ทำได้

            สิงหราชพาเธอมายังรถกระบะเก่าแก่ที่จะพังแลมิพังแลของไร่ เขาขึ้นไปด้านบน ก่อนเป็นเธอขึ้นไปตาม เพียงนาราหย่อนก้นลงบนเบาะ ร่างสูงก็โยนแฟ้มแข็งๆมาทางเธอ นาราก้มลงมองพบว่ามันเป็นแผนที่ไร่คร่าวๆ

            เป็นสิ่งที่น่าประหลาดใจที่สุดที่ภายนอกสิงหราชดูนักเลงและใช้แต่อารมณ์ แต่ในความเป็นจริงแล้วเขาเป็นคนละเอียด รอบคอบ แถมยังขยันอย่างไม่น่าเชื่อ  นายสิงของทุกคนมักลงหน้างานเองทุกวัน คอยตรวจตราดูความเป็นไปของไร่อยู่เสมอ เธอมาอยู่ที่นี่เข้าปีที่สองแล้ว ธรภูมิไม่หยุดเติบโตเลย มันยังเป็นพื้นที่ช่วยเหลือให้ชาวบ้านมีงานทำทุกปี

            “เราจะไปไหนกันเหรอคะ” นาราเอ่ยถามตอนที่คนข้างกายสตาร์ทรถ เธอมองซ้ายมองขวาพบว่าสิงหราชไม่เอาใครไปด้วยเลย เอาแค่เธอไปด้วยเนี่ยนะ แล้วนาราจะช่วยอะไรได้

            “ที่ขุดใหม่” เขาตอบพลางมองกระจกหลังหักพวงมาลัย รถเคลื่อนไปยังเส้นทางพื้นดินขรุขระ  เนื่องจากไร่แห่งนี้อยู่ติดกับภูเขา เป็นเนินลงไป ธรรมชาติโดยรอบจึงเป็นอะไรที่สวยงามมาก นารามองลงไปยังใต้ถนนที่เป็นที่ลุ่ม มองเห็นหลังคาหมู่บ้านเล็กๆบนดอย หญิงสาวระบายยิ้มออกมา สูดเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าปอด

            “สวยจัง” มันคงดีกว่านี้ถ้าประเทศไทยส่งเสริมการท่องเที่ยวและการขนส่งสาธารณะให้ครอบคลุมมากขึ้น ประชาชนจะได้มาเที่ยวในที่สวยงามกันเยอะๆ ต่างชาติจะได้มาง่าย ชาวบ้านจะได้มีรายได้ด้วยกระจายไปสู่ชุมชน แต่นั่นแหละ นาราคงได้แค่หวัง

           

            ขับรถไล่บนตีนเขาได้ไม่นาน สิงหราชก็พาเธอมาถึงท้ายสวน ที่ตรงนี้นาราไม่เคยมาเลย ว่ากันว่าเป็นที่ที่นายหัวของไร่จะใช้ทำสถานที่ท่องเที่ยวไว้ดูวิวในอนาคต โดยสถานที่จะติดกับภูเขา มีการปรับหน้าดินเล็กน้อย เพื่อปลูกดอกไม้เมืองหนาวให้คนมาถ่ายรูป

            ลงมาจากรถ แม็คโคยังขุดทำงานกันอยู่เลย สิงหราชเดินเข้าไปหาคนงาน นาราทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย ทว่าก็ยอมเดินตามเขาไป

            “สวัสดีครับนาย”

            “นายสิงหวัดดีครับ”

            มาถึงทุกคนในนี้ทำความเคารพนายเหนือหัวของไร่กันอย่างนอบน้อม นารารู้สึกเขินอายเล็กน้อย ที่คนงานไม่ต่ำกว่าสิบคนมองมาทางเธอราวกับสิ่งแปลกปลอม

            “ป๊าด นายพาไผมานำน่ะ (โห นายพาใครมาด้วยเหรอ)” เปรี้ยว ชายหนุ่มแดนดินถิ่นอีสาน คนงานประจำของที่นี่เอ่ยแซวพร้อมกับทำสายตาอยากรู้อยากเห็น

            “พาคนสวยมาด้วยเหรอนาย เปิดตัวกันแล้วเหรอ ฮิ้ว”  เกิดเสียงโฮแซวตามมา ทว่าผู้เป็นนายคงไม่ชอบใจ ถึงได้เอ่ยเสียงแข็ง พร้อมกับวาดขาเตะขึ้นบนอากาศ คนงานแหวกหนีกันกระเจิง

            “หุบปาก เดี๋ยวกูหักเงินเดือนเรียงคน”

            ทั้งหมดเงียบกริบ ทว่ายังไม่ลืมส่งสายตาล้อเลียนผู้เป็นนาย นาราไม่รู้หรอกว่าสิงหราชปกครองลูกน้องแบบไหน ถึงได้กลัวและหยอกล้อกันไปด้วยได้ขนาดนี้ ทว่านาราไม่เข้าใจ ทำไมกับเธอเขาถึงได้โหดร้ายนัก

            “แล้วงานไปถึงไหนแล้ว ที่กูสั่งเรียบร้อยดีใช่มั้ย”  นายหัวหนุ่มเข้าเรื่องงานโดยทันที

            สำเนารับคำอย่างขยันขันแข็ง “เรียบร้อยครับนาย เหลือแค่เอาดินตรงขอบๆออกก็เสร็จแล้วครับ คุณกรบอกว่าปรับหน้าดินนิดหน่อยก็ลงกล้าได้แล้วครับ”

            “แล้วนี่ไอ้กรอยู่ไหน” สิงหราชกำลังเอ่ยถึงวิกร หรือที่คนอื่นๆเรียกกันว่ากร วิศวกรรมเกษตรของไร่ เพราะเขาไม่เห็นมันมาเป็นเดือนแล้ว

            เกื้อผู้ทำงานในไร่มาเกือบห้าปีตอบอย่างรวดเร็ว ทันใจเจ้านาย “อยู่หลังรถแทรกเตอร์ครับนาย คุณกรกำลังตรวจดูดินครับ”

            สิงหราชพยักหน้ารับ ก่อนจะจับมือคนตัวเล็กให้เดินตามเขาไป นาราทำหน้าจำใจ มองมือใหญ่ที่จับมือของตนอยู่ด้วยความอีหลักอีเหลื่อ คนตัวเล็กหน้าร้อนวูบ พอๆกับอากาศที่แผดเผากายราวกับอยู่ในกองเพลิง

            “ไม่ต้องจับก็ได้” ยื้อตัวเองไว้ เธอไม่อยากให้คนอื่นคิดไปไกล เพราะคนที่จะตกเป็นขี้ปากชาวบ้านมีเพียงตัวเธอ ไม่ใช่เขา นาราเหนื่อยจะได้ยินคำกัดแซะพวกนั้นแล้ว ฟังทุกวันก็ไม่ไหว เธอไม่ได้ใจแกร่งแบบเขาที่ใครว่าอะไรก็ไม่สนใจ

            “ทำไม ไม่อยากให้มันเห็นรึไง” ทว่าสิงหราชกลับหันหน้ามองเธอด้วยสายตาโกรธเคือง โกรธเคืองทั้งๆที่เธอไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด แล้วที่เขาพูดหมายถึงอะไร

            “ฉันไม่รู้ว่าคุณพูดถึงอะไร แต่ฉันไม่อยากให้คุณจับ มันร้อนได้ยินมั้ย” เหงื่อออกท่วมมือแล้วเนี่ย เหนียวไปหมดแล้ว พระอาทิตย์ตรงหัว ถ้ามีปากคงงาบเธอกับเขาเข้าไปแล้ว แต่เขาก็ยังจะกุมมือเธอแน่นไม่ยอมปล่อย  นาราละเหนื่อยใจจริงๆ

            สุดท้ายเขาก็ไม่ยอมปล่อยมือแม้แต่วินาทีเดียว หนำซ้ำยังลากเธอมายังเต็นท์ที่อยู่หลังรถแทรกเตอร์จนได้ พอได้ยินเสียงเคลื่อนไหว ร่างสูงโปร่งที่นั่งก้มๆเงยๆจับพื้นดินค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามอง พอนาราได้สบตากับดวงตาสีน้ำตาลตรงหน้า ร่างของสิงหราชก็บดบังวิวของเธอทันที แล้วบังซะมิด เห็นแต่เสื้อเชิ้ตลายสก็อต

            อะไรของเขา

            “ไอ้กรเป็นยังไงบ้าง”

            “สวัสดีค่ะ พี่กร” เพราะคิดว่าสิงหราชต้องไม่เปิดโอกาสให้นาราทำความเคารพวิกรแน่นอน เพราะอย่างนั้นหญิงสาวจึงชิงเอ่ยขึ้นก่อน ผู้ชายคนนี้เป็นคนที่เธอรู้จักและดีกับเธอ เธอเคารพเขาเหมือนดั่งพี่ชายคนหนึ่ง

            “สวัสดีครับ น้องนาค” วิกรยิ้มให้คนเด็กกว่า

            “กูพูดกับมึงก่อน ทำไมมึงต้องข้ามหัวกูด้วย” สิงหราชมองคนตรงหน้าที่เปรียบเสมือนเพื่อนของตน วิกรมาทำงานในไร่ตอนที่เขาจบปริญญาตรีจากเมืองนอกพอดี อายุไล่เลี่ยกัน ทั้งสองเลยสนิทกันตั้งแต่นั้น

            เห็นปฏิกิริยาของเพื่อนวิกรก็ได้แต่ถอนหายใจ

            “ก็น้องนาคเขาถาม กูก็ตอบ ส่วนมึงกูต้องตอบอยู่แล้วเพราะเราจะคุยงานกัน” ร่างสูงลุกขึ้น ปัดเศษดินบนเสื้อเชิ้ตสีดำของตัวเองออก สิงหราชมองตามด้วยความหมั่นไส้ มาทำงานกลางดินกลางทรายแบบนี้ยังจะแต่งตัวเนี้ยบอย่างกับมาเดินแบบ

            วิกรเป็นผู้ชายสุภาพ และมักแต่งตัวด้วยความสุภาพอยู่เสมอ ชายหนุ่มมักสวมเสื้อเชิ้ตเรียบกริบ กับกางเกงสแล็คสีดำไม่ว่าวันนั้นจะเข้าสวนเลอะเทอะขนาดไหนก็ตาม นานวันเข้าสิงหราชก็ตั้งฉายาให้ว่า ‘ไอ้สำอาง’ ด้วยความที่เป็นผู้ชายเรียบร้อยทว่าหล่อเหลานี้แหละที่ต่างทำให้สาวๆในไร่มองกันจนคอเคล็ดไม่เว้นแต่ละวัน

            “ก็กูถามว่าเป็นยังไง ตอบมาได้แล้ว” ร่างใหญ่ขยับไปยืนบังนารา โดยไม่สนว่าเพื่อนของตนจะทำหน้าเอือมขนาดไหน วิกรได้แต่ทำหน้าไม่สนใจหญิงสาวตัวเล็ก เพราะกลัวมันจะเตะเข้าให้ซะก่อน ชายหนุ่มเอ่ยเรื่องงานจริงจัง

            “ก็ดี ปรับหน้าดินแล้วก็ลงกล้าได้ แต่ระบบเดินน้ำต้องถึงหน่อย นอกนั้นก็ไม่มีปัญหาอะไร”

            “อืม” นายหัวของไร่พยักหน้าอย่างพอใจ มองไปยังลาดเขาที่บรรพบุรุษของเขาสร้างมาด้วยความภูมิใจ ไม่ง่ายที่จะดูแลผืนดินแห่งนี้แต่สิงหราชก็ทำมันได้จนเข้าปีที่สิบแล้ว ถ้าเป็นไปได้เขาอยากให้พ่อและแม่มาเห็น ทว่าตอนนี้พวกท่านได้จากไป เหลือไว้เพียงสมบัติที่ทั้งคู่ดูแลด้วยความใส่ใจ ดวงตาคมทอดมองไร่ของตนเล็กน้อย ก่อนหันมามองวิศวกรรมเกษตรของไร่ใหม่

            “ดี เดี๋ยวกูสั่งกล้ามาลง เลิกงานมึงว่างใช่มั้ย จะพาไปเลี้ยงเหล้า” ทุกงานสำคัญเสร็จสิ้น สิงหราชจะนำน้ำเมามาฉลองให้ทุกคน งานในไร่มันหนักมาก และเขาต้องการรู้ถึงความเป็นไปของลูกน้อง จึงทำให้ต้องพูดคุยและเข้ากับลูกน้องได้ ไม่ใช่สักแต่สั่งงานแล้วนั่งอยู่บนห้องแอร์ ไม่เคยรู้ปัญหาอย่างแท้จริง

            “อืม ดีเหมือนกัน” วิกรตอบ เหลือบมองนาราเล็กน้อย ทุกคนคงไม่รู้ว่าเขารู้สึกต่อเธอยังไง ทว่าเมื่อมองเห็นร่างใหญ่ข้างๆแล้ว วิกรก็ต้องถอนหายใจออกมา

            “งั้นกูไปล่ะ จะไปดูไร่ส้มต่อ ฝากมึงดูงานที่นี่ด้วย”

            “อืม”

            นารายิ้มให้วิกรเป็นครั้งสุดท้าย ทว่ามุมปากขยับได้ไม่นาน ก็ต้องรู้สึกเจ็บแปลบตรงข้อมืออีกแล้ว

            “ปล่อยได้แล้วคุณ เหนียวหมดแล้วเนี่ย” พยายามบิดข้อมือออกมา แต่อย่างที่รู้ว่าเธอแรงน้อยกว่าเขา

            “ทำไม จับมือกับฉันแล้วมันคันมาก?” ใบหน้าหล่อเหลาเลิกคิ้วขึ้น ตอนนี้ชายหนุ่มกำลังพาเธอเดินขึ้นไปบนเขา