5.กฎการอยู่ร่วมบ้านกับผู้ชาย (3)

นาเดียลงมาจากด้านบนเมื่อรู้สึกหิวหลังจากเก็บเสื้อผ้าใส่ตู้และจัดของตัวเองอย่างคร่าวๆ แม้คิดว่าคงอยู่ที่นี่ไม่นานแต่อย่างน้อยก็น่าจะสองสามอาทิตย์

เธอได้กลิ่นอาหาร นั่นก็หมายชายหนุ่มกลับมาแล้ว คิ้วเรียวสวยขมวดเมื่อเดินไปตรงส่วนที่คิดว่าเป็นห้องครัวแล้วเห็นว่าคนร่างสูงใหญ่กำลังตักบางอย่างใส่จาน

“คุณทำเองเหรอ”

เสียงของเธอทำให้เขาหันมา อีกฝ่ายดูนิ่งงันไปชั่วอึดใจก่อนจะให้คำตอบ

“อืม คิดว่าคุณควรกินอาหารทำเองน่าจะดีกว่าฟาดฟู้ด ผมเลยซื้อของสดมา”

ขณะที่เขาพูดนาเดียก็รีบเดินเข้าไปช่วยถือจานจากมือหนา เห็นชัดว่าเขากวาดตามองเธอแวบหนึ่งแล้วจึงยอมปล่อยจาน ก่อนจะหันไปตักอาหารใส่จานอีกใบ

“พาสต้า”

เธอมองอาหารจานใหญ่ในมืออย่างฉงน ไม่คิดว่าเขาจะทำอาหารได้ด้วย

“แค่พาสต้า ไม่ต้องทึ่งขนาดนั้น แล้วก็ไม่ต้องห่วง มันกินได้”

ร่างเล็กสะดุ้ง เหลือบตาขึ้นมองก็เห็นอีกฝ่ายมองเธออยู่ด้วยสีหน้าเซ็งๆ และในมือเขาก็มีอีกจานที่ตักเสร็จเรียบร้อย เธอจึงยิ้มแหยจนตาหยี แล้วรีบเอาจานที่ถืออยู่ไปวางบนโต๊ะ ขณะที่ชายหนุ่มก้าวตามมาฝั่งตรงข้าม พอเธอขยับตัวจะไปที่ตู้เย็นเขาก็พูดขึ้น

“นั่งเถอะ เดี๋ยวผมจัดการให้”

“ไม่เป็นไร”

“บอกให้นั่งไง”

อยู่ๆ เขาก็เสียงเข้มขึ้นมาทำเอานาเดียถึงกับอึ้งไปนิด หากก็ไม่ได้ขัดชายหนุ่มอีก เพียงแค่กะพริบตาอย่างมึนงงแล้วนั่งลงบนเก้าอี้

“กฎข้อที่หนึ่ง”

อีกฝ่ายเอ่ยขึ้นมาในสิ่งที่เธอไม่เข้าใจ

“คุณต้องฟังสิ่งที่ผมบอก”

เขาจ้องหน้าเธอด้วยสายตาคมเข้ม นาเดียมองตอบเขา ทว่าในหัวกลับเต็มไปด้วยความแปลกใจ

“คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร”

“กฎการอยู่ร่วมกันระหว่างเรา”

บอกแล้วร่างสูงใหญ่ก็หันหลังเดินไปยังตู้เย็น เปิดขึ้นหาของในนั้นโดยไม่สนใจท่าทางมึนงงของเธอ แล้วหยิบสิ่งที่ต้องการออกมา

นาเดียมองแก้วน้ำที่ถูกวางลงใกล้ตนเองพร้อมขวดน้ำเปล่า แล้วมองกระป๋องเบียร์ที่อีกฝ่ายวางใกล้เขา ก่อนจะอดค่อนในใจไม่ได้ที่เขาไม่คิดจะถามเธอสักคำว่าต้องการน้ำอะไร แม้จริงๆ แล้วเธอจะไม่ดื่มเบียร์ก็ตาม

“คุณต้องน้ำเปล่าเท่านั้น”

เป็นอีกครั้งที่ชายหนุ่มมักจะตอบสิ่งที่เธอคิดอยู่ในใจ จนนาเดียเองยังรู้สึกราวกับว่าเขาเดาสีหน้าของเธอได้

“ขอบคุณ”

เธอเอ่ยสั้นๆ แล้วเริ่มลงมือกับพาสต้าตรงหน้า แล้วก็พยักหน้าพร้อมยิ้มบางเมื่อรสชาติมันดีเลยทีเดียว หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองคนที่นั่งตรงข้าม ทว่าอีกฝ่ายไม่ใส่ใจว่าเธอจะออกความเห็นหรือไม่ เขาก้มหน้าก้มตากินส่วนของตนสลับกับดื่มเบียร์ กระทั่งรู้สึกว่าเธอมองจึงเหลือบตามาทางเธอ นาเดียกลับรีบหลุบตาลงทำเหมือนไม่ได้แอบมองเขาอยู่

หญิงสาวกินช้ากว่าอีกฝ่ายทว่าเขาก็นิ่งรอจิบเบียร์ไปเงียบๆ นาเดียหรือสึกแปลกๆ ทว่าก็กินจนเสร็จแล้วเอ่ยขึ้น

“เดี๋ยวฉันล้างจานให้นะ คุณทำอาหารแล้ว”

เธอลุกขึ้นหยิบจานตนเองพร้อมกับยื่นมือไปหยิบของเขา

“ผมจัดการเอง คุณไปพักเถอะ”

นาเดียไม่ได้ฟังชายหนุ่ม เธอคิดว่าเป็นมารยาทและเรื่องเล็กน้อย หญิงสาวจึงหยิบจานสองใบแล้วนำไปยังอ่างล้างโดยไม่คิดมาก ทว่าเมื่อเริ่มเปิดน้ำกลับต้องสะดุ้ง เมื่อเสียงทุ้มเข้มดังขึ้นเหนือหัว

“ลืมกฎข้อหนึ่งไปแล้วหรือไง”

ร่างเล็กยืนนิ่งตัวแข็งเพราะรู้สึกได้ถึงไออุ่นจากร่างหนาที่มายืนใกล้ด้านหลังของเธอ แล้วก็เห็นแขนกำยำยื่นผ่านแขนเธอมาปิดน้ำ หญิงสาวขยับตัวหันกลับเพื่อต่อว่าเขาแต่แล้วก็ต้องยืนนิ่งขึงเผชิญหน้ากับอีกฝ่าย ตากลมโตกะพริบถี่อย่างไม่คาดคิด เพราะชายหนุ่มวางมือทั้งสองข้างลงบนอ่างล้างจาน ราวตั้งใจปิดกั้นไม่ให้เธอขยับไปไหน

ร่างสูงใหญ่ขยับมาจนชิดแต่ไม่ถึงกับเบียดตัวเธอ ใบหน้าคมเข้มโน้มลงมาใกล้ทำให้มุมมองดูเป็นกดดันเธอไปในตัว

นาเดียเริ่มทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายตั้งใจจะทำอะไรถึงมีทีท่าราวกับคุกคามอย่างนี้ ทั้งที่เรื่องล้างจานมันเล็กน้อย ไม่เห็นต้องไม่พอใจเลยสักนิด

“ฉัน...”

“กฎข้อสอง คุณไม่ควรแต่งตัวแบบนี้ออกนอกห้องนอน”

เขาพูดสวนขึ้นพร้อมกับหลุบตาต่ำลง

นาเดียมองตามอีกฝ่ายก่อนจะรู้สึกตัวว่ามองจากมุมนี้มันทำให้ชายหนุ่มสามารถเห็นเนินอกภายในเสื้อกล้ามพอดีตัวของเธอได้มากกว่าปกติ

“อุ๊ยคุณ”

มือบางสองข้างยกขึ้นปกปิดตนเองในทันที

“เสียมารยาท”

“ก่อนจะว่าผม คุณควรดูตัวเองเสียก่อนนะ แต่งตัวล่อเสือขนาดนี้ ผู้ชายที่ไหนก็มอง ไม่ใช่แค่ผมหรอก”

นาเดียชักสีหน้าขมวดคิ้วมุ่น เธอใส่ชุดเพื่อเตรียมตัวนอนก็คือกางเกงขาสั้นตัวเล็กกับเสื้อกล้าม ซึ่งเป็นเสื้อผ้าเท่าที่เตรียมมาโดยลืมคิดถึงการอยู่ร่วมบ้านกับผู้ชายไปโดยสิ้นเชิง อีกอย่างหญิงสาวชินกับการต้องใส่เสื้อเปิดเกอะอกหรือกางเกงขาสั้นจู๋ในการขึ้นโชว์บนเวทีอยู่แล้ว เพราะจะได้รับการเซฟอย่างดีเพื่อให้ไม่โป๊จนน่าเกลียด

เมื่อไม่ได้ตั้งใจหญิงสาวจึงรู้สึกว่าอีกฝ่ายพูดเกินจริงและใส่ร้ายเธอ ทำให้อดโต้กลับไม่ได้

“พูดน่าเกลียดเกินไปแล้วคุณ แค่นี้มันไม่ได้ชวนหื่นอย่างที่คุณว่าสักหน่อย อุ๊ย...”

สาวร่างเล็กถึงกับสะดุ้งพร้อมอุทานขึ้นเบาๆ ด้วยความตกใจ เมื่อแขนกำยำรัดตัวเธอเข้าหาร่างสูงใหญ่ที่เบียดมาใกล้ในเวลาเดียวกัน

เรือนกายแข็งแกร่งแตกต่างที่ได้สัมผัสให้ความรู้สึกน่าหวาดหวั่นจนเธอรู้สึกขนลุก บางสิ่งบางอย่างชิดใกล้กับตัวเธอทำเอานาเดียตัวแข็งทื่อ ตากลมโตเปิดกว้างขึ้น ยืนนิ่งงันราวกับลืมหายใจ ทำตัวไม่ถูกไปเลยทีเดียว

=====