้นขนาดพอดีคำ ฉินอี้หนิงก็แบ่งเนื้อส่วนหนึ่งออกมาผัดในกระทะหลุมให้พอหอม ก่อนจะเติมน้ำเปล่าลงไปเพื่อเคี่ยวจนเนื้อของมันเปื่อย นางปรุงรสน้ำแกงด้วยพริก เกลือป่น และเครื่องเทศหอมกรุ่น ก่อนจะใส่บรรดาเห็ดที่ทำความสะอาดไว้ลงไป

“ระหว่ารอให้ต้มไก่ใส่เห็ดรวมสุก เราก็จะทำกับข้าวอย่างอื่นแทนนะโต๋วเปา” นางลูบศีรษะเจ้าแมวอ้วนด้วยความเอ็นดู

หลี่โต๋วเปานั่งดูนางทำอาหารอย่างตั้งใจ เช่นเดียวกับเหล่าผู้ชมที่เอาแต่พูดถึงกลิ่นหอมๆ และรูปร่างแสนแปลกตาของเห็ดแต่ละชนิด

ตอนนี้ท่านยายกำลังล้างสมุนไพรอยู่กับท่านตา พร้อมทั้งเตรียมสมุนไพรเหล่านั้นไว้ใช้รักษาผู้คน ขณะที่มือเรียวสวยของฉินอี้หนิงใช้มีดปอกหน่อไม้หวานอย่างคล่องแคล้ว และหันมันเป็นชิ้นๆ จนเห็นเนื้อสีขาวฉ่ำน้ำ

หญิงสาวใช้พริกเสฉวนในการทำพริกแกง พอตั้งไฟในเตาเล็กเสร็จ นางก็เอากระทะมาวางพร้อมทั้งใส่เนื้อส่วนที่เป็นน้ำมันไก่ลงไป พอเจียวส่วนน้ำมันไก่จนได้น้ำมันสีเหลืองทองมาเพียงเล็กน้อย พริกแกงสีแดงฉวนก็ถูกใส่ลงไปผัดจนได้กลิ่นหอมแสนฉุนจมูก สถานการณ์นี้ดูคับขันเล็กน้อย จนหลี่โต๋วเปาอดคาดเดาไม่ได้ว่าบางทีในยามนี้บรรดาคนดูในยุคจักรวรรดิของเขาคงกำลังกอดคอกันจามอยู่กระมัง

เนื้อไก่ฟ้าหลังเทาส่วนหนึ่งถูกใส่ตามลงไป ก่อนที่ตะหลิวในมือนางจะช้อนมันกลับไปกลับมาอย่างคล่องแคล้ว พอเนื้อไก่สุกก็ใส่วัตถุดิบอย่างสุดท้ายนั่นคือหน่อไม่หวาน ฉินอี้หนิงเติมน้ำเข้าไปเล็กน้อยพอให้ผัดหน่อไม้สีแดงฉานของนางไม่แห้งจนเกินไป เพียงไม่นานอาหารชนิดนี้ก็ถูกตักใส่จานและปิดฝาไว้บนโต๊ะ

ตอนนี้ในสตรีมมีคนดู 50k หลายคอมเมนต์ถูกเขียนส่งมาจนหลี่โต๋วเปาไล่สายตาอ่านตามไม่ทัน และพวกเกรียนคีย์บอร์ดที่ตั้งใจมาด่าโดยไม่มีปี่มีขลุ่ยก็ถูกระบบอัตโนมัติที่ชายหนุ่มตั้งค่าไว้ บล็อกตั้งแต่รหัสยันประวัติในทันที หรือจะเรียกให้ถูกก็คือต่อให้คนคนนั้นจะสมัครไอดีมาใหม่ ก็ไม่สามารถกลับมาดูสตรีมของหลี่โต๋วเปาได้อยู่ดี

[ฟรานซิสสส : เพิ่งเคยเห็นการทำอาหารครั้งแรก]

[รีเบคก้า : หน่อไม้หวานน่าอร่อยมาก รสชาติจะเป็นยังไงหนอ?]

