บทที่ 48

มองจากที่ไกลดูเหมือนใกล้ แต่เมื่อต้องเดินเท้ากันจริงๆ แล้ว บ่อพักน้ำตีนผาที่ว่านี้ กลับอยู่ห่างจากเขตที่พักอาศัยไม่น้อย

ยิ่งเดินเข้าใกล้ กลิ่นเน่าเหม็นรุนแรงก็ยิ่งโดดออกจากกลิ่นปศุสัตว์ ตอกย้ำให้ผู้มาเยือนตระหนักว่าในบ่อพักน้ำมีศพเด็กคนหนึ่งนอนแช่อยู่จริงๆ

“ตรงนั้นขอรับ” องครักษ์ผู้รับหน้าที่นำทางรีบชี้เป้า “ศพโดนผูกไว้กับหลักไม้หลังพงหญ้านั่น”

อาจูยกแขนเสื้อขึ้นปิดจมูกอีกชั้น แทบไม่อยากหายใจ เพียงก้าวขาเดินกันต่อไปแค่ไม่กี่ก้าว กลิ่นเน่าเหม็นชวนคลื่นเหียนแฝงกลิ่นสาบคล้ายโคลนก็ลอยมาเตะจมูก ทำเอาชาวบ้านหลายคนที่ตามมาดูต้องโก่งคออาเจียนกันอีกหน แม้แต่คนของเยว่เทียนฟงก็ยังหน้าเขียวหน้าดำ บรรยากาศคุกรุ่นที่เพิ่งจะสงบลงคล้ายถูกแทนที่ด้วยกระแสอารมณ์วิตกกังวลและหวาดผวา

บ่อพักน้ำแห่งนี้มีขนาดกว้างยาวเพียงด้านละราวๆ สามถึงสี่วา หากไม่นับเรื่องกลิ่นที่โชยคลุ้งและฟองสีขาวบนผิวน้ำ ก็ยังนับได้ว่าที่นี่ดูสะอาดตา ไร้วี่แววศพเด็กที่ว่า ทั้งอย่างนั้นตำแหน่งที่ผู้นำทางเดินไปหาก็เป็นตำแหน่งที่พงหญ้าสูงท่วมศีรษะ เหมาะแก่การซุกซ่อนข้าวของเป็นอย่างยิ่ง

ต่อให้ไม่ได้อยากจะเห็นภาพศพชวนขนลุก แต่ใครหลายคนรวมทั้งอาจูก็ยังพ่ายแพ้ให้ความอยากรู้อยากเห็น

หลังจากจดๆ จ้องๆ อยู่ครู่หนึ่ง คณะสำรวจคณะย่อมๆ ก็สังเกตได้ว่าในพงหญ้าสูงท่วมศีรษะไม่ไกลจากหัวคลองส่งน้ำเข้าหมู่บ้านมีสิ่งแปลกปลอมคล้ายรากบัวสีดำมะเมื่อมอยู่ภายใน

นั่น...นั่นแขนรึ?

“เป็นศพ...มีศพเด็กแช่อยู่จริงๆ!”

“มีศพในบ่อพักน้ำ!”

ชาวบ้านที่ตามมาดูพึมพำประโยคเหล่านี้ดังระงม หลายรายที่สีหน้าดูดีกว่าคนอื่นมาตลอดทางพลันหน้าเผือดสี ต่อให้ก่อนหน้านี้จะพยายามปฏิเสธข้อเท็จจริงเรื่องนี้สักแค่ไหน ก็จำต้องยอมรับความจริงให้ได้เสียที

“นำศพขึ้นมาให้ดี ระวังอย่าให้มีชิ้นส่วนชิ้นใดขาดหายไป แม้แต่เชือกที่คนร้ายใช้ผูกไว้ก็ต้องนำขึ้นมาให้หมด” ท่านจ้าวหุบเขาเอ่ยเรียบๆ เยว่เทียนฟงเองก็พยักหน้า บรรดาผู้ติดตามจึงได้แต่ผูกผ้าปิดจมูกให้แน่นขึ้น แล้วข่มใจลุยน้ำลงงมศพแทนการใช้เชือกคล้องดึงลากศพขึ้นมาอย่างที่เคยเตรียมการไว้ ไม่นานนักก็ช่วยกันเคลื่อนร่างไร้ชีวิตที่บวมอืดจนแทบไม่น่าเชื่อว่าเป็นศพเด็กขึ้นมา

จนถึงตอนนี้ ชาวบ้านหลายคนหมดแรงจะอาเจียน ทรุดตัวลงนั่งราบไปกับพื้น สตรีหลายคนหลั่งน้ำตาเงียบเชียบ บางรายฉุกคิดได้ว่าตนเองกินดื่มของสกปรกเข้าไปหลายวัน จึงรีบสะกิดญาติมิตร ลากจูงคนในครอบครัว พากันเดินเท้ากลับไปหาประมุขสตรีผู้น่าจะกำลังคัดแยกผู้ป่วยอยู่ในลานท้ายหมู่บ้าน

อาจูเหลียวมองชาวบ้านและเหล่าบุรุษสมาพันธ์เฮยอิงแล้วลอบถอนหายใจ

Defense mechanism...?[1]

ที่ตามมาดูกันมากมายถึงขนาดนี้ คงเพราะไม่อยากจะเชื่อว่า “นี่เป็นเรื่องจริง” ละมั้ง

คนพวกนี้ดื่มน้ำแช่ศพเข้าไปอย่างน้อยๆ ก็สามวันเต็ม ถ้าทำใจยอมรับกันได้ง่ายๆ ไม่มีใครใบหน้าซีดเซียวออกอาการพะอืดพะอมให้เห็นสักนิดก็แปลกแล้ว...

หืม...?

อาจูไล่สายตาสำรวจ “ท่านประมุข” ของเหล่าบุรุษชุดดำแล้วอดทึ่งไม่ได้

เกิดเรื่องใหญ่ชวนขนลุกขนาดนี้...สีหน้าเยว่เทียนฟงกลับดูสงบนิ่งเสียยิ่งกว่าในช่วงเวลาปกติ ไม่มีออกอาการตัวซีดหน้าเสียให้เห็นเลยสักนิด

ท่าทีเงียบขรึมเยือกเย็นแบบนี้...

สีหน้าเอาจริงเอาจังแบบนี้...

ตอนนี้เธอพอจะนึกภาพผู้ชายคนนี้ไล่บั่นคอพวกแตกแถวค้ำจุนสมาพันธ์ใหญ่โตทั้งสมาพันธ์ออกบ้างแล้ว

“ร่างบวมพอง เนื้อเริ่มเปื่อย หนังลอก ดวงตาปูดโปน ลิ้นจุกแน่นคับปาก...” ท่านจ้าวหุบเขาเอ่ยขณะตรวจสอบศพเด็กเคราะห์ร้าย “เด็กคนนี้เป็นศพมามากกว่าสามวันแล้วจริงๆ”

ทั้งๆ ที่อุตส่าห์พยายามไม่มอง ท่านจ้าวหุบเขากลับสาธยายรูปลักษณ์ศพในพงหญ้าออกมาเสียละเอียดยิบ

ตอนนี้อาจูใกล้จะขย้อนของเก่าออกมาบ้างแล้ว

“บุตรชายที่ชายคนนั้นอยากปกป้อง สุดท้ายก็ตายเสียแล้ว”

เด็กคนนี้เป็นลูกชาย... ข้อมูลใหม่นี้ทำเอาลูกศิษย์ของหุบเขาเดียวดายชะงักค้าง ยิ่งนักถึงท่าทางตอนชายที่โดนตัดลิ้นคนนั้นกำชายเสื้อท่านจ้าวหุบเขาไม่ยอมปล่อย ก็ยิ่งสะเทือนใจ เยว่เทียนฟงเองก็จ่อมจงลงในภวังค์ไม่ต่างกัน ไม่แน่ว่าอาจกำลังโทษตัวเองที่หาตัวเด็กคนนี้เจอช้าเกินไป

ท่านจ้าวหุบเขาพลิกศพติดโรคดูอยู่ครู่ใหญ่ จากนั้นลงมือผ่าดูอวัยวะภายใน กระเพาะอาหาร ตับ ปอด หัวใจ ไม่มีชิ้นส่วนชิ้นไหนที่คิดจะมองข้าม

“แม้ศพจะเป็นเช่นนี้แล้วก็ยังพอจะบอกอะไรได้” หลังจากตรวจดูปอด

ท่านจ้าวหุบเขากรีดผ่ากระเพาะที่บวมพองด้วยสีหน้าสงบนิ่งเป็นอย่างยิ่ง ทั้งที่

กลิ่นเน่าเหม็นพวยพุ่งถึงขีดสุด ตรวจดูอยู่ครู่หนึ่งจึงค่อยเริ่มสรุปอย่างรวบรัด

“ร่างกายไม่มีบาดแผลที่จะทำให้ถึงแก่ชีวิต มีเพียงรอยตุ่มหนองแตกยุ่ยของโรคฝีเมล็ดถั่ว ปอดและกระเพาะเองก็ไม่มีน้ำเข้าไปมากนัก ที่เห็นอยู่ในตอนนี้ย่อมเป็นน้ำที่ไหลเข้าไปภายหลังจากที่เด็กเสียชีวิต ในกระเพาะและลำไส้ตอนบนแทบไม่มีอาหาร...วัดจากเรื่องนี้และร่องรอยการดิ้นรน ก็อาจพูดได้ว่าเด็กคนนี้ถูกนำมาผูกทิ้งไว้ที่นี่มากกว่าหนึ่งวันจึงค่อยเสียชีวิต ทว่าโรคชนิดนี้ไม่ใช่ว่าติดโรคแล้วจะแสดงอาการให้เห็นได้เร็วนัก ต้องใช้ระยะเวลาอย่างต่ำสี่ถึงห้าวันจึงจะแสดงอาการ เจ็ดถึงสิบวันจึงค่อยเริ่มมองเห็นผื่นตามผิวหนัง ดูจากช่วงเวลาที่พวกชาวบ้านกลุ่มแรกเริ่มติดโรค เดาว่าเด็กอาจถูกนำมาผูกไว้ที่นี่นานกว่านั้น”

“ความหมายของจ้าวหุบเขาก็คือ...”

“ที่ผ่านมาผู้อยู่เบื้องหลังอาจใช้วิธีการบางอย่างรักษาชีวิตเด็กเอาไว้ ต่อมาคนของประมุขเยว่สืบสาวราวเรื่องมาถึงแถบนี้จึงไม่สะดวกจะให้ยาและอาหารยื้อชีวิตเด็กอีกต่อไป อีกหนึ่งถึงสองวันถัดมา เด็กจึงได้พ้นจากความทรมาน”

ผูกเด็กป่วยหนักคนหนึ่งแช่น้ำตั้งไม่รู้กี่วัน ใช้เด็กเป็นตัวการแพร่โรคระบาด...

นี่มันการละเล่นสกปรกอะไรกัน?

[1] หมายถึงกลไกการป้องกันตัวเองทางจิตใจของมนุษย์