ตอนที่2 จะจ้องข้าอีกนานหรือไม่ 2

“โทษที ข้าไม่เคยพบเจอบุรุษที่ เอ่อ...ดูดีเช่นท่าน...ท่านช่างดูดีหาใครเปรียบ” นางบอกกล่าวแก่ชายหนุ่มแบบตรงไปตรงมาตามความรู้สึกไม่มีปิดบังใดๆ

ทำเอาสายตาคมของหลี่ซ่งหมินต้องหันกลับมาหงเหม่ยหลงอีกรอบ

ตอนนี้นางไม่ได้มองมาที่เขาแล้ว นางกำลังมองไปรอบๆถ้ำ นางกำลังสำรวจทุกอย่างภายในถ้ำ นางรู้สึกคอแห้งจึงลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

หลี่ซ่งหมินเห็นกิริยานั้นของนางจึงเอ่ย

“ถ้าเจ้าหิวก็คงต้องทนเอา”

เขายังคงกล่าวอย่างเย็นชา ใบหน้ายังคงนิ่งเฉยไร้อารมณ์ใดๆ

“เพราะข้าไม่มีเรียวแรงมากพอจะไปหาของกินมาให้”

เขากล่าวอย่างไร้ซึ่งไมตรีตามวิสัย เขาไม่เคยคิดที่จะผูกมิตรสานไมตรีกับสตรีนางใด

หงเหม่ยหลงเพียงปรายตามองมาทางชายหนุ่มอีกครั้ง แล้วมองเลยไปทางด้านหลังของเขา

ธนูที่ปักอยู่ตรงกลางหลังของเขานั้น บัดนี้ถูกหักปลายออกไปแล้ว เหลือเพียงหัวธนูที่ยังคงปักติดคาปากแผลอยู่โดยมีเลือดไหลซึมจนแห้งติดอยู่โดยรอบ

นางจึงเอ่ยกับเขา “ประเดี๋ยวข้าจะออกไปหามาเอง ท่านพักเถอะ”

จบคำหงเหม่ยหลงก็พยุงตัวเองให้ลุกขึ้น

เมื่อลุกขึ้นได้แล้วก็พยายามเดินออกไป ใช้มือข้างหนึ่งไต่ผนังถ้ำไปเรื่อยๆ

ชายหนุ่มมองตามร่างระหงที่กำลังเดินออกไปอย่างยากลำบาก 

เห็นได้ชัดว่านางเองก็บาดเจ็บอยู่ไม่น้อย

จะร้องห้ามก็ปากหนัก มันมิใช่วิสัยของเขา

เวลาผ่านไปซักพัก

ร่างบางก็กลับเข้ามาพร้อมกับผลไม้บางชนิดและใบไม้ใบหญ้า ซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นสมุนไพร

หลี่ซ่งหมินมองตามทุกกิริยาของนาง

เขานั่งมองนางอยู่อย่างนั้น

ดวงตาคมดำดิ่งลึกไร้ก้นบึ้งของเขายังคงเก็บซ่อนอารมณ์ต่างๆเอาไว้ได้อย่างมิดชิด

“ข้าหามาได้เท่านี้ ท่านกินเถอะ” หงเหม่ยหลงเอ่ยพลางวางผลไม้ไว้ด้านหน้าของชายหนุ่มก่อนจะอ้อมมานั่งลงตรงทางด้านหลังของเขา

“ท่านจะกินก่อน หรือทำแผลก่อนดี” นางเอียงหน้ามาถามเขาจากทางด้านหลัง

หลี่ซ่งหมินเอียงหน้าไปทางหงเหม่ยหลง เขากำลังจะตอบนาง แต่หญิงสาวชิงเอ่ยขึ้นมาก่อน

“ข้าจะทำแผลให้ก่อนก็แล้วกัน ถ้ากินก่อนอาจจะสำลักออกมาจนหมด เสียดายของ” นางกล่าวแค่นั้นด้วยดวงตาคมดุไร้ซึ่งแววหลงใหลใดๆในตัวของชายหนุ่ม

หญิงสาวใช้มือเอื้อมหยิบผลไม้ที่อยู่ตรงหน้าของชายหนุ่ม ใบหน้างามเฉียดปลายจมูกของเขาไปเพียงเสี้ยวเส้นบางๆ

“อ่ะ กัดเจ้านี้ไว้” นางเอ่ยแค่นั้นพร้อมกับยกผลไม้ขึ้นมาใกล้กับริมฝีปากของเขา 

หลี่ซ่งหมินเพียงรับเอาไว้ในมือ มิได้กัดเอาไว้อย่างที่นางบอก