งอนหรือเปล่า

“นายสิงไม่กลับไร่สามวันแล้ว ไปทำอะไรวะ”     

            มือบางที่กำลังตรวจดูต้นกล้าหยุดชะงัก ก่อนจะกลับมาเป็นปกติใหม่เพียงเสี้ยววิ ใช่ สามวันแล้วที่สิงหราชไม่กลับไร่ ไม่รู้ว่าเขาไปไหน ไม่มีใครติดต่อได้ งานของเขาทุกคนมาถามเอาที่เธอ แล้วมันก็ง่ายราวกับปอกกล้วยเข้าปากเมื่อเธอตอบได้และสั่งการอย่างรวดเร็ว เธอซึมซับบางอย่างมาจนไม่รู้ตัว และคนที่ทำให้เธอเป็นแบบนั้น ตอนนี้ไม่รู้ไปอยู่ไหน หรือเขาจะโกรธเธอเรื่องวันนั้น แต่คนอย่างสิงหราชจะอ่อนไหวขนาดนั้นเชียวเหรอ

            ตอนนี้นาราคิดจนปวดหัวหมดแล้ว และยิ่งเจอแสงแดดแก่ๆยิ่งทำเธอสมองวูบวาบคล้ายจะเป็นลม

            “เป็นอะไรหรือเปล่านาค” ยุผินเดินเข้ามารับตัวเพื่อนสาวไว้ เพราะเห็นทำท่าจะล้มลงไป ดีนะ เธอเดินเข้ามาเห็นพอดี

            “เราหน้ามืดน่ะ” แพขนตากะพริบถี่ๆ นวดคลึงศีรษะตัวเอง ยุผินเห็นสีหน้าขาวซีดของเพื่อนแล้วยิ่งไม่สบายใจ

            “ไปหาหมอมั้ย เดี๋ยวเราพาไป” อยู่แบบนี้ได้เป็นลมไปแน่

            นาราส่ายหัว เธอยังไหว “ไม่เป็นไร เราพักสักหน่อย”

            ยุผินพาเพื่อนไปที่ต้นไม้ใหญ่ ถอดหมวกของตัวเองพัดที่หน้านารา ดีที่เธอเอาเอกสารมาส่งฝ่ายบัญชีของไร่ ไม่อย่างนั้นนะ คงไม่มีใครช่วยนาราเป็นแน่

            “พักบ้างสิ ทำแต่งาน เห็นมั้ยเป็นลมแล้วเนี่ย” ยุผินอดเป็นห่วงไม่ได้

            ใช่ อาจเพราะช่วงนี้ทำงานมาก นาราเลยอ่อนเพลีย ไม่มีแรงหยิบจับอะไร

            “อืม เราจะพักให้มากๆ”

            หญิงสาวยิ้ม พยักหน้าให้น้อยๆ เธอคงจะเหนื่อยเกินไปจริงๆ

           

            “มึงจะกลับตอนไหน” ไกรพบเมื่อเพื่อนของตนที่ตอนนี้นั่งมองบ่อปลาคราฟในบ้านของเขา ผู้กำกับหนุ่มถึงกลับถอนหายใจ มันทำแบบนี้มาสองวันแล้ว ราวกับว่าไม่มีการมีงานทำ ทั้งๆที่งานมันมีล้นมือเต็มไปหมด

            ไกรพบเป็นเพื่อนกับสิงหราชมาตั้งแต่สมัยเรียน อาจเป็นเรื่องบังเอิญที่พ่อของพวกเขานั้นสนิทกัน เลยพานทำให้เขาสนิทกับสิงหราชตามไปด้วย ทั้งสองไปเรียนเมืองนอกด้วยกัน  ตอนมหาลัยแยกย้ายกันไปเติบโต สิงหราชเรียนบริหารจากเมืองนอก ส่วนเขาเข้ามาสอบตำรวจเหมือนพ่อที่กรุงเทพ จนตอนนี้ได้เป็นผู้กำกับแล้ว

            ในอดีตสิงหราชชอบมานอนบ้านเขาบ่อยๆ มีเพียงตอนโตและอยู่ในช่วงเวลาทำงานที่มันไม่ค่อยมา ยิ่งสามปีหลังมานี้อยู่ติดไร่จนเขาสงสัย

            แล้วอยู่ๆมันกลับยืนอยู่ตรงหน้าบ้านเขา คุยกับคุณหญิงฟ้าผกาผู้เป็นแม่ เข้ามานอนในบ้านนี่แหละ วันรุ่งเช้าเขากลับมาก็เห็นมันนั่งกินข้าวที่บ้านแล้ว

            ทำเหมือนบ้านตัวเองจริงๆ

            “ไม่ตอบ จะย้ายมาอยู่กับกูหรือไง ธุรกิจพันล้านของมึงจะทิ้งแล้ว?”

            เงียบ เหมือนเดิม

            ไกรพบเดินเข้าไปใกล้ นั่งลงตรงข้างเพื่อน ลอบมองใบหน้าของเพื่อนสนิทไปด้วย

            “นี่รอยอะไรวะ” วันนั้นเขาไม่ได้สังเกตเลยว่าสิงหราชมีรอยฟกช้ำที่ริมฝีปากด้วย แต่วันนี้มันกลับเขียวแล้วตกสะเก็ดจนเขาสังเกตได้

            “ใครต่อยมาเหรอวะ” เขาพูดเล่นทว่า

            “แมว”

            “แมว?” คำตอบของสิงหราชทำเอาผู้กำกับหนุ่มงงเป็นไก่ตาแตก

            “แมวตบมึง?” แมวตบใครเป็นด้วยเหรอ เห็นแต่มันข่วน หรือว่าจะเป็น

            “แมวผีเหรอถึงตบมึงปากแตกขนาดนี้” คงมีแต่แบบนั้น

            “เปล่า แมวคน”

            ไกรพบอึ้งไปชั่วขณะ สมองเขาหมุนติ้วไปหมด สิงหราชได้รับการกระทบกระเทือนสมองมาหรือเปล่า ถึงได้เพ้อเจ้อขนาดนี้ อีกทั้งยังดูเงียบไปถนัดตา ไม่เคยเห็นเพื่อนเป็นแบบนี้เลย แต่ก่อนมีแต่มันแกล้งเขา ขี้เล่นไปตามประสาเพื่อนกัน แต่ตอนนี้ทำไมถึงได้เหมือนเสือเซาไปได้

            หนัก หนักแล้ว เพื่อนกู

            “แล้วจะกลับวันไหน” ผู้กำกับเปลี่ยนเรื่อง เห็นทีเรื่องร่องรอยของริมฝีปากมันสิงหราชไม่เล่าให้ฟังเป็นแน่ เพราะแบบนั้นเขาจึงอยากรู้ว่ามันจะนอนกับเขาอีกนานมั้ย ไม่กลับบ้านกลับช่อง

            ไม่อยากกลับตอนนี้

            สิงหราชรู้ตัวเองดี ที่เขามาที่นี่เพราะไม่อยากอยู่ไร่และยังเต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธ กลัวว่าถ้ากลับจะเผลออาละวาดใครเข้าแล้วคนคนนั้นจะโกรธเขามากกว่าเดิม แค่นี้ก็โกรธมากพอแล้ว อาจจะเกลียดด้วยซ้ำ

            ดวงตาคมจดจ้องที่เพื่อนของตนก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา ความเงียบและบรรยากาศอึมครึมที่แผ่ออกมาจากคนตัวสูงทำไกรพบปิดปากเงียบไปด้วย สุดท้ายก็นั่งอยู่ข้างๆกันโดยไม่มีคำพูดอะไรออกมาสักคำ

            สองวันแล้วที่นาราชะเง้อมองเส้นทางจากเนินเขาเพื่อดูว่ามีรถของคนคนหนึ่งหรือไม่ ทว่ายิ่งมองนานเท่าไหร่กลับพบแต่ความไม่ได้ดั่งใจ มีเพียงรถของคนงานที่ขับผ่านไปผ่านมาเท่านั้น หญิงสาวถอนหายใจออกมา สี่วันแล้วที่สิงหราชไม่กลับไร่เลย ถึงตอนนี้เธอจะไม่สนใจเขา เพราะเขาทำร้ายร่างกายวิกรก่อน สมควรที่จะโดนโกรธ รวมถึงรูปพวกนั้น ยิ่งเป็นการตอกย้ำว่าไม่ควรสนใจเลย ทว่าการที่สิงหราชหายไปกลับสร้างความร้อนรนในใจขึ้นมา จากตอนนั้นคิดว่าไม่เป็นอะไร หลังๆนารากลับมานั่งรอบนเขาเพื่อรอดูรถของเขาซะแล้ว

            ไร้วี่แวว ไปไหนกันนะ

            ถอนหายใจออกมา พยายามสยบความขุ่นมัวที่แผ่กระจายอยู่เต็มอก จนสุดท้ายก็ลุกขึ้น วันนี้เธอจะไปตลาดเสียหน่อย

            นาราไปจับจองเอารถจักรยานของไร่ ขี่ไปยังตลาดท้ายหมู่บ้านที่อยู่ใกล้ๆกับธรภูมิ ที่แห่งนี้ถูกล้อมรอบด้วยชาวเขาหลายหมู่บ้าน และแต่ละหมู่บ้านจะมีวัฒนธรรมที่แตกต่างกัน ซึ่งวันนี้เธอเลือกมาตลาดของชาวบ้านที่ติดท้ายไร่ อย่างชนเผ่าลีซอ พวกเขาอาศัยอยู่ติดลำห้วย และมักมีปลาดีๆหลากหลายเสมอ

            วันนี้เธอจะซื้อปลาซ่อน เพื่อไปทำแกงรอใครบางคน ความจริงก็ไม่อยากทำนักหรอก แต่วันนั้นเธอตบหน้าเขาแรงไปหน่อย กำลังรู้สึกผิด ใช่ เธอกำลังรู้สึกแบบนั้น ไม่มีอะไรซ่อนอยู่เลย

            นาราเดินเข้ามาในตลาดเล็กๆที่มีไม่ถึงยี่สิบซุ่ม ยิ้มให้ชาวบ้านที่เข้ามาทักทายเธอ เพราะบางคนก็เป็นคนงานที่ไร่ คุยกับพวกเขาอยู่สองสามประโยค ก็เลือกของที่ตัวเองต้องการ ได้ปลาซ่อนตัวใหญ่และผักป่าหลายชนิด ทั้งผัดกูด นาวแลว ผักป่าหายากอีกหลายอย่าง