8.หนุ่มหน้าเข้มใส่ผ้ากันเปื้อน (2)

เช้าวันต่อมานาเดียอ่านข้อความตอบกลับจากซูจิน แล้วก็พิมพ์ตอบอีกครู่ใหญ่ก่อนจะเข้าไปอาบน้ำ

ซูจินบอกว่าสำนักข่าวให้ความสนใจในการตีแผ่ข่าวบริษัทของพวกเธอ และช่วยเหลือในการหาสำนักกฎหมายให้ด้วย บรรดาแฟนคลับต่างก็รวมตัวกันแท็กข้อความให้กำลังใจพวกเธอและบอกว่าจะอยู่เคียงข้างเสมอ ในขณะเดียวกันพวกเขาก็ได้รับรู้ว่าเธอบาดเจ็บจากการพยายามช่วยเพื่อนร่วมวง จึงยังไม่สามารถเดินทางกลับเกาหลีได้ในตอนนี้ และต่างก็แท็กขอให้เธอหายเร็วๆ ด้วยเช่นกัน แม้ยังมีแฟนคลับไม่มากนักแต่สิ่งที่เห็นก็ทำให้รู้สึกดีและอุ่นใจไม่น้อยจนถึงกับน้ำตาซึมหลังจากนาเดียเข้าไปอ่านแท็กนั้น

มีค่ายติดต่อเข้ามาสองสามค่ายเกี่ยวกับการเซ็นสัญญาแต่ซูจินกับพี่ๆ ในวงอยากคุยกันในตอนที่เธออยู่ด้วย จึงขอเวลาจัดการเรื่องการฟ้องร้องให้เรียบร้อยเสียก่อน

สาวร่างเล็กลงไปข้างล่างก็พบกับคนที่เพิ่งวิ่งออกกำลังกายจนเหงื่อท่วมกำลังจะกลับเข้าห้องของเขา

“วันนี้เราจะไปที่ทำงานของผม”

ชายหนุ่มบอกทันทีที่เห็นเธอ แต่แม้นาเดียจะทำหน้าแปลกใจเขาก็ไม่ได้อธิบายอะไรนอกจากเอ่ยสั่ง

“กินอาหารเช้าให้เรียบร้อยเสีย”

พูดจบเจ้าของร่างสูงใหญ่ที่อยู่ในชุดเสื้อยืดแขนตัดสีดำเปียกจนมองเห็นมัดกล้ามกับกางเกงผ้าร่มก็ผละจากไป

และเป็นอีกครั้งที่นาเดียได้แต่มองตามร่างกำยำกล้ามแน่นไปด้วยอาการปากค้างจนต้องงับปากตัวเองเมื่อรู้สึกตัว แล้วก็ได้แต่ถอนหายใจอย่างอ่อนใจที่เธอชักจะเป็นเอามากขึ้นทุกวัน เพียงแค่เห็นเจ้าของร่างสูงใหญ่เมื่อไรใจก็สะดุดทุกที

ที่ทำงานของชายหนุ่มคือศูนย์ขนาดใหญ่ดูแลรถอย่างครบวงจร เธอเห็นว่ามีรถที่เหมือนเป็นรถแข่งอยู่ในศูนย์ตอนที่ชายหนุ่มเอารถของเขาเข้ามาจอดด้วย นั่นทำให้รู้สึกได้ว่าที่นี่น่าจะมีชื่อเสียงไม่เบา ที่สำคัญติดกับโรงจอดรถมีสนามขับรถอยู่ด้วย

อีกอย่าง นี่คือข้อพิสูจน์ว่า นามบัตรที่ชายหนุ่มให้มาคือของจริง

“ผมถอดให้ไหม”

“ไม่เป็นไรค่ะ”

เธอส่ายหน้าเมื่อชายหนุ่มหันมาถามหลังเธอก้าวลงจากสองล้อคันโต นาเดียใส่หมวกกันน็อกเองได้อย่างถูกต้องแล้ว และตอนนี้เธอก็ไม่อยากเป็นภาระให้เขาต้องมาถอดให้ด้วย

ก่อนออกนาเดียนึกขึ้นมาได้ว่าเขามาเซฟเฮาส์ด้วยแท็กซี่กับเธอแล้วทำไมถึงมีรถมอเตอร์ไซค์คันโตขับได้ อีกฝ่ายก็ตอบง่ายๆ อย่างขำๆ พร้อมยักไหล่

‘ผมขี่มาจอดไว้ก่อนไปรับคุณ ถ้าพาออกจากโรงพยาบาลด้วยรถคันนี้คงดูอันตรายไปหน่อย’

เขาพูดถูก เพราะหากต้องขี่มอเตอร์ไซค์ทันทีที่ออกจากโรงพยาบาลเธอคงกลัว

กระทั่งตอนนี้นาเดียมั่นใจแล้วว่าคลินตันค่อนข้างเดาความคิดของเธอได้ถูกต้องอย่างที่ไม่เคยมีใครทำได้มาก่อน แม้แต่ซูจิน หญิงสาวอดแปลกใจไม่ได้ทั้งที่เพิ่งรู้จักกันด้วยซ้ำทว่าชายหนุ่มกลับอ่านเธอออกอย่างง่ายดาย

คลินตันพาเธอเข้าไปจากทางด้านที่เป็นโรงจอดรถ โดยผ่านส่วนที่เป็นอู่และเห็นบรรดาช่างกำลังจัดการกับรถแต่ละคันอย่างแข็งขัน เมื่อมีคนหันมาเห็นชายหนุ่มต่างก็เอ่ยขึ้นตามๆ กันหลังจากคนแรกพูด

“ไฮ หัวหน้า”

ทุกคนต่างก็เรียกคลินตันแบบนั้นแล้วเขาก็พยักหน้ารับ เดินนำเธอโดยไม่พูดอะไร นาเดียเองก็ได้แต่เดินตามร่างสูงใหญ่ไปเงียบๆ เพราะรู้สึกได้ถึงสายตาหลายคู่ที่มองตามเธออย่างสนใจหลังจากทักชายหนุ่มแล้ว เธอชินกับการถูกมองตามเพราะงานที่ทำจึงไม่ได้คิดอะไรมาก แต่ก็ไม่กล้าหันไปมองรอบๆ เพราะไม่ใช่ที่คุ้นเคยและพวกเขาก็ไม่ใช่แฟนคลับของเธอ

ชายหนุ่มพาเธอเข้ามาในส่วนของออฟฟิศ ซึ่งมีชายหนุ่มที่ดูมีอายุมากกว่าคลินตันนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน อีกฝ่ายละสายตาจากคอมพิวเตอร์มาทางพวกเธอ แล้วเขาก็ตาโต

“มาได้สักทีนะ”

คนพูดเดินออกมาหาคลินตัน ทว่าแทนที่จะจับมือทักทาย เขากลับพุ่งหมัดเข้ามาตรงหน้าของชายหนุ่ม ทว่าก็ราวกับจะรู้อยู่แล้วเพราะคนถูกจู่โจมเพียงเอียงหน้าเล็กน้อย แล้วส่งหมัดล่างเข้าตรงช่องท้องของฝ่ายตรงข้ามแทน

“แหม เร็วเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยแฮะ ไอ้เสือร้าย”

คนที่ปัดมือคลินตันออกไม่ทันถูกหมัดเข้าให้ แม้จะไม่แรงนักเพราะเขางอตัวรับ ทว่าก็ทำเอานิ่วหน้าไปเหมือนกัน

“อย่ามาโทษฉัน นายมันอ่อนเอง”

คลินตันยักไหล่ ขณะที่ชายคนนั้นก็ดูจะไม่ใส่ใจนัก เพราะเขาหันมาสนใจเธอแทน

“ไปหลอกเด็กที่ไหนมาล่ะเนี่ย”

นาเดียถึงกับขมวดคิ้วเมื่อถูกเรียกอย่างนั้น คลินตันเองก็เหลือบมามองเธอเล็กน้อยก่อนจะโคลงศีรษะ

“ญาติผู้น้องของพี่ชายน่ะ มาดูที่เรียน”

“เหรอ?”

ผู้ชายคนนั้นทำเสียงแปลกใจ ไม่ใช่แค่เขาหรอก นาเดียเองก็ยังอดเคืองไม่ได้ เธอไม่ได้เด็กขนาดนั้นเสียหน่อย

“มาดูที่เรียน? แล้วเกี่ยวอะไรกับนาย”

“ตอนนี้ไม่มีใครว่างก็เลยฝากฉันไว้”

เมื่อคลินตันตอบอย่างเป็นเรื่องเป็นราว เธอก็หันมองเขาอย่างไม่อยากเชื่อ ทว่าชายหนุ่มพยักพเยิดบอกเธอให้ทักทายเพื่อนเขาอย่างไม่สนใจท่าทางของเธอ

“นี่แอรอน เพื่อนรุ่นพี่ฉันแล้วก็หุ้นส่วน”

ชายหนุ่มแนะนำแล้วหันไปหาเพื่อนของตน

“เธอชื่อนาเดีย”

ผู้ชายชื่อแอรอนยื่นมือมาให้เธอก่อนนาเดียจึงจำต้องยื่นมือไปจับพร้อมส่งยิ้มบางให้

“ยินดีที่ได้รู้จักนาเดีย”

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”

พอทักทายกันเสร็จเสียงประตูก็เปิดขึ้น นาเดียหันมองก็เห็นสาวสวยหน้าอกหน้าใจแทบจะล้นเสื้อกล้ามที่ใส่อยู่ เพราะอีกฝ่ายอยู่ในชุดที่เหมือนใส่แข่งรถแต่ส่วนแขนถูกผูกเอาไว้ตรงเอวแทน เธอเปิดยิ้มกว้างตรงเข้ามาหาคลินตัน แล้วโผเข้าหาชายหนุ่มทั้งตัว

“คลิน...คุณหายไปนาน ฉันคิดถึงจะแย่”

คลินตันกอดตอบหญิงสาวครั้งหนึ่งแล้วปล่อย อีกฝ่ายจึงถอยออกแล้วส่งยิ้มหวานให้เขา

นาเดียมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกเบาหวิวแปลกๆ ตากลมโตสั่นไหวนิดๆ เพราะประหลาดใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตนเอง

และก็เป็นเวลาเดียวกับที่คลินตันสบตาเธอ ชายหนุ่มหรี่ตาคมลงเล็กน้อยแล้วคลายออก ทว่าไม่พูดอะไร

เหมือนหญิงสาวที่เข้ามาใหม่จะเพิ่งเห็นเธออยู่ในห้องด้วยก็ตอนนี้เอง อีกฝ่ายมองเธออย่างสนใจแต่เป็นสายตาที่เคลือบแฝงความสงสัย

“นี่ใครเหรอ”

“เด็กของคลินมัน”

แอรอนเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้ม ทว่าคนได้ยินขมวดคิ้วจ้องเธอนิ่งในทันที

“พูดเป็นเล่น”

คลินตันเอ่ยพร้อมส่ายหน้าเหมือนเป็นเรื่องไร้สาระที่ไม่จำเป็นต้องใส่ใจ ก่อนจะตรงไปนั่งที่หลังโต๊ะทำงาน

“สกอตต์จะเข้ามาลองรถวันนี้ใช่ไหม”

เขาถามพร้อมพิมพ์บางรัวลงไปอย่างในคอมพิวเตอร์ แอรอนจึงตอบพร้อมพยักหน้ารับ สองหนุ่มหันไปสนใจงานแล้ว เหลือเพียงสองสาวที่ได้แต่มองกันเองเงียบๆ

=====