นั่นคือสิ่งที่หลายคนสงสัยไปในทิศทางเดียวกัน ซึ่งผู้ที่มีโอกาสได้ลิ้มรสอาหารเหล่านี้ (อย่างแน่นอน) ก็คือหลี่โต๋วเปา แค่คิดถึงตอนทานอาหารร่วมกับครอบครัวสกุลฉิน ชายหนุ่มก็น้ำลายไหลแล้ว

ควันอ่อนๆ ลอยออกมาจากแกงเห็ดรวมที่ฉินอี้หนิงกำลังตักใส่ถ้วยดินเผาใบใหญ่ นางนำกระทะหลุมที่เพิ่งใช้แกงไปล้างจนสะอาด ก่อนจะเอามาใช้ต้มเนื้อไก่ฟ้าหลังเทาที่เหลือใส่กับบรรดาสมุนไพรจากภูเขา

กลิ่นหอมของเครื่องเทศผสมผสานกับกลิ่นของไก่จนสามารถเรียกน้ำย้อยให้ไหลออกมารวมกันเป็นกอง เพียงไม่นานเสียงหวานใสก็เอ่ยเรียกให้ทุกคนมาทานอาหารร่วมกัน

กลิ่นหอมอบอวลลอยฟุ้งทั่วลานบ้าน ฉินอี้หนิงจัดแจงถ้วยข้าวและกับข้าวอย่างคล่องแคล่ว วางเรียงบนโต๊ะใต้ต้นแปะก๊วย ส่วนเจ้าหลี่โต๋วเปาในฐานะแมวอ้วนประจำบ้านสกุลฉิน ยามนี้นั่งนิ่งอยู่บนเบาะนุ่ม ทั้งยังทำหน้าตาและท่าทางราวกับพระประธานใจกลางพิธีกรรมสำคัญ ขณะที่ดวงตากลมโตสีฟ้าครามของมันยังคงจับจ้องไปยังฉินอี้หนิงผู้แสนสดใส

ในบ้านสกุลฉินแห่งนี้ ไม่มีใครรู้เลยว่ารายการสตรีมของชายหนุ่มในร่างแมวกำลังเปิดอยู่ อีกทั้งกำลังสตรีมทุกภาพทุกเสียงไปยังอีกปลายทางหนึ่งในยุคจักรวรรดิอวกาศ

“กินข้าวเที่ยงกันเถอะเจ้าค่ะ”

เสียงหวานใสของฉินอี้หนิงกล่าวขึ้น พร้อมกับนั่งลงข้างเก้าอี้ของท่านยาย หลี่โต๋วเปาเหลือบมองถ้วยข้าว ถ้วยแกงเห็ดรวม และจานใส่ผัดหน่อไม้หวานตรงหน้า ดูซิว่าฉินอี้หนิงจะจัดอาหารให้แมวตัวนี้อย่างไร

[โอโตเมะบ๊องแบ๊ว : หน่อไม้มันดูฉ่ำมากกกก]

[ด็อกเตอร์หลิวแห่งศูนย์ส่องอาหาร : อยากให้สถานที่นี้มีจริงนะ เพราะผมจะย้อนเวลากลับไปหาเธอคนนี้!]

หลี่โต๋วเปาเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย สูดกลิ่นไออุ่นของไก่ตุ๋นสมุนไพรที่วางอยู่ตรงกลางโต๊ะ กลิ่นโกฐหัวบัวและหญ้าเทียนลอยแตะปลายจมูก แมวอ้วนทำเสียง เหมียว~ เบาๆ ราวกับกำลังตอบรับอย่างมีมารยาท ก่อนจะหันหน้ากลับไปมองครอบครัวสกุลฉิน

ทันทีที่ท่านยายตักไก่ตุ๋นเข้าปาก ดวงตาก็เป็นประกายเล็กน้อย “อร่อยกว่าเดิมเยอะเลย กินแล้วอบอุ่นถึงใจเสียจริง เสี่ยวหนิง วันหน้าเจ้าต้องสอนยายต้มแบบนี้บ้างนะ”

