22

เสียงไก่ขันพลันดังขึ้น หนิงเยียนรู้สึกว่ามีคนกอดนางไว้ พบว่าเจ้าคนเลวยังไม่ออกไป หลังจากเสร็จเรื่องชั่วเมื่อคืนนี้ ยังมีหน้านอนลอยหน้าลอยตาอยู่ที่เตียงกับนางอีก นางรู้สึกว่าร่างกายกลับมาเป็นปกติ สงสัยจะคลายจุดให้นางแล้ว แต่ระบมปวดเมื่อยไปทั้งตัว 

เมื่อคืนเขาทำรุนแรงกับนางมาก

ตุบ !!!! ร่างหนาของเวยอ๋องตกเตียงอย่างแรง ไม่ต้องสงสัยว่าผู้ใดเป็นคนถีบ หนิงเยียนแค้นใจจึงถีบเต็มแรงอย่างไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย

บุรุษชั่วถึงกับตกใจ เวยอ๋องนอนอยู่ดี ๆ มิคาดคิดว่าจะโดนนางมารร้ายถีบตกเตียงเอวแทบเคล็ด

"นี่เจ้า" เขาลุกขึ้นจับเอวสะโพกไว้ "ถ้าข้าพิการขึ้นมา จะทำอย่างไร" เวยอ๋องถามนางมารร้ายต่อ

จะทำอย่างไรรึ ก็ดีสิ พิการให้ขาหักไปชั่วชีวิตได้ยิ่งดี

"ดีมากเลย พิการเลย"

"ข้าขี้เกียจเถียงกับเจ้า" เวยอ๋องยอมจำนนเดินขากะเผลกออกไปจากเรือนของหนิงเยียน ซึ่งสวนทางกับเสี่ยวอ้าย 

สาวใช้รีบสาวเท้าเข้ามาหาเจ้านาย พบว่าสภาพห้องรกเป็นอย่างมาก

"ไปเตรียมน้ำให้ข้าอาบ" เสี่ยวอ้ายพอจะเข้าใจ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้านายของนาง ใบหน้าสาวใช้พลันแดงก่ำ

หนิงเยียนมองผ่านคันฉ่องเหลืองทองพบว่ารอยแดงเป็นจุดที่ลำคอ ทั้งทรวงอก แม้แต่ต้นขา เจ้าคนเลว 

หลังจากชำระร่างกายเสร็จ นางทาประทินแป้งอย่างหนาตรงรอยแดงที่คอ ช่างไร้ยางอายยิ่ง ให้เสี่ยวอ้ายไปนำสำรับเช้าเข้ามา 

หนิงเยียนพลันพุ้ยข้าวเข้าปากอย่างรวดเร็ว ในระหว่างที่กินข้าวอยู่นั้น ข้ารับใช้จากเรือนใหญ่เข้ามารายงานว่ามีราชโองการมา ให้นางไปรับราชโองการ

หนิงเยียนงงเป็นไก่ตาแตก นางไปทำความดีความชอบอันใด

หน้าจวนอ๋องยามนี้ ทั้งท่านอ๋อง อนุคนโปรด ชายาเอกเวยอ๋อง ข้ารับใช้ในจวนทุกคน ต่างคุกเข่า 

ซุนกงกงเป็นขันทีข้างกายฝ่าบาทถือราชโองการ ปรายตามองชายาเวยอ๋อง

"ชายาเอกเวยอ๋องรับราชโองการ" ซุนกงกงเอ่ยขึ้น 

"ข้าชายาเอกเวยอ๋อง" หนิงเยียนคุกเข่าเเล้วมองหน้าซุนกงกง ขันทีเฒ่ายิ้มน้อย ๆ 

"เนื่องจากชายาเอกเวยอ๋อง เป็นสตรีเเบบอย่างของชาวเมืองต้าโจว มีคุณธรรมที่เต็มเปี่ยม ช่วยเหลือผู้คน เราจึงมองทองคำให้ ร้อยชั่ง" ทุกคนต่างตกใจ

"ยินดีกับชายาเอกเวยอ๋องด้วย เมื่อวานนางได้ช่วยเหลือ เสิ่นฮูหยิน ของเเม่ทัพใหญ่เสิ่นอู่แห่งแว่นแคว้น ฝ่าบาททรงรักแม่ทัพเสิ่นมาก จึงคิดว่าชายาเอกเวยอ๋องมีความดี ความชอบ ยินดีกับเวยอ๋องด้วยที่มีชายาน้ำใจงาม"

หยวนเซียงแทบเก็บอาการริษยามิอยู่ หนิงเยียนยิ้มให้ซุนกงกงก่อนที่จะจากไป นางมองหีบทองร้อยชั่ง ใบหน้างามยิ้มระรื่น 

หญิงสาวไม่มองหน้าเวยอ๋อง นางสั่งให้บ่าวขนทองไปที่เรือนของนาง

ยามบ่ายคล้อยหนิงเยียนเปิดโรงหมอรักษาคนเหมือนเดิม หญิงสาวปรายตามองบุรุษชุดสีน้ำตาล ใบหน้าช่างคุ้นนัก

