ตอนที่12 แฝงตัว 2

หงเหม่ยหลงกอดอก สีหน้าเรียบนิ่งก่อนตอบ “ข้าไม่แน่ใจว่างูจัดว่าเป็นอาหารหรือไม่ แต่ข้าเคยกินมันแล้ว รสชาตใช้ได้ที่เดียว”

นางตอบตามสัตย์ เพราะนางเคยกินมันจริงๆ ตอนที่บิดาฝึกให้นางอยู่คนเดียวในป่าใหญ่เป็นแรมปี

“โอ...ท่านกินมันได้ด้วยรึ” เสี่ยวอิงถามอย่างสงสัย

“แล้วท่านจับมันได้อย่างไร มันอาจฉกหรือกัดเราจนตายได้นะนั่น” เด็กสาวช่างสงสัยทุกเรื่องเสียจริง

หงเหม่ยหลงยังไม่ทันได้ตอบคำใด เสียงหนึ่งพลันแทรกขึ้น “ไม่มีงานทำกันหรืออย่างไร” เสียงเสี่ยวซิงนั่นเอง

“มีเจ้าค่ะ”

“ไปแล้วเจ้าค่ะ”

สาวใช้พลันแตกกลุ่มไปในพริบตา

ริมระเบียงบนตำหนักใหญ่ซึ่งอยู่ตรงข้ามกับกลุ่มสาวใช้ที่นั่งจับกลุ่มคุยกันอยู่เมื่อครู่

ตรงนั้นมีบุรุษหนุ่มผู้หนึ่งยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น

เขารู้สึกคล้ายกับเห็นใครบางคนที่เขารู้สึกคุ้นหน้า ถึงแม้ว่านางจะแต่งกายด้วยชุดบ่าวไพร่ได้อย่างกลมกลืน แต่...

“องค์ชาย งานที่กระหม่อมได้รับมอบหมายเสร็จเรียบร้อยดีแล้ว พะย่ะค่ะ” เสียงของซือเว่ยดังขึ้น ดึงสติของหลี่ซ่งหมินให้ ออกมาจากตรงจุดเดิมที่เคยมีบรรดาสาวใช้ของเขานั่งจับกลุ่มคุยกันอยู่

หลี่ซ่งหมินเพียงหมุนตัวกลับมานั่งที่ตั่งใกล้ตัวพลางพยักหน้าน้อยๆ มิได้แสดงอารมณ์ใดๆ

“องค์ชาย...” ซือเว่ยทำท่าทางคล้ายกับว่าอยากเอ่ยอะไรบางอย่างแต่ไม่กล้า

หลี่ซ่งหมินเห็นอาการขององครักษ์คนสนิท จึงเอ่ยถาม “เจ้ามีอะไร” 

“คือ กระหม่อมเห็นสตรี เอ่อ...นางหนึ่ง เหมือนกับ...สตรีนางนั้น...ที่เราเจอเมื่อคราวถูกลอบสังหาร พะย่ะค่ะ” ซือเว่ย กล่าวจบ เขาเห็นสีหน้าของผู้เป็นนายเปลี่ยนไปทันที

เขาค่อนข้างแน่ใจจากสีหน้านั้น จึงกล่าวต่อด้วยแน่ใจว่าบรรดาบ่าวไพร่และทหารจะไม่โดนทำโทษที่ทำงานสับเพร่า เพราะสตรีที่เขาพูดถึง

“นางแอบเข้ามาและแฝงตัวอยู่กับบรรดาสาวใช้ของเราพะย่ะคะ” ซือเว่ยตัดสินใจกราบทูล

หลี่ซ่งหมินเอ่ยขึ้นด้วยดวงตาเป็นประกายวูบหนึ่งเมื่อได้ยินดังนั้น “แอบเข้ามา แฝงตัว ท่ามกลางการรักษาความปลอดภัยที่แน่นหนา น่ะหรือ"          

"ถ้าเป็นมือสังหารข้าคงตายไปแล้วกระมัง” สีหน้ากับประโยคที่กล่าวช่างผิดกันเสียจริง ซือเว่ยคิดในใจ

“พะย่ะค่ะ เอ่อ...นางไม่ธรรมดาจริงๆ พะย่ะค่ะ กระหม่อมจะเพิ่มความปลอดภัยให้มากขึ้นพะย่ะค่ะ”

ซือเว่ยกล่าวเชิงเย้าผู้เป็นนาย เขาเป็นทั้งองครักษ์ทั้งเหมือนเพื่อนที่โตด้วยกันมา จึงกล้าที่จะทำเช่นนั้น... ก่อนหน้าที่เจ้านายของเขาโดนลอบสังหารโดยโจรป่า ครั้งนั้น ซือเว่ยมิได้ติดตามไปด้วยก็จริง แต่ต่อมาเจอกลุ่มชายชุดดำอีก แม้ตัวเขาจะโดนหลอกล่อให้ไปอีกทาง แต่เมื่อกลับมาเจอกันกับหลี่ซ่งหมิน เห็นเขามีบาดแผลสมควรแก่การรักษา คาดไม่ถึงองค์ชายของเขากลับไม่รีบรักษาบาดแผล แต่กลับควบม้าตะบึงหายเข้าไปในป่าครู่ใหญ่ ก่อนจะพา สตรีนางหนึ่งกลับเข้ามา และพาขึ้นรถม้าคันเดียวกัน ซึ่งมันค่อนข้างจะผิดวิสัยของหลี่ซ่งหมินเป็นอย่างยิ่ง

และเมื่อได้เห็นสีหน้าของผู้เป็นนายยามนี้เขาเลยมั่นใจอยู่หลายส่วน

นายน้อยของเขาน่าจะเจอสตรีถูกใจเข้าแล้ว...