ตามหาหัวใจ

"นายหัว!" ตอนนี้ประพาทุกข์ใจเหลือเกิน ตั้งแต่นารารู้ความจริงว่าเธอปิดบังเรื่องหนี้สิน เจ้าตัวก็หายไป เธอออกตามหาแล้วทว่าไม่เจอลูกเลย ออกตามหาทั่วหมู่บ้านก็ไม่พบตอนนี้ประไพไม่รู้จะทำยังไงแล้ว

            "เกิดอะไรขึ้น" อกด้านซ้ายสั่นไหวไม่น้อย เพียงได้ยินชื่อของใครบางคนหัวใจก็ราวกับโดนกระชากออกมา

            "นาคหายตัวไปค่ะ เธอรู้เรื่องหนี้แล้วว่าฉันไม่ได้เป็นคนก่อหนี้เอง แต่เป็นญาติที่สร้างไว้ แกรู้ แกเลยหายไป"

            เกิดความเงียบขึ้นทั่วบริเวณ การเป็นหนี้ของครอบครัวนารา เขารู้ว่าไม่ได้เกิดจากพ่อและแม่ของเธอ แต่เกิดจากตาและยายและญาติคนอื่นๆ เขารู้เรื่องนี้หลังจากที่เธอทำงานได้ไม่นาน แต่ที่กักเก็บไว้ก็เพราะสาเหตุส่วนตัว

            แต่วันนี้ นารารู้มันแล้ว คงเสียใจมาก ถึงได้หนีไป แต่จะหนีไปไหนเล่า

            หรือว่าไม่ได้หนี แต่มีคนจับตัวไป

            ราวกับมีมือที่มองไม่เห็นบีบคั้นตรงอก ทว่าความปวดหนึบนั้นไม่ได้น่าให้ความสนใจกับฝีเท้าที่รีบวิ่งออกไปสุดแรง ทว่าก่อนออกตามหาคนตัวเล็ก สิงหราชโทรไปหาใครคนหนึ่งและเพียงคนปลายสายรับ ไม่ลังเลกรอกเสียงลงไป

            [นาคหายไป กูอยากให้มึงช่วยหาหน่อย] ตอนนี้ไกรพบอยู่ในสถานีตำรวจ กำลังสืบสวนคดีที่เข้ามาบ่ายนี้ ทว่าสิ่งที่ได้ยินสั่นไหวหัวใจผู้กำกับหนุ่มไม่น้อย มันเกิดอะไร ทำไมถึงมีเรื่องไม่ดีอีกแล้ว

            [หายไปได้ยังไงวะ] ตอนนั้นเขายังเห็นเธออยู่เลย หรือว่า...

            [กูคิดว่ามีคนจับตัวไป]

            [เชี่ย] นายตำรวจหนุ่มสบถ รีบวิ่งออกจากสถานี ก่อนนั้นก็ไม่ลืมเอาลูกน้องมาด้วย คราวนี้เขาต้องจับพวกมันให้ได้ จะไม่พลาดอีกแล้ว

            สิงหราชขับกระบะของตนมาตามทาง ทว่าเพียงไม่นาน โทรศัพท์มือถือดังขึ้น

            [ว่าไงนายหัว] น้ำเสียงสะใจดังมา ร่างสูงขบกรามแน่น

            [มึงเป็นใคร]

            [พูดไม่เพราะเลย อยากรู้มั้ยว่าผมเป็นใคร ถามนังนี่ดูสิ]

            [ปล่อย จะทำอะไร] เพียงได้ยินเสียงหวานอันคุ้นเคย พร้อมกับบอกรายละเอียดของอะไรบางอย่าง ความโกรธของนายหัวธรภูมิพุ่งทะลุถึงเพดาน เขาข่มใจเป็นอย่างมากที่จะไม่เหยียบคันเร่งสุดแรง ระบายความโกรธออกไปเหมือนสัตว์ป่าเถื่อน

            นาราคล้ายกับอยู่ในความมืดขนาดใหญ่ รอบข้างเหน็บหนาวจนสั่นสะท้านไหวไปทั้งกาย มองไม่เห็นอะไรเพราะใบหน้าหญิงสาวถูกปิดด้วยผ้าไว้ อีกทั้งมือทั้งสองข้างยังถูกมัดรวบเข้าด้วยกันอีกด้วย

            เหนื่อย

            คือความรู้สึกแรกหลังจากที่โดนจับมา ก่อนที่ความกลัวจะแทรกซึมทั่วขั้วหัวใจ ยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะของชายฉกรรจ์ดังเข้ามาด้านใน นารายิ่งรู้สึกหวาดระแวงราวกับจะเป็นบ้า

            "แม่ง วันนี้เหนื่อยว่ะ ถ้างานเสร็จแล้ว ขอนายกินเลี้ยงดีกว่า" เสียงแหบทุ้มกล่าวอย่างอารมณ์ดี ตามปกติแล้วหลังงานสำคัญเสร็จเขาต้องขอเจ้านายหรือผู้ว่าจ้างเฉลิมฉลอง ครั้งนี้ก็เช่นเดียวกัน

            "อืม อยากกินเหล้าเหมือนกัน อยากตีกะหรี่ด้วย จะเอาให้สบายตัวเลย"

            "มึงก็ กูเอาด้วย ฮ่า ฮ่า ฮ่า" พวกมันหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน

            นาราพยายามบิดแกะข้อมือออกจากเชือก ทว่าด้วยปมที่มัดอยู่ยากแก่การคลาย เพราะแบบนั้นหญิงสาวเลยพยายามขยิบตาให้เทปที่ปิดบนดวงตาคลายออก ดีที่พวกมันไม่รัดไปรอบหัว เธอชันหัวเข่าขึ้นมา ก่อนจะก้มใบหน้าถูไปมากับหัวเข่าเบาๆ เพื่อให้เทปกาวหลุด

            ความเจ็บแสบเวลาสิ่งเหนียวหนึบถูกแกะออกเล่นงานผิวบอบบางจนแสบยิบ แต่นั่นเท่ากับบอกว่าสิ่งที่พันธนาการดวงตาได้หลุดหายไปแล้ว

            นารากะพริบตาสองสามที แสงสว่างสาดเข้ามาในดวงตางาม เพียงวินาทีความปวดตุบๆบนกระหม่อมเล่นงานเธอ

            ทว่าหญิงสาวต้องเก็บอารมณ์ไว้ เพื่อหาทางออกให้เร็วที่สุด คาดคะเนดูแล้วว่าตอนนี้นาราน่าจะอยู่ในกระท่อมกลางป่าเธอได้ยินเสียงน้ำไหล เสียงแมลง เสียงนก แล้วทันใดนั้นเองดวงตาก็ต้องเบิกตากว้างเพราะชายข้างนอกเปิดประตูเข้ามาอย่างกะทันหัน

            มันทำหน้าไม่ชอบใจเมื่อเห็นเทปกาวหลุดจากใบหน้าเธอ

            "แกะยังไง" ชายชุดดำยกมือจะตบเธอด้วยโทสะ นาราเบี่ยงหน้าหลบทันควัน จังหวะนั้นเป็นจังหวะกับที่ชายอีกคนเดินเข้ามาพอดี ทำให้มือคนที่กำลังจะทำร้ายเธออีกครั้งชะงักค้างกลางอากาศ

            "อะไรพี่" โจรรุ่นน้องมองสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ก่อนจะเห็นว่าสิ่งที่ใช้ปิดบังใบหน้าของหญิงสาวผู้เป็นเหยื่อได้หลุดไปแล้ว พอมองจากตรงนี้พบว่าผู้หญิงคนนี้สวยมาก สวยจนเขามองด้วยความตะลึง ได้ยินมาว่าเธอเป็นเมียเก็บของสิงหราช ไม่รู้เท็จจริงประการใด

            "มันแกะที่ปิดตาออกน่ะสิ ดีนะ ไม่แกะเชือกออกด้วย" โจรรุ่นใหญ่เอ่ยเสียงเฉียว เพราะถ้ามันหนีไปได้ ได้บรรลัยกัลป์ทั้งหมดนี่แน่

            "แต่ก็ดี กูจะได้เริ่มงานเลย มึงเอาโทรศัพท์มา" ใช่ โจรอย่างเขาวางแผนทุกอย่างมาเป็นอย่างดีแล้ว จะเริ่มขั้นแรกเลยแล้วกัน

            "โทรไปหามัน" เพียงสิ้นสุดคำสั่งโจรรุ่นน้องก็กดโทรศัพท์ตามที่บอกทันที รอสายได้ไม่นานก็มีคนกดรับ

            [ใคร] เสียงทุ้มต่ำตามมา โจรร้ายแสยะยิ้ม

            [ว่าไงนายหัว]

            [มึงเป็นใคร]

            [พูดไม่เพราะเลย อยากรู้มั้ยว่าผมเป็นใคร ถามนังนี่ดูสิ] โทรศัพท์เครื่องบางถูกยื่นมาทางนารา เพื่อเป็นการเชือดไก่ให้ลิงดูเขาจึงกระตุกกระดุมเสื้อเม็ดแรกของหญิงสาวที่ใส่อยู่จนมันกระเด็นออกมา นาราสะบัดตัวหนีทว่าโจรร้ายก็ยังตรึงหญิงสาวให้หันไปทางกล้อง

            [ปล่อย จะทำอะไร!] การแตะเนื้อต้องตัวจากคนที่ไม่อยากให้แตะ มือหยาบกร้านที่บีบตรงหัวไหล่เธอ น่ารังเกียจจนนาราตัวสั่นไปหมด กระทั่งมันบอกกับนายหัวของไร่ธรภูมิว่าเธออยู่ที่ไหนเพื่อบอกให้เขามาหาเธอ

            นาราไม่เชื่อว่าสิงหราชจะมา เพราะเขาไม่ได้รักเธอ เห็นเป็นเพียงนางบำเรอไว้แก้เหงาเท่านั้น

            ทว่าโจรร้ายด้านหน้ากลับดูมั่นใจเหลือเกินพวกมันแสยะยิ้มราวกับได้ดั่งใจทุกอย่าง ก่อนจะปรายตามองเธอแล้วเดินออกไป

            นารารู้ว่าแม้ตอนนี้พวกนั้นไม่ได้ปิดปากเธอ แต่ถ้าร้องออกมา ผู้หญิงตัวคนเดียวที่อยู่ในกระท่อมกลางป่ามีสิทธิ์โดนทำร้ายแน่ๆ จึงต้องคิดหาวิธีใหม่เพื่อให้เอาตัวรอดออกจากที่นี่

            สมองประมวลผลอย่างหนัก คิดว่าวิธีทางออกที่จะออกไปโดยไม่ต้องปะทะ อย่างน้อยต้องหาอาวุธเพื่อต่อสู้กับคนร้าย ทว่าวิธีแรกที่เธอคิดได้คือหนีออกไปโดยการแอบ ด้วยแรงของเธอการจะสู้กับผู้ชายสองคนนั้นไม่ง่ายเลย เพราะแบบนั้นนาราจะใช้อีกวิธีหนึ่ง