"ท่านปู่" มิคาดคิดว่าไท่ชางหวงจะปลอมตัวออกจากวังหลวงมาหานางที่โรงหมอ

บนชั้นสองของโรงหมอ หนิงเยียนรินน้ำชาอุ่น ๆให้ไท่ชางหวง

"ท่านปู่รีบมาหาข้า"

"โชคดี ที่เจ้าปลอดภัย นังอสรพิษร้ายยิ่งนัก หมายจะข่มเหงน้ำใจเจ้า โชคดีที่โดนหลานสาวตัวเอง ยามนี้อวี้หลินกลายเป็นบ้าเเล้ว ข้าห่วงเจ้ามาก ที่ไหนเป็นแผนการของนางที่จะทำร้ายเจ้า" ไท่ชางหวงทราบเรื่องเขาร้อนใจห่วงหลานสะใภ้คนนี้มาก จึงได้มาหาที่โรงหมอ 

"ขอบคุณท่านปู่เจ้าค่ะ เพราะไป๋หรูช่วยข้า ถ้าไม่มีนาง ข้าอาจจะมิรอดเจ้าค่ะ"

"เห็นเจ้าปลอดภัย ข้าก็ดีใจเเล้ว ยังมีอีกเรื่อง เมื่อวานนั้นฮองเฮาแทบสลบตายเพราะหลานสาวเสียสติ อีกอย่างชายาหนานอ๋องโดนโบย"

"สมน้ำหน้าพวกนาง ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกนั้นถึงตัว"

"ต่อไปเยียนเอ๋อร์ ระวังตัวไว้ให้ดี นังอสรพิษไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่"

หนิงเยียนทำให้หลานรักของอวี้ฮองเฮาเป็นเยี่ยงนี้ นางต้องหาทางกำจัดหนิงเยียนอีกรอบแน่

"ท่านปู่ มิต้องห่วงเจ้าค่ะ ข้าเอาตัวรอดได้" สายตาของไท่ชางหวงจ้องไปที่รอยแดงที่คอ

"นี่มันรอยอันใด"

แย่เเล้ว นางจะให้ท่านปู่รู้มิได้

"มดกัดเจ้าค่ะ"

"มดคงจะตัวใหญ่น่าดูเชียว"

"ข้าจัดการมันเเล้วเจ้าค่ะ"

ไท่ชางหวงยิ้มอย่างอย่างเข้าใจ คนอาบน้ำร้อนมาก่อนรึจะไม่รู้ เพียงไม่นานไท่ชางหวงก็กลับวังหลวง หนิงเยียนถอนหายใจอย่างโล่งอก คิดว่าอวี้หลินเป็นบ้าไปแล้ว สมควรยิ่ง หยวนเหมยโดนหวด นั่นคือเวรกรรมของพวกนาง

หนิงเยียนตรวจคนไข้เพิ่งเสร็จ บุรุษชุดฟ้าใบหน้างามปานสตรี รอยยิ้มของเขาช่างเป็นเสน่ห์ต่อเพศตรงข้ามนัก

หนิงเยียนมองเขาอย่างชัด ๆ วันนี้เซียวหยางแต่งกายหล่อเหลามาก อีกทั้งใบหน้าโดดเด่นไร้รอยแผลเป็น

"เซียวหยาง" นางยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน 

"ข้ามาลาเจ้า กลับไปทำธุระที่บ้านเกิด เดือนหน้าจะกลับมาตอบแทนน้ำใจเจ้า" เซียวหยางไม่เอ่ยเปล่าพร้อมมอบปิ่นหยกลายบุปผาให้นาง

หนิงเยียนมองปิ่นหยกอยู่นาน แต่ก็รับไว้ด้วยความดีใจ

เซียวหยางสืบทราบเมื่อวันก่อน ฐานะที่เเท้จริง นางคือพระชายาเวยอ๋อง อีกทั้งได้ยินมาว่า นางต้องการหย่ากับเวยอ๋อง แต่เวยอ๋องไม่ยอมหย่ากับนาง ในเมื่อนางไม่สะดวกบอกฐานะของนาง เขาจะไม่บังคับ ถึงอย่างไร นางก็คือคนที่เขาปรารถนาที่จะใช้ชีวิตด้วย

นางคือเเสงสว่างให้เขาออกจากโรคร้าย 

"ขอบคุณ"

"ข้าไปละ" 

เซียวหยางเดินผ่านหน้าประตู บังเอิญมีสตรีนางหนึ่งเดินเข้ามา นางสะดุดล้ม ชายหนุ่มคว้าเอวบางได้ทันเวลาพอดี ดวงตาทั้งสองคู่สบตากัน ดรุณีน้อยเหนียมอาย

"ขออภัยเจ้าค่ะ"

เซียวหยางพลันปล่อยนาง แล้วเดินออกไปไม่พูดไม่จา หนิงเยียนมองเหตุการณ์ทั้งหมด สตรีนางนี้หน้าคุ้นยิ่งนัก เหตุใดไม่ระวัง

"แม่นางป่วยรึ" ดรุณีน้อยนางนั้น ใบหน้ากลมอย่างน่ารัก

"ไม่เจ้าค่ะ ข้ามาหาพระชายาเวยอ๋อง" 

"ทำไมรึ" หนิงเยียนอยากรู้ผู้ใดส่งนางมา

"ข้าบุตรสาวของเสิ่นฮูหยิน คุณหนูใหญ่เสิ่นฮัว"