8.หนุ่มหน้าเข้มใส่ผ้ากันเปื้อน (1)

คลินตันกลับมาอีกครั้งในลุคที่นาเดียต้องนึกอ่อนใจกับตัวเอง เพียงแค่ชายหนุ่มใส่เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงวอร์มตัวเดิมเธอก็คิดว่าอีกฝ่ายดูเซ็กซี่อย่างไม่น่าให้อภัยแล้ว หญิงสาวเหลือบมองร่างสูงใหญ่เพียงนิดแล้วปอกมันฝรั่งในมือต่อ ไม่ต้องการให้ชายหนุ่มรู้สึกได้ว่าจิตใจเธอไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัวเลยแม้แต่น้อย

คงเพราะได้เห็นกล้ามแน่นๆ ของอีกฝ่าย โดยไม่เคยได้เห็นของจริงเต็มๆ มาก่อนนั่นแหละ เธอจึงสติฟุ้งซ่านแบบนี้

ไม่แฟร์เลยสักนิด ทั้งที่เขาไม่ให้เธอใส่เสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้นออกนอกห้อง แต่ตัวเองกลับถอดเสื้อเดินไปเดินมาเสียอย่างนั้น

หญิงสาวคิดขณะมองชายหนุ่มล้างชิ้นปลาที่แพ็คมา และราวกับรู้ว่าเธอมองคลินตันเองก็หันมาทางเธอเช่นกัน เขาเหลือบมองมันฝรั่งก่อนจะพูดขึ้น

“หั่นเสร็จแล้วก็เตรียมจานเตรียมซอส ผมทอดเอง”

“มีซอสเหรอคะ”

“ใช่ ผมซื้อสำเร็จรูปมาแล้ว อยู่ในตู้เย็นนั่นแหละ”

เธอพยักหน้าเข้าใจ

“งั้นฉันทำสลัดเพิ่มด้วยดีกว่า”

“เยี่ยม”

คลินตันยกนิ้วให้นาเดียจึงยิ้มตอบกลับอย่างเป็นธรรมชาติ

นาเดียหั่นมันฝรั่งในขนาดที่คิดว่าพอดี แล้วก็เอาผักในตู้เย็นที่พอทำสลัดได้มาล้างหั่นเสร็จก็โรยเกลือ พริกไทย และน้ำมันมะกอก คลุกให้เข้ากัน เป็นเมนูที่ตนเองกับเพื่อนในวงกินบ่อยที่สุด

ขณะที่ชายหนุ่มโรยแป้งบนจาน ทาเนยที่ตัวปลาแล้วเอาลงไปวางพลิกสลับกันให้แป้งติด นาเดียมองอีกฝ่ายเป็นพร้อมกับแบ่งทาร์ทาร์ซอสใส่ถ้วยเล็กสองถ้วย จัดจานสองจานพร้อมมีดกับส้อมรอ และก็เห็นเขาตั้งกระทะเพื่อทอดแล้ว

สาวร่างเล็กนั่งลงบนเก้าอี้ไม่ห่างนักมองคนเป็นพ่อครัวเงียบๆ รู้สึกแปลกตาทว่าก็น่ามองอย่างไม่น่าเชื่อ ปกติเธอจะรอซูจินหรือไม่ก็พี่ๆ ทำอาหาร และเป็นฝ่ายช่วยเสียมากกว่าจะเป็นแม่ครัวเสียเอง แต่วันนี้ได้มาเห็นผู้ชายตัวใหญ่ในชุดผ้ากันเปื้อนยืนอยู่หน้าเตากลับให้ความรู้สึกอบอุ่นผิดคาด

นาเดียไม่เคยรับรู้ถึงความรู้สึกแบบนี้มาก่อน แต่กลับสัมผัสได้จากคลินตัน ผู้ชายหน้าดุที่เจอกันเพียงไม่นาน อีกฝ่ายดูแลเอาใจใส่เธออย่างสุภาพบุรุษพึงกระทำ เธอคิดเช่นนั้น ทว่ากลับทำให้ใจเธอเต้นผิดจังหวะทุกครั้ง

หญิงสาวรอจนชายหนุ่มทอดมันฝรั่งได้ที่ก็หยิบจากไปยื่นให้เขา เมื่อได้มาแล้วเธอก็จัดใส่สองจานเท่าๆ กัน

“ทำไมคุณทำอาหารเก่ง”

เห็นชายหนุ่มเปลี่ยนกระทะมาทอดปลาและหยิบวางลงอย่างทะมัดทะแมง ไม่มีความเก้กังกลัวความร้อนหรือน้ำมันแต่อย่างใดก็อดถามไม่ได้

“ไม่เก่งหรอก แค่ทำบ่อย”

“ฉันว่าคุณเอาผ้ากันเปื้อนไปใส่ดีกว่า คุณใส่เสื้อขาว น้ำมันจะได้ไม่กระเด็นโดน”

เธอบอกพร้อมกับถอดผ้ากันเปื้อนแล้วขยับเข้าไปใกล้ร่างสูงใหญ่ แต่เพราะเขาถือตลิวอยู่ และกำลังมองหาที่วางแต่เธอไม่อยากให้ชายหนุ่มเสียเวลา กลัวว่าปลาอาจจะไหม้จึงเอ่ยออกไปอย่างไม่คิดมาก

“เดี๋ยวฉันใส่ให้ค่ะ”

คลินตันหันมองคนพูดอย่างคาดไม่ถึง ทว่าท่าทางที่ดูไม่ได้ใส่ใจอะไรนักทำให้เขารู้ว่าเธอมีเจตนาดี จึงพยักหน้าให้ง่ายๆ เมื่อร่างเล็กขยับเข้ามาใกล้เขาก็ก้มหัวลงเล็กน้อย

นาเดียยืดตัวเงยหน้าขึ้นสวมผ้ากันเปื้อนคล้องคอชายหนุ่ม จังหวะนั้นราวกับเธอกำลังเกาะเกี่ยวคอแกร่งเพื่อจุมพิตก็ไม่ปาน ฉากจูบหวามหวานในซีรีส์เกาหลีที่ดูมานักต่อนักผุดขึ้นมาในหัวเต็มไปหมดโดยที่หญิงสาวไม่อาจห้ามจินตนาการของตนได้

ดวงตาคู่กลมโตที่มองเขาอยู่กำลังสั่นไหว คลินตันแทบจะเดาความคิดของอีกฝ่ายได้เพียงแค่มอง และมั่นใจเลยว่าเดาไม่ผิดอย่างแน่นอน สาวน้อยคนนี้อ่อนไหวไปกับความใกล้ชิดระหว่างเขากับเธอ และเขาต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อหยุดความรู้สึกอีกฝ่าย

“ระวังตัวหน่อยสาวน้อย สายตาคุณกำลังอ้อนผมอยู่”

นาเดียถึงกับสะอึกกับคำพูดโพล่งแสนตรงทื่อของชายหนุ่ม เธอรีบตีสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้พร้อมยักไหล่ทั้งที่หน้าร้อนผ่าวไปหมด

“เปล่านะ”

ปฏิเสธไปแล้วหญิงสาวก็ขยับตัวลงพร้อมกับลดมือเลื่อนอ้อมเอวสอบเพื่อจะผูกสายด้านหลัง ตั้งใจเสทำอย่างอื่นราวไม่ใส่ใจที่เขาพูด

“โว้วๆๆ แบบนี้ไม่ดีแน่”

ร่างสูงใหญ่ถอยหลังก้าวหนึ่งพร้อมเสียงเข้มเอ่ยขึ้น แล้วเขาก็หันหลังให้แทน โดยไม่ลืมที่จะพลิกปลาไปกระทะด้วย

นาเดียมองอีกฝ่ายอย่างงุนงง ก่อนจะเข้าใจว่าสิ่งที่เธอทำเมื่อกี้คือการกอดเขา หญิงสาวเม้มปากอย่างหมั่นไส้คนเล่นตัว มือบางยื่นไปจับสายผูกมารัดเข้าด้วยกันจนแน่น ขณะเดียวกันก็อดที่จะค่อนขอดชายหนุ่มไม่ได้

“แหม หวงตัวจังนะ ฉันไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย ถ้าหวงขนาดนี้จะถอดเสื้อเดินโชว์ทั่วบ้านให้คนอื่นเห็นทำไม”

“หึๆ”

เธอได้ยินเพียงเสียงหัวเราะในลำคอจากเขาแล้วคลินตันก็ไม่พูดอะไรอีกกระทั่งปลาสุก

“จาน”

เมื่อเขาเรียกหา นาเดียก็รีบเอาจานทั้งสองใบไปรอรับปลาที่อีกฝ่ายตักโดยไม่มีท่าทีขัดอกขัดใจใดๆ นอกจากตาเป็นประกายที่มองอาหารในจานพร้อมอมยิ้มพอใจเพียงเท่านั้น นั่นทำให้คนเห็นอดยิ้มมุมปากตามไม่ได้

จะว่าไปแล้ว ถึงหญิงสาวจะทำตัวแข็งขืนเหมือนเป็นคนดื้อพร้อมสู้คน ทว่าเขากลับมองเห็นความเป็นเด็กสาวสดใสลึกๆ ในตัวเธอ

=====