ไม่ไหวอยู่แล้ว

            “ซื้ออะไรมาเยอะแยะคะเนี่ย” นงรักมองหญิงสาวตัวเล็กที่ขี่จักรยานเข้ามาในบ้าน หลายวันมานี้นาราไม่ขึ้นมาบนบ้านใหญ่เลย จึงแปลกใจที่อยู่ๆวันนี้ขี่รถเข้ามา

            “ของมาทำอาหารน่ะค่ะ หนูขอใช้ครัวได้มั้ยคะ” นาราถือถุงมากมายเดินมา นงรักรีบเข้าไปช่วย

            “ได้สิคะ ไม่มีใครขึ้นมาบนบ้านเลยป้าเหงาเหง๊าๆ นี่ว่าแต่ติดต่อคุณสิงได้มั้ยคะ”

            นาราส่ายหัว “ไม่ได้ค่ะ” ไม่ใช่ว่าติดต่อไม่ได้ แต่เธอไม่ได้โทรไปหาเขาต่างหาก ทั้งไลน์หรือช่องทางอื่นๆที่สามารถติดต่อสิงหราชได้นาราไม่ได้ทำอะไรเลย เพราะกลัว กลัวว่าถ้าทักเขาไปก่อน เขาจะไม่ตอบกลับมา

            “เฮ้อ ไปไหนก็ไม่รู้ไม่บอกใครเลย ป้าโทรไปก็ไม่รับ พรุ่งนี้ป้ากะว่าถ้าคุณสิงยังไม่มาจะส่งไอ้น้อยไปตามหาแล้ว เล่นทิ้งไร่ไปแบบนี้ ไม่ดีเลยค่ะ”

            ขาดผู้ปกครองที่ทุกคนเกรงขามแล้ว พวกจิ๊บจ๊อยมันจะเกรงกลัวได้ยังไง เธอละหนักใจจริงๆ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับนายหัวของไร่กันแน่

            นารายืนฟังนิ่ง ไม่อยากคิดว่าที่สิงหราชหายไปเป็นเพราะเธอ ไม่คิดว่าคนอย่างเขาจะมาสนใจกับเรื่องแค่นี้ ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้สึกผิด แต่ในสายตาเธอสิงหราชดูแข็งแกร่งเกินไป เขาจะมาน้อยใจแค่เรื่องเธอตบหน้าเหรอ ถึงจะคิดอย่างนั้นทว่านารากลับกระวนกระวายใจจนนั่งไม่ติด

            “เดี๋ยวเขาก็คงกลับมาเองละค่ะ” เฝ้าบอกตัวเองว่าไม่เป็นอะไร นงรักถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนทั้งสองจะขึ้นไปบนบ้าน

            นาราหั่นผักด้วยใจที่กำลังคิดมาก เพราะป่านนี้ยังไม่มีวี่แววว่านายหัวของไร่จะโผล่มาเลย

            “แย่แล้ว แย่แล้ว ป้านง คุณนาค อยู่ไหน!” เสียงโหวกเหวกโวยวายของใครบางคนดังขึ้นมาถึงในบ้าน นงรักกับนาราหันมองกัน ก่อนที่ทั้งสองจะรามือจากวัตถุดิบทำกับข้าว เดินออกมาดูว่าเกิดอะไร

            เดินมาถึงชานบ้าน มองบันไดลงไปจึงเห็นว่าเป็นคนงานคนหนึ่ง ซึ่งคนนี้นงรักรู้จักด้วย

            “อะไรไอ้ม่อน อะไรของเอ็ง” เสียงดังทำไม หนวกหูหมด นงรักอดคิดไม่ได้ แล้วเธอก็ต้องตกใจเมื่อเด็กในไร่เอ่ยว่า

            “นายหัวถูกตำรวจจับจ้ะ เขาบอกว่านายหัวซุกยาบ้าไว้ที่ไร่!”

            “อะไรนะ!”

            นาราและนงรักต่างตกตะลึง ทั้งสองไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน กระทั่งม่อนย้ำ

            “จริงๆจ้ะ เมื่อกี้ตำรวจมาค้นไร่แล้วเขาบอกว่าจับนายหัวได้ที่บ้านดอมใกล้ๆจะถึงไร่นี่เอง นายหัวขับรถมาจากเมืองคนเดียวจ้ะ แล้วตำรวจก็จับไปเลย”

            ดวงตางามเบิกขยายสั่นระริกไหวไปทั่วแพขนตา ใจกระหน่ำเต้นระรัวราวกับว่าจะทะลุออกจากอก ไม่จริงใช่มั้ย

ที่เธอได้ยินไม่จริงใช่มั้ย

            นาราตามนงรักมาที่สถานีตำรวจ ก่อนมานงรักโทรบอกพี่น้องของสิงหราชแล้ว ทั้งหมดตกใจมาก บอกว่าจะเดินทางมาให้เร็วที่สุด ป้าแม่บ้านผู้อาวุโสของไร่ที่อยู่ธรภูมิมาอย่างยาวนาน เตรียมเอกสารต่างๆมาเพื่อยื่นขอประกันตัวนายหัว และหญิงสูงวัยแทบร้องออกมาเมื่อเห็นมิตรสหายของนายหัวสิงหราช

            “คุณไกร!”