“ได้สิเจ้าค่ะ” หญิงสาวยิ้มตอบ แล้วตักไก่ใส่ถ้วยให้ท่านตาด้วยความอ่อนโยน “ท่านตา ท่านยาย พวกท่านทั้งสองต้องกินให้หมดนะเจ้าคะ สมุนไพรพวกนี้ช่วยบำรุงโลหิต ทำให้เลือดไหลเวียนดีขึ้นด้วย”

หลี่โต๋วเปาแสร้งขยับตัวเล็กน้อย เพราะรอคอยอยู่นานแต่เด็กหญิงกลับไม่สนใจมันเลย

[Anachan.exe : เอาเถอะ ฉันเชื่อแล้วว่าในอดีต การกินอาหารทำให้คนมีความสุขได้จริงๆ]

[QwQrobot : สตรีมวันนี้ ไม่ใช่แค่ทำให้เห็นเพียงเรื่องอาหารสินะ]

หลี่โต๋วเปากระพริบตาช้าๆ สองครั้ง ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่ในฐานะแมวจากยุคอนาคตที่ปลอมตัวมาบันทึกข้อมูลด้านอาหารและวัฒนธรรมที่สาบสูญ ตัวเขาย่อมรู้ดีว่าภารกิจวันนี้มันสำเร็จเกินคาดไปมากโข

เพราะไม่ใช่แค่ข้อมูลที่ได้ แต่คือภาพความสุขเล็กๆ ที่มนุษย์ในยุคใหม่เผลอหลงลืมกันไปหมดแล้ว

ในโลกยุคจักรวรรดิที่เร่งรีบและเงียบเหงา อาหารง่ายๆ กับความอบอุ่นไม่กี่ประโยคจากคนในครอบครัว บางที…โลกในวันหน้าก็อาจต้องการแค่นั้นเอง

“อันนี้ถ้วยข้าวของเจ้านะ โต๋วเปา”

มือเรียววางถ้วยใส่อาหารลงบนเก้าอี้ตรงหน้าของเจ้าแมวสีขาว ในถ้วยนั้นเป็นเพียงขาวสวยผสมกับไก่ต้มสมุนไพร หลี่โต๋วเปาชิมแล้วเห็นว่าอร่อย แต่เพราะชายหนุ่มอยากกินกับข้าวอีกสองชนิดด้วย อดีตจอมพลผู้โหดเหี้ยมจึงต้องสวมวิญญาณแมวเหมียวแล้วหันไปอ้อนท่านตาท่านยาย

“โอ๋…โต๋วเปาน้อยของเรากินจุจริงๆ” ท่านยายเอ่ยชมเมื่อเห็นว่าเจ้าแมวน้อยสามารถกินหน่อไม้หวานได้ ซ้ำยังมีท่าทีชื่นชอบอย่างที่สุด

“มาๆ กินข้าวเพิ่มอีกชามนะ จะได้โตเร็วๆ” ท่านตาเองก็รีบเติมข้าวให้เจ้าโต๋วเปา แถมรอบนี้เป็นข้าวผสมกับแกงไก่ใส่เห็ดรวม

พอกินหมดอีกก็เป็นท่านยายที่เติม แน่นอนว่ารอบสุดท้ายนี้คือข้าวผสมผัดพริกแกงไก่ใส่หน่อไม้ ซึ่งเป็นอะไรที่แปลกมากๆ ราวกับว่าพวกเขาสามารถอ่านใจเจ้าแมวโต๋วเปาออก หรือไม่ก็ถูกสั่งการโดยพลังงานลึกลับจากเจ้าแมวตัวนี้

“มากเกินไปแล้ว เจ้าโต๋วเปาตัวเล็กแค่นี้เองนะเจ้าคะ” ฉินอี้หนิงพยายามปราม แต่มีหรือสองผู้เฒ่าจะฟัง