5.กฎการอยู่ร่วมบ้านกับผู้ชาย (1)

นาเดียเหลือบมองเจ้าของใบหน้าคมเข้มด้วยไรเคราที่ก้าวเข้ามาในห้องพักพิเศษ นับตั้งแต่เธอรู้สึกตัวขึ้นมาทั้งคู่คุยกันเพียงไม่กี่คำ เพราะหญิงสาวถามถึงแค่เพื่อนของตนเอง ไม่มีเรื่องอื่นที่อยากรู้ อีกฝ่ายก็บอกเพียงว่าเธอยังเจอเพื่อนไม่ได้ แต่ทุกคนได้รับการช่วยเหลืออย่างปลอดภัย และยืนยันการตรวจสอบเรียบร้อยแล้ว ว่าพวกเธอเป็นเหยื่อขององค์กรค้ามนุษย์ข้ามชาติ

“ฉันอยากได้พาสปอร์ต มือถือ อยากออกจากโรงพยาบาล อยากเจอเพื่อนๆ”

หญิงสาวเอ่ยขึ้นทันทีอย่างไม่ต้องการให้เสียเวลา

“พวกเราต้องกลับเกาหลี”

เลยกำหนดกลับสำหรับพวกเธอแล้ว นั่นยิ่งทำให้นาเดียกังวลใจว่าเพื่อนๆ ของเธอจะเป็นอย่างไรบ้าง

“มือถือคุณตรวจสอบเสร็จแล้ว หัวหน้าผมจะเอามาให้พร้อมพาสปอร์ตอีกวันสองวัน”

“แล้วจะไม่มีปัญหาอะไรเหรอคะ”

“ทางเราจัดการให้เรียบร้อยแล้ว เพื่อนคุณจะได้กลับอาทิตย์หน้า ส่วนคุณรอหายดี ระหว่างนี้เราจะดูแลคุณ”

“ฉันไม่ได้กลับพร้อมพวกเขาเหรอ”

นาเดียชักไม่สบายใจขึ้นมา ไม่รู้ว่าเพื่อนร่วมวงของเธอกลับไปแล้วจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง อย่างน้อยก็คงต้องเผชิญหน้ากับสื่ออย่างแน่นอน เธออยากยืนอยู่ข้างพวกเขาเมื่อเจอปัญหา ทว่าสิ่งที่ยังพอโล่งใจได้บ้างคือ พวกเธอสามารถฟ้องร้องยกเลิกสัญญาได้โดยไม่ได้เป็นฝ่ายผิด

“แย่หน่อยนะ แต่คุณบาดเจ็บเพราะเป็นนกต่อให้เรา เราต้องดูแลคุณจนหายดีและมั่นใจว่าจะไม่มีผลข้างเคียงหรือผลกระทบอะไรกับร่างกายคุณจากการบาดเจ็บครั้งนี้”

เมื่อถูกบังคับให้ไปรับรองแขกอีกครั้ง ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจโทรไปตามเบอร์ที่อยู่บนนามบัตรของร้านรับซ่อมรถ กลั้นใจรอไม่นานก็มีคนรับ และน้ำเสียงของเขาก็ทำให้เธอรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้ให้มาแบบส่งๆ แต่ก็ยังไม่มั่นใจว่าเขาจะช่วยได้จริงหรือไม่

‘ฉันเอง คนที่คุณบอกว่าช่วยฉันได้’

นาเดียเอ่ยขึ้นก่อน แล้วก็ได้ยินชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ ในลำคอก่อนเขาจะเอ่ยด้วยคำที่ทำให้เธออดหมั่นไส้ไม่ได้

‘ผมรู้ว่าคุณต้องโทรมาสาวน้อย’

จากนั้นเขาก็ถามเธอหลายอย่าง นาเดียตอบไปเท่าที่รู้ รวมถึงทางออกฉุกเฉินที่เธอเคยหนีออกมา จนต้องถูกจับตามองไม่ให้ก่อเรื่องขึ้นซ้ำเพราะนายใหญ่จะเข้ามาในวันที่เธอต้องไปรับรองแขกอีกสองวันข้างหน้าซึ่งเธอไม่อยากไป

‘โป๊ะเช๊ะ!’