            “ป้านง”

            ไกรพบเดินเข้ามาหานงรักในชุดสีขาวที่บัดนี้ขอบตาแดงก่ำ ก่อนมองไปที่ร่างบางข้างๆด้วย ใครกัน คนที่ไร่มีคนสวยขนาดนี้ด้วยเหรอ ทำไมไกรพบไม่เคยเห็นเลย ให้ความสนใจกับหญิงสาวตัวเล็กได้ไม่นานก็ต้องเครียดใหม่ เรื่องของสิงหราช

            ตอนค่ำเขาและสิงหราชแยกกัน ผ่านไปไม่ถึงชั่วโมงก็มีการประกาศลับภายในหมู่ตำรวจว่าจะออกหมายจับนายหัวของธรภูมิในข้อหาครอบครองสารเสพติด เขาตกใจมาก ไม่คิดว่าเพื่อนของตนจะถูกจับ

            แปลกเกินไป แปลกมากจริงๆ

            ตั้งแต่รู้จักกันมาสิงหราชไม่เคยค้าธุรกิจผิดกฎหมาย ไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ แต่เรื่องความอิทธิพลเขายอมรับว่าเพื่อนของตนมีมาก ตำรวจไม่กล้ายุ่ง ด้วยความเก่งกาจและไม่ยอมใคร คนจึงเกรงกลัวและยำเกรงเสมอ ทว่าวันนี้กลับมีคำสั่งออกมา หนำซ้ำยังเป็นการจับกุมที่ไม่มีมูลอะไรเลย

            ถึงจะค้นพบของกลางที่ไร่ก็จริง แต่มันแปลกเกินไป

            ใช่ เนื่องจากตอนกลางวันสิงหราชมาหา เขาจึงต้องได้รับการสอบปากคำไปด้วย ตอนนี้เขากำลังทำเรื่องประกันตัวให้เพื่อนอยู่เพื่อต่อสู้คดี เพราะไม่เชื่อว่าสิงหราชเป็นคนทำ

            “คุณสิงเป็นยังไงบ้างคะ” นงรักจะร้องไห้ออกมาแล้ว

            “โดนจับตัวไปแล้วครับ ตอนนี้ผมกำลังหาทางช่วยอยู่”

            หญิงสูงวัยส่ายหัว “นายสิงไม่มีวันทำแบบนั้น ช่วยนายสิงด้วยนะคะ ช่วยนายสิงด้วยนะ” นงรักร้องไห้กับผู้กำกับหนุ่ม ในใจปวดหนึบไปหมด กลัว กลัวไปหมดเลย ถ้าธรภูมิไม่มีนายหัวสิงแล้วจะอยู่ได้ยังไง

            นาราได้แต่มองทั้งสองคนกอดกัน นึกย้อนไปในอดีตที่ได้ใกล้ชิดกับนายหัวของไร่ ในความรู้สึกของเธอ ไม่มีวันเชื่อว่าสิงหราชทำแบบนั้น ต้องเป็นการกลั่นแกล้งจากใครแน่นอน

            ทันใดนั้นเองภาพของนกที่กำลังแตกกระเจิงกันออกจากกรงผุดเข้ามาในหัว ทั้งยังภาพที่ญาติผู้พี่มาที่บ้านพักในไร่ของเธอ นาราประติประต่อเรื่องราวเข้าด้วยกัน วินาทีนั้นที่เธอตัดสินใจเอ่ยกับชายแปลกหน้าในชุดกากี

            “ฉันว่าเรื่องนี้ต้องมีสิ่งไม่ชอบมาพากลแน่ๆเลยค่ะ คุณพอมีเวลาฟังฉันอธิบายมั้ยคะ”

            สารวัตรหนุ่มหันมามองคนตัวเล็ก เห็นแววตาแน่วแน่ในตาของหญิงสาว ไม่คิดว่าจะมีคนใจตรงกับเขา

            “ครับ”

            ทั้งสองเดินไปด้วยกัน...

            นารากลับมาที่ไร่ หลังจากที่ทุกคนรู้เรื่องนายหัวของไร่ถูกจับกุมตัวไป คนงานก็เหมือนอยู่ไม่สุข ทุกร้อนไปทั่วผืนดิน ทั้งหมดมาหารือกัน รวมกันเข้ามาถามนาราถึงที่บ้าน

            “แล้วอย่างนี้จะเอายังไง นายหัวถูกจับแบบนี้ก็ไม่มีใครจ่ายเงินเดือนให้เราน่ะสิ เฮ้ย! หรือพวกเราก็จะโดนรากแห่ไปด้วย ไม่เอานะโว๊ย ใครจะรับผิดชอบ”

            “นายหัวถูกจับไปแล้ว อย่างนี้จะเอายังไงล่ะ ใครจะปกครองพวกเรา พี่น้องคนอื่นๆก็อยู่ที่อื่นหมด ไม่มีใครรู้งานในไร่ได้เท่านายหัวเลยสักคน ใครจะดูแลไร่นี้ล่ะ เงินเดือนเราก็ยังไม่ได้ ใครจะมาจ่าย ใช่มั้ยพวกเรา”

            “ใช่! ใช่! ใช่!”

            “รับผิดชอบเลย รับผิดชอบเลย”                      

            คนงานราวสิบคนกำลังส่งเสียงกัน หน้าดำคล้ำเครียดกับสิ่งที่เกิดขึ้น ต่างคนต่างกลัวว่าถ้าสิงหราชโดนจับไปแล้ว ไร่จะทำยังไง พี่น้องคนอื่นๆก็มีกิจการกันหมด ไม่มีใครทำได้ดีเท่านายหัวสิงสักคน อีกส่วนก็โกรธ โกรธที่นายหัวทำแบบนี้ รวมถึงเริ่มเชื่อว่าเงินจำนวนมหาศาลที่ธรภูมิได้รับต่อปี เกิดมาจากของผิดกฎหมายพวกนั้น

            “ทำแบบนี้ พวกเราไม่ยอมนะ ไม่ยอม ใช่มั้ยพวกเราไม่ยอม!”

            “จ่ายเงินพวกเรามาเลย จ่ายมา จ่ายมา!”

            ทั้งหมดตะโกนแข่งกัน นาราได้แต่มองภาพพวกนั้น นงรักหันมองเธอทำหน้าหนักใจ เวลานี้ธรภูมิขาดเสาหลัก ไม่มีสิงหราชทุกคนก็ไม่เกรงกลัว อย่างที่เขาเคยสอนเธอ ถ้าไม่มีความเด็ดขาด คนก็จะมาเอาผลประโยชน์จากเราได้  เพราะอย่างนั้นต้องมีพระเดชกับพระคุณ

            “หยุด!”

            เสียงที่กำลังดังผสานกันไม่รู้ว่าเสียงใครเป็นเสียงใครหยุดลงเมื่อได้ยินเสียงทรงอำนาจตรงหน้า เวลานี้เสียงของผู้หญิงตัวเล็กที่อยู่บนบ้านมีน้ำหนักเท่ากับของนายหัวสิงเลยทีเดียว มันทำให้ทุกคนต่างเงียบ หันไปมองทางเธออย่างรวดเร็ว ดวงตาสวยงามที่เคยฉายแววขี้เล่นน่ารักบัดนี้กลายเป็นดุดันราวกับเนตรของราชสีห์ คนงานต่างขนลุกเกรียวไปตามๆกัน

            “กลับไปทำงานที่ไร่เหมือนเดิมเดี๋ยวนี้ ส่วนเรื่องเงินเดือนฉันจะจัดการให้ ถ้าใครไม่พอใจ ก็ลาออกไปได้เลย!”

            นาราไม่ได้ขู่ เธอพูดจริง เพราะที่ผ่านมาสิงหราชบอกให้เธอดูแลตรงส่วนเงินเดือน ซึ่งเธอรู้ดีว่าควรจัดการตรงไหน เธอรู้ทุกอย่างที่ครอบคลุมของที่นี่

            รู้ดีว่าไม่มีสิทธิ์ปกครองไร่แห่งนี้ แต่อย่างน้อยจะประคองมันไว้ก่อนจนกว่าพี่น้องและสิงหราจะกลับมา และเธอมั่นใจว่าเจ้าของไร่จะกลับมาแน่ เพราะเธอเชื่อว่าเขาไม่มีวันทำแบบนั้นจริงๆ

            หลังจากได้ยินคำสั่งจากคนที่อยู่บนบ้าน คนงานทั้งหมดก็หารือกัน ที่ผ่านมานายหัวให้ผู้หญิงนี้เป็นคนจ่ายเงินเดือนให้พวกเขามาโดยตลอด รวมถึงทำหน้าที่อื่นๆด้วย เพราะแบบนั้นทุกคนจึงเชื่อมั่นในตัวนาราว่าจะสามารถจัดการเรื่องในไร่ได้ อีกทั้งยังกลัวถูกไล่ออก เพราะเป็นเรื่องจริงที่นาราเคยไล่คนงานออกมาแล้วครั้งหนึ่ง ซึ่งครั้งนั้นอยู่ในการรับรู้ของสิงหราชมาโดยตลอด

            ทั้งหมดจึงยอมจากไป และกลับไปทำหน้าที่ของตัวเอง

            ส่วนคนตัวเล็กที่อยู่บนบ้านได้แต่ถอนหายใจ ลักษณะท่าทางที่เคยแข็งแกร่ง บัดนี้ห่อเหี่ยวลงถนัดตา  ในใจได้แต่ภาวนาว่า กลับมาสักทีเถอะ เธอจะไม่ไหวอยู่แล้ว