ตอนที่2 จะจ้องข้าอีกนานหรือไม่ 3

หงเหม่ยหลงไม่ได้สนใจการกระทำของเขาที่ขัดคำสั่งของนางแม้แต่น้อย นางเพียงหันหน้าไปสนใจอยู่กับการถอดเสื้อของชายหนุ่ม

หญิงสาวเอื้อมมือมาปลดสายคาดเอวของเขาจากทางด้านหลังก่อนจะค่อยๆปล่อยให้สาบเสื้อคลายตัวเองออก

นางบรรจงถอดเสื้อของเขาออกอย่างเบามือเพื่อหมายจะดูบาดแผลที่แผ่นหลังของเขา

หลี่ซ่งหมินรู้ถึงเจตนาของนาง จึงมิได้ขัดขืนแต่อย่างใด  เขาจึงเพียงนั่งเฉยๆปล่อยให้หญิงสาวเปลื้องผ้าท่อนบนของเขาอยู่อย่างนั้น

เมื่อเสื้อคลายตัวออกจากลำตัวท่อนบนเผยให้เห็นแผ่นหลังกว้างใหญ่ของชายหนุ่ม หงเหม่ยหลงจึงไล่สายตาสำรวจบริเวณแผ่นหลังของเขาจนสามารถมองเห็นบาดแผลต่างๆได้อย่างชัดเจน หญิงสาวจึงใช้มือเรียวงามข้างหนึ่งของตนจับและกดไหล่ข้างหนึ่งของชายหนุ่มเพื่อยึดเอาไว้ ส่วนอีกข้างหนึ่งก็บรรจงจับหัวธนูที่คาปากแผลอยู่

สวบ! เสียงเบาๆของหัวธนูเสียดสีกับผิวเนื้อเมื่อถูกดึงออกมาจากปากแผลอย่างรวดเร็ว  

แผ่นหลังของบุรุษตรงหน้าเกร็งตัวอย่างเห็นได้ชัด แต่ไม่มีเสียงร้องที่แสดงถึงความเจ็บปวดใดๆออกมาจากริมฝีปากได้รูปของเขาแม้แต่น้อย

มีเพียงผลไม้ในมือเท่านั้นที่ เละแหลกเหลว

“บอกให้กัดเอาไว้ก็ไม่เชื่อ อดกินแล้วนั่น” หงเหม่ยหลงพูดเยาะเย้ย พร้อมกับนำสมุนไพรที่หามาได้ อุดปากแผลให้อย่างรวดเร็วแต่เบามือ

ทุกบาดแผลบนแผ่นหลังของหลี่ซ่งหมินถูกสมุนไพรปกปิดเอาไว้จนครบทุกริ้วรอย

หลี่ซ่งหมินเอียงหน้าปรายตามองใบหน้าซีดเซียวของหญิงสาวเป็นเชิงคำถาม

“มันเป็นสมุนไพรสำหรับห้ามเลือด และลดการอักเสบได้เป็นอย่างดี” นางชิงตอบก่อนที่ชายหนุ่มจะเอ่ยถาม

ชายหนุ่มหรี่ตามองหญิงสาวอย่างสำรวจ พินิจ พิจารณา

นางเป็นใคร มาจากไหน ทำไมถึงมาอยู่ในที่ทุรกันดารแห่งนี้ได้

นี่เป็นครั้งแรกที่เขานึกอยากรู้ที่มา ที่ไป ของสตรีแปลกหน้า

สตรีที่เขาพบเจอมักจะมีใบหน้าสวยงาม อ่อนหวาน กิริยามายาทเรียบร้อย นุ่มนวล น่าทะนุถนอม

ทุกนางล้วนแล้วแต่จะต้องสวยสง่าดูดีอยู่ตลอดเวลา

แต่ละนางต่างประทินโฉมเอาไว้อย่างครบเครื่องครบครัน ใส่จริตมารยาเอาไว้อย่างสูงค่ามากมาย

และที่สำคัญส่วนใหญ่ล้วนแล้วแต่ดูอ่อนแอ

แต่นาง...

ท่าทางมอมแมมคล้ายกับผ่านการต่อสู้ตรากตรำมาอย่างหนักหนาสาหัส

การแต่งกายของนางคงไว้ซึ่งความทรงพลังมิได้สวยงามแต่อย่างใด ใบหน้าของนางแม้ว่าจะซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัดแต่ช่างดูดุดันผิดจากสตรีทั่วไป

ดวงตาของนางคมเฉี่ยวน่าเกรงขาม สายตายามมองมาแต่ละครั้งคล้ายดั่งนางพญาก็ไม่ปาน ท่าทางมั่นใจนั่นอีก ถึงแม้ว่าร่างกายของนางจะแสดงออกอย่างชัดเจนว่าบาดเจ็บสาหัส แต่กิริยาของนางไม่อ่อนแอเลยสักนิด

“จะจ้องข้าอีกนานหรือไม่” รอบนี้เป็นหงเหม่ยหลงบ้างที่เป็นฝ่ายถาม

ทำเอาหลี่ซ่งหมินต้องรีบออกจากภวังค์ก่อนจะกระพริบตาถี่ๆเช่นกัน