อีกฝ่ายส่งเสียงราวถูกใจสวนขึ้นหลังเธอบอกอย่างนั้น

‘ผมจะไปช่วยคุณวันนั้นสาวน้อย’

เขาเอ่ยอย่างมั่นใจก่อนบอกในสิ่งที่เธอต้องทำและนัดเวลา พร้อมสั่งว่าตั้งแต่นี้ไปเขาจะส่งข้อความหาเธอเพียงอย่างเดียว

นาเดียมองร่างสูงใหญ่ขณะเขานั่งลงบนโซฟาที่จัดเอาไว้ห่างออกไปแล้วถอนหายใจอย่างไม่สามารถทำอะไรได้ อีกฝ่ายมักนั่งนิ่งๆ ดูแทบเลตในมือเงียบๆ อยู่ตรงนั้น ส่วนเธอเองก็ไม่รู้จะคุยอะไรเพราะอย่างไรเขาก็เป็นคนแปลกหน้าสำหรับเธอ แถมหน้าตาเข้มดุก็ดูไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย

คนที่ช่วยให้นาเดียผ่อนคลายและพูดคุยด้วยอย่างสบายใจก็คือ ‘อลิซ’ สาวรุ่นพี่ที่เธอเคยช่วยอีกฝ่ายเอาไว้ อลิซมาเยี่ยมเธอแทบทุกวัน นับเป็นเรื่องบังเอิญที่อลิซเป็นพี่สะใภ้ของผู้ชายคนนี้ และหนุ่มชาวเอเชียที่เข้ามาช่วยเธอในคลับนั้นก็คือพี่ชายของเขา

นาเดียแปลกใจอยู่ไม่น้อยที่พี่ชายกับน้องชายแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง เพราะผู้ชายคนนี้ ‘คลินตัน’ เธอรู้ชื่อเขาเพราะพี่ชายเขาเรียก ดูเป็นหนุ่มยุโรปเต็มตัวไม่มีเสี้ยวผสมใดๆ ทว่าพี่ของเขากลับเป็นคนเอเชียอย่างชัดเจน โดยเธอมารู้ว่าอีกฝ่ายเป็นคนไทยแท้จากอลิซ เพราะเธอถามหญิงสาวด้วยความสงสัยในวันหนึ่ง แล้วก็ได้รู้ว่าพวกเขาไม่มีสายเลือดเกี่ยวข้องกัน แต่เป็นพี่น้องเพราะบิดามารดาของทั้งคู่แต่งงานกัน

“แล้วฉันต้องไปอยู่ที่ไหน”

อีกฝ่ายราวกับชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะตอบโดยไม่สนใจมองเธอ

“อยู่กับผม”

ตากลมโตขยายขึ้น มองคนตัวโตอย่างคาดไม่ถึง

“ผมดึงคุณเข้ามาเอี่ยวด้วย คุณคือความรับผิดชอบของผม”

คำพูดของชายหนุ่มที่เอ่ยขณะหันมามองเธอด้วยสายตาคมจริงจังทำเอานาเดียรู้สึกหน้าร้อนแปลกๆ จนต้องหลบสายตาเขา แล้วคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถามขึ้น

“ฉัน...ขอไปอยู่กับพี่อลิซไม่ได้เหรอ”

“คุณก็เห็นว่าเธอไม่ได้อยู่คนเดียว เชื่อผมเถอะว่าพี่ชายผมคงไม่สนุกด้วยแน่ เพราะผมเคยไปอยู่กับพวกเขามาแล้ว หมอนั่นมองผมตาเขียวทุกครั้งที่เจอหน้า”

เขาบอกพร้อมยักไหล่ด้วยสีหน้าไม่ยี่หระ

นาเดียจึงได้แต่ถอนหายใจเบาๆ อยู่คนเดียว นี่เป็นครั้งแรกที่ทั้งสองพูดคุยกันนานที่สุด แต่เธอรู้สึกอึดอัดน้อยกว่าตอนที่ต่างคนต่างก็นั่งเงียบๆ ในห้อง

=====