บทที่ 2 - เสี่ยวเป่ามังกรเทพบรรพกาล

จวนสกุลฟาง

ข่าวการเดินทางไปส่งเสบียงและช่วยออกรบทางเหนือขององค์ชายซานอี้ก็เข้าหู ของคุณหนูฟางเฟ่ยเย่

“คุณหนูเจ้าคะ อีกไม่กี่วันองค์ชายซานอี้จะไปส่งเสบียงให้ท่านแม่ทัพ นายท่านมีโอกาสได้กลับมาบ้านแล้ว” พูดพลางหวีผมให้เฟ่ยเย่ไปด้วย

“ข้าจะไปกับพี่สามด้วย เอ่อ หมายถึง ข้าจะร่วมเดินทางไปกับองค์ชายสามด้วย พรุ่งข้าต้องออกจากจวน” เหยียนหลินในร่างเฟ่ยเย่เริ่มคิดวางแผนต่างๆนานา ในใจ

”มันอันตรายนะเจัาคะ! ครานั้นก็เกือบเอาชีวิตไม่รอด ข้าว่าฮูหยินท่านไม่มีทางให้ไปคุณหนูไปเจ้าค่ะ“ รุ่ยรุ่ยสาวใช้ผู้นี้ พอจะมีความคิดความอ่านบ้าง

ณ ถ้ำในเขาเจ็ดสี

“เสี่ยวเป่า!..เสี่ยวเป่า!“ เฟ่ยเย่เอ่ยชื่อใครสักคนเดินเข้าไปในถ้ำ ในมือถือคบเพลิงส่องสว่าง

”เสี่ยวเป่า!...เสี่ยวเป่า!” เดินสองสามก้าวก็เรียกครั้งนึง ส่ายมือไปมาให้แสงไฟจากคบเพลิงส่องตามที่ตามองพยายามเพ่งมอง นางพยายามหาใครสักคนในถ้ำ

มีดวงตาสีแดงฉานคู่หนึ่ง จับจองมาที่เฟ่ยเย่ ใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา เฟ่ยเย่หาได้หวาดกลัวสายตาคู่นั้นไม่ กับยื่นมือเข้าหาอย่างช้าๆ

คร่าาาาาาาา...ฮ่าาาาา

เสียงคำรามดังกึกก้องสะท้านไปทั่ว เจ้าของดวงตาแดงฉานคู่นั้น บัดนี้อ้างปากกว้าง คำรามเสียงน่ากลัว

“ข้า..ข้าเอง เยียนหลิน ข้า คือเยียนหลิน เจ้าจำข้าได้หรือไม่” พูดไม่ทันขาดคำเจ้าสัตว์เทพบรรพกาล ตัวนั้นก็ใช้ลำตัวขดรัดเฟ่ยเย่ไว้แน่น จนร่างกายไม่มีทางขยับอีกต่อไป มันยื่นหัวพร้อมอ้าปากกว้างใส่ เฟ่ยเย่

“หยุดนะ เสี่ยวเป่า ข้าเอง เหยียนหลิน ปล่อยข้า” เหยียนหลินในร่างเฟ่ยเย่ตอนนี้เสียงแหบแห้งคอช่างตีบตัน หายใจไม่สะดวก ร่างกายถูกรัดตรึงแน่น ทำให้นางหายใจลำบาก

นางประมาทเสี่ยวเป่าเกินไป ตอนนี้นางไม่ใช่

เหยียนหลิน หากเสี่ยวเป่าจำข้าไม่ได้ ข้าคงต้องจบชีวิตที่นี่เสียแล้ว

เฟ่ยเย่หลับตานิ่ง ตัวสั่นสะท้าน ยิ่งเสี่ยวเป่ารัดแน่นเท่าไหร่ นางก็ยิ่งจะขาดอากาศ เม็ดเหงื่อซึมออกมาทางใบหน้า ลมหายใจรวยริน

อยู่ๆ ก็มีแสงสีฟ้าแสงหนึ่งปรากฏตรงหน้าผากของเฟ่ยเย่ จากนั้นก็วิ่งเป็นลำแสงส่องตรงไปที่หน้าผากของเสี่ยวเป่า เหมือนจะส่งผ่านอะไรบางอย่าง ราวกับว่าส่งจิตถึงกัน

ตอนนี้เฟ่ยเย่หมดสติไปเสียแล้ว เสี่ยวเป่าค่อยๆ คลายลำตัวสีดำออกแล้ว เสี่ยวเป่าสงบลง

มันจำสหายเก่าของมันได้แล้ว

เฟ่ยเย่ยังไม่ได้สติ นางคงนอนอยู่บนลำตัวของเสี่ยวเป่า มันจำนางได้แล้ว มันเปลี่ยนเสียงคำรามเปลี่ยนเสียงอ้อยอิ่งเบาๆ มันเป็นกังวลกับเทพธิดาน้อยของมันมากกว่า ตอนนี้มันไม่ได้ขดรัดนาง แต่ห่อตัวไว้ให้ความอบอุ่นกับนางมากกว่า เฟ่ยเย่ยังคงหลับอยู่ในอ้อมกอดของเสี่ยวเป่า

เช้าวันต่อมา เฟ่ยเย่ ได้ตื่นขึ้นมา ดีใจมากที่เสี่ยวเป่าจำนางได้ เสี่ยวเป่าสัตว์เทพบรรพกาลอายุ หมื่นปี ติดตามเทพธิดานาหวี้ ลงมาจุติในโลกมนุษย์ เหยียนหลินอยู่ไหน เสี่ยวเป่าอยู่ที่นั่น แต่ก็จะเร้นกายซ่อนร่างมังกรใหญ่ยักษ์ยาวหลายฉื่อไม่ให้ใครเห็น เสียดายคราที่องค์หญิงเยียนหลินตกน้ำครานั้นเสี่ยวเป่ามาช่วยช้าไปเพราะโจรสลัดจับเสี่ยวเป่าไว้ พอสลัดหลุดมาได้ก็ช่วยเหยียนหลินช้าไปเสียแล้ว

เสี่ยวเป่า เป็นลูกครึ่งกึ่งมังกรกับงูยักษ์ธรรมดาทำให้ เสี่ยวเป่าถือกำหนดขึ้นมามิได้เป็นที่ยอมรับของเหล่าทวยเทพทั้งหลาย เหยียนหลินในพิภพเทพนั้น เดิมคือเทพธิดา นาหวี้ เป็นเทพีผู้ให้กำเนิดสรรพชีวิต

เทพธิดา นาหวี้ ได้ทำความผิดพลาดครั้งใหญ่ สัตว์เทวะและสัตว์ปีศาจทั้งหลายที่ถือกำเนิดขึ้นและไม่ได้เป็นที่ยอมของบรรดาเหล่าทวยเทพทั้งหลาย เทพธิดานาหวี้ อีกทั้งยังมีสัตว์ปีศาจที่แอบหนีลงมาสร้างความวุ่นวายให้แก่โลกมนุษย์ เทพธิดานาหวี้ รู้สึกเสียใจเป็นอย่างยิ่ง จึงลงโทษตัวเองมาเกิดในโลกมนุษย์เพื่อตาม และตามหาพวกมัน เสี่ยวเป่าจึงได้ติดตามมาด้วย