5.กฎการอยู่ร่วมบ้านกับผู้ชาย (2)

สาวร่างเล็กยืนมองห้องโถงของบ้านแถบชานเมืองใกล้กรุงลอนดอนแต่เธอไม่รู้ว่าเป็นที่ไหน ทว่าระหว่างทางที่มาค่อนข้างสงบและธรรมชาติสวยงาม บ้านแต่ละหลังกะทัดรัดดูน่ารักในความคิดของเธอ รวมทั้งหลังนี้ด้วย

ชายหนุ่มเป็นคนไปรับเธอ และพามาที่นี่ด้วยรถแท็กซี่ นาเดียได้แต่นั่งมึนงงมาตลอดทางเพราะเธอเพิ่งเคยมาอังกฤษครั้งแรก ไม่รู้ว่าเขาจะพาไปที่ไหน

“ที่นี่มีแค่คุณกับฉันเหรอ”

นาเดียถามคนที่มีกระเป๋าเป้ติดตัวมาใบเดียว ส่วนเธอได้กระเป๋าเดินทางของตนเองมาแล้ว

อีกฝ่ายทิ้งกระเป๋าเป้ลงบนโซฟาข้างตัว นั่งลงวาดแขนตามความยาวโซฟา มองมาทางเธอทั้งที่ใส่แว่นดำอยู่ก่อนยักไหล่พร้อมตอบ

“ใช่ ที่นี่เป็นเซฟเฮาส์”

“คุณเป็นใครกันแน่”

เธอมองชายหนุ่มด้วยสายตาสงสัยระคนหวาดระแวง เธอเข้าใจว่าอีกฝ่ายจะพามาร้านซ่อมรถตามที่ให้นามบัตรมาตอนนั้นเสียอีก

“นึกว่าคุณเดาได้แล้วเสียอีก”

เขาดึงแว่นดำที่ใส่อยู่มาเกี่ยวคอเสื้อ สายตาคมราวเหยี่ยวจ้องมองเธอราวกับต้องการอ่านใจ

“คุณ...เป็นสายลับ? หรือตำรวจ?”

เธอพยายามคาดเดาสิ่งที่คิดเอาไว้แต่อีกฝ่ายกลับไม่ตอบ

“จำไว้ว่ายิ่งรู้น้อยเท่าไร คุณจะยิ่งปลอดภัยสาวน้อย”

คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน

“ตอนนี้ฉันยังไม่ปลอดภัยเหรอ”

“ผมหมายถึงว่า ด้วยสถานะของคุณกับผม คุณไม่ต้องรู้อะไรเกี่ยวกับผมนักก็ได้ เพราะมันไม่จำเป็น”

นาเดียขยับปากจะพูดต่อ ทว่าอีกฝ่ายกลับสวนขึ้นมาก่อน

“ห้องของคุณอยู่ชั้นบน ถือกระเป๋าขึ้นไปเองได้ใช่ไหม”

“ได้ค่ะ แล้วคุณ...”

ตาคมหรี่ลงมองเธออย่างจับผิดขึ้นมา

“ทำไม อยากให้ผมพักด้วยเหรอ”

“ไม่ใช่สักหน่อย!”

หญิงสาวโพล่งออกไปอย่างตกใจที่เขาถามกลับมาแบบนั้น

“อย่าห่วงเรื่องของผมเลย ผมนอนที่ไหนก็ได้”

เมื่ออีกฝ่ายตัดบท นาเดียจึงลากกระเป๋าของตนแล้วหิ้วขึ้นบันไดไปโดยไม่สนใจชายหนุ่มอีก ด้วยเกรงว่าหากยิ่งเซ้าซี้เขาอาจจะเข้าใจผิดเธอได้

ก๊อกๆๆ

เสียงเคาะประตูทำให้คนที่กำลังพยายามถอดเสื้อของตัวเองช้าๆ ระมัดระวังกลัวจะกระทบกระเทือนแผลหยุดชะงัก ใจหายวาบเพราะเธอกำลังอยู่ในท่าทางแปลกๆ จึงจับเสื้อลงแล้วเดินไปใกล้ประตูอย่างหวาดระแวง

“มีอะไรเหรอ”

“ในตู้เย็นไม่มีอะไรเลย ผมจะออกไปซื้อของ มาบอกไว้ก่อนเผื่อคุณลงไปข้างล่างแล้วไม่เจอ”

“อ๋อ โอเค”

เธอตอบกลับไป จากนั้นก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกจึงคิดว่าเขาน่าจะลงไปแล้ว

สาวร่างเล็กกลับมาจัดการเสื้อผ้าของตน เธอตั้งใจจะอาบน้ำ รู้สึกว่าการพักที่โรงพยาบาลมาราวหนึ่งเดือนนั้น ตนเองอาบน้ำไม่ค่อยเต็มที่สักเท่าไร ยิ่งช่วงแรกทำได้เพียงเช็ดตัวเท่านั้น ทว่าตอนนี้ก็ต้องซับให้แผลที่เย็บแห้งโดยเร็ว แต่นับว่าใกล้หายดีแล้ว เหลือเพียงไปตรวจร่างกายเช็กความเรียบร้อยอีกครั้ง หากแพทย์ยืนยันว่าร่างกายเธอดีเป็นปกติแล้ว เธอถึงจะได้กลับเกาหลี ทว่าก็คงใช้เวลาไม่ถึงเดือน ชายหนุ่มบอกเธออย่างนั้น